ตอนที่ 4

" ไงล่ะมึง ทีงี้จะเอาไงต่อล่ะ " น้ำแข็งถามเพื่อน เมื่อทั้งหมดกลับมายังคณะของตัวเองแล้ว กัสมองหน้าเพื่อนทุกคนที่นั่งล้อมตัวเองด้วยท่าทีที่เครียดแสนจะเครียด

" เชี้ยยย เอาไงดีวะพวกมึงงง " กัสโอดครวญพลางฟุบหน้าไปที่โต๊ะที่มีกระเป๋าหนังสือของตัวเองวางไว้

" ทั้งต้องให้พี่เขาเข้าทีม ทั้งต้องให้เขายอมให้มึงจีบ งานหนักหน่อยนะครับเพื่อนรัก ฮ่าๆๆ " เอ็มตบบ่าเพื่อนที่นั่งอยู่ด้านข้างของตัวเองอย่างให้กำลังใจ

" มึงก็ไปซ้ำเติมมัน ยังไงมันก็นกอยู่แล้วแหละ เนอะมึงเนอะ " พักพิงพูดยิ้มๆเมื่อเห็นท่าทางของเพื่อนเหมือนจะเป็นจะตาย

" นั่นปากหรอไอห่าพิง! " กัสเงยหน้าขึ้นมาโวยวาย

" เอาน่าๆ แล้วนี่มึงจะทำไงต่อไป " อีฟถามกัส กัสนั่งนิ่งอย่างใช้ความคิดและนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อเช้า...

----------

ย้อนเหตุการณ์ในตอนเช้า

" ผมชอบพี่ครับ " กัสหลับตาแล้วกลั้นใจบอกความรู้สึกของตัวเองให้คนตรงหน้ารู้ แต่ผ่านไปสักพักก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรตอบกลับมา ทำให้กัสจำต้องเงยหน้ามองขึ้นไป ปรากฎว่าเจอร่างสูงมองนิ่งๆกลับมาเพียงเท่านั้น

" เชรดเข้! น้องบอกชอบมึงว่ะอิฐ ฮ่าๆๆๆ " นัทหัวเราะขำออกมา มีเพียงแค่ภาคที่มองภาพตรงหน้านิ่งๆเท่านั้น พีพีและแอลต่างก็อมยิ้มหลังจากที่ทุกคนนิ่งอึ้งกับคำสารภาพรักของเด็กหนุ่มตรงหน้า

" น่ารำคาญ " อิฐพูดกลับมาเพียงสั้นๆก่อนจะเดินหนีออกไป

" เดี๋ยวดิพี่! " กัสตะโกนกลับไปพร้อมกับวิ่งไปหาอิฐแล้วยัดถุงขนมใส่มืออิฐไป

" ผมให้พี่ครับ " กัสยิ้มจนตาหยี อิฐมองมือตัวเองที่ถือถุงขนมด้วยดวงตาไม่แสดงความรู้สึกอะไร พลางยกถุงขนมขึ้นมาให้อยู่ในระดับสายตาของกัสและปล่อยถุงขนมลงพื้นทันที จนขนมที่อยู่ภายในถุงกระจายออกมาหมด

" เฮ้ย! "

" เชี้ยอิฐ! "

" แรงส์ "

" กูว่าแล้วว "

เสียงนัท พีพีและแอลดังขึ้นพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย ส่วนทางฝั่งของกัสนั้นได้อ้าปากค้างกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

" ไอพี่อิฐ! ทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วย! " กัสโวยวายออกมาพร้อมกันจ้องเขม็งไปที่คนตรงหน้าด้วยความโกรธ

" น่ารำคาญ " อิฐพูดออกมาคำเดิม คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันเพื่อตอกย้ำว่าเขารำคาญอีกคนตามที่ได้บอกไปจริงๆ และเดินออกจากตรงนั้นไปโดยที่ไม่หันหลังกลับมามองอีก ภาค นัท พีพีและแอลรีบเดินตามเพื่อนไปทันที

