บทที่ ๓ แม่จัดให้ (๑)

บทที่ ๓

แม่จัดให้

การอยู่กับปลาบปลื้มไม่ใช่ทางเลือกที่ดีนัก หล่อนอึดอัดเพราะเขาทำเหมือนตนเป็นแค่อากาศ หลังมีปากเสียงกันก็เงียบใส่จนหญิงสาวรู้สึกหายใจลำบาก หล่อนปูผ้าห่มนอนพื้นข้างล่างใกล้ระเบียง ถึงเตียงจะกว้างมากแค่ไหนก็ตาม

ร่างหนาทำเพียงปรายตามอง แล้วขึ้นนอนบนเตียงไม่ทักท้วงอย่างใด คืนแรกจึงผ่านไปอย่างเงียบเชียบ เหมือนไม่มีปัญหาอะไร

“วันนี้พาน้องไปบริษัทด้วยสิ อยู่บ้านกับแม่เบื่อเปล่าๆ ไปเปิดหูเปิดตาดีกว่า” ระหว่างรับประทานอาหารเช้าคนที่อยู่หัวโต๊ะก็เอ่ยขึ้น

ปลาบปลื้มถอนหายใจก่อนจะวางช้อนลง แล้วคว้าน้ำเปล่ามาดื่มจนหมดแก้ว แค่ต้องอยู่ร่วมห้องกับผู้หญิงคนนี้ก็ต้องใช้ความอดทนเป็นอย่างมาก หากให้เขาพาหล่อนไปบริษัทให้อับอายขายหน้าคงต้องขอลา

ร่างสูงคว้าเสื้อสูทมาถือไว้ ปรายตามองคนที่นั่งตรงข้าม เอาแต่ก้มหน้ารับประทานอาหารก็ขัดลูกตาเสียจริง

“ผมไม่ว่าง เชิญแม่พาลูกสะใภ้ไปเล่นที่อื่นเถอะครับ” เดินออกจากห้องอาหารปล่อยคุณผู้หญิงมองตามอย่างขัดใจ ดีที่เมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ท่านกลัวว่าลูกชายจะทำร้ายปาราริน แต่พอตื่นเช้ายังปกติจึงได้หายใจหายคอสะดวกสักหน่อย

ร่างบางไม่พูดอะไรระหว่างรับประทานอาหารเช้า จากนั้นจึงไปนั่งปักผ้าที่เรือนกลางน้ำเช่นเดิม เหมือนเป็นกิจวัตรประจำวันไปเสียแล้ว

“ให้แก้มช่วยอะไรไหมคะ” ใกล้เที่ยงแม่ครัวมักเตรียมอาหารเพื่อเสิร์ฟคุณทั้งสอง หล่อนจึงเข้าครัวอาสาช่วยด้วยไมตรีจิต ทว่ากลับมีแม่บ้านที่อายุใกล้เคียงกับหล่อนแทรกกลางปล้อง แถมยังจีบปากจีบคอพูดอีกต่างหาก

“อุ้ย ไม่รบกวนหรอกค่ะ เชิญคุณออกไปรอข้างนอกดีกว่า เดี๋ยวกลิ่นเหม็นจะติดเสื้อผ้าเอาได้” มองปราดเดียวก็รู้ว่าไม่เป็นมิตร แต่เธอก็เข้าใจจึงไม่ได้พูดอะไรให้มากความหรือต่อฝีปาก

ที่จริงปารารินก็ไม่ถนัดจะสู้รบปรบมือกับคนอื่นเท่าไหร่ หล่อนเป็นฝ่ายยอมเสียมากกว่าจนติดนิสัยแก้ไม่หายสักที

“ถ้ามีอะไรให้ช่วยบอกได้นะคะ แก้มเคยทำงานครัวไม่ทำให้เกะกะแน่นอน” บอกป้าอีกคนที่กำลังง่วนกับการทำต้มข่าไก่ของโปรดคุณผู้หญิง วันนี้ท่านบอกเมนูว่าต้องการกินอาหารไทย ส่วนเมื่อวานกินอาหารญี่ปุ่นไปแล้ว เรียกพ่อครัวจากร้านชื่อดังมาทำให้กินถึงบ้าน เอาใจลูกสะใภ้สักหน่อย

