บทที่ ๔ ฮันนีมูนแสนหวาน (๓)

เงินติดกระเป๋าก็มีไม่กี่บาท โทรศัพท์ของหล่อนก็ฝากไว้ที่ชายหนุ่มคิดว่าคงไม่ได้ใช้ ไหนจะกล้องถ่ายภาพนั่นอีก หันรีหันขวางแล้วเข้าไปถามฝ่ายประชาสัมพันธ์เท่าที่จะทำได้

“เอ่อ เห็นผู้ชายที่มากับฉัน ใส่เสื้อสีฟ้า กางเกงสีดำ ตัวสูงร้อยแปดสิบไหมคะ” ถามเสียงกระท่อนกระแท่นเป็นภาษาอังกฤษ ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี แต่พนักงานเหมือนจะทราบจึงบอกเท่าที่จำได้ เขาหน้าตาหล่อเหลาเหมือนพระเอกเกาหลี จึงพอจะนึกออก

“คุณผู้ชายเดินออกไปข้างนอกแล้วค่ะ” ดวงตากลมเบิกกว้าง รีบวิ่งออกไปทันทีกลัวจะตามเขาไม่ทัน ตอนนี้ใจกระวนกระวายไปหมด หรือบางทีปลาบปลื้มอาจจะไปเข้าห้องน้ำ

เธอจึงพยายามตามหาห้องน้ำชาย แล้วรอด้านนอกแต่ผ่านไปสักพักก็ไม่พบเขาออกมา เริ่มมือสั่นด้วยความกลัว น้ำตาจวนจะไหลจนต้องกลั้นเอาไว้ หล่อนไม่ใช่เด็กน้อยจะมาร้องไห้เพราะขลาดกับพ่อแม่หรอกนะ

คนเดินผ่านไปมาเยอะจนมึนหัว การตามหาเขาไม่ใช่เรื่องง่ายสักนิด หล่อนเม้มปากแน่นแล้วไปยืนรออยู่หน้าทางเข้าช็อปเช่นเดิม ภาวนาให้ร่างสูงกลับมาสักที ชายหนุ่มไม่มีทางทิ้งเธอให้อยู่ที่นี่คนเดียวหรอก

ต้องกลับมารับกันสิ...

“คุณปลื้ม!” แค่เห็นเขาเดินตรงมา เธอก็รีบวิ่งเข้าไปกอดทันทีไม่ทันคิดว่าอันตรายต่อลูกในท้องไหม การกระทำของร่างบางทำให้เขาตั้งตัวไม่ทัน แถมคนรอบข้างก็หันมามองพลางอมยิ้มล้อเลียนอีกต่างหาก

ปลาบปลื้มรับรู้ถึงแรงสั่นของคนในอ้อมกอด ความเปียกชื้นที่อกทำให้รู้ว่าตอนนี้หญิงสาวร้องไห้ เขางุนงงว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เพิ่งไปได้ไม่ถึงสามสิบนาที แต่ภรรยากลับทำเหมือนห่างกันเป็นปีซะอย่างนั้น

“เกิดอะไรขึ้น” ถามพลางลูบแผ่นหลังเล็ก ไม่คิดว่าหล่อนจะตัวสั่นขนาดนี้ แถมยังกระชับอ้อมกอดเขาแน่นขึ้นอีก เหมือนเด็กเล็กไม่มีผิดจนเผลอยิ้มไม่รู้ตัว

“ฉันนึกว่าคุณจะทิ้งฉันไปแล้วซะอีก จะไปไหนทำไมไม่บอกก่อนคะ คนมันตกใจนะ” ผละออกแล้วดุเขาเสียงเข้ม แถมยังเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าแบบลวกๆ จนชายหนุ่มต้องจับมือเล็กไว้ กลัวว่ามือจะทิ่มตาซะก่อน

ค่อยประคองใบหน้าหวานแล้วเช็ดน้ำตาให้หล่อนอย่างแผ่วเบา คนที่เดินผ่านไปมาก็มองด้วยความสนใจ นึกว่ามาถ่ายละครเสียอีก พระเอกหล่อนางเอกสวยขนาดนี้

“ฉันบอกเธอแล้วว่าจะไปต่อแถวซื้อบัตรกินอาหาร เธอหิวไม่ใช่เหรอ” จำได้ว่าก่อนออกมาก็บอกแล้ว แต่สงสัยหล่อนคงอยู่ในภวังค์จนไม่ได้ยิน

