บทที่ 2 นางฟ้า

“อ้าวฝน จะรีบไปไหนพึ่งกลับมาจากเรียนไม่ใช่เหรอ” เสียงของทัดดาวตะโกนตามหลังออกมาจากด้านในของตัวบ้าน

ปลายฝนหยุดฝีเท้าลงไปชั่วขณะแล้วหันกลับมาพูดคุยกับพี่สาว

“วันนี้ต้องไปทำงานค่ะ พอดีมีคนป่วยคนไม่พอค่ะ ผู้จัดการพึ่งโทรมาบอกขอให้ไปช่วยนะคะ” ปลายฝนรีบพูด ทัดดาวพยักหน้ารับรู้

“ไปดีมาดีนะ ถ้ากลับดึกยังไงเดี๋ยวพี่ไปรับ”

“ค่ะ”

ปลายฝนวิ่งเร็วตรงไปที่หน้าปากซอยที่อยู่ห่างเพียง500เมตรของซอยเล็กๆ ที่มีวินมอเตอร์ไซต์ที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี ส่วนค่ารถที่นั่งมาก็ไม่ได้แพงอะไรมาก แค่ยี่สิบบาทเพียงเท่านั้น

หญิงสาวรีบสแกนบัตรเพื่อเข้าทำงานในเวลาหกโมงเย็น วันนี้เธอมีงานถึงสี่ทุ่ม หรืออาจจะมีล่วงเวลาไปอีกหน่อยถ้าหากมีงานเพิ่มเข้ามา ในการทำงานร้านสะดวกซื้อ งานก็ไม่ได้หนักหนาอะไรมาก

งานของเธอในวันนี้มีเพียงเติมของทั่วไป และทำความสะอาดพื้นกว่าจะเสร็จก็เกือบได้เวลาเลิกงานเช่นเดียวกัน

“ขอโทษค่ะ” ปลายฝนที่กำลังก้มหน้าถูพื้นอยู่รีบกล่าวขอโทษลูกค้าในทันที เมื่อเธอถูกพื้นแล้วเดินถอยหลัง ก่อนไม้ถูกพื้นในมือจะหล่นลงพื้นอย่างไม่ตั้งใจ

“ทำงานที่นี่เหรอ” เสียงของชายหนุ่มดังขึ้น

“สวัสดีค่ะ” เธอรีบยกมือขึ้นไหว้ในทันที อาการลุกลี้ลุกลนก้มเก็บไม้ถูพื้นทำให้เธอได้ยินเสียงหัวเราะของผู้ชายตรงหน้า “มาทำธุระแถวนี้เหรอคะ”

“อืม”

“ค่ะ” คำตอบของผู้ชายคนนี้ทำให้เธอรู้สึกมีก้อนแข็งๆ มาจุกอยู่ที่ลำคอ

“ตั้งใจทำงานล่ะ” เขาเอามือวางลงมาที่ศีรษะแล้วขยี้เพียงหนึ่งครั้งแล้วเดินจากไป

เสียงถอนหายใจอย่างโล่งอกของปลายฝนดังขึ้น เขาเป็นผู้ชายคนเดียวในโลกที่เธอไม่อยากพบหน้าเป็นที่สุด ไม่ใช่ว่าไม่ชอบขี้หน้าแต่เพราะ…. ใบหน้าหล่อเหลาที่ออกดิบเถื่อนความรู้สึกแรกที่ได้เจอทำให้เธอกลัวอยู่ไม่น้อย

แต่พอได้พูดคุยรู้จักกลับทำให้รู้ว่า เราไม่สามารถมองคนเพียงภายนอกได้ “เฮียนัท” ทุกคนมักเรียกเขาแบบนี้เสมอ เธอก็ติดปากเอ่ยเรียกเขาแบบนั้นเช่นเดียวกัน กลับกันที่ตอนนี้เธอกลัวยิ่งนักกลับชื่อเรียกนี้

“เฮียจะไปร้านตอนนี้เลยหรือกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนครับ”

“ไปที่ร้านเลย ลูกปลาไปเที่ยวต่างประเทศ คงต้องเข้าไปเร็วหน่อย” ปกติโดนัทจะเข้ามาไปที่คลับสามทุ่มของทุกวัน แต่วันนี้และอีกสองอาทิตย์เข้าต้องเข้างานเร็วกว่าปกติ เพราะต้องทำงานในส่วนของลูกปลา

“ครับ ว่าแต่..ใช่น้องปลายฝนหรือเปล่าครับ ที่เคยไปช่วยงานที่ร้าน”

“อืม”

“สวยขึ้นมากเลยนะครับ ยิ่งมองยิ่งน่ารัก คนอะไรก็ไม่รู้ทั้งสวยทั้งน่ารัก ยิ้มทีทำผมหัวใจเต้นแรง….”

