บทที่ 4

"ขึ้นไปได้เลยน้องบะหมี่"

พนักงานสาวคนหนึ่งเปิดประตูให้กับลภัส แล้วบอกทางหล่อนให้ขึ้นไปบนชั้นสองของร้านทองโชคดี เธอหอบของขึ้นไปตามบันได เสียงพูดคุยกันไม่เบานักดังแว่วมาให้ได้ยิน

"เอาอีกแล้วหรือพร หนก่อนก็คราวลูกหยก ไม่เข็ดหรือยังไงล่ะ"

"แหม...ไม่ได้บังคับใจกันสักหน่อย แค่ให้อาตี๋ไปดูเฉยๆ ว่าชอบหรือไม่ชอบ"

"ของแบบนี้ถึงเวลาก็มาเองนั่นล่ะ"

"โอ๊ย...อาตี๋ทองน่ะ วันๆ มันอยู่แต่อู่ มันไปเจอะเจอใครที่ไหนกันล่ะ ผู้หญิงน่ะ เคยชายตามองไหมหรือก็เปล่า เฮ้อ...นี่เพชรก็จะหลุดอกออกไปอีกคนหนึ่ง ก็เหลือแต่พี่ชายคนโต ที่ฉันยังเป็นห่วงอยู่นาคิ้ม"

"แล้วจะให้ดูตัวกับใครล่ะ"

คิ้มได้ยินเสียงกุกกักจึงหันไปดูต้นเสียง เจอะเจอกับสาวน้อยในชุดหมีสีน้ำเงิน ตัวเล็ก ตาแป๋ว ยืนอยู่พร้อมกับข้าวของเต็มมือ เลยร้องทักขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มกว้าง

"อ้าว...มาแล้วเหรอบะหมี่ มาๆ มาดูแอร์ให้ฉันหน่อย มันไม่เย็นเลย"

"มายังไงล่ะเราน่ะ งานที่อู่ไม่มีรึ"

ประโยคหลังเป็นเสียงของสมพร ที่เอ่ยทักหล่อนพร้อมกับสีหน้านิ่งดุ ลภัสยิ้มแหยส่งให้ แล้วเอ่ยเสียงอ่อย

"ขอเฮียแล้วจ้ะ จะมาทำแอร์ให้กับคุณคิ้ม"

"ดูทำซุ่มเสียงเข้า เด็กกลัวหมดแล้วพร"

คิ้มว่า แล้วกุลีกุจอพาลภัสไปดูแอร์ตัวที่ว่า สมพรได้แต่มองค้อนตามหลัง เด็กลภัสนี่เธอไม่ค่อยนึกถูกชะตา เพราะความห้าวหาญของเจ้าตัวนั่นล่ะ สมพรเคยแต่อยู่คลุกคลีกับเด็กสาวๆ ที่เป็นผู้หญิง รักสวยรักงาม เรียบร้อย ทำงานบ้านงานเรือนเป็น ไม่มีใครเหมือนแม่บะหมี่นี่สักคน จะทอมก็ไม่ใช่ จะผู้หญิงก็ไม่เชิง ก้ำกึ่งน่าดู ติดที่ว่าเป็นเด็กสาวที่บุตรชายรับไว้อุปการะ และดูแลเพราะคำสั่งเสียของเพื่อน สมพรไม่ได้ใจไม้ไส้ระกำอะไรนักหรอกข้อที่เด็กมันกำพร้า ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน แต่เจ้าหล่อนเป็นสาว...สาวเต็มตัวเสียด้วย เธอเลยตะขิดตะขวงใจพิลึก กับสถานะที่ลภัสเป็นกับลูกชายคนโตของเธอ ว่าจะเรียกกันว่าอะไรดีนะ...ผู้ปกครอง? พ่อเลี้ยง? มันก็เรียกไม่ได้สักอย่างแหะ ลภัสทำงานในอู่ รับเงินเดือน สวัสดิการเหมือนๆ กันกับช่างคนอื่น สิทธิพิเศษคือเป็นเด็กของเฮียทอง...แต่เจ้าหล่อนก็ไม่ได้เรียกร้องสิทธิอะไรสักอย่าง

