ตอนที่ 5

" เดี๋ยวพวกกูไปหาไรกินก่อนนะ มึงเอาเหมือนเดิมใช่ป่ะ " นัทหันไปถามอิฐ ซึ่งอิฐตอนนี้อิฐได้นั่งอยู่ทางฝั่งตรงข้ามกับกัสเป็นที่เรียบร้อยแล้ว อิฐพยักหน้าตอบเพื่อนไป เพราะเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่เพื่อนๆแต่ล่ะคนจะสลับกันไปซื้อข้าวให้กับอิฐ เพราะเคยมีอยู่เหตุการณ์นึงที่ร่างสูงนั่นไปซื้อข้าวด้วยตัวเองแต่ยังไม่ทันที่จะได้สั่ง จู่ๆก็มีกลุ่มผู้หญิงราวๆ5คนหนึ่งในนั้นสั่งข้าวให้อิฐพร้อมกับชำระเงินเรียบร้อยเสร็จสรรพ ตอนนั้นเพื่อนๆของอิฐได้แต่มองหน้ากันเลิ่กลั่กเพราะรู้ดีว่าอีกไม่นานระเบิดจะลงที่นี่แน่นอน และมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ กลุ่มผู้หญิงกลุ่ทนั้นโดนอิฐเทศน์เสียยกใหญ่ หลังจากนั้นเพื่อนๆก็ห้ามไม่ให้อิฐไปซื้อข้าวหรือน้ำเองอีก เพราะเกรงว่าจะมีเหตุการณ์แบบนี้ซ้ำขึ้นอีกครั้ง

กัสที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าวอิฐได้แต่มองหน้าอิฐนิ่งๆแบบนั้น ในหน้าที่เขาเองพยายามทำให้มันนิ่งที่สุดทั้งๆที่ในใจสุดแสนจะเขินสุดๆเช่นกัน

" มึงจะมองหน้ากูอีกนานมั้ย " อิฐพูดขึ้นหลังจากที่เหลือเขาและกัสเพียงแค่สองคนที่โต๊ะ กัสสะดุ้งเล็กน้อยเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว

" เอ่อ...ขอโทษครับ " กัสยิ้มแห้งออกมาเมื่อโดนจับได้ว่าเขาแอบมอง

' ตั้งนานไม่เห็นจะสนใจ ดันมาสนใจอะไรตอนจ้องหน้าวะเนี้ย ' กัสได้แต่คิดอยู่ในใจอย่างเซ็งๆ บรรยากาศของกัสและอิฐต่างก็กลับมาเงียบอีกครั้ง อิฐเองเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดอยู่แล้วจึงไม่แปลกที่จะนั่งเงียบอยู่แบบนี้ ส่วนกัสเองก็รู้สึกเขินมาเสียจนไม่รู้จะชวนอีกฝ่ายนึงคุยเรื่องอะไร

" เออพี่ " กัสเรียกอีกฝ่ายนึงด้วยความที่ทนกับความเงียบที่เกิดขึ้นไม่ไหว

" ....... " อิฐนิ่งเงียบโดยไม่ได้พูดอะไร แต่หันมามองกัสด้วยสายตานิ่งๆซึ่งเป็นสายตาที่ทำให้ใครต่อใครต่างหวาดกลัวและเกรงมานักต่อนัก แต่อาจจะใช้ไม่ได้กับคนอย่างกัสเพราะกัสกลับมองว่านี่คือสายตาที่น่าดึงดูดมากที่สุดในความรู้สึกเขา

" มีอะไร " อิฐถามย้ำเมื่อเห็นว่าอีกคนเรียกชื่อเขาแล้วก็เงียบไป กัสสะดุ้งเฮือกกระพริบตาเพื่อเรียกสติตัวเอง

" คือ...ทำไมพี่ถึงมาช่วยผมไว้อ่ะ " กัสถามในสิ่งที่คาใจออกไป

" เห็นเด็กโง่ๆปากดีคนนึงกำลังโดนรุม เป็นใครก็ต้องเข้าไปช่วย " คำพูดร้ายกาจหลุดออกมา แต่มันก็ไม่สามารถทำให้คนที่อมยิ้มอยู่รู้สึกแย่ได้เลยสักนิดกลับรู้สึกดีมากกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำที่อย่างน้อย คนตรงหน้าก็ไม่ได้ปฎิเสธว่าไม่ได้ตั้งใจมาช่วยเขา