ปารารินส่ายศีรษะ ตอนนี้นอกจากอาการตกใจแล้ว หล่อนยังเขินอายกับท่าทีอ่อนโยนที่ปลาบปลื้มแสดงกับตน รอยยิ้มอ่อนโยนที่มอบให้มีผลต่อหัวใจดวงน้อยให้เต้นแรงขึ้น แถมใบหน้ายังแดงก่ำจนต้องปฏิเสธสิ่งที่เขาเอ่ย

“ฉันไม่ได้...หิว ฉันหิวค่ะ” ทว่าเสียงท้องที่ร้องแทรกทำให้อับอายจนต้องยอมรับ นี่ก็เลยเวลาอาหารเที่ยงมาสักพักแล้ว หิวก็คงไม่แปลก

“ถ้างั้นไปกินข้าวกันนะ ไม่ร้องแล้ว ฉันอยู่นี่ไง” จับจูงมือเล็กไปยังโซนอาหาร หล่อนก็เดินตามเขาไม่ห่างกลัวจะหลงกันอีก ตอนนี้เธอเหมือนเด็กน้อยชะมัด

“ห้ามไปไหนอีกนะคะ ฉันกลัวคุณทิ้งฉัน” เงยหน้ามองกรอบหน้าคม ส่งสายตาอ้อนวอนไม่ให้เขาทิ้งตนไปไหน ทำเอาร่างสูงต้องยีศีรษะมนอย่างเอ็นดูมากกว่าเดิม

ใครจะคิดว่าอยู่ด้วยกันไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง จะเปลี่ยนความคิดของเขาที่มีต่อปารารินได้มากขนาดนี้ จากคนกร้านโลกหวังจับผู้ชายรวย แต่พอรู้จักและอยู่ใกล้จริงๆ กลับเป็นผู้หญิงที่อ่อนต่อโลก แทบไม่ทันเล่ห์เหลี่ยม ขนาดเขาหายไปไม่นานยังร้องไห้งอแง

ดวงตากลมที่มีน้ำใสคลอน่ารักจนอยากแกล้ง ไม่รู้ตอนนี้ปลาบปลื้มยิ้มไปนานเท่าไหร่ เพราะชักจะเมื่อยแก้มเสียแล้ว

“ถ้าทิ้งเธอแม่ฉันก็ฆ่าตายพอดีน่ะสิ” พูดจบก็พาหญิงสาวไปกินข้าวเที่ยง ค่อยเที่ยวต่อที่สวนสนุกตลอดทั้งวัน ปิดท้ายด้วยการดูขบวนพาเหรดสุดยิ่งใหญ่อลังการ จึงกลับโรงแรมแล้วหาข้าวเย็นกินแถวนั้น เป็นการจบทริปวันแรกที่แสนเหนื่อย

หล่อนเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทีหลังเขา เสร็จแล้วจึงมาจับจองที่นอนตรงโซฟา กำลังจะหลับแต่กลับถูกอุ้มด้วยท่าเจ้าสาวไม่ทันให้ตั้งตัว

“คุณปลื้ม” มองคนที่อุ้มตนเองแล้วเรียกเสียงเบา ตกใจจนเบิกตากว้างก่อนที่ร่างบางจะถูกวางลงบนเตียงกว้าง แล้วเขาก็ไปเอาผ้าเช็ดตัวที่หล่อนนำมาห่มไปตากไว้ที่ห้องน้ำ

“วันนี้เรียกชื่อฉันบ่อยจังเลยนะ” กลับมามองหล่อนแล้วเอ่ยล้อ วันนี้หญิงสาวเรียกชื่อคุณปลื้มทั้งวัน ปกติมักจะรำคาญแต่พอเป็นปารารินกลับเอ็นดูซะอย่างนั้น

“ฉันจะนอนโซฟาค่ะ” ท้วงติงและจะลุกจากเตียง แต่เขาก็รีบล้มตัวลงนอนพลางคว้าหล่อนมากอดเอาไว้จากทางด้านหลัง เล่นเอาร่างบางทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าสามีมาไม้ไหนกันแน่ อยู่บ้านแทบไม่พูดจากัน นอนก็แยกห่าง

แต่ทำไมพอมาต่างประเทศถึงทำตัวติดกับหล่อน ไม่สิ เป็นเธอมากกว่าที่เกาะติดเขาทั้งวันเพราะกลัวพลัดหลงกันอีก