คนเป็นแม่ ก็หวังจะให้ลูกได้อะไรดีๆ คนเป็นแม่มีลูกชายที่ดันใกล้ชิดกับเด็กสาวน่ารักแบบนี้ แต่มีพื้นเพแบบนั้น ก็ต้องระแวงป้องกันให้ไว้ก่อนนั่นแหละ จริงอยู่ว่าสมพรเคยมีบทเรียนคราของกำไลหยกบุตรสาวคนเล็ก ที่เธออยากจะให้เป็นฝั่งเป็นฝาจนจับคู่กับฤกษ์บุตรชายของคิ้ม แต่ก็เกิดเรื่องเกิดราวขึ้น บุตรสาวคนเล็กของเธอรักกันกับวิชญ์ เพื่อนของบุตรชายที่มาทำงานเป็นช่างในอู่ ผู้ซึ่งตอนหลังมาพิสูจน์ตนจนผ่านกำแพงของเธอและสามีที่ตั้งไว้ กลายเป็นเขยขวัญเขยเอก ขวัญใจเธอและเจ๊กฮวดไปแล้ว

แต่นั่นมันกำไลหยกที่ไม่ได้รักชอบกับฤกษ์ แต่นี่มันอาตี๋ทอง ที่ยังไม่มีที่หมายตาใดๆ เธอก็ไม่ได้จะคลุมถุงชนเสียหน่อย แค่ให้พ่อเจ้าประคุณลองดูตัวเฉยๆ นี่นา

สมพรคิด ปรายตามองดูคนตัวเล็ก ที่ปีนบันไดขึ้นไปถอดนั่นแกะนี่อย่างคล่องแคล่ว แล้วลอบถอนใจ...

เด็กกำลังโต กำลังสาว เธอไม่ใคร่จะไว้ใจหรอก

ไม่ไว้ใจแม่บะหมี่นี่ล่ะ...ข้อที่เป็นผู้หญิงแปลกๆ ไม่เหมือนคนอื่นเค้า

จะยังไงต้องลากอาตี๋ไปดูตัวให้ได้ สมพรคิดอย่างมุ่งมั่น

....

"แม่หนูปวดท้อง"

ทองแท่งกระซิบข้างหูมารดา ขณะที่ตอนนี้ทุกคนกำลังรับประทานอาหาร และพูดคุยกันอย่างออกรส สมพรหันมาทำตาขวางใส่บุตรชายแล้วกระซิบตอบเสียงดุๆ

"ห้ามหนีนะ อาตี๋ ปวดท้องก็เข้าส้วมแล้วก็กลับมา"

เหมือนเป็นคำเอ่ยปลดแอก ทองแท่งพยักหน้ารับ แล้วค่อยๆ เดินออกมาจากห้องอาหาร โดยมีสายตาของสาวหมวยรายหนึ่งมองติดตามมา ทำให้เขารู้สึกขนลุกแปลกๆ

เรื่องอะไรจะอยู่...

เขาบอกกับตัวเอง แล้วมองซ้ายมองขวา ก่อนจะรีบเดินเร็วเหมือนเกือบจะวิ่ง ออกมาจากภัตตาคารจีนนั้น พลางถอนหายใจโล่งอก แล้วโบกเรียกวินมอเตอร์ไซค์แถวนั้นกลับไปยังอู่

กว่าแม่เขาจะรู้ว่าเขาหนีก็คงสักพักใหญ่แล้วล่ะ ทองแท่งทิ้งทุกอย่างไว้ตรงนั้น ทั้งโทรศัพท์กระเป๋าเงิน ตามตัวกันลำบากล่ะหนนี้ รับหน้ากันไปก็แล้วกัน ก็เขาบอกแล้วว่าเขาไม่อยากมา ไม่อยากมา ก็ลากกันมาจนได้

