เออ! อย่ามาหลงรักก็แล้วกัน -Ep.9-

-Ep.9-

หลังจากเดินตามกิ่งจนมาถึงออฟฟิศ จู่ๆ ก็มีคนงานสามสี่คนเดินเข้ามาหาใบหม่อน แต่ละคนทำหน้าฉงนสงสัยพลางทำหัวหดเพราะกำลังจะเอ่ยปากนินทาเจ้านาย

"หม่อน! หม่อน!"

"ว่าไงลุง" ใบหม่อนหยุดเดินและปล่อยให้กิ่งเข้าออฟฟิศไปก่อน

"นายเค้าไปอารมณ์เสียที่ไหนมาวะ ก่อนหน้านี้ไม่เคยเห็นใส่ใจเรื่องคนล้นงาน มาวันนี้ดุยั๊งกะเสือ!"

"เอ่อ..." อารมณ์เสียที่ไหนงั้นเหรอ ก็คงจะที่เธอเนี่ยแหละ "...วันนี้ต้นเดือนไงลุง โกดังคงวุ่นวาย พี่ศินคงไปเห็นอะไรเข้าแหละถึงได้กลับมาเคลียร์ระบบใหม่"

"เหรอวะ?" พวกเขายังคงขมวดคิ้วอย่างงงๆ

"อื้มๆ" ใบหน้าสวยรีบพยักรัวๆ แล้วรีบขอตัวก่อนที่จะถูกซักถามไปมากกว่านี้ "หม่อนเข้าออฟฟิศก่อนนะลุง เดี๋ยวพี่ศินมาเห็นเราจับกลุ่มกันได้โดนด่าวงแตกแน่!"

"เออๆ! เอ็งรีบไปเถอะ ไปพวกเราก็รีบไปทำงาน!" พอโดนขู่ว่าจะโดนด่า พวกคนงานก็วิ่งกันกระเจิงไปหาที่อยู่ เดี๋ยวจะโดนนายว่าว่าว่างงาน ไม่วายจะโดนไล่ออกอีก

ใบหม่อนเริ่มเข้าทำงานในออฟฟิศทุกๆ เช้า ถึงแม้เธอจะไม่เคยเข้ามาทำงานในส่วนนี้แต่มันก็ไม่ได้ยากเกินความสามารถของผู้หญิงที่จบบัญชีในระดับ ป.ตรี มา และเธอก็ถูกสั่งให้อยู่ในออฟฟิศแค่ช่วงเช้า ส่วนช่วงบ่ายแม่นกสั่งให้ไปตามแอบดูศิน ซึ่งเธอก็ทำเนียนเข้าไปหาเขาเพราะเรื่องงานตลอด ถึงจะถูกมองแรงกลับมาทว่าเป็นเรื่องงานเขาก็ยอมเปิดปากพูดด้วย แต่ท้ายประโยคก็ไม่วายจะเหน็บแนมเธอ

บ่ายนี้ใบหม่อนได้เดินถือบิลไปหาศินที่สวนเงาะ บิลในมือก็เป็นแค่ค่าอาหารของคนงานที่ไม่จำเป็นต้องถ่อมาหาเขาถึงที่ แต่ถ้าไม่มีบิลพวกนี้ใบหม่อนก็ไม่รู้จะหาข้ออ้างอะไรมาหาเขา

"พี่ศิน นี่บิลค่าอาหารวันนี้" มือบางยื่นบิลไปให้คนที่กำลังดูผลเงาะอย่างพินิจ เป็นเพราะเงาะล็อตนี้ต้องส่งไปจีน จึงละเลยเหมือนเงาะที่ส่งแม่ค้าตามตลาดไม่ได้

ดวงตาคมปรายมองคนที่เข้ามาขัดจังหวะ ก่อนจะรีบจดผลการตรวจสอบแล้วย้ายไปต้นอื่น พูดง่ายๆ ก็คือหนีคนเจ้าเล่ห์อย่างใบหม่อนไปให้ไกลที่สุด เขาไม่อยากแม้กระทั่งใช้อากาศหายใจร่วมกับเธอ

แต่มีหรือที่คนใจสู้อย่างใบหม่อนจะยอมถอยทัพ เขาก้าวหนีสามก้าวเธอก็ก้าวตามสามก้าว ถ้าคิดยอมแพ้ไปง่ายๆ เธอคงไม่อยู่ในฟาร์มนี้ถึงสี่ปีหรอก คงไปหางานทำที่อื่นตั้งแต่เรียนจบใหม่ๆ แล้ว

