บทที่ ๒ ไม่ต้อนรับ (๓)

หลังจากนั้นจึงไปนั่งเล่นที่เรือนกลางน้ำ เห็นผ้าที่ถูกตรึงสะดึงเอาไว้ ข้างกันมีด้ายหลากสีและดินสอ หล่อนเห็นจึงหยิบมาวาดลวดลายแล้วเริ่มปักผ้าเพื่อคลายเครียด

คุณผู้หญิงนั่งอ่านเอกสารของบริษัทอยู่นานกว่าจะส่งให้คนสนิท ถึงท่านจะวางมือจากงานแต่ก็มักมาตรวจดูว่าลูกชายทั้งสองทำงานเป็นอย่างไรบ้างเสมอ หรือตรวจซ้ำอีกรอบเพื่อกันความผิดพลาด

จิบน้ำแก้กระหายแล้วลุกจากเก้าอี้ เดินออกไปข้างนอกหาลูกสะใภ้ เห็นว่าหญิงสาวนั่งอยู่ที่เรือนกลางน้ำจึงเดินไปหา ก่อนจะพบปารารินกำลังนั่งปักผ้าอยู่เงียบๆ

“ทำอะไรเหรอลูก” คนที่กำลังปักผ้าเงยหน้ามามองท่าน แล้วรีบขยับให้ท่านนั่งด้วย

“ปักผ้าค่ะ เอ่อ ของคุณแม่หรือเปล่าคะ” เพิ่งนึกได้จึงรีบถาม หล่อนกลัวเสียมารยาทที่นำมาปักโดยไม่ขอเจ้าของก่อน

“ของแม่เอง แต่แม่ปักไม่เป็นหรอกซื้อมาว่าจะนั่งปัก แต่ทำไปได้แค่นิดเดียวก็ถอดใจแล้ว ไหนขอดูของหนูหน่อย” คุณปริมกมลมีงานอดิเรกมากมาย แต่ท่านไม่เคยทำงานถักร้อยสำเร็จสักครั้ง ทั้งเคยลองถักนิตติ้ง ถักโครเชต์ จนมาถึงปักผ้าก็ไม่รอด งานฝีมือไม่เหมาะกับท่านจริงๆ ส่วนมากจับแต่เอกสาร

“โห ทำสวยเชียว สวยมากด้วย หนูเรียนมาเหรอ” ไม่ได้ชมเกินจริง ท่านมองผ้าที่ถูกปักเป็นลายดอกไม้ก็นึกชื่นชม จากแผ่นขาวสนิทตอนนี้ดูเติมลวดลายเข้าไปแล้ว

“ไม่ได้เรียนจริงจังหรอกค่ะ หนูดูตามเน็ตแล้วก็ทำตาม อาศัยครูพักลักจำ” หล่อนไม่เคยไปเรียนการปักผ้ามาก่อน เพียงแค่ชอบเลยซื้ออุปกรณ์มาทำที่บ้านตั้งแต่เรียนมัธยมต้น แต่มักจะปักผ้าตอนเครียดหรือไม่มีอะไรทำ

จนกลายเป็นงานอดิเรกไปซะได้ บางทีก็ทำให้บิดาหรือมารดาใช้เป็นผ้าเช็ดหน้า ปักลายที่ผ้าม่านของบ้านบ้างตามแต่เวลาจะเอื้ออำนวย แต่ช่วงหลังแทบไม่มีเวลาปัก หล่อนยุ่งหัวหมุนกับชีวิตที่ผิดจากเดิม

“มีพรสวรรค์นะ ดูสิ เส้นปักมั่นคงไม่บิดเบี้ยว อ่อนช้อยประณีตแถมยังสวยงามต่างหาก แม่ขอเรียนด้วยได้ไหม รับแม่เป็นศิษย์ได้หรือเปล่า” หล่อนเผยรอยยิ้มแล้วตอบรับอย่างรวดเร็ว จากนั้นผู้หญิงทั้งสองก็เรียนปักร้อยกันเกือบทั้งวัน