“ไม่ต้อง..” กำลังจะปฏิเสธ แต่ถูกขัดเสียก่อน

“ถ้างั้นป้ารบกวนคุณแก้มหั่นหอมให้ได้ไหมคะ” พอได้ยินอย่างนั้นก็ฉีกยิ้มกว้างพลางพยักหน้า กว่าสัปดาห์ที่ผ่านมาอยู่บ้านหลังนี้หล่อนตามติดคุณปริมกมลจนไม่ได้มาทักทายแม่บ้าน พอเห็นท่านเปิดทางให้จึงตอบรับทันที

“ได้ค่ะ งานถนัดเลย” งานครัวเช่นนี้ถือว่าง่ายมาก หญิงสาวมีฝีมือในการทำอาหารพอสมควร และแม่ครัวก็ค่อนข้างพึงพอใจเมื่อเห็นผลงาน

“ถ้าคุณแก้มอยากเข้ามาทำครัว มาได้ตลอดเลยนะคะ” เห็นถึงความจริงใจของหญิงสาว มาอยู่ที่นี่ไม่มีการวางท่าใหญ่โตเป็นคุณผู้หญิง กลับนอบน้อมและขี้เกรงใจ หล่อนยังนึกเอ็นดูแล้วมีหรือที่คุณปริมกมลจะไม่เอ็นดู

เรียกได้ว่าตามใจทุกอย่าง หากอยากได้บ้านหรือได้รถคงประเคนให้เต็มที่ ถือเป็นสะใภ้คนแรกที่ท่านถูกใจ ไม่นับรวมคนก่อนที่หาให้ลูกชายคนโต แต่สุดท้ายก็หย่าขาดและแยกทางกันไป

“จริงเหรอคะ ขอบคุณนะคะ” ฉีกยิ้มกว้างจนคนที่ไม่ใคร่ชอบในตัวปารารินชักสีหน้าไม่พอใจ ตอนนี้เหมือนแม่ครัวจะมีลูกมือคนใหม่ ที่พูดน้อยเน้นการปฏิบัติมากกว่า

คุณปริมกมลที่แอบมองก็พึงพอใจเป็นอย่างมาก ถึงหญิงสาวจะไม่ได้มีฐานะที่ดี แต่ก็ถูกอบรมสั่งสอนมาอย่างดี คิดว่าถ้าปลาบปลื้มเปิดใจจะต้องหลงรักแม่ของลูกเป็นแน่

ทว่าจะทำอย่างไรถึงจะเปิดโอกาสให้สองคนนี้อยู่ด้วยกันล่ะ ขนาดนอนห้องเดียวกันยังมีแต่บรรยากาศอึมครึม

หรือต้องเปลี่ยนสถานที่...

“ไม่ต้องบีบยาสีฟันหรือเตรียมเสื้อผ้าให้ฉัน เรื่องพวกนี้ฉันจัดการเองได้” เธอตื่นแต่เช้าลงไปใส่บาตรในวันพระ ก่อนจะขึ้นมาบนบ้านและเตรียมของทุกอย่างให้สามีตามคำแนะนำของคุณผู้หญิง ซึ่งผลตอบรับไม่ค่อยดีเท่าไหร่

ดวงหน้าคมเคร่งขรึมไม่ชอบใจ เมินชุดที่จัดไว้แล้วเลือกเสื้อผ้าอีกตัวมาสวมบนร่างกาย เขากลับมาอยู่บ้านและทำเหมือนอยู่ห้องนี้คนเดียว หล่อนยังคงนอนบนพื้นเช่นเดิม และมักจะเก็บเป็นระเบียบทุกเช้าไม่ให้แม่บ้านเข้ามาเห็น

