บทที่ 3

"นิลาอีกขวดไหม?"

คนข้างๆ ส่งเหล้าไวน์ผลไม้ให้เธอ มันเหมือนไม่ใช่เครื่องดื่มในงาน เพราะมันเป็นของที่เขาเตรียมมาเองเป็นพิเศษ และเชื้อเชิญให้สาวๆ ในโต๊ะชิม โดยบอกว่าผลิตภัณฑ์จากที่บ้าน ให้สาวๆ ชิมกันคนล่ะสี ต่างแบบ วานิลาได้ขวดสีเหลือง เป็นไวน์สัปปะรด รสชาติของมันเรียกว่าไม่เลวเลยทีเดียว

"ถ้านิลาไม่ดื่ม ขอหยาดเอง"

มือหนึ่งทำท่าจะมาคว้าขวดไวน์ที่นพพลยื่นส่งให้วานิลา แต่เขากระชากกลับ จนหยาดฝนขมวดคิ้วอย่างสงสัย แต่มีมืออีกมือยื่นส่งขวดไวน์มาให้หล่อน พร้อมกับเอ่ยชวนคุย

"ขวดนี้ดีกว่าน่าหยาดอย่ากินผสมกัน เดี๋ยวเมาไม่รู้เรื่อง"

"อยากเมาอะ"

เจ้าหล่อนยังตื๊อ และทำท่าจะคว้าเอาให้ได้ นพพลเลยแกล้งทำขวดตกแตกไปเสีย หล่อนเลยร้องว้า แล้วทำแก้มป่องใส่นพพล ทางนั้นเลยส่งขวดใหม่ให้หล่อนแทน

"อันนี้แหละเชื่อพี่ อร่อยกว่า"

วานิลารู้สึกมึนๆ แปลกๆ หลังจากที่ดื่มหมดไปขวดหนึ่ง แต่เธอไม่เคยเมาไวขนาดนี้ ปรกติเธอจะพอดื่มได้อยู่บ้าง หรือว่าเพราะไม่ได้กินข้าวหรือเปล่านะ เธอเลยเมาไว

พรุ่งนี้มีงานจะต้องช่วยบอสทำอีกถ้ามาเมาตอนนี้คงไม่ดีแน่ เธอควรสงวนร่างกายไว้ คิดแล้วก็มองไปรอบๆ เพื่อนของเธอกำลังสนุก เธอที่รู้สึกแปลกๆ อาการไม่ค่อยสนุกแล้วเพราะเริ่มมึนแปลกๆ วูบๆ วาบๆ กะจะขอตัวไปพัก ก็มีขวดไวน์สีเดิมยื่นมาให้ตรงหน้า พร้อมกับเพื่อนร่วมงานชายที่นั่งประกบเธอชนิดไหล่ชนไหล่ วานิลามองหน้าเขา เธอจำเขาได้ ผู้ชายคนนี้อยู่แผนกการตลาดเป็นผู้ช่วยผู้จัดการ บางทีถ้าเวลาเธอนัดกินข้าวกับสองสาวเขามักจะเชิญตัวเองมาด้วย เวลาทำงานถ้าต้องเจอเขา เขาก็มักจะแสดงออกโต้งๆ เลยว่าสนใจอยากคุยกับเธอแต่วานิลามักจะเลี่ยงเสมอ เธอไม่ค่อยจะชอบสายตากะลิ้มกะเหลี่ยเวลาที่เขามองเธอเลย

เขาก็ไม่ใช่ว่าหน้าตาไม่ดี หน้าตาของเขาเรียกได้ว่าไม่ด้อย ดึงดูดความสนใจของสาวๆ ได้ในระดับหนึ่ง แต่เขาไม่ได้โสด...เธอไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับคนมีภรรยาแล้วในตอนแรก แต่ตอนนี้ข่าวแว่วมาว่าเขาเลิกกับภรรยาแล้ว พิธานเลยยังโสด แต่นั่นแหละ...เธอไม่ชอบเขาจริงๆ ไม่ชอบการรุกของเขาและไม่ชอบหูตาของเขา

"เติมหน่อยสิครับน้องนิลา"

"เอ่อ คือคงพอแล้วค่ะ รู้สึกมึนๆ แล้ว"