คุณปริมกมลมีความสุขเหลือเกินที่เหมือนได้ลูกสาวมาเพิ่ม มีลูกชายสองคนก็ยุ่งแต่งาน โปรดปรานที่เคยแต่งงานจนมีหลานให้ท่านก็หย่ากับภรรยา ลูกชายคนเล็กมั่วผู้หญิงไปเรื่อยไม่ลงหลักปักฐานสักทีจนเหนื่อยใจ

กระทั่งวันนี้ที่ฟ้าทรงเห็นใจประทานลูกสะใภ้แสนดีมาให้เธอ จะต้องทำทุกทางเพื่อให้คนทั้งสองครองคู่กันตลอดไป

อย่างแรกคือการผูกมัดด้วย...ทะเบียนสมรส

“ทำไมบัตรผมถูกระงับ โรงแรมก็ไม่อนุญาตให้ผมเข้าพัก มันเกิดอะไรขึ้น” มาหาพี่ชายถึงคอนโดมิเนียม ก่อนจะกดมายังชั้นเพนท์เฮาส์สุดหรูเพื่อไขความกระจ่าง คิดว่าโปรดปรานต้องรู้เรื่องเป็นแน่

“แม่สั่งระงับ แล้วก็สั่งไปที่โรงแรมของคุณอาไม่ให้นายเข้าพัก” เขานั่งดื่มไวน์อยู่ที่ห้องโถงกว้าง พอเห็นน้องชายเข้ามาถามก็บอกตามตรง

เพิ่งทราบว่าอีกฝ่ายไปสร้างเรื่องไว้ ใครจะคิดว่าปลาบปลื้มจะทำผู้หญิงท้องได้ เขานึกว่าอีกฝ่ายเฝ้ารอทอรุ้งเสียอีก แต่ก็แปลกที่ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า ใช้เงินหว่านซื้อคู่นอนทั้งที่เมื่อก่อนไม่ใช่คนแบบนี้สักนิด

“แม่ทำแบบนี้ทำไม” อายุเขาก็ไม่ใช่น้อย แต่ยังตัดบัตรและใช้เส้นสายไม่ให้เข้าพักในโรงแรมอีกต่างหาก มันจะมากเกินไปแล้ว

“เรื่องนี้นายต้องกลับไปถามแม่เอง ฉันคงตอบอะไรแทนไม่ได้” มองวิวด้านนอกที่ยามค่ำคืนมีเพียงแสงไฟจากพื้นดิน ไร้แสงดาวจนบนฟากฟ้าเหมือนกระดาษใบใหญ่ที่ถูกทาสีดำและเติมเพียงพระจันทร์สีเหลืองนวล

ช่วงนี้เขาเร่งสร้างผลงานเพื่อให้ได้ผลประกอบการที่พึงพอใจ อยากชิงตำแหน่งผู้บริหารดีเด่นที่ปีก่อนตนเองชวด รางวัลเต็มตู้ยังคงไม่พอสำหรับประธานบริษัทอย่างโปรดปราน เขายังมีความต้องการมากกว่านี้ อยากขึ้นสู่จุดสูงสุดจึงต้องใช้ความพยายามมากหน่อย

ปลาบปลื้มออกจากคอนโดของพี่มุ่งกลับบ้าน เขาไม่ไปเหยียบบ้านกว่าหนึ่งสัปดาห์ เพราะไม่ต้องการเห็นหน้าผู้หญิงที่ใช้ความสวยล่อลวงให้ติดกับ แถมยังคิดแผนเอาลูกมามัดให้เขาดิ้นไม่หลุด

ถึงเด็กในท้องหล่อนจะเป็นลูกเขาจริง แต่ใครจะยอมรับเมียที่หวังจับผู้ชายรวยเพื่อยกฐานะตัวเองกันล่ะ มารยาร้อยเล่มเกวียนขนาดนั้น เรื่องบนเตียงหล่อนก็คงเสแสร้งเป็นคนไร้เดียงสาให้เขาติดใจสินะ

ร้ายกาจจนหลอกล่อแม่เขาติดกับ หลงเธอจนแทบจะยกสมบัติทุกอย่างให้อยู่แล้ว

ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโหจนเพิ่มความเร็วของรถไปยังบ้านหลังงาม ไม่นานเขาก็เข้ามาในรั้วบ้าน ก่อนจะจอดตรงด้านหน้าค่อยขึ้นบันไดเข้าไปข้างใน