"แม่นกให้เบิกเงินกับพี่นะ แม่นกบอกว่าไม่จัดการให้แล้ว ทุกอย่างให้หม่อนถือบิลมาเบิกกับพี่โดยตรง" เดินตามเขาที่ย้ายมาอีกต้นแล้วจึงลอยหน้าลอยตาพูดจุดประสงค์ เมื่อก่อนแม่นกเป็นคนดูแลเรื่องค่าใช้จ่าย แต่ที่เปลี่ยนกระทันหันก็เพื่อให้ใบหม่อนได้เข้าใกล้ศินบ่อยๆ

"คิดว่าที่นี่เป็นสนามเด็กเล่นรึไง ถ้าว่างมากพี่จะได้ไล่ออก ฟาร์มนี้ไม่ต้องการคนสันหลังยาว!"

"หม่อนไม่ได้ขี้เกียจนะ! ไม่เชื่อก็โทรถามแม่นกสิ เรื่องบิลแม่นกให้หม่อนมาเบิกกับพี่จริงๆ" เสียงเล็กรีบชี้แจงอย่างเป็นจริงเป็นจัง ก็เธอโกหกซะที่ไหน ใครจะอยากโดนเขาด่ากันเล่า! ถ้าโดนรักก็ไม่ว่าหรอก

ศินกลอกตาถอนหายใจอย่างรำคาญเพราะคิดว่าใบหม่อนแค่มาตามตอแยเขาเอาสนุกเหมือนเมื่อก่อน เลยรีบหยิบมือถือที่กระเป๋าตูดกางเกงมากดโทรหาแม่ เด็กอะไร...จุ้นจ้านน่ารำคาญ!

"แม่ครับ แม่ให้หม่อนมาเบิกเงินกับผมเหรอ? ....นี่แม่บ้าไปแล้วเหรอ! ผมยุ่งจะตายอยู่แล้วแม่ยังให้เธอมาตามกวนใจผมอีก ช่วงนี้มีผลผลิตหลายอย่างที่ต้องส่งไปจีนนะแม่ ผมไม่ว่างมาดูบิลเล็กๆ น้อยๆ พวกนี้หรอก! แล้วทำไมแม่!...แม่!...แม่!!" มือหนากำมือถือที่ถูกตัดสายไว้แน่น โมโหมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เขาพยายามทำตัวเองให้ยุ่งเพราะจะได้ไม่คิดถึงริน และช่วงนี้งานในฟาร์มก็ยุ่งจริงๆ เลยทำให้สมองได้พักเรื่องรินไว้บ้าง แต่ก็ดันต้องมาปวดประสาทกับผู้หญิงจอมจุ้นจ้านอย่างใบหม่อนอีก ให้พักสมองกับเรื่องไม่เป็นเรื่องสักวันไม่ได้เหรอวะ!

"เอาไป! แล้วไปให้ไกล" ศินยอมควักเงินสามพันบาทตบใส่มือบางโดยไม่ดูบิลให้เสียเวลา ก่อนจะหันไปสนใจผลเงาะต่อ

ใบหม่อนเก็บเงินกับบิลลงในกระเป๋าเอี๊ยมยีนส์ ก่อนจะล้วงน้ำเปล่าเย็นๆ ที่เหน็บอยู่หลังเสื้อยื่นไปให้เขา

"พี่ศินกินน้ำมั้ย?"

ปัก! ตุบ!

มือหนาปัดขวดน้ำทิ้งจนขวดกระแทกลงพื้นดิน แอบคิดไว้ตั้งแต่แรกว่าใบหม่อนคงไม่ยอมไปง่ายๆ แน่ พอได้ยินเสียงเล็กพูดเท่านั้นแหละ ทุกอย่างจึงเป็นอย่างที่เห็น

"บอก ให้ ไปไกลๆ!" ใบหน้าหล่อโกรธจัดหันมาเค้นเสียงไล่คนที่ก้มลงเก็บขวดน้ำ ก็รู้ว่าต้องถูกเขาโวยทำไมใบหม่อนถึงได้เลือกที่จะทำอะไรแบบนี้ เธอมีหัวใจหรือเปล่า ไม่รู้สึกเจ็บปวดกับคำด่าทอของเขาในแต่ละครั้งเลยหรืออย่างไร

"ไม่กินก็ไม่กินสิ ไม่เห็นต้องปัดทิ้งเลย" มือบางปัดเศษดินเศษหญ้าที่เปื้อนขวดน้ำออกพร้อมกับบ่นอุบอิบ

พรึบ!