แม่นะแม่ ป๊านะป๊า ทำไมจะต้องให้หนูหาเมียด้วยก็ไม่รู้

แน่ล่ะเขากำลังหนีการดูตัวกลายๆ ที่มารดาเป็นคนเจ้ากี้เจ้าการจัดให้นั่นล่ะ ไม่ใช่ว่าหล่อนไม่สวยหรืออะไร แม่สาวหมวยที่มารดาแนะนำให้รู้จักวันนี้นั้นก็สวยดีนั่นล่ะ แต่จากการที่หล่อนคุยสนิทกับน้องสาวคนรองของเขาได้ขนาดนั้น สันนิษฐานขั้นต้นไว้ก่อนเลยว่าต้องเป็นคนแบบสร้อยเพชรนั่นแหละถึงหัวร่อต่อกระซิกกันได้บันเทิงขนาดนั้น หล่อนเป็นน้องสาวญาติห่างๆ ของคู่หมั้นของสร้อยเพชร มารดาเลยเชียร์เป็นพิเศษ เพราะทางนั้นฐานะค่อนข้างดี

แต่เขาไม่ชอบนี่หว่า

ทองแท่งถอนใจ ขณะที่ลงจากวินมอเตอร์ไซค์ เขาควานหาเงินให้วุ่น ก่อนจะหน้าซีดเมื่อคิดได้ว่าดันทิ้งทุกอย่างไว้ที่ภัตตาคารนั่น จึงบอกให้วินมอเตอร์ไซค์รอ ก่อนจะเดินเข้าไปในอู่ ตอนนี้เวลาเลิกงาน อู่ปิดแล้วแถมวันนี้เขาไม่ได้ชวนลูกน้องตั้งวงเหมือนทุกวัน อู่เงียบเหมือนไม่มีคนอยู่ วันนี้มีงานวัดบริเวณนี้ ไม่รู้ว่าแห่กันไปเที่ยวหมดหรือเปล่า แล้วเขาจะเอาเงินที่ไหนจ่ายพี่วินล่ะหนอ ทองแท่งได้ยินเสียงก๊อกแก๊กที่ข้างอู่ เลยเดินไปทางนั้น ปากก็ร้องตะโกนเรียกคนไปด้วย เมื่อมีเสียงเล็กคุ้นหูตอบกลับ เขาเลยเดินเร็วๆ ไปทางต้นเสียง

"บะหมี่ มีเงินสักร้อยหนึ่งไหม เฮียจะเอาไปจ่ายค่าวิน"

แม่ตัวเล็กเงยหน้าจากกองเศษเหล็ก เศษขยะไม่ใช้แล้วของอู่ มามองหน้าเขา พลางกะพริบตาปริบๆ ปากถามไป มือก็ควานหาเงินไปด้วย

"อ้าวเฮีย ไหนว่าไปดูตัวสาว แล้วทำไมรีบกลับมาอะ"

"พูดมาก เอาเงินมาเร็วๆ เข้า วินรอนานแล้ว"

"คืนหนูด้วยนะ"

เจ้าหล่อนว่า ขณะที่ส่งเงินให้เขา ทองแท่งทำเสียงในคอเหมือนคำราม แล้วรีบดึงเงินจากมือหล่อน ก่อนจะเดินก้าวยาวๆ จากไป ลภัสย่นจมูกน้อยๆ เธอวางมือจากบรรดาเศษเหล็ก แล้วเดินตามทองแท่งไปด้วย เขานั่งแปะอยู่ตรงม้าหินอ่อน ที่ประจำของบรรดาช่างในอู่หลังเลิกงาน ที่ตอนนี้ไม่มีใครสักคน เพราะไปเที่ยวกันหมดวันนี้ เธอทรุดลงนั่งข้างเขา แล้วมองเขาตาแป๋ว ก่อนจะเอ่ยปากถามในสิ่งที่ข้องใจ

"ตกลงเฮียทำไมหนีกลับมาก่อน สาวที่คุณพรหาให้ไม่ถูกใจเหรอ?"