-------------

กลับมาสู่ปัจจุบัน

" เอาไงต่อล่ะมึงทีนี้ " เอ็มถามกัส

" กูไม่ยอมแพ้หรอก วันนี้อยากเมินกูก็เมินไป พรุ่งนี้กูต้องทำให้พี่เขารับของกูและพูดกับกูเกินสามคำให้ได้! พวกมึงคอยดูนะ " กัสอย่างมั่นใจ ทุกคนได้แต่มองหน้ากันอย่างเครียดๆ เพราะจากสถานการณ์ในตอนนี้ สามารถบอกได้คำเดียวว่านอกจากอิฐยังไม่สนใจกัสแล้วอาจจะรำคาญจนสามารถเรียกคนมารุมกระทืบเพื่อนของเขาเลยก็ได้ถ้าหากว่ากัสยังดื้อดึงอยู่แบบนี้

" มึงจะทำอะไรก็คิดให้ดีดีนะอีกัส พี่อิฐเขาไม่ธรรมดามึงเองก็รู้ กูยังไม่อยากไปหาเพื่อนที่โรงพยาบาลเพราะโดนเด็กพี่อิฐกระทืบมึงหรอกนะ ข้อหาไปสร้างความรำคาญให้พี่เขาอะ " น้ำแข็งพูดออกมาอย่างหวั่นๆ

" เชื่อมือไอกัสคนนี้เหอะ กูทำได้แน่ " กัสมองเพื่อนอย่างมั่นใจ ทุกคนได้แต่ถอนหายใจและรอเวลาเก็บศพเพื่อนตัวเองเท่านั้น

" อยากแดกอะไรในงานบอกกูนะมึง มึงจะไม่ได้กินแค่กระเพาะปลาแน่นอน " เอ็มพูดพร้อมกับตบบ่ากัส

" กูจะหาพวงหรีดดอกที่สวยที่สุดไปไว้ให้มึงนะเพื่อนรัก " อีฟยิ้มแล้วดึงมือกัสเข้ามากุมไว้ที่ใบหน้าอย่างอ้อนๆ

" โอ๊ยย กูยังไม่ตายโว๊ย!! " กัสสะบัดมือออก และมองเพื่อนแต่ล่ะคนที่ทำหน้าไว้อาลัยเขาอย่างเอือมๆ

" ใกล้แล้วแหละกูว่า " น้ำแข็งส่ายหัวไปมาอย่างอ่อนใจกับความดื้อแพ่งของเพื่อน

" พวกมึงคอยดูก็แล้วกัน... "

-----------

เช้าวันต่อมา

กัสเดินทางมามหาลัยเพียงคนเดียวเพื่อที่จะมาดักรอเจออิฐที่คณะอีกครั้ง

" ไอพี่อิฐมันจะมามั้ยวะ " กัสบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ ซึ่งตอนนี้เขาได้อยู่ตรงทางเข้าตึกคณะของอิฐเป็นที่เรียบร้อยแล้ว กัสรับรู้ถึงสายตาของทุกคนที่มองมาที่เขาอย่าง...ไม่เป็นมิตร แต่เขาก็ไม่ได้แคร์อะไรกับสายตาพวกนั้นมากนักเพราะเตรียมใจรับมือกับอะไรแบบนี้อยู่แล้ว

กัสมองหาที่นั่งที่ทำให้พอมองเห็นเวลากลุ่มของอิฐมา ซึ่งที่นั่งที่กัสเลือกก็คือ...ข้างบันไดทางขึ้นตึก

" ไม่น่ารีบมาเลยกู หิววะ " กัสหน้ามุ่ยลูบท้องของตัวเองไปมา

" เอาไงดีวะ จะไปหรือจะรอดี " กัสถามตัวเองอย่างลังเล แต่สุดท้ายก็ต้านทานความหิวไม่ไหว จึงลุกขึ้นเพื่อเดินไปหาอะไรกินตามที่ท้องได้ร้องประท้วง