“โซฟาเล็กแค่นั้นเดี๋ยวก็ตกหรอก นอนบนเตียงเนี่ยแหละ” เป็นการบังคับกรายๆ เขากอดหล่อนเอาไว้อย่างนั้นโดยไม่พูดอะไร หญิงสาวเองก็ยอมนอนในอ้อมกอดอบอุ่น ดวงหน้าหวานยิ้มมุมปากอย่างมีความสุข

ดูเหมือนตอนนี้...เธอจะหลงรักสามีเข้าให้แล้วล่ะ

ช่างไม่เจียมตัวเสียจริง หวังเอื้อมเดือนบนฟ้า ไม่มองว่าเขานั้นอยู่สูงเพียงใด เธอมีเวลาจนกว่าลูกจะคลอดเพื่ออยู่ข้างกายเขา หลังจากนั้นคงต้องจากไปตามที่ปลาบปลื้มต้องการ

“อ่ะ คุณปลื้ม” ใกล้จะหลับแต่หล่อนกลับเปล่งเสียงครางเมื่อทรวงอกสล้างที่ถูกชุดคลุมเอาไว้ถูกจับต้อง เธอไม่ได้สวมเสื้อชั้นในนอนเพราะไม่สบายตัว และคิดว่าอีกฝ่ายคงไม่มายุ่มย่าม

แต่ที่ไหนได้...เมื่ออยู่ใกล้ชิดกันอารมณ์ชายก็พลุ่งพล่านจนไม่อาจห้ามไว้ได้ ยิ่งได้กอดสาวน้อย ได้กลิ่นหอมโชยเข้าจมูก มีหรือที่รองประธานจะทนไหว

“ข้างนอก ฉันสัญญาว่าจะทำข้างนอก” รู้ว่าอายุครรภ์เท่านี้ไม่ควรสอดใส่ แต่ถ้าให้นอนกอดเธออย่างเดียวก็ทำไม่ได้

เหมือนหล่อนทำเสน่ห์ใส่เขา แค่ได้กลิ่นกายสาวความต้องการก็พุ่งสูงจนหยุดไม่ได้ ค่อยเลิกชุดนอนขึ้นกองบนอก แล้วบีบเคล้นดอกบัวงามที่พอดี ขยี้ปลายถันจนมันแข็งในระยะเวลาอันรวดเร็ว

“อ่า เจ็บ เจ็บนมค่ะ” บอกเสียงพร่า ตอนนี้สติครบถ้วนแต่แปลกที่ยอมให้อีกฝ่ายรุกรานได้สะดวก ความร้อนจากมือหนาส่งผลให้ความต้องการของเธอเพิ่มมากกว่าเดิมซะอีก

จับมืออีกข้างของเขาให้เลื่อนไปสัมผัสด้านล่างของกายสาวที่มีเส้นขนปกคลุม มุมปากหนายกยิ้มพึงพอใจ ก่อนจะขึ้นคร่อมหล่อนแล้วดูดกลืนความหวานของดอกบัวคู่งาม เลียรอบบริเวณฐานจนเปียกแฉะ ไม่รู้ว่าเพราะท้องหรือเปล่าขนาดของทรวงอกจึงใหญ่กว่าเดิม

หน้าท้องเริ่มนูนออกมาเพราะมีสิ่งมีชีวิตตัวเล็กอาศัยข้างในนั้น เขาพรมจูบที่หน้าท้องอย่างแผ่วเบา แล้วค่อยกลับมานอนซ้อนหลังเธอเช่นเดิม

ไม่รู้ว่ากางเกงหลุดไปตอนไหน แต่เขาใช้บั้นท้ายงามให้เป็นประโยชน์ แล้วนำมือของเธอมาจับแก่นกายชายแทนมือของตัวเองที่ทำหน้าที่นี้ได้หลายเดือนแล้ว

“ช่วยฉันหน่อยนะ” กระซิบข้างหู อ้อนวอนเสียงพร่าแล้วเม้มที่ติ่งหูจนร่างบางขนลุก ตอนนี้ไม่ปฏิเสธว่าหล่อนก็มีอารมณ์ร่วมเช่นเดียวกัน

สองสามีภรรยาต่างช่วยให้อีกฝ่ายพบพานความสุขยามค่ำคืน เสียงครางกระเซ้าดังทั่วห้องก่อนจะขาดหายเมื่อถึงปลายทางของฝั่งฝัน

ดูเหมือนฮันนีมูนครั้งนี้จะไม่น่าเบื่ออย่างที่คิดซะแล้ว...