แม่ตัวเล็กเรียกสรรพนามมารดาเขาว่าคุณพร เหมือนกับภูมิ แตกต่างจากทุกคนที่เรียกว่าป้าพร อาจจะเพราะท่าทีของสมพรทำให้สาวน้อยไม่กล้าเรียกแบบถือสนิท เธอรู้สึกว่าสมพรไม่ค่อยชอบหน้าเธอสักเท่าไหร่ รู้สึกแบบนั้นเธอก็เลยไม่ค่อยไปอยู่ใกล้ ไปตอแยอะไรให้สมพรยิ่งรู้สึกไม่ชอบเธอ ลภัสรู้ตัวดีว่าเธอแปลกไม่ค่อยเหมือนใคร ถ้าใครไม่ชอบเธอ เธอก็ไม่ได้ไปทู่ซี้อะไร เธอเลือกคุยเลือกสนิทแต่คนที่รับได้ที่เธอเป็นเธอ ซึ่งก็มีอยู่ไม่กี่คนหรอก ส่วนมากมักจะเป็นเพศชายมากกว่าเพศหญิงเสียด้วยสิ

"ยุ่ง"

ทองแท่งว่า แล้วปรายตามองหน้าใสๆ นั้น เอ่อ...พอไม่มีคราบฝุ่นคราบน้ำมัน เจ้าหล่อนก็เผยความสดใสน่ารักน่ามองเต็มตา

จะว่าไปยัยตัวยุ่งนี่ก็น่ารักไม่หยอกเลยทีเดียวล่ะ

ถ้าไอ้ภูมิยังอยู่คงจะเตรียมไว้หนวด ขัดปืนแหงๆ ล่ะ ดูท่าจะเนื้อหอมเชียวล่ะ

"ไม่ได้ยุ่งนะเฮียแค่อยากรู้เฉยๆ"

ลภัสยิ้มสู้สีหน้าดุๆ นั่น เธอไม่เคยกลัวเขาหรอก เพราะรู้ว่าเขาเป็นคนใจดี กับเธอเขาชอบทำหน้าดุๆ ใส่ แล้วก็บ่นว่าเธอเป็นตัวยุ่ง ส่วนเธอก็เหมือนลูกเป็ดที่คอยตามแม่เป็ดอย่างเขา ถ้าเธอละมือจากงานของตัวเอง นั่นก็เพราะคำสั่งเสียของบิดานั่นสิ ให้คอยดูแลเขา...ให้คิดว่าเขาเป็นครอบครัว ลภัสก็ทำตามอย่างเต็มใจและเคร่งครัด ไม่สนว่าเขาจะบ่นว่ารำคาญ

รู้หรอกว่าเฮียบ่นไปงั้นล่ะ ปากว่าเธอยุ่ง แต่ก็ให้เธอติดสอยห้อยตามไปเกือบทุกที่นั่นล่ะ

"มีเงินอีกสักพันไหม?"

ทองแท่งรู้สึกหงุดหงิด ว่าจะหาอะไรดื่ม แต่ติดที่เข้าบ้านไม่ได้ เพราะกุญแจอยู่กับสมพร ที่วันนี้ไปกันยกบ้าน ป่านนี้แม่เขาจะรู้หรือยังหว่า ว่าเขาหนีออกมา หาที่ไปดีกว่า...ไปที่ไหนดีวะเรา

"มี เฮียจะเอาไปทำไม"

"ไปหาเหล้ากิน"

"หนูไปด้วย" ทองแท่งขมวดคิ้วเลยล่ะ แล้วสั่นหน้า

"ไม่ให้ไป ไปไม่ได้ จะไปกับเฮียได้ไงวะ เราเป็นผู้หญิงนะ"

"เฮียจะไปที่ที่เค้าห้ามผู้หญิงเข้าเหรอ"

เจ้าตัวถามเสียงแจ๋ว ตากลมโตมองเขาเบิกน้อยๆ

"จะไปเที่ยวอ่างเหรอ?"

"โอ๊ย ใครบอกเราฮะ!"