บทที่ 1 สายฝนโปรยปราย

สายฝนโปรยปรายลงมาอย่างหนักไม่มีทีท่าว่าจะหยุดในเร็วๆ นี้ ปลายฝนวิ่งเข้ามาหลบสายฝนใต้ตึกคณะบริหารอย่างรวดเร็ว เมื่อเธอเดินออกไปจากตึกยังไม่ถึงสามก้าว

มือข้างที่ว่างกำลังยกผ้าเช็ดหน้าสีขาวขึ้นซับใบหน้า สายตาเหล่มองนาฬิกาที่ข้อมือไปพลาง ในใจของเธอดูร้อนรนกว่าบุคคลอื่นที่ยืนหลบฝน เสื้อนักศึกษาสีขาวเปียกฝนแนบเนื้อมองเห็นชั้นในสีชมพูที่กำลังสวมใส่

“ฝนมาอยู่นี่เอง พี่โทรหาทำไมฝนไม่รับเลย” อาคินถอดเสื้อคลุมสีดำ นำมันมาสวมใส่ให้ปลายฝน ก่อนที่เขาจะได้รอยยิ้มหวานตอบกลับมาให้ชื้นหัวใจที่กำลังเป็นสีชมพู

“พอดีปิดเสียงเอาไว้ ยังไม่ได้เปิดเสียงเลยค่ะ”

“รอให้ฝนซาลงไปหน่อย ค่อยเดินไปที่รถดีไหม หรืออยากกลับตอนนี้ พี่จะได้ไปเอารถมารับที่หน้าตึก”

“ไม่เป็นไรค่ะ รอฝนหยุดก่อนดีกว่าค่ะ เดี๋ยวพี่คินไม่สบายขึ้นมาจะแย่เอานะคะ อีกไม่กี่วันจะสอบอยู่แล้ว ไปหาที่นั่งรอกันดีกว่านะคะ” ปลายฝนเชิญชวนให้อาคิน หาที่นั่งพักรอฝนหยุดตก แต่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิดที่จะมีโต๊ะนั่งว่าง

“หนาวไหมครับ” อาคินโอบกอดเอวของปลายฝนเอาไว้เพียงไม่ให้น่าเกลียด เขาเป็นแฟนของปลายฝนที่คบกันมาสามปี อาคินเรียนที่คณะวิศวกรรมไฟฟ้าปีสุดท้าย ส่วนปลายฝนเรียนคณะบริหารสาขาการบัญชี

“พี่คินวันนี้มีติวกับเพื่อนไม่ใช่เหรอ แล้วไปสายได้ใช่ไหม เดี๋ยวเพื่อนพี่จะรอหรือเปล่า ฝนกลับเองได้ค่ะ ต้องไปเก็บร้านช่วยพี่ดาวด้วย อีกอย่างรถคงติดเพราะฝนตกด้วย พี่กลับไปก่อนดีไหมคะ”

“พี่จะปล่อยให้แฟนกลับบ้านคนเดียวได้ยังไงครับ ดูสภาพตอนนี้สิครับ ผู้ชายคงมองตลอดทาง พี่หวงนะครับ” อาคินเอ่ยเสียงหวานพร้อมกับยื่นมือมาเช็ดน้ำฝนที่เปียกอยู่บนผมที่ระลงมาที่แก้ม

สัมผัสที่ทำให้หัวใจเต้นแรงทุกครั้ง เหมือนอีกฝ่ายกำลังแกล้งให้เธอต้องอดทนต่อความรู้สึกแปลกๆ ที่กำลังก่อตัวขึ้น แต่กระนั้นอาคินก็ยังทำเช่นนั้นกับแฟนสาวละอ่อนของตนเอง

“ตอนนี้มีเสื้อของพี่คินอยู่ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ พี่รีบกลับเถอะนะคะ เดี๋ยวติวกันดึกถึงเช้าจะมาสอบวิชาย่อยไม่ไหวเอานะคะ”

“แฟนของใครน่ารักจังครับ” อาคินโน้มใบหน้าลงมาอย่างรวดเร็ว จมูกคมโด่งเป็นสันแตะเข้าที่แก้มและกดลึกอย่างไม่อายสายตาใคร “แทนความห่วงใยครับ กลับบ้านดีๆ นะ ถึงแล้วบอกพี่ด้วยนะครับคนเก่ง”

