2 เจ้าเอ๋ย

เหลี่ยมรักหัวใจมาเฟีย

ตอนที่2

เจ้าเอ๋ย

มหาวิทยาลัย

"เฮ้อ! เจ้าเอ๋ยเธอไปฟัดกับหมาที่ไหนมาเนี่ย?"กระต่ายหรือปาลิกาเอ่ยถามเพื่อสนิททันทีเมื่อเห็นว่าเจ้าเอ๋ยเพื่อนสนิทของเธอเดินเข้ามาในตึกคณะพร้อมกับสภาพที่หัวเข่าเป็นแผลเลือดออกแถมกระโปรงนักศึกษายังเปรอะเปื้อนไปหมด

"ทำไมสภาพถึงเป็นแบบนี้ล่ะเจ้าเอ๋ยเกิดอะไรขึ้นเหรอ?"พระพายหรือดนิตาเพื่อนสนิทอีกคนก็ถามขึ้นด้วยความตกใจเช่นกัน

"ฉันเกือบโดนไอ้หน้าแหลมที่ไหนไม่รู้จะขับรถชนเอาตอนที่ฉันกำลังเดินข้ามทางม้าลาย ไม่รู้ว่าบ้าหรือเปล่าไฟเหลืองเขาให้ชะลอรถแต่ไอ้ตานี่มันกลับเหยียบคันเร่ง"เจ้าเอ๋ยเอ่ยบอกอย่างหงุดหงิดพร้อมกับนั่งลงที่โต๊ะข้างๆกระต่าย

เจ้าเอ๋ยหรือเกณิกาสาวน้อยนักศึกษาคณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชีปีสามวัยยี่สิบเอ็ดปี ในตอนนี้เจ้าเอ๋ยเธอเรียนอยู่ชั้นปีที่สามเป็นปีสุดท้ายของการเรียนและอีกสี่เดือนข้างหน้าเธอก็จะฝึกงานและเรียนจบอย่างเต็มรูปแบบ

คณะที่เจ้าเอ๋ยเลือกเรียนคือเรียนแค่สามปีจบเธอคิดว่าถ้าเรียนจบเร็วเธอก็จะได้ทำงานไวและก็จะได้เลี้ยงดูแม่กับน้องได้เต็มที่เพราะตอนนี้น้องสาวของเธอกำลังจะเข้ามหาลัยปีหนึ่งแล้วค่าใช้จ่ายก็คงมากน่าดู

แม่ของเจ้าเอ๋ยมีอาชีพเป็นแม่ค้าขายอาหารตามสั่งแถวบริษัทแห่งหนึ่งและแค่ลำพังขายอาหารตามสั่งรายได้ก็ไม่ได้มากพอที่จะมาจุนเจือขนาดนั้นไหนจะค่าเช่าบ้านค่าเช่าร้านค่าน้ำค่าไฟอีกสารพัดค่าที่ต้องจ่ายเธอคิดว่าแม่เธอคงไม่ไหว

เจ้าเอ๋ยเลยต้องทำงานพาร์ทไทม์ควบคู่กับเรียนไปด้วยเพื่อจะได้แบ่งเบาแม่เธอบ้างและอีกแค่ไม่เท่าไหร่เธอก็จะเรียบจบและจะหางานทำที่เงินเดือนสูงๆเธอจะหาเงินให้ได้เงินเยอะๆเพื่อเลี้ยงดูแม่กับน้องของเธอจะได้สบาย

"ฮะ จะโดนชนแล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี่ย?"กระต่ายถามพร้อมกับจับตัวเพื่อนรักหมุนไปมาด้วยความเป็นห่วง

"แค่เป็นแผลที่เข่ากับมือที่เหลือยังอยู่ครบไม่ต้องห่วง"เจ้าเอ๋ยบอกให้เพื่อนเธอได้สบายใจ

"เอาไปแปะแผลนะเจ้าเอ๋ยกันสิ่งสกปรกเข้าแผล"พระพายส่งปลาสเตอร์ยาสีชมพูหวานแววให้กับเจ้าเอ๋ย