ปลั๊ก!!

“เฮียขว้างขวดน้ำมาทำไมครับ ผมไม่กินหรอก จะให้ก็ให้ดีๆ สิครับ ถ้าผมหลบไม่ทันหน้าหล่อๆ ของผมใครจะรับผิดชอบ”

“กูจะให้มึงบินไปทำหน้าที่เกาหลีเลยเอาไหม?” โดนัทสวนกลับทันควัน ก่อนที่รถยนต์จะเคลื่อนที่ออกจากที่จอดรถ สายตาของเขายังจ้องมองไปที่หญิงสาวที่กำลังเอาขยะออกมาทิ้งด้านนอก ก่อนที่รอยยิ้มมุมปากจะปรากฏขึ้น

“ว่าแต่ทำไมน้องไม่ทำงานที่คลับเราต่อครับ น้องทำงานดีมากนะครับ ไม่เคยขาดลามาสายสักครั้ง”

“......”

“อะไรกันครับเฮีย ผมถามทำไมเงียบล่ะครับ”

“หุบปากบ้างเถอะ ไม่เจ็บคอหรือไงที่พูดมาก” โดนัทตอบกลับอีกครั้ง เหตุผลที่ปลายฝนเลิกทำงานที่คลับ คงเป็นเพราะ…. ไม่มีใครรู้สาเหตุนั้นนอกจากเขาและเธอเพียงเท่านั้น

ปลายฝนเข้ามาทำงานที่คลับเพราะอาคินที่เป็นหลานของเพื่อนที่โดนัทรู้จักดี เพราะไปดื่มด้วยกันบ่อยและยังชอบไปสนามแข่งรถเป็นประจำ เขามักพบชายหนุ่มที่นั่นแทบจะทุกครั้งที่ไปก็ว่าได้

อาคินแนะนำงานที่คลับให้กับปลายฝน เธอทำงานได้เกือบหนึ่งปี เป็นงานเกี่ยวกับบัญชีที่ลูกปลาเป็นคนทำ เธอจึงมองหาคนที่จะพอมาช่วยเรื่องการจัดเก็บเอกสารเล็กๆ น้อยให้เข้าที่เข้าทาง จึงได้ปลายฝนมาคอยช่วยเหลือ

แต่สุดท้ายแล้ว…ทุกอย่างมันก็เป็นเพียงอดีต อดีตที่ทั้งสองคนจดจำมันไม่เคยลืม….

“ตอนเฮียไปซื้อของ น้องอองฟองวิดีโอมาครับ ผมรับไปแล้ว คุณคัพเค้กบอกให้โทรกลับหน่อยครับ” จิณภพ เอ่ยขึ้น ก่อนที่รถยนต์จะเลี้ยวเข้าสู้เขตพื้นที่ของคลับที่โดนัทเป็นเจ้าของ

“อืม อีกหนึ่งชั่วโมงห้ามรบกวน” โดนัทลงจากรถแล้วตรงขึ้นมายังห้องทำงานในทันที เมื่อประตูสีดำถูกปิดลงไม่รอช้าที่เขาจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาบุคคลที่จิณภพกล่าวเมื่อครู่

วิดีโอคลอ….

“คุณลุง….” เสียงเด็กสาวร่าเริงพร้อมกับเสียงหัวเราะสดใสดังผ่านเข้ามา

“ว่าไงครับคนสวยของลุง คิดถึงลุงใช่ไหมครับ วันนี้ลุงไม่ได้กลับบ้าน เอาไว้พรุ่งนี้จะซื้อขนมของโปรดอองฟองกับเอเบลไปให้เยอะๆ เลยดีไหม” โดนัทยิ้มทักทายหลายสาวและหลานชายทั้งสองคน

“คุณลุงขา คุณแม่เค้กบอกว่า คุณยายจะจัดงานวันเกิดให้อองฟองด้วยค่ะ” เด็กสาววัยสิบขวบพูดขึ้น “คุณลุงต้องซื้อของขวัญมาให้ด้วยนะคะ”