" กินที่ไหนดีวะ อืม...คณะแพทย์นี่แหละง่ายดี " ตัดสินใจเองเสร็จสรรพก็มุ่งหน้าไปที่โรงอาหารคณะแพทย์ทันที ซึ่งคณะนี้นอกจากจะเป็นโรงอาหารของคณะแพทย์แล้วยังมีคณะวิศวะที่เข้ามาใช้บริการที่นี่ประปรายด้วย เพราะนอกจากอาหารที่อร่อยกว่าคณะอื่นก็ยังมีอีกเหตุผลนึงที่สำคัญไม่ต่างกันนั่นก็คือ 'เฮีย' ของชาววิศวะเองก็อยู่ที่นี่ด้วยจึงไม่แปลกที่จะเห็นวิศวะเยอะกว่าหมอ

โรงอาหารคณะแพทย์

ร้านอาหารมากมายที่อยู่ข้างหน้าตอนนี้ทำให้กัสเผลอกลืนน้ำลายลงคอด้วยความหิว

" กินไรดีวะ " กัสบ่นพึมพำกับตัวเองอย่างลังเล

" นี่ไงมึง คนนี้ที่ไปสารภาพรักกับเฮีย "

" เออวะ กล้าฉิบหาย "

" แต่เฮียก็ไม่เอาวะ ฮ่าๆ เฮียกูไม่ได้เป็นเกย์นี่หว่า ยังกล้าเสือกไปบอกชอบเฮียอีก ขยะแขยงวะ "

กัสพยายามข่มอารมณ์ที่กำลังประทุด้วยความเดือดอยู่ในตอนนี้ให้มันนิ่งสงบลง เพราะเข้าใจว่าเด็กวิศวะสามคนที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะด้านหลังเขาอาจจะเป็นลูกน้องของคนที่เขาพึ่งไปบอกชอบเมื่อวาน ซึ่งกัสไม่อยากมีเรื่องเพื่อให้ตัวเองดูติดลบมากไปกว่านี้

" หน้าตาแม่งก็ดีแต่เสือกติดเหลือง ฮ่าๆๆ "

" เออว่ะฮ่าๆๆๆ ตุ๊ดสายเหลือง ฮ่าๆๆ "

เสียวหัวเราะดังลั่นทำให้ความอดทนของกัสที่พยายามนิ่งทนขาดสะบั้น! กัสหันหลังไปหาพวกวิศวะข้างหลังและวางกระเป๋ากระแทกไปที่โต๊ะของกลุ่มนั้นอย่างแรงทันที

ตุบ!!

" หัวเราะหาพ่อมึงหรอ!! " กัสตะคอกถามด้วยความโมโห

" อ้าวเฮ้ย! มึงพูดดีดีนะไอเชี้ยตุ๊ด " ผู้ชายหัวทอง ที่กัสจำเสียงได้ว่าคือคนแรกที่เริ่มพูดบทสนทนานี้ขึ้น

" ตุ๊ดพ่อมึงดิสัด ! " กัสพูดสวนตอบไปอย่างโมโห ถึงรูปร่างเขาจะดูเล็กกว่าวิศวะทั้งสามคนที่นั่งอยู่แต่ในตอนนี้กัสไม่ได้สนใจเรื่องของรูปร่างส่วนสูงอะไรทั้งนั้นแล้ว

" ปากดีนะมึง! " ผู้ชายหัวดำที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับคนหัวทองยืนขึ้นชี้หน้ากัสและตบโต๊ะด้วยความโมโหเช่นกัน

" แล้วเป็นเหี้ยไรล่ะสัด เมื่อกี้พวกมึงพูดเหี้ยไรกัน! " กัสจ้องหน้ากลับไปอย่างไม่กลัวเช่นกัน

" อ๋ออ ที่แท้ก็ร้อนตัว พวกกูยังไม่ได้พูดถึงชื่อมึงสักคำ เอ~หรือว่าที่มึงร้อนตัวเนี้น เพราะมึงเป็นตุ๊ดอย่างที่เพื่อนกูบอกจริงๆ " ชายคนที่สามที่อยู่ในกลุ่มนี้พูดขึ้นและมองไปที่กัสอย่างเหยียดๆ

