บทที่ ๔ ฮันนีมูนแสนหวาน (๑)

บทที่ ๔

ฮันนีมูนแสนหวาน

หลังรับประทานอาหารอิ่มทุกคนต่างแยกย้ายเข้าห้อง ปารารินขึ้นมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนแขนยาวสีหวานตามที่คุณผู้หญิงเลือกให้ หวีผมและทาครีมบำรุงอยู่หน้ากระจก ทุกอย่างล้วนแต่เป็นเงินของคุณปริมกมลทั้งสิ้น เลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้แก่ลูกสะใภ้คนโปรด

“วันนี้เธอเจอคุณชายเหรอ” เดินถือผ้าห่มที่อยู่ในตู้ออกมาเพื่อปูข้างเตียง กลับได้ยินคำถามจากสามีที่นั่งส่งอีเมล์อยู่โต๊ะทำงาน เขาไม่ได้หันมามองหล่อนด้วยซ้ำ

“คุณชายไหนคะ” เลิกคิ้วถาม เธอไม่ได้ตั้งใจกวนแต่ไม่ทราบว่าบุคคลที่ถูกกล่าวถึงเป็นใคร ขนาดพี่ชายของสามีอย่างโปรดปรานก็เพิ่งรู้จัก แล้วนอกจากนั้นก็แทบไม่รู้จักใครเลยสักคน

ร่างหนาถอนหายใจก่อนจะปิดโน้ตบุ๊ก หันมามองคนตัวเล็กกว่าที่ทำหน้าซื่อเช่นเดิมจนน่าหงุดหงิด เดินตรงมาหาหล่อนพลางแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว

“ถ้าจะอ่อยใครก็เอาที่มันไกลตัวฉันหน่อยนะ เผื่อลูกโตขึ้นเขาจะได้ไม่ต้องอายที่มีแม่จ้องจะจับแต่ผู้ชายรวยแบบนี้” จากที่ไม่เคยโกรธตอนนี้หล่อนจ้องเขานิ่ง ดวงตากลมเหมือนอยากจะแผดเผาคนตรงหน้า เล่นเอาปลาบปลื้มถึงกับพูดอะไรไม่ออก

ยามปกติหล่อนไม่ได้น่ากลัวสักนิด แต่ทำไมตอนนี้เขาถึงมือชื้นเหงื่อไปเสียได้ แค่สบตาก็เผลอขยับถอยหลังครึ่งก้าว

“คุณปลื้มฉันไม่เคยคิดแบบนั้นเลย ฉันไม่ได้อยากจับใครทั้งนั้น กับคุณฉันก็ไม่อยากได้แต่ที่เรื่องมันเกิดเพราะฉันถูกยาปลุกเซ็กส์จนมันเลยเถิด ถ้าคุณจะกรุณาเราก็ต่างคนต่างอยู่เถอะค่ะ” ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายเมื่อพูดจบ

เดินไปจับจองพื้นที่ข้างเตียงแล้วปูผ้านวมลงบนพื้น จัดการทุกอย่างเสร็จสรรพค่อยล้มตัวลงนอน ปล่อยเจ้าของห้องให้ยืนอ้าปากค้างอยู่กับที่พูดอะไรไม่ออก เขาโดนหล่อนเล่นงานเสียแล้ว

รองประธานทำหน้าบึ้งแล้วเดินเข้าห้องน้ำเพื่อชำระกาย ใช่ว่าเขาไม่รู้เสียหน่อยที่เธอถูกวางยา เพียงแต่ตอนนั้นมันหยุดไม่ได้แล้ว ความต้องการเบื้องลึกเอาชนะมโนธรรมในจิตใจ แม้กระทั่งถุงยางอนามัยเขาก็ไม่สวม

เลยต้องมารับผิดชอบผู้หญิงแปลกหน้ากับลูกที่กำลังจะเกิด

แต่งตัวเช็ดผมเรียบร้อยก็ปิดไฟแล้วเดินขึ้นมานั่งบนเตียง เหลือบมองร่างบางซึ่งหลับสนิท ช่างเป็นคนที่หัวถึงหมอนก็พร้อมเฝ้าพระอินทร์ทันที ต่างจากเขาพลิกตัวอยู่เกือบค่อนคืนทุกวัน มีสาวสวยกลิ่นตัวหอมอยู่ข้างกายใครบ้างจะทนไหว

ถึงปากจะบอกเกลียด สั่งใจให้เมินเฉยแต่ความจริงเขาต้องอดกลั้นมากแค่ไหนที่ไม่แตะต้องหญิงที่ถูกใจ แค่คิดถึงค่ำคืนแสนหวานยามได้ร่วมรักกัน ลำตัวก็บิดเกร็งจนต้องรีบไปเข้าห้องน้ำเพื่อใช้มือช่วยปลดปล่อย

