เออ! อย่ามาหลงรักก็แล้วกัน -Ep.5-

-Ep.5-

ใบหม่อนรีบบิดมอเตอร์ไซต์หน้าตั้งมาที่ฟาร์มอรุณวรินทร์แต่เช้าตรู่ พอถึงหน้าบ้านใหญ่เธอก็รีบถอดหมวกกันน็อคออกแล้วเสียบครอบกระจกรถไว้ แต่รีบเกินไปหมวกเลยหล่นลงพื้น ซึ่งเธอก็ไม่ได้เหลียวหลังกลับไปเก็บ เรื่องหมวกน่ะช่างมันเถอะ ตอนนี้ต้องไปดูใครบางคนที่แม่นกโทรมาบอกว่าสงสัยวันนี้จะไม่รอดก่อน

พอเข้ามาถึงในห้องโถง เห็นแม่นกยืนกอดอกทำหน้าละอากดตามองลงต่ำ ใบหม่อนจึงขยับสายตามองตาม พบใครบางคนนอนเรี่ยราดอยู่บนพื้นพรมสีม่วง รอบข้างเต็มไปด้วยขวดเบียร์เปล่า ใช้สายตานับคร่าวๆ ดูแล้วไม่ต่ำกว่าสิบขวด

"เกิดอะไรขึ้นคะแม่นก!"

"จะอะไร๊! ช้ำใจที่ผู้หญิงทิ้งไปน่ะสิ ตาศินนะตาศิน ต้องเป็นถึงขนาดนี้เลยเหรอ?" รติกรส่ายหน้าให้ลูกชายอย่างหน่ายใจ ดูท่าผู้หญิงคนนั้นจะทำตามสัญญาได้ดี ตาศินถึงได้เป็นเอามากขนาดนี้ ดี! ช่วงนี้เธอจะปล่อยให้ลูกชายทำใจไปสักระยะ วันเวลาผ่านไปนานเข้าเดี๋ยวผีก็ออกจากร่างไปเอง

ได้ฟังที่แม่นกพูดแล้ว ใบหม่อนก็ถึงกับต้องถอนหายใจส่ายหัวให้คนเมาด้วยอารมณ์เดียวกัน ก่อนจะถอดกระเป๋าสะพายข้างออกวางไว้บนโซฟาแล้วเข้าไปเก็บขวดเบียร์ที่ถูกคนเมาดิ้นไปโดนเสียงดังโคร้งเคร้งน่ารำคาญ

"ปล่อยให้นอนตรงนี้แหละหนูหม่อน ลากขึ้นห้องตื่นมามิวายจะหาเหล้าหาเบียร์กินอีก อาการแบบนี้ท่าทางจะเป็นหลายวัน"

ใบหม่อนถอนหายใจทิ้งก่อนรับปาก "ค่ะแม่นก แล้วนี่แม่นกจะไปไหนรึเปล่าคะ?"

"อ้อ แม่ก็ต้องไปที่โกดังแทนลูกชายขี้เมานี่ไง ว่าแล้วนี่ก็จะเจ็ดโมงแล้ว แม่ไปก่อนนะเดี๋ยวลูกค้ามารับของอีกหลายเจ้า"

"ค่ะ แม่นกรีบไปเถอะค่ะ ตรงนี้หม่อนเคลียร์เอง" ลืมไปเลยว่าวันนี้เป็นวันแรกของเดือน ที่โกดังจะวุ่นวายมาก ปกติเป็นหน้าที่ศินที่ต้องไปคุมคนงานและดูสินค้า แต่เจ้าตัวดันเมาแอ๋จนสลบไปขนาดนี้ดูยังไงก็ไปทำงานไม่ไหว

ถึงจะรับปากแม่นกไว้ว่าจะปล่อยให้คนเมานอนอยู่ที่เดิม แต่ใบหม่อนก็อดห่วงสุขภาพของศินไม่ได้ เธอจึงประคองร่างสูงชะลู่ให้ลุกขึ้นแล้วเอาท่อนแขนใหญ่มาพาดหลังคอ พาศินเดินขึ้นบ้านอย่างทุลักทุเล ถ้าปล่อยให้นอนบนพื้นแบบนั้นตื่นมาคงปวดหลังแย่

"อืม...ริน!!"