" กูจะเป็นตุ๊ดหรือไม่เป็นกูก็ทำแม่มึงท้องได้แล้วกัน!! " กัสพูดด้วยความรู้สึกโกรธจนถึงที่สุด

" ไอสัด!! " ชายหัวทองลุกเดินออกมาจาากโต๊ะและกระชากคอเสื้อของกัสพร้อมง้างมือขึ้นเตรียมจะต่อยกัสที่มาปากดีใส่เขา กัสหลับตาปี๋เตรียมรับหมัดหนักที่จะปะทะลงมา

หมับ!!

ยังไม่ทันที่คนผมทองจะได้ต่อยลงมาที่หน้าของกัสจู่ๆก็มีมือปริศนามาคว้าข้อมือของชายคนนั้นเอาไว้ก่อน ทั้งโรงอาหารต่างตกอยู่ในสถานการณ์ที่เงียบขึ้นมาโดยอัตโนมัติ

" พวกมึงกำลังทำอะไรกัน " เสียงนิ่งเอ่ยขึ้นในขณะที่จับมือของชายผมทองเอาไว้

" เหี้ย! พ่อมา " ชายหนุ่มทั้งสองคนต่างเบิกตากว้างและพูดพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมายด้วยความตกใจ

" เฮียอิฐ!! " ชายผมทองตะโกนเรียกชื่ออิฐและถอยหลังยืนตรงด้วยความตกใจ อิฐปล่อยข้อมือที่จับรุ่นน้องของตัวเองเอาไว้และมองไปยังทั้งสามคนนิ่งๆ

" ก็ไออิฐอ่ะดิ พวกมึงคิดว่านี่คือเคน ภูมิภูมิรึไงวะตกใจกันไปได้ " นัทถามอย่างขำๆ

กัสลืมตามองคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยความอึ้ง เพราะไม่คิดว่าอิฐจะเข้ามาขว้างเอาไว้เพื่อไม่ให้เขาโดนทำร้าย

" พี่อิฐ " กัสพึมพำออกมาเสียงเบา

" มีเรื่องอะไรกัน " อิฐมองไปที่รุ่นน้องตัวเองสลับกับกัสและถามขึ้น

" มันหาเรื่องพวกผมก่อนนะเฮีย " ชายหนุ่มผมทองรีบชิงพูดฟ้องก่อนทันทีและชี้ไปที่หน้าของกัส

" อ้าวไอเหี้ยนี่! พูดให้มันดีดีนะมึง " กัสพูดสวนขึ้นด้วยความโมโหและทำท่าจะเข้าไปหาเรื่องคนผมทองด้วยความฉุน

" ต่อหน้ากูมึงยังกล้าทำแบบนี้ งั้นนี่ก็คงจริงสินะเรื่องที่รุ่นน้องกูบอก " อิฐพูดเสียงเข้ม และมองกัสด้วยสายตาดุดุ

กัสชะงักพลางกัดปากด้วยความเจ็บใจ แต่สายตาก็ยังคงมองไปที่สามคนด้วยความโกรธแค้น

" มันว่าผมก่อน " กัสพูดขึ้นบ้าง

" มันว่าอะไรมึง " อิฐถามหาเหตุผล

" พวกมันบอกว่า.....เอาเป็นว่าช่างมันแล้วกันพี่ " กัสพูดปัดเพราะไม่ค่อยอยากจะพูดเรื่องแบบนี้ในที่แบบนี้สักเท่าไหร่

" มึงว่าอะไรมัน " ในเมื่อถามหาเหตุผลจากอีกคนไม่ได้ อิฐก็หันมาถามรุ่นน้องของตัวเองแทน

" เอ่อ...พวกผมก็แค่คุยกันเฉยๆครับเฮีย แล้วไอเหี.. ไอนี่มันก็เข้ามาหาเรื่องพวกผมก่อน " ชายผมทองพูดขึ้นและเมื่อหันไปสบตากับเฮียที่กำลังมองพวกเขาอยู่นั้น ก็ต้องหลบสายตากันไปแถว ไม่มีใครกล้าสบตาร่างสูงสักคน..ยกเว้นคนคนนึงที่มองเขาจากทางด้านหลังอยู่ในตอนนี้