“รู้ทางกลับบ้านด้วยเหรอ” มารดาทักทายคำแรก เขามองไปที่ห้องรับแขกก็เห็นท่านนั่งอยู่กับผู้หญิงที่ทำหน้าตาใส่ซื่อ

“ผมต้องทำยังไงแม่ถึงจะยกเลิกการระงับบัตรเครดิต” ไม่มีอ้อมค้อม อย่างไรชายหนุ่มก็ไม่มีอะไรต้องปิดบังอยู่แล้ว ที่กลับมาเพราะไม่สามารถใช้เงินในส่วนของตัวเองได้ปกติ ทั้งที่ทำบัตรทุกอย่างเอง แต่ทำไมท่านถึงสามารถระงับบัตรได้

ชายหนุ่มก็ยังสงสัยเช่นกัน

“กลับมาอยู่บ้านสิ” เป็นประโยคง่ายแต่คนฟังกลับกำมือแน่น หันไปมองผู้หญิงที่ไม่กล้าแม้แต่จะสบตา

“ได้! ผมจะกลับมาอยู่บ้าน แต่แม่ต้องไล่ผู้หญิงคนนี้ออกไป” ชี้ไปยัง ปาราริน เขาไม่อยากเห็นหน้าเธอแม้แต่วินาทีเดียว โมโหจนอยากเข้าไปจับร่างบางเขย่าให้หายแค้น

“เสียใจด้วย แม่คงไล่ลูกสะใภ้ออกจากบ้านไม่ได้ และเราก็ต้องกลับมาอยู่บ้าน ไม่อย่างนั้นแม่จะนัดผู้บริหารและปลดลูกออกจากตำแหน่งรองประธาน” เรื่องมันใหญ่โตเกินควบคุม กระทั่งร่างบางเองยังตกใจที่ท่านใช้ไม้แข็งเช่นนี้

มือหนากำหมัดแน่น ไม่คิดว่ามารดาจะเข้าข้างหญิงสาวจนคิดจะปลดลูกชายออกจากบริษัท เขาเดินเข้าไปหาหล่อนแล้วคว้ามือเล็ก ใช้แรงเพียงนิดก็ดึงหล่อนมายืนข้างกายได้

“ตาปลื้ม! น้องท้องอยู่นะ” รีบผวาลุกตาม แต่ลูกชายก็รีบเดินขึ้นบันได ไม่วายหันมาบอกมารดาเสียงเข้ม

“ผมจะกลับมาอยู่บ้าน ผมจะทำตามความต้องการของแม่ทุกอย่าง รับให้ได้ก็แล้วกันนะครับ” ลากหญิงสาวไปด้วยกันจนหล่อนต้องรีบซอยเท้าตาม เพราะขนาดความยาวของขาต่างกันจนหล่อนแทบจะวิ่ง พอปลาบปลื้มเข้ามาในห้องนอนของตนก็พบว่ามันมีของเพิ่มขึ้น

และเป็นของหล่อน!

“ดีใจด้วยนะที่ทำให้แม่ฉันเห็นดีเห็นงามไปกับเธอทุกอย่าง แผนการของเธอสำเร็จแล้วล่ะ ดีใจด้วย” ปล่อยมือเล็กก่อนจะปรบมือให้เสียงดังอย่างชื่นชม แต่ดวงตาคมมองอย่างเอาเรื่องทำให้ร่างบางไม่กล้าพูดอะไร

เธอแอบกลัวการอยู่กับเขา ชายหนุ่มไม่อ่อนโยนเหมือนที่เจอในคืนนั้นเลย กลายเป็นอีกคนที่พร้อมหาเรื่องตลอดเวลา

“แต่จำเอาไว้ว่าฉันจะไม่ยอมรับเธอ ทั้งในฐานะแม่ของลูกและเมียเด็ดขาด” ย้ำชัดแล้วเดินเข้าห้องน้ำเพื่อชำระกาย

อาบน้ำดับความร้อนรุ่มในอก ที่ตอนนี้อยากขยี้ปารารินให้แหลกเป็นผุยผง