ความทุกข์ของเขาหล่อนไม่เคยรู้ เพราะนอนหลับสนิทตื่นอีกทีก็ตอนเช้า

ต่างจากสามีที่กว่าจะได้นอนก็เที่ยงคืนเกือบเข้าวันใหม่ไปแล้ว

“คุณแม่ให้ผมมาสนามบินทำไมแต่เช้า” หาวหลายรอบเพราะตอนนี้เพิ่งจะหกโมงเช้า ยังไม่ถึงเวลาตื่นของชายหนุ่มด้วยซ้ำ แต่คุณปริมกมลก็ไปปลุกลูกชาย และลากมาขึ้นรถพร้อมลูกสะใภ้ ปลายทางคือสนามบินขนาดใหญ่ของประเทศ

ระหว่างทางก็หันมาถามท่าน แต่ไม่ได้รับคำตอบนอกจากรอยยิ้มหวานซึ่งมันน่าสงสัยซะเหลือเกิน รถยนต์จอดลงหน้าประตูทางเข้า คนรถขนกระเป๋าเดินทางสองใบลงมาจากด้านหลัง ทำเอาตาที่แทบจะลืมไม่ขึ้นโตเท่าไข่ห่าน

หันมองมารดาที่ตามลงมาพลางทราบถึงลางร้ายบางอย่าง เขาเกือบจะวิ่งหนีไปแล้วถ้าท่านไม่คว้าคอเสื้อไว้เสียก่อน

“ผมมีงานต้องทำนะแม่” วิงวอนเสียงสั่น พอจะทราบแผนการของท่านแล้วว่าต้องการอะไร จึงหันมองตาปริบ

“ไม่ต้องห่วง งานของลูกแม่จะทำเอง” ระดับอดีตประธานของบริษัทเอ่ยปาก มีหรือเขาจะไม่ยอม ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนหันไปมองร่างเล็ก

“แต่เธอท้องนะครับ” ใช้ข้ออ้างทางด้านร่างกายของหล่อนให้เป็นประโยชน์ แต่คนที่เตรียมตัวมาดีก็ยังให้เหตุผลได้เสมอ

“ไม่เป็นไร แม่ถามคุณหมอเรียบร้อยแล้ว ไม่มีความเสี่ยงและสามารถไปต่างประเทศได้ เพียงแค่ต้องระวังนิดหน่อยเท่านั้นเอง ก็เหมือนอยู่ไทยนั่นแหละ” ปล่อยคอเสื้อลูกแล้วจับจูงเข้าไปข้างใน ท่านต้องส่งทั้งสองเข้าเกทเพื่อความสบายใจ

คุณปริมกมลอยู่ตรงกลางโดยควงแขนลูกชายและลูกสะใภ้ไว้จนกระทั่งถึงที่เช็คอิน ท่านให้ปลาบปลื้มไปจัดการทุกอย่าง ส่วนตนก็อยู่กับปารารินที่มองตาปริบ

“คุณแม่ไม่ไปด้วยเหรอคะ” เธอนึกว่าคุณแม่จะไปด้วยเสียอีก พอเห็นอย่างนี้ก็เริ่มใจเสียเพราะต้องไปต่างประเทศกับเขาเพียงสองคน ไม่รู้จะเกิดปัญหาอะไรขึ้นหรือเปล่า ผ่านไปสามวันพวกเขาแทบไม่พูดคุยกันเลย

ถึงจะอึดอัดแต่เธอก็ไม่ยอมเปิดปากพูดก่อน ส่วนชายหนุ่มก็เช่นเดียวกัน ถึงอยู่ห้องและนอนด้วยกันก็ทำเหมือนอีกฝ่ายไม่มีตัวตน

ใช่ว่าจะมีความสุขเสียเมื่อไหร่ เธออึดอัดจะแย่ แล้วคราวนี้ไปต่างประเทศจะไม่แย่กว่าเดิมหรอกเหรอ หล่อนไม่เคยไปเที่ยวไกลขนาดนี้เสียด้วย ภาษาก็ไม่รู้ แค่คิดก็กังวลไปหมดทุกอย่าง

“แม่ต้องทำงานแทนพี่เขา หนูไปกับตาปลื้มสองคนดีแล้วจะได้พักผ่อนในตัว” ลูบศีรษะมนอย่างเอ็นดู พลางปลอบปะโลมไม่ให้คิดมาก