"ไม่โดนด่าสักวันนอนไม่หลับเหรอหม่อน!" แต่แล้วร่างเล็กก็ต้องเซถลาเข้าไปกระแทกอกแกร่งจนขวดน้ำในมือล่วงเป็นรอบที่สองเพราะถูกศินกระชากต้นแขน สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือการแสดงออกของใบหม่อนที่ตอบสนองกลับมาหลังถูกเขาต่อว่า เธอไม่เคยหลั่งน้ำตาหรือว่าทำหน้าเศร้าจริงๆ จังๆ ให้เห็นสักครั้ง ทำเพียงแค่กะพริบตากลมปริบๆ กับพองแก้มป่องๆ มองเขาด้วยแววตาใสซื่อ คนมองอย่างศินเลยได้แต่โมโห โมโหที่เสี้ยววินาทีนึงดันเผลอคิดไปว่ามันคือของจริง แต่จริงๆ แล้ว มันก็เป็นเพียงแค่การเสแสร้งของผู้หญิงร้ายกาจอย่างเธอ!

เหล่าคนงานหกเจ็ดคนในระแวกนั้นพากันชะงักมือที่กำลังทำงานแล้วชะโงกหน้าสอดรู้สอดเห็นเรื่องของเจ้านาย ไม่มีใครรู้ว่าศินถูกแฟนทิ้งไปเพราะทุกคนในฟาร์มไม่รู้ว่านายของพวกเขาคบหากับผู้หญิงคนอื่นถึงสองปี ทุกคนรู้แค่ว่านายของพวกเขาอารมณ์ไม่ได้สุนทรีย์เหมือนแต่ก่อน แต่ก็ไม่มีใครกล้าปริปากถาม

ใบหม่อนสังเกตเห็นสายตาหลายคู่ที่กำลังจับจ้องมา จึงคิดจะแสร้งเล่นละครบทนึงให้พวกเขาดู ไม่อย่างนั้นทุกคนได้รู้กันหมดแน่ว่าเธอทะเลาะกับพี่ศินอยู่ และไม่แน่ว่าอาจมีคนไปหาสาเหตุจนเจอว่าศินถูกผู้หญิงลวงโลกคนนั้นหลอกแล้วทิ้งไป คราวนี้คงพากันซุบซิบนินทากันสนั่นฟาร์มแน่

ไม่ได้ๆ! จะให้เขาโดนคนงานดูถูกไม่ได้

คิดได้แบบนั้นริมฝีปากบางสวยก็คลี่ยิ้มน้อยๆ ออกมาอย่างกระเง้ากระงอด อีกทั้งยังพูดกับศินเสียงดังฟังชัด จงใจให้คนงานในสวนได้ยินทั่วๆ กัน

"แหม...แค่หม่อนบอกว่าไม่หิวน้ำ พี่ศินต้องโกรธขนาดนี้เลยเหรอ? อาๆๆ หม่อนกินก็ได้ ไม่อยากให้พี่เป็นห่วงหรอกนะ!" เธอพยายามจะดึงท่อนแขนออกจากมือหนา ทว่าคนจับกลับไม่ยอมปล่อย เลยเหลือบตาขึ้นไปถลึงใส่เขาทีนึงแล้วเอ่ยขู่เสียงเบา

"อยากให้คนงานเอาพี่ไปซุบซิบเหรอ ถ้าพวกเค้ารู้ว่าพี่ทะเลาะกับหม่อน เดี๋ยวเค้าก็ต้องรู้ต่อไปอีกว่าพี่ถูกผู้หญิงทิ้ง..."

ศินขบกรามแน่น ดวงตาคมดุจ้องมองคนขู่ราวกับจะใช้สายตาขยี้ใบหม่อนให้แหลกละเอียดลงตรงนี้ จากนั้นก็สะบัดแขนเรียวขาวออก ไม่ยอมก็ต้องยอม เพราะเขาไม่อยากให้คนงานรู้เรื่องของริน

พอถูกปล่อยใบหม่อนก็ก้มลงไปเก็บขวดน้ำอีกรอบแล้วเปิดฝากระดกดื่ม ดื่มเสร็จก็ทำท่าทางชื่นอกชื่นใจยิ้มหวานให้กับคนตรงหน้า แต่ศินกลับยืนมองเธอด้วยสายตาเย็นชาเกลียดชัง แล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว ให้มองหน้าใบหม่อนต่อไปได้พลั้งมือไปบีบคอเธอตาย!