อาคินวางมือลงบนศีรษะเล็กอย่างรักใคร่ก่อนที่เขาจะหันหลังเดินกลับไปที่คณะของตัวเอง เพราะต้องกลับไปเอารถที่จอดทิ้งเอาไว้ โดยมีสายตาของปลายฝนจ้องมองตามจนหายลับไป

เสียงถอนหายใจของปลายฝนดังขึ้น ความสุขเพียงเล็กน้อยที่ได้อยู่ด้วยกันกับแฟนหนุ่มสุดหล่อของเธอมันช่างน้อยนิด ไม่ใช่เพราะเขาแต่เป็นเพราะเธอเองที่ไม่มีเวลาให้กับอาคิน

เมื่อฝนหยุดตกปลายฝนรีบเร่งฝีเท้ามายืนรอรถเมล์หน้ามหาลัยฯ ในช่วงเวลานี้ผู้คนต่างแยกย้ายกันกลับที่พักเธอจึงทำได้เพียงยืนเบียดเสียดกับผู้คนบนรถโดยสารสาธารณะ

เดินทางไม่กี่นาทีปลายฝนก็ลงจากรถเมล์ แล้วเดินเท้าอีกหน่อยผ่านอีกสามปากซอย เพราะรถเมล์ที่ยืนมาไม่ได้ขับผ่านหน้าปากซอยที่อาศัยอยู่ จำต้องนั่งรถเมล์ที่สามารถจอดได้ใกล้กับจุดหมายให้ได้มากที่สุด

“อ้าวฝน พี่ส่งข้อความไปไม่ได้อ่านเหรอ วันนี้พี่เก็บร้านเสร็จแล้วเห็นว่าฝนตก ก็เลยบอกให้ตรงกลับบ้านเลย มาก็ดีเหมือนกัน ไปเดินซื้อของกินที่ตลาดดีไหม” ทัดดาวเอ่ยชวน

“ค่ะ แต่ขอฝนเปลี่ยนรองเท้าก่อนนะพี่ดาว”

“ได้ๆ นี่เอาเสื้อพี่ไปเปลี่ยนด้วยสิ จะได้สบายตัว” ทันดาวยื่นเสื้อยืดที่มีติดเอาไว้เวลาฉุกเฉินส่งให้กับน้องสาว

ร้านขายน้ำเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ตรงทางเข้าหมู่บ้านและเป็นแหล่งบริษัทฯ ที่มีผู้คนสัญจรไปมา ทัดดาวเป็นแม่ค้าขายน้ำ ที่บางวันขายดีลูกค้ายืนต่อแถวและบางวันกลับเงียบจนต้องยืนตบยุง

ธุรกิจเล็กๆ ที่ค่อยๆ สร้างมาจากน้ำพักน้ำแรงของตนเอง ทัดดาวมีภาระมากมายที่ต้องรับผิดชอบ พร้อมทั้งส่งเสียปลายฝนเรียนหนังสือ แต่ช่วงเข้ามหาลัยฯ น้องสาวกลับอยากหาเงินใช้เอง

ถึงจะเป็นแบบนั้นทัดดาวก็ยังให้เงินปลายฝนใช้อยู่เช่นเดิม อาจไม่มากมายอะไรแต่ปลายฝนกลับรู้สึกดีใจ เธอแบ่งเงินที่พี่สาวให้เอาไว้ใช้ในยามจำเป็น ส่วนเงินที่ตนเองหาได้ ก็ใช้จ่ายเป็นค่าเล่าเรียนและซื้อของกินเข้าบ้านบ้างเป็นบางครั้ง

ปลายฝนทำงานเป็นเด็กพาร์ไทม์ที่ร้านเซเว่น เธอได้ค่าแรงเป็นรายชั่วโมงเป็นค่าตอบแทน เงินอาจไม่มากมาย แต่ก็ดีกว่าปล่อยเวลาให้เสียเปล่า อย่างน้อยยังพอช่วยให้ทัดดาวมีเงินเหลือเก็บบ้าง

เรื่องค่าเทอมนั้นปลายฝนทำเรื่องกู้ยืมเรียน และเธอเป็นคนที่เรียนดีแถมยังเก่งและสวย คุณครูที่ปรึกษารักใคร่เธอมาก มีอะไรจะคอยช่วยเหลืออยู่เสมอ