" แปลกนะมึงไออิฐ ไอพงษ์มันบอกว่าไม่ได้ทำอะไร ไอน้องกัสมันหาเรื่องเอง คนเดียวกับสามคน กูว่ามันแปลกๆเนอะมึงเนอะ พวกมึงคิดงี้ป่ะวะ ไอพีพีไอภาค " นัทพูดประชดออกมาอย่างขำๆ อันที่จริงทั้งเขาและเพื่อนเขามากันตั้งแต่เห็นว่ากัสเอากระเป๋าไปวางกระแทกโต๊ะของพวกรุ่นน้องของเขาแล้ว แต่ที่พวกเขายังไม่เข้าไปขวางก็เพราะต้องการรู้ว่ากัสจะเอาตัวรอดจากเรื่องพวกนี้ยังไง ในตอนแรกมันก็พอที่จะยืนดูเฉยๆได้แต่พอเมื่อเห็นว่าเริ่มจะมีการชกต่อยกันเกิดขึ้น มันจึงทำให้พวกเขาปรากฎตัวขึ้นในตอนนี้

" เอ่อ.. " พงษ์และเพื่อนที่เหลือได้แต่มองหน้ากันอย่างเลิ่กลั่ก

" พวกมึงจะขอโทษเองหรือจะให้พวกกูต้องขอโทษแทนพวกมึงดี " อิฐพูดเสียงเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยอำนาจและคำขู่กลายๆ และถ้าพวกของพงษ์เลือกข้อหลังคือให้พวกของอิฐขอโทษแทนพวกเขา พวกเขาไม่มีทางอยู่ที่นี่ได้อีกแน่นอนและอาจจะไม่สามารถออกจากมหาลัยได้ในสภาพเดิมแน่ๆ

" ขะ.. ขอโทษเองครับ " พงษ์ตอบตะกุกตะกัก เขาหลับตาฝืนใจและพูดขึ้นมาเบาๆ รวมทั้งคนอื่นๆด้วย

" ขอโทษ "

กัสเมื่อได้ฟังก็นิ่งไปนิด เพราะรู้ว่าคนที่ขอโทษเขานั้นอายุเท่ากันและก็ต้องขอโทษก่อน ซึ่งถ้าให้เขามองจริงๆแล้วมันก็ผิดด้วยกันทั้งคู่ และถึงรู้ว่าทั้งสามคนนั้นไม่ได้พูดออกมาจากใจแต่เขาเองก็อยากให้เรื่องมันจบลงเช่นเดียวกัน

" ขอโทษเหมือนกัน " กัสยอมพูดออกมาในที่สุด อิฐมองทั้งสองคนด้วยแววตานิ่งเช่นเดิม

" พวกมึงจะไปไหนก็ไปปะ " นัทบอกพวกรุ่นน้องของเขา ทั้งสามคนรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งหอบข้าวของและออกไปจากบริเวณนี้อย่างรวดเร็ว

" ขอบคุณนะพี่ ที่ช่วยผมไว้ " กัสยิ้มไปให้อิฐจากใจจริง อิฐมองรอยยิ้มนั้นนิ่งๆแล้วก็เดินเมินหน้าหนีไปโดยไม่ได้พูดอะไรกับกัสอีก

" ไปนั่งด้วยกันมั้ยน้องกัส " นัทพูดชวนกัสออกมายิ้มๆ พีพีและแอลที่อยู่ด้านหลังได้แต่มองหน้าอย่างรู้กัน

" เอ่อ..ได้หรอพี่ " กัสพูดออกมาอย่างเกร็งๆ

" ทำไมจะไม่ได้ละ มาเหอะมากับพวกพี่นี่ " นัทเดินมาโอบไหล่เล็กให้เดินไปกับเขา