"เดี๋ยวก็ปล่อยให้หงายท้องตกบันไดซะนี่ เค้าไปลั้ลลากับผัวเค้าแล้วนู่น!" อาศัยร่างเธอยืนแท้ๆ แต่กลับละเมอเรียกผู้หญิงลวงโลกคนนั้น ต้องให้หล่อนมาปอกลอกจนหมดตัวก่อนหรือไงถึงจะตาสว่างน่ะ

ใบหม่อนประคองร่างหนักอึ้งเข้ามาในห้องนอนของเขา แล้วเอาคนเมามาปล่อยลงบนที่นอนนุ่ม จากนั้นก็จัดระเบียบแขนขาศินให้ได้นอนดีๆ เห็นใบหน้าหล่อคมทั้งแดงทั้งเหนอะเลยเข้าไปเอาน้ำใส่กะละมังใบเล็กแล้วเอาผ้ามาชุบเช็ดตัวให้เขา เสร็จแล้วใบหม่อนก็ถอยออกมายืนเท้าเอวถอนหายใจ

"เฮ้อ...สภาพ! นี่ถ้ารู้ความจริงว่าถูกยัยรินลวงโลกหลอกมาตั้งสองปีจะไม่โดดน้ำตายเลยเหรอ? พี่ศินนะพี่ศิน ดีกรีนักเรียนนอก ขยัน หาเงินเก่ง แต่ถูกผู้หญิงหลอก" ใบหน้าสวยส่ายให้อย่างเอือมละอา ก่อนจะลงไปหาทำกับข้าวในครัวรอคนเมาฟื้นขึ้นมากิน

เช้านี้รติกรได้ทำต้มพะโล้กับฉู่ฉี่ปลาทับทิมไว้แล้ว มื้อเช้าใบหม่อนเลยได้นั่งทานข้าวกับกิจสองคน กิจถามเรื่องอาการป่วยของแม่ไหมและคุยเรื่องลูกชายที่เมาหัวราน้ำ แถมใบหม่อนยังถูกไหว้วานให้ช่วยดึงศินคนดีคนเดิมกลับมา ศินคนที่ก่อนได้เจอรินรติไม่เป็นแบบนี้ เพราะสองปีแล้วที่ศินหลงงมงายผู้หญิงคนนั้น คนไม่เคยเถียงบุพการีก็เถียง คนที่เคยรับฟังความเห็นของคนอื่นตอนนี้เอาแต่ความคิดตัวเองเป็นใหญ่ เงินทองก็ไม่เข้าบ้าน ทุนกำไรไม่รู้ได้เท่าไหร่ก็เอาไปให้ผู้หญิงคนนั้นหมด

หลังจากทานข้าวเสร็จ กิจก็ออกไปดูหมอที่จะเข้ามาฉีดยาให้วัว ใบหม่อนก็เก็บถ้วยชามมาล้างและออกไปตลาด ไปหาซื้อวัตถุดิบมาทำไก่ต้มฟักมะนาวดองไว้ให้คนเมาซดร้อนๆ แก้แฮงค์ และหาซื้อผลไม้มาไว้ให้ศินกินแก้เวียนหัวด้วย

11:25 น.

"อืมม..." ศินรู้สึกตัวตื่นหลังเมาและหลับไปช่วงตีสาม ร่างสูงใหญ่ขยับตัวอย่างเชื่องช้าเพราะมึนหัว สิ่งสุดท้ายที่จำได้คือตัวเองนอนกอดขวดเบียร์ข้างโซฟาแล้วภาพก็ตัดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่ทำไมกูถึงรู้สึกว่ากูไม่ได้นอนอยู่บนพื้นไม้สักแข็งๆ?

ไวเท่าความคิด เขาปรือตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้อง นี่กูเดินขึ้นมาเองเหรอวะ? ร้อยแปดคำถามอยู่ในหัว แต่ศินไม่คิดจะหาคำตอบตอนนี้ สิ่งแรกที่อยากทำคือเอาตัวไปอยู่ใต้ฝักบัวแล้วเปิดน้ำเย็นๆ ราดให้ฉ่ำ

"โอ๊ย! เวียนหัวฉิบหาย!" เขาบ่นไปพลาง เดินทุลักทุเลไปพลาง กว่าจะถึงห้องน้ำอ้วกแทบพุ่ง ไม่มัวถอดเสื้อผ้าให้เสียเวลา ศินตรงเข้าไปยืนใต้ฝักบัวแล้วเปิดน้ำชโลมลงมา พอได้น้ำเย็นๆ ล้างหน้าล้างหัว ตาก็เริ่มสว่างขึ้นมานิดหน่อย เลยได้เห็นร่างกายตัวเองชัดๆ อ้าว...กูเหลือบ็อกเซอร์แค่ตัวเดียวได้ไง?

หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ศินก็รีบหยิบโทรศัพท์มาเช็ค อันดับแรกคือดูแชทของริน แต่ก็เงียบไร้วี่แวว ข้อความเก่าเธอยังไม่ได้อ่าน ข้อความใหม่ก็ถูกส่งไปเรื่อยๆ แต่ละประโยคอ้อนวอนให้เธอกลับมาหาทั้งนั้น ลองกดโทรก็โทรไม่ติด ศินนั่งทำใจอยู่เกือบชั่วโมง ถึงได้พึ่งนึกได้ว่าวันนี้ต้นเดือน เลยรีบโทรเข้าโกดัง

"ฮัลโหลไอ้แบงค์ กูพึ่งตื่นไม่ได้เข้าไป!...อ่อ เหรอ? อืมแค่นี้แหละ" พอได้ยินปลายสายบอกว่าแม่นกเข้าไปจัดการแทนแล้ว ศินจึงวางสายแล้วลงไปหาอะไรกินข้างล่าง ทั้งหิวทั้งแสบท้อง ไหนจะเวียนหัวอีก กินเสร็จก็จะไปตามหารินต่อ เขาต้องหาเธอให้เจอ!

พอเข้าครัวแล้วเห็นร่างบางคุ้นตายืนอยู่หน้าเตาแก๊ส ศินก็ชะงักฝีเท้าลงทันที ยังมีหน้ามายืนอยู่ในบ้านเขาอีกเหรอ เพราะเธอนั่นแหละ รวมหัวกับแม่เขาไปพูดจาย่ำยีรินจนรินหนีไป

ใบหม่อนวางกระบวยลงแล้วปิดเตาหลังจากไก่ต้มฟักมะนาวดองสุกได้ที่ พอหันมาจึงเจอเข้ากับร่างสูงชะลู่ที่สภาพยังดูไม่จืดกำลังยืนจ้องเธอตาเขียว แต่ใบหม่อนหาสนใจไม่ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อยที่ถูกศินมองแบบนี้

"ตื่นแล้วก็กินข้าวสิ หม่อนทำไก่ต้มฟักมะนาวดองไว้ให้ ซดน้ำร้อนๆ จะได้หายแฮงค์"

"พี่บอกแล้วใช่มั้ย ว่าถ้ารินเป็นอะไรไปคนที่เดือดร้อนจะเป็นเธอ!"

"แล้วผู้หญิงของพี่เป็นอะไรไปล่ะ?" เธอถามเขาเสียงยียวน ทำอย่างกับแม่นั่นกลายเป็นศพหรือบาดเจ็บสาหัสอย่างไรอย่างนั้น เก่งจริงทำไมไม่สืบให้เจอล่ะว่าหล่อนไปลั้ลลากับผัวที่ไหน

"เธอไปพูดอะไรกับริน! รินถึงได้หนีพี่ไปฮะหม่อน?" ศินตรงเข้าไปกระชากต้นแขนใบหม่อน แรงบีบทำให้เธอนิ่วหน้า แล้วรีบบิดต้นแขนออกมาจากการประทุษร้าย

อีพี่ศินนี่โมโหร้ายจริงๆ ก็เป็นซะอย่างเนี๊ยแม่นกถึงไม่กล้าเอาหลักฐานที่บอกว่ายัยรินเป็นคนลวงโลกมาให้เขาดู รู้ความจริงเข้ามีหวังได้เป็นบ้าตาย!

"หม่อนจะไปรู้ได้ไงล่ะ หม่อนไม่ได้ไปกับแม่นกสักหน่อย!"

"โกหก! คิดว่าพี่โง่เหรอหม่อน?"

เออสิ..ก็พี่มันโง่ไง ถึงได้โดนหลอก

"หม่อนไม่รู้ว่าพี่พูดอะไร เอาเป็นว่าพี่กินข้าวซะ แล้วก็ขึ้นไปพักผ่อน หม่อนจะไปเอาบัญชีที่ออฟฟิศมาให้" หน้าที่เธอมีแค่นี้แหละ ไปเอาบัญชีที่ออฟฟิศมาให้เขาทุกเย็น

ใบหม่อนกำลังเดินออกจากครัวขณะเดียวกันกับที่ศินเดินไปอยู่หน้าเตา เขาไม่ได้จะมาตักข้าวหรือต้มที่ใบหม่อนทำ แต่เลือกทำอะไรที่เด็ดกว่านั้น

ใบหม่อนเองรู้สึกตะหงิดใจเลยหันมาดูว่าศินจะมีอารมณ์กินข้าวจริงหรือเปล่า สรุปไม่จริงไง

"นี่พี่ทำบ้าอะไรอ่ะพี่ศิน!!"

โครม!!