“ช่วงนี้พี่ไม่เห็นคินเลย ทะเลาะกันหรือเปล่าฝน”

“ไม่ใช่หรอกค่ะ ช่วงนี้พี่คินมีสอบย่อยและทำวิจัยจบด้วยค่ะ เลยยุ่งๆ แต่วันนี้ก็เจอกันเสื้อตัวนั้นก็ของพี่เขา ที่จริงที่คินอาสามาส่งฝน แต่ฝนเกรงใจนะคะ เพราะพี่คินมีติวหนังสือกับเพื่อน”

“ดีแล้วพี่ก็คิดว่าทะเลาะกันหรือเปล่า เราเองมีผู้ชายดีๆ เข้ามาก็จับเอาไว้ให้แน่นๆ นะคินก็ไม่ได้ดูแย่ถึงฐานะของเราจะต่างกันมาก แต่พี่เชื่อว่าคินจะไม่ทำให้น้องสาวพี่ผิดหวัง”

“ฝนไม่อยากวาดฝันอนาคตเลยค่ะพี่ดาว มันไกลเกินเอื้อมยังไงไม่รู้ แค่ที่เป็นอยู่ฝนก็มีความสุขมากแล้วค่ะ” ปลายฝนยิ้มหวานส่งให้พี่สาว เธอไม่เคยคิดโลภมากในเรื่องของอาคิน เพราะเธอรู้ดีแก่ใจว่าอาคินเป็นที่หมายปองของหญิงสาวทั้งหลาย

ด้วยรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาหาตัวจับยากพร้อมทั้งฐานะทางบ้านที่ร่ำรวย บนเนื้อตัวของเขามีราคาจนเธอเองต้องคอยระวังเวลาที่อยู่กับอาคิน ถ้าหากตัดสิ่งที่คิดมากตอนต้นออกไป เขาก็เป็นผู้ชายที่ดีมากคนหนึ่ง

อาคิดตามจีบปลายฝนอยู่นานกว่าครึ่งปี จนสุดท้ายเธอก็ต้องพ่ายให้กับคำหวานของอาคิน แต่การคบกันของเขาและเธอมันไม่ได้หวือหวาและก้าวข้ามกระโดดไปไกลอย่างที่เคยคิดเอาไว้ในตอนแรก

เธอใช้เวลากับเขามากที่สุดก็ตอนเคาท์ดาววันปีใหม่ มันเป็นเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงหลังจากเลยเที่ยงคืนไม่นาน อาคินก็ต้องขับรถกลับมาส่งปลายฝนถึงบ้าน ความเป็นสุภาพบุรุษของเขาทำให้พี่สาวอย่างทัดดาวประทับใจไม่รู้ลืม

ผู้ชายแบบนี้หาอยากนักในสังคมสมัยนี้ แต่กระนั้นเธอก็ยังไม่ไว้ใจอาคินอยู่มาก แต่สุดท้ายแล้วทัดดาวก็ต้องมาพ่ายแพ้กับความเอาใส่ของแฟนน้อง ในวันที่ปลายฝนไม่สบาย ก็ยังเป็นเขาที่คอยไปรับไปส่งเมื่อต้องเข้าออกโรงพยาบาลอยู่เป็นเดือน

“พี่ดาว ไหนพี่ดาวบอกว่าจะเอาแฟนมาอยู่ด้วย” ปลายฝนถามขึ้น ในขณะที่กำลังเดินเข้ามาในซอยที่พัก

“พี่ขอคิดดูก่อนนะฝน พี่ก็แค่บอกให้ฝนรู้ยังไงบ้านหลังนี้ ก็เป็นมรดกของแม่ พี่ต้องถามความคิดเห็นฝนด้วยถึงจะถูก” หญิงสาวทั้งสองหยุดนิ่งที่หน้าบ้านไม้ขนาดเล็กสองชั้น

“ได้สิ ยังไงพี่ดาวก็ต้องมีครอบครัวอยู่แล้ว บ้านเราถึงจะเล็กไปหน่อย แต่ก็คงต้อนรับพี่เขยได้ค่ะ” ปลายฝนฉีกยิ้มหวานอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินเข้ามาภายในบ้าน

“พี่เข้าใจแล้ว เอาไว้พี่จะบอกอีกทีแล้วกัน”