" งั้น...เด็กโง่คนนี้ ขออยู่ข้างๆพี่ได้มั้ยครับ " กัสพูดหยอดออกไปยิ้มๆ ส่วนอิฐนั้นก็ได้แต่มองกัสนิ่งๆ จนกัสเริ่มยิ้มแห้งๆออกมาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้เล่นด้วยกับเขา

" คนเยอะฉิบหาย จะมากินห่าอะไรกันเยอะแยะวะ " พีพีพูดบ่นออกมาเมื่อมาถึงที่โต๊ะ โดยมีคนอื่นๆเดินตามกันมาติดๆ

" กูบอกแล้วว่าให้ไปกินข้างนอก ไออิฐแม่งก็จะมาที่นี่อยู่ได้ " นัทบ่นไม่จริงจังมากนักแล้วหยิบจานข้าวผัดกระเพราไก่ไข่ดาวพิเศษของอิฐส่งไปให้เพื่อนตัวเอง

" พี่ไม่รู้ว่าเราชอบกินอะไรเลยเลือกของชอบของไออิฐมาให้ " พีพีพูดยิ้มๆและยิ่นจานข้าวที่สั่งเหมือนกันกับอิฐส่งไปให้กัส

" ขอบคุณครับ " กัสยื่นมือไปรับจานที่พีพียื่นให้แล้วพูดขอบคุณอย่างเขินๆ

" น่ารำคาญ " อิฐพูดกลับมาสั้นๆแล้วก้มหน้ากินข้าวต่อโดยไม่สนใจอะไรอีก ทิ้งให้กัสหน้างอเล็กน้อยเพราะเจอคำพูดเดิมๆของร่างสูงอีกแล้ว

" มึงนี่นะ " แอลพูดอย่างเซ็งๆ

" ไม่ต้องไปสนใจมันนะน้องกัส ปากมันก็แบบนี้แหละ " นัทหันพูดปลอบใจกัสเพราะนั่งอยู่ข้างกันพอดี และที่เขาพูดออกมานั้นก็เพราะรู้นิสัยเพื่อนตัวเองดีว่าปากของเพื่อนตัวเองนั้นร้ายมากแค่ไหน

" ผมไม่คิดมากหรอกครับ ผมชินแล้ว " กัสยิ้มให้นัทที่นั่งอยู่ด้านข้างและหันไปมองคนฝั่งตรงข้ามที่นั่งจ้องตัวเองอยู่

" ดีแล้วๆทำตัวชินๆเข้าไว้ หึหึหึ " แอลพูดและหัวเราะอย่างอารมณ์ดี นานๆทีเขาจะเจอคนหน้ามึนที่กล้าเข้าหาเพื่อนเขาอย่างคนตัวเล็กตรงหน้า

" พูดมากอยู่ได้ น่ารำคาญ " อิฐพูดออกมานิ่งๆ ใบหน้าคมจ้องไปยังคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ยิ่งเมื่อเห็นรอยยิ้มที่อีกคนส่งมาให้เขา มันก็ยิ่งทำให้อิฐรู้สึกแปลกๆ

" หึหึ หรอครับ " กัสยักคิ้วให้อิฐอย่างกวนๆ ทำให้อิฐขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ

" ไอห่าอิฐ มึงใจเย็นดิวะ น้องมันแค่แซวเล่นน่าา " พีพีพูดดักขึ้น เมื่อเห็นว่าเพื่อนตัวเองเริ่มเกิดอาการไม่พอใจแล้ว

พรึบ!