“ได้ครับ แล้วอองฟองอยู่กับใครครับ” เมื่อลุงถามเสร็จ กล้องในมือของเด็กสาวก็ถูกหันไปรอบทิศทาง เขาจึงพบว่าวันนี้เขาพลาดที่จะได้เจอหลาน เอเบล คลูสและทรัมย์ก็มาที่บ้าน

“คลูสกับทรัมย์ก็มาด้วยเหรอ ว้าาา ลุงเสียดายจังที่ไม่ได้กลับไปบ้าน” โดนัทเอ่ยขึ้นมาด้วยความเสียดาย ก่อนที่จะมีเสียงแทรกเข้ามา

“พี่นัท วันนี้ทำงานหนักไหมคะ พอดีลูกตาลเอาของฝากที่ไปเที่ยวมาให้นะคะ เด็กๆ ก็มาด้วย มีของพี่นัทด้วยนะคะ หนูจะพาลูกกลับแล้วค่ะ เอาไว้เรานัดทานข้าวกันที่บ้านแม่อาทิตย์หน้านะคะ”

“ได้แล้วเจอกัน ดูแลตัวเองดีๆ นะ บอกหลานด้วยว่าพี่คิดถึง”

“ค่ะ”

“คุณลุงขาอองฟอง อยากได้ปีกนางฟ้าค่ะ ขอหลายๆ ปีกได้ไหมคะ” เสียงของอองฟองดังขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนที่โทรศัพท์จะหลุดมือไปแล้วตามมาด้วยเสียงเอะอะโวยวายของคัพเค้กและลูกชายอีกคน

“พี่ไม่ใช่นางฟ้า นางฟ้าต้องสวยกว่านี้สิ..”

“พอแล้วเอเบล อย่าเลยลูก..อองฟองอย่าทำน้องลูก!!” บรรยากาศในตอนนี้ชวนหน้าปวดหัว ถึงแม้จะรู้อยู่แล้วว่าเด็กสาวและเด็กชายไม่ค่อยลงรอยกัน แต่โดนัทกลับขำขึ้นมา มันคงเป็นสีสันในชีวิตที่เหลืออยู่เพียงอย่างเดียวในชีวิตของเขาในตอนนี้

“คุณลุงครับ ไม่ต้องซื้อมานะครับ ผมไม่ชอบ นางฟ้าไม่ใช่แบบนี้ผมไม่อยากเห็นนางฟ้าขี้เหร่”

“พอเลย…เอเบลนิสัยไม่ดี พี่จะเป็นนางฟ้า เอาโทรศัพท์คืนมานะ” แล้วเสียงวิ่งแย่งโทรศัพท์พร้อมกับเสียงตะโกนของคัพเค้กก็ดังขึ้นอีกครั้ง โดนัทเห็นที่ว่าเรื่องจะยังไม่จบ เขาจึงตัดสินใจกดตัดสาย

แล้วส่งข้อความหาคัพเค้กแทน ใบหน้าหล่อเหลาของโดนัท ที่เต็มไปด้วยหนวดเคราพองาม เข้ากับทรงผมที่ไว้ยาวเพียงครึ่งศีรษะแต่ถูกรวบเอาไว้จนตรึงแน่น การแต่งตัวที่ออกมาดชายหนุ่มเซอ ทำให้หัวใจของสาวๆ สั่นไหวไม่น้อยเช่นเดียวกัน

เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมง โดนัทก็มาปรากฏตัวด้านล่างของคลับ ตอนนี้ด้านข้างถูกขยายสร้างเป็นผับธรรมดา ซึ่งมีประตูกลั้นเอาไว้ และมีการ์ดยืนเฝ้าอยู่ตลอดเวลา

ธุรกิจที่ดูเหมือนว่าจะเติบโตมากกว่าเมื่อก่อน เป็นความภาคภูมิใจของเขาและลูกปลาที่คอยช่วยเหลือบริหารจนขยายธุรกิจออกไปได้ ตอนนี้เหลือเพียงเขาเท่านั้นที่ยังห่างไกลคำว่าครอบครัว

ลูกปลาก็ต่างแต่งงานมีลูกชายน่ารักไปแล้ว โดนัทในวัยสามสิบสามปียังคงยืนกรานที่จะไม่แต่งงาน ไม่ใช่ว่าไม่ชอบที่จะมีชีวิตเฉกเช่นคนอื่นเขา แต่เพียง…ความรักที่เขาฝันใฝ่ยังไม่ใกล้เคียงกับที่หัวใจปรารถนา