“ค่ะ” ตอบรับเสียงเบา

“ต่างคนต่างอยู่ ถ้าเด็กคลอดออกมาเมื่อไหร่ค่อยไปตรวจดีเอ็นเอ ถ้าเป็นลูกของฉัน แน่นอนว่าฉันต้องรับและเลี้ยงเขาอย่างดี ส่วนเธอก็เก็บของออกจากบ้านไปได้เลย” ร่างสูงคิดเอาไว้หมดแล้ว

ใช่ว่าตนจะใจจืดใจดำกับลูกของตัวเอง ถ้าตรวจออกมาผลว่าเป็นลูกก็รับเลี้ยงอยู่แล้วถึงจะเกิดจากความไม่ตั้งใจก็ตาม ทว่าสำหรับแม่ของลูกคงไม่สามารถให้อยู่ร่วมบ้านได้

ปารารินได้ยินอย่างนั้นก็เผลอยกมือขึ้นลูบท้อง ถึงไม่เคยเห็นหน้าค่าตาแต่หล่อนก็รักเด็กที่กำลังเติบโตในครรภ์ของตน จนรู้สึกใจหายเมื่อได้ยินว่าต้องแยกจาก

“ทำไม ทำไม่ได้เหรอ อยากได้เงินอยากสูบเอาอะไรจากฉันอีกล่ะ ทำให้แม่ฉันไปเป็นพวกได้เก่งไม่เบาเลยนะ” เห็นท่าทีของร่างบางก็ยิ้มสมเพช เธอคงหลงลืมสถานะแท้จริงของตัวเองว่าเป็นแค่ผู้หญิงที่ใช้ร่างกายแลกเงิน

มารดาของเขาคงให้หล่อนมากไป จนคิดว่าตอนนี้ได้เป็นคุณผู้หญิงคนเล็กของบ้าน ฝันลมๆ แล้งๆ มือหนาคว้าแขนเล็กมาบีบเอาไว้จนหล่อนเผลอครางด้วยความเจ็บ

“แต่จำไว้ว่าฉันไม่มีทางหลงกลเธอเด็ดขาด คลอดเมื่อไหร่ฉันจะไล่เธอออกจากบ้านเอง” ผลักจนหล่อนเซ แต่เพราะใช้แรงไม่มากทำให้ไม่ล้มลงจนเป็นอันตรายกับเด็กในท้อง

ร่างสูงออกไปจากห้องเหลือเพียงคนท้องที่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า ถ้าวันนั้นไม่เจอเขาเรื่องมันคงไม่จบลงแบบนี้

แต่จบที่เธอเป็นเมียของคนอื่นและถูกนำไปขายเพื่อใช้หนี้แทนสินะ...

ไม่ว่าทางไหนก็ล้วนแต่เจ็บปวดทั้งสิ้น อยู่บ้านหลังนี้ยังดีที่คุณปริมกมลเอ็นดูและคอยช่วยเหลือทุกอย่าง บางทีมันไม่ได้แย่เสมอไปหรอก

“จะไปไหน” รับประทานอาหารเสร็จเขาก็กำลังจะไปทำงาน แต่มารดารั้งไว้ก่อนจนร่างสูงต้องหันมามองพลางขมวดคิ้วสงสัย

“ไปทำงานไงครับ แม่ลืมแล้วเหรอ” กังวลว่าท่านจะความจำเสื่อมหรือเปล่า แต่กลายเป็นว่าเขาดันโดนตอกกลับแทน

“ไปได้แต่ไม่ใช่ตอนนี้ แม่นัดทางเขตให้เอาเอกสารมาส่งที่บ้าน” ไม่น่าจะใช่เรื่องดีเท่าไหร่ เห็นถึงลางร้ายที่มาพร้อมกับรอยยิ้มหวานของท่าน

“เอกสารอะไรครับ” ปารารินเองก็นึกสงสัย แต่ไม่ทันได้รับคำตอบก็มีปลัดของทางเขตเดินเข้ามาพร้อมกระเป๋าเอกสาร