" มึงจะไปไหนวะ " แอลถามขึ้นเมื่อจู่ๆอิฐก็ลุกขึ้นยืนและทำท่าจะเดินออกไป

" ชมรม ฝากเก็บด้วย " อิฐพูดสั้นๆและยื่นจานข้าวของตัวเองส่งไปให้แอลที่นั่งอยู่ด้านข้างของพีพี เพื่อนๆทุกคนต่างมองหน้ากันอย่างปลงๆกับนิสัยของอิฐ

" เออๆ " แอลพยักหน้าตอบรับและถือจานข้าวของอิฐมาไว้ที่ตัวเอง พร้อมกับอิฐที่เดินออกไปทันทีโดยไม่ได้พูดอะไรกับใครอีกรวมทั้งภาคเองก็เดินตามอิฐออกไปเงียบๆด้วยเช่นกัน

" จะชอบมันอ่ะคิดใหม่ได้นะน้องกัส " นัทพูดขึ้นอย่างขำๆแต่น้ำเสียงยังมีความเป็นห่วงในความรู้สึกของรุ่นน้องอยู่ไม่น้อย

" ผมชอบเขาครับ ยิ่งเห็นวันนี้ผมก็ยิ่งชอบเขา ผมไม่เปลี่ยนใจแน่นอน ผมขอตัวก่อนนะ " กัสพูดยิ้มๆแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามอิฐไปด้วยความรีบร้อน

-------------

ชมรมฟุตบอล

กัสเดินเข้ามาในชมรมฟุตบอลที่ติดอยู่กับชมรมบาสด้วยอาการประหม่าเล็กน้อย เพราะเขาแทบจะไม่เคยเข้ามาที่นี่คนเดียวเลยด้วยซ้ำ เหตุผลก็เพราะส่วนใหญ่ชมรมที่นี่จะมีแต่คณะวิศวะและอาจจะมีคณะอื่นที่เข้ามาแจมบ้างเล็กน้อยแต่คณะของเขานั้นแทบจะไม่มีเลยก็ว่าได้เพราะโดนรุ่นพี่คณะดักให้เข้าไปชมรมอื่นเรียบร้อยแล้ว

" พี่อิฐอยู่ไหนวะ " กัสบ่นพึมพำกับตัวเองในขณะที่สายตาก็มองหาอิฐท่ามกลางนักเรียนผู้ชายมากมายที่เล่นฟุตบอลกันอย่างสนุกสนาน

" เฮ้ย " เสียงดังมาตากทางด้านหลัง ทำให้กัสต้องหันไปมอง ก็พบกับกลุ่มชายใส่ช็อปประมาณ5คนเดินตรงมาทางเขา

" ครับ " กัสขานรับ

" มึงมาทำไรที่ชมรมนี้ มาสมัครหรอ? " ชายหนุ่มคนนึงในกลุ่มถามขึ้น

" เปล่าครับ ผมมาหาพี่อิฐ " สิ้นเสียงคำพูดของกัส ชายหนุ่มทั้ง5คนได้แต่มองหน้ากันไปมาด้วยความตกใจปนสงสัย

" มึง...คือกัส ปีสอง เอกจัดการ? " ชายคนเดิมถามพร้อมกับชี้ไปที่กัส กัสพยักหน้ายิ้มๆ ซึ่งเขาเองไม่ได้แปลกใจเท่าไหร่นักเพราะคิดว่าเรื่องนี้ น่าจะดังพอสมควรเพราะดูจากสายตาของคนที่มองมาและผู้ชายทั้งสามคนที่มีเรื่องกับเขาเมื่อเช้าแล้ว เขาคิดว่ามันไม่น่าจะจบง่ายๆ

" เชี้ยล่ะ! "

" ไอนี่หรอวะ "

" แม่งอยู่มหาลัยแน่หรอมึง ตัวเล็กฉิบหาย "

" กูนึกว่าผู้หญิงเลยตอนแรก "

" ไอนี่มันลูกของอธิการนี่หว่า "

" แม่งจะมาวุ่นวายอะไรอีกวะ "

" มึงก็ถามมันดิ "

" ล่ะไมมึงไม่ถามอ่ะ "

เสียงที่ถกเถียงกันของผู้ชายห้าคน โดยที่มีเขาเป็นหัวข้อในการพูดคุยค่อนข้างจะเสียงดังอยู่พอสมควรจนทำให้คนในสนามเริ่มหันมามองทางด้านข้างที่พวกเขายืนอยู่ กัสมองทั้งห้าคนอย่างงงๆแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก พลางหันไปมองที่สนามเพื่อหาอิฐตามเดิมแต่ก็ยังไม่พบ จนหนึ่งในห้าคนนั้นเดินมาสะกิดกัสจากทางด้านหลัง