"ขอบใจนะพระพาย"เจ้าเอ๋ยเอ่ยบอกพร้อมกับรับปลาสเตอร์ยามาแปะแผล

เจ้าเอ๋ยรู้จักกับกระต่ายและพระพายตอนที่รับน้องคณะพอหลังจากนั้นเราก็สนิทกันมาเรื่อยๆนิสัยของเจ้าเอ๋ยกับกระต่ายคือจะเหมือนกันมากเพราะนิสัยทั้งสองคนจะออกห้าวๆพร้อมลุยพร้อมสู้ส่วนพระพายก็อ่อนหวานจนน่าทะนุถนอมแต่ไม่น่าเชื่อว่าพวกเธอจะมาสนิทกันได้จนถึงทุกวันนี้

"แล้วคนที่ชนเธอมันรับผิดชอบเธอไหมเนี่ยเจ้าเอ๋ยทำให้เธอเจ็บตัวขนาดนี้?"กระต่ายถามขึ้นพร้อมกับหยิบถุงขนมที่วางอยู่ตรงหน้าขึ้นมาฉีกทาน

"จะเรียกว่ารับผิดชอบไหมก็ไม่รู้แต่ไอ้หน้าแหลมนั้นมันไม่ยอมขอโทษฉัน แถมยังด่าฉันว่าประสาทอีกแต่ไม่รู้เหมือนกันนะว่าฉันหรือนายนั่นประสาทเพราะอยู่ๆนายนั่นก็ยัดเงินสองหมื่นมาใส่ในมือฉันและก็ขับรถออกไปเลย"เจ้าเอ๋ยบอกด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดยิ่งนึกถึงตอนที่ผู้ชายคนนั้นยัดเงินใส่ในมือเธอหน้าตาเฉยโดยที่ไม่ขอโทษเธอสักคำ

"แบบนั้นก็คงเรียกว่ารับผิดชอบแล้วล่ะมั่งแต่อาจจะเป็นการรับผิดชอบด้วยการใช้เงิน ให้ตั้งสองหมื่นคงรวยน่าดูแต่ถ้าเป็นฉันนะจะเรียกหลายๆหมื่นไปเลยไหนๆก็เจ็บตัวแล้ว"กระต่ายเอ่ยบอก

"สมัยนี้คนเราก็ชอบแก้ปัญหากันด้วยการใช้เงินกันทั้งนั้นแหละเจ้าเอ๋ยคำขอโทษก็แทบจะไม่มีแล้ว"พระพายเสริมขึ้นอีกคน

"จริงๆฉันก็ไม่ได้อยากให้ตานั่นมารับผิดชอบอะไรหรอกนะ ก็แค่อยากให้ขอโทษก็แค่นั้นเองไม่ใช่เอาเงินมาฟาดหัวกันแบบนี้แค่คำขอโทษฉันก็ให้อภัยแล้ว"เจ้าเอ๋ยบอกอย่างใจจริง

"เอาน่าอย่างน้อยเธอก็ไม่เจ็บตัวฟรีนะแถมยังได้เงินมาใช้ตั้งสองหมื่นลาภลอยชัดๆวันนี้"กระต่ายบอก

"ฉันไม่ใช้หรอกนะเงินที่ตานั่นให้ ฉันคิดว่าถ้าเจอเขาอีกครั้งฉันจะคืนเงินให้ ฉันไม่อยากให้ใครเอาเงินมาฟาดหัวฉันง่ายๆหรอก"เจ้าเอ๋ยบอกออกไปด้วยน้ำเสียงที่จริงจังทำให้กระต่ายกับพระพายมองหน้ากันอย่างอัตโนมัติพร้อมกับพยักหน้าให้กันอย่างพร้อมเพรียงเพราะพวกเธอรู้ดีว่าเจ้าเอ๋ยเพื่อนรักของพวกเธอ รักศักดิ์ศรีของตัวเองมากแค่ไหนถ้ายิ่งเจอคนเอาเงินฟาดหัวแบบนี้เจ้าเอ๋ยไม่ยอมง่ายๆแน่