“เรียบร้อยครับ” ยอมรับในความเตรียมพร้อม มีพาสปอร์ตของเขามาด้วยไม่ให้หาข้ออ้างหนีได้เลย ชายหนุ่มถือเอกสารสำคัญไว้ในมือเรียบร้อย ทั้งบอร์ดดิ้งพาส เอกสารการเที่ยว ใบจองที่เที่ยว หรือการจองโรงแรม ซึ่งทั้งหมดมารดาจัดการให้เพื่อจะได้ผ่านด่านตรวจคนเข้าเมืองง่าย

แน่นอนว่าเอกสารที่กำลังถือชายหนุ่มไม่ต้องทำตามก็ได้ แค่ทำไว้เผื่อปารารินไม่ผ่านด่านตรวจก็เท่านั้น

“เดินทางปลอดภัยนะจ๊ะ แล้วแม่จะรอของฝาก” กอดลูกสะใภ้แล้วหอมแก้มหล่อน ทั้งสองเหมือนเป็นแม่ลูกกันจริงมากกว่าชายหนุ่มที่ยืนมองเสียอีก

ช่วงนี้หญิงสาวมักไปช็อปปิ้งกับคุณแม่เป็นประจำ ท่านชอบออกไปข้างนอกแล้วซื้อผ้าให้หล่อน สอนวิธีแต่งตัวและแต่งหน้า แทบจะเป็นตุ๊กตาให้จับหมุนซ้ายขวา ความสุขของคนที่ลูกชายทำแต่งานไม่ค่อยสนใจ พอมีลูกสาวเพิ่มอีกคนก็แจ่มใสกว่าเดิม

สองสาวต่างวัยผละออกจากกัน หล่อนลากกระเป๋าของตนตามร่างสูงเข้าไปในเลานจ์ ตอนนี้คงหวังพึ่งปลาบปลื้มอย่างเดียว เพราะตนไม่เคยไปต่างประเทศ เที่ยวกับครอบครัวไกลสุดก็เชียงราย หรือมีทริปไปไหว้พระที่พม่าบ้างแต่ตอนนั้นยังเด็กมาก แทบไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่าง

ไม่เหมือนตอนนี้ที่แค่ก้าวขาออกนอกประเทศก็กลัวแล้ว หล่อนรีบเดินตามเขาแล้วเข้ามานั่งในเลานจ์สำหรับรอขึ้นเครื่อง อาหารมากมายสามารถเลือกตักกินได้ แถมยังมีดนตรีบรรเลงเหมือนเคยเห็นในหนังไม่มีผิด

“จะกินอะไรไหม” หล่อนทำได้แค่นั่งรออยู่ที่โซฟากว้าง

“เอ่อ ไม่ค่ะ” ถึงจะหิวแต่ก็ไม่กล้ากิน เธอเลยตัดสินใจนั่งรออยู่อย่างนั้น มีเพียงร่างสูงที่เดินไปตักอาหารอย่างคุ้นเคยเพราะบินไปต่างประเทศบ่อย และส่วนมากใช้บริการของสายการบินนี้

นั่งมองไปรอบห้องที่มีคนไม่เยอะ มีโซฟาแบบเดี่ยววางไว้ติดผนังสำหรับนั่งคนเดียว หรือโซฟานั่งเป็นกลุ่มสองถึงสามคนเท่านั้น

“เดี๋ยวบนเครื่องจะเสิร์ฟอาหารอีกรอบ ตอนนี้กินรองท้องไปก่อน” ขนมครัวซองก์ถูกวางตรงหน้า พร้อมทั้งน้ำผลไม้คั้นสด ร่างบางเงยหน้าขึ้นมองเขาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าปลาบปลื้มจะเป็นห่วงตนด้วย

“อะไร ฉันเป็นห่วงลูกกลัวหิวหรอก” เขานั่งลงตรงข้ามเธอแล้วจิบกาแฟ พลางเปิดโทรศัพท์ดูหุ้นของวันนี้ ส่วนหญิงสาวก็อมยิ้มเล็กน้อยค่อยกินขนมที่เขานำมาให้จนหมด

ช่วงนี้หล่อนไม่ค่อยแพ้ท้องแล้ว ไม่หนักเหมือนสองเดือนแรกที่อาเจียนทุกเช้า วิงเวียนศีรษะและอยากนอนตลอดเวลา ตอนนี้มีเพียงอยากกินของเปรี้ยวและกินอาหารได้ไม่จำกัด ขนาดตัวเลยเริ่มขยายใหญ่ขึ้น น้ำหนักเพิ่มมาสามกิโลกรัม ขนาดหน้าอกเริ่มขยายและหัวนมมีสีคล้ำกว่าเดิม ทว่าท้องยังเล็กจนแทบมองไม่ออกว่ากำลังตั้งครรภ์