" ครับ? " กัสเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

" มึง..คือคนที่บอกชอบไออิฐปะ " ชายหนุ่มอีกคนนึงพูดขึ้น

" ครับ ผมเอง " กัสพูดพร้อมกับติดรำคาญนิดๆเพราะเขายังหาอีกคนไม่เจอ แล้วยังต้องมาตอบคำถามอะไรแบบนี้อีกมันเลยทำให้เขาอดที่จะแอบรำคาญไม่ได้

" แล้วนี่..เราไม่กลัวหรอ " ชายคนเดิมยังคงถามคำถามต่อไปอีกครั้ง

" กลัว? กลัวอะไรครับ " กัสถามด้วยความสงสัย

" ก็.. กลัว.. "

ยังไม่ทันที่อีกคนจะได้ถามอะไรจู่ๆก็มีเสียงนึงแทรกขึ้นมาเสียก่อน

" ไอทิว ไอแม็คพวกมึงจะคุยกันอีกนานมั้ย ทีมรอนานแล้ว " เสียงเข้มพูดขึ้นอยู่ทางด้านหลังของกัส ทำให้กัสหันไปมองทันทีด้วยความตกใจ

" พี่อิฐ! " กัสยิ้มหวานออกมาเมื่อเจอคนที่ตามหาแล้ว

" เลิกวุ่นวายกับกูสักที น่ารำคาญ " อิฐพูดพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อยเป็นการบอกนัยๆว่าเขารำคาญอีกคนจริงๆ

" มึงจะดุน้องมันทำไมเนี้ยไออิฐ น้องมันแค่จะมาหามึงเอง " ทิวพูดยิ้มๆแล้วเดินเข้ามาใกล้กับกัสพลางกอดคอคนตัวเล็กด้วยความสนิทสนม

" ทีมรอแล้ว จะเล่นไม่เล่น " อิฐไม่ตอบคำถามแต่เป็นฝ่ายถามขึ้นมา เมื่อคนอื่นๆในสนามต่างก็รอให้พวกของทิวและแม็คลงมาเบ่นฟุตบอลด้วยกัน

" คร้าบบบพ่อคร้าบบ ดุจังวุ๊ย เดี๋ยวพวกพี่มาคุยด้วยใหม่นะน้องกัส นั่งรอได้เลยนะแจ๊ะ " แม็คพูดพร้อมกับดึงแก้มของกัสเบาๆ

" แจ๊ะหน้ามึงอ่ะ จ๊ะมั้ยล่ะไอห่า! " ต้นไม้ เพื่อนอีกคนในกลุ่มพูดขึ้นพร้อมกับส่ายหัวให้กับความทะเล้นของเพื่อนตัวเองเบาๆ

ทั้งหมดค่อยๆเดินลงไปสมทบกับคนอื่นๆในลานกลางของสโมสร เหลือแค่เพียงอิฐกับกัสเท่านั้น

" พี่อิฐครับ " กัสเรียกร่างสูงยิ้มๆ

" อะไรของมึงอีก " อิฐตวัดหางตามองไปที่กัสอย่างติดรำคาญ

" สู้ๆนะ กัสจะนั่งรออยู่ข้างบน " สรรพนามที่เรียกชื่อตัวเองอย่างไม่คุ้นหู ทำให้อิฐต้องหันมามองทางกัสเต็มๆตาอีกครั้ง

" พูดจาปัญญาอ่อนอะไรอีก มึงจะทำอะไรก็เรื่องของมึง ไม่เกี่ยวกับกู " คำพูดร้ายกาจหลุดออกมาจากปากของอีกคนอีกเช่นเคย

" ไออิฐ!! มารึยังวะ " เสียงของฟองดู เพื่อนในกลุ่มตะโกนเข้ามา ทำให้อิฐหันมามองทางกัสเพียงแว๊บนึงแล้วหันกลับไปทางเพื่อนของตัวเองด้วยท่าทีนิ่งๆตามเดิม