เธอนั่งเอนกับพนักพิงของเก้าอี้ เพื่อจะได้ไม่ถูกเนื้อตัวอีกฝ่าย ทางนั้นเลิกคิ้วเล็กน้อย แต่ก็คะยั้นคะยอให้เธอยกขวดดื่ม

"หมดขวดนะครับ พี่อุตส่าห์พกมาเพื่อนน้องนิลาเลยนะ มาชนกัน"

เธอจำต้องชนขวดไวน์กับเขาอย่างเสียไม่ได้ คิดว่าหมดนี่แล้วจะขอตัวไปนอน ดนตรีเริ่มเล่นเพลงจังหวะมันๆ เพื่อนสนิทสองคนของเธอลุกจากเก้าอี้ไปเต้นแล้วเรียบร้อย ตอนนี้ที่โต๊ะเหลือเพียงเธอและพิธาน ที่ชวนเธอคุย จะยกดื่มเรื่อยๆ จนหมดขวด

อีกสักไม่เกินห้านาทีน่าจะได้เรื่อง

พิธานคิดในใจ เมื่อมองอาการของคนข้างกาย ที่คุยๆ กับเขาแล้วก็ดูเริ่มจะเบลอๆ เขาแกล้งเลื่อนมือไปแตะมือเธอ คนหวงตัวอย่างวานิลาก็ไม่ขยับหนีอย่างในตอนแรกๆ ที่ทำราวกับตัวเองเป็นทอง เขาโดนนิดโดนหน่อยเธอจะเสียราคา

เธอยั่วยุให้เขาเกิดความรู้สึกนี้ และทำให้เขาเกิดแผนนี้ แน่ล่ะเขาวางแผนนี้กับนพพล สัญญากันเรื่อง...ขึ้นเตียงคู่ เอาเถอะแต่เขาจะขอก่อน...แล้วแน่นอนว่าเขาจะอัดคลิปไว้ด้วย มันจะต้องมีหนต่อๆ มาแน่นอน

เขาวางแผนชั่วไว้ในสมองและคิดไปไกลถึงความสำเร็จ ตามองวานิลาแทบไม่วาง ราวกับหมาป่าจ้องเหยื่อของมัน

เธอกำลังมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ ก่อนที่จะนวดขมับตัวเอง ก่อนที่พิธานจะทันอาสาพาเธอไปพัก เก้าอี้ที่ว่างอีกข้างของวานิลาก็มีคนมานั่ง และก็เอ่ยเป็นภาษาญี่ปุ่นกับเหยื่อของเขา แน่นอนว่าเขาฟังไม่ออกเลยสักคำ

"ขึ้นไปห้องผมได้ไหมนิลา ผมมีงานด่วนจะให้คุณทำนิดหน่อย ผมลืมไปเลยเรื่องนี้ เรื่องด่วนมากด้วย"

งานอะไรตอนนี้นะ แต่เลขาที่ดีก็ต้องยิ้มรับและตอบไปว่า

"ได้ค่ะ"

ทำไมเธอรู้สึกมึนๆ หนักๆ วานิลาถามตัวเองขณะที่หันมาเอ่ยบอกขอตัวกับพิธาน ที่มองเธอกับบอสหนุ่มเขม็ง

"เอ่อ บอสมีงานด่วนนิดหน่อย ขอตัวก่อนนะคะพี่ธาน ฝากบอกเพื่อนๆ ของนิลาด้วยนะคะ นิลาอาจจะกลับห้องเลย เพราะมึนๆ น่ะค่ะ"

"เอ่อครับ"

พิธานมองเหยื่อที่น่าจะชวดไปแล้ว? แต่ยามันมีเวลาออกฤทธิ์ เขาอาจจะเตร่อยู่ใกล้ๆ ห้องบอสใหญ่ และยังดึงหล่อนเข้าปากเขาได้...

เขามองตามคนทั้งคู่ วานิลาเซนิดๆ จนบอสหนุ่มต้องโอบเอวไว้...หวังว่างานของบอสคงจะไม่นาน ถ้าไม่อย่างนั้น...

คนที่จะได้กินวานิลาอาจจะไม่ใช่เขาและนพพล