บทที่ 5 รู้สึกตัว

ขณะที่ใบหน้าของทั้งคู่จะแตะสัมผัสเข้าหากันนั้น กับมีใครบางคนที่เปิดประตูพรวดพราดเข้ามา

“พี่รัน จ๋า” เสียงแจ้วของเชอเนมที่ดังเข้ามาทำให้ทั้งสองผละออกจากกัน

“อุ้ย... คุณคนหล่อ ฟื้นแล้ว” เชอเนมที่หลงเสน่ห์ชายหนุ่มดูดีราวกับผู้ดีมาจากในเมือง ใบหน้าสวยถึงกับฉีกยิ้มกว้าง

“อืม เขาฟื้นแล้ว” รันลนาหันไปเอ่ยกับน้องสาว

“ว้า ค่อยยังชั่ว โชคดีนะคะ ที่คุณไม่เป็นอะไรมาก”

“ครับ” เลโอนิกซ์หันมาเอ่ยกับสองสาวที่ช่วยชีวิตตน พี่น้องคู่นี้ถึงจะเป็นเด็กบ้านๆ ใบหน้าไร้เครื่องสีสันจากเครื่องสำอาง ทว่ากับน่าทะนุถนอมทั้งคู่

“ขอบคุณพวกคุณสองคนมากนะครับ ที่ช่วยชีวิตผม” เลโอนิกซ์ ไม่พูดเปล่า เมื่อรันลนาล้างแผลให้ตนเสร็จแล้วนั้น

“ช่วยถอดน้ำเกลือให้ผมหน่อย ผมจะกลับ” เสียงเข้มเอ่ยกับหญิงสาว

“จะกลับ” ทั้งสองสาวประสานเสียงกัน

“แต่คุณยังบาดเจ็บ ยังไม่หายดีเลยนะคะ ฉันกลัวว่าจะเป็นอันตรายได้” รันลนาเอ่ยด้วยสีหน้าเป็นกังวล

“ถ้าผมอยู่นานกว่านี้เกรงว่าพวกคุณจะได้รับอันตราย ผมไม่เป็นอะไรแล้ว ขอบคุณมาก” เมื่อเลโอนิกซ์เอ่ยมาเช่นนั้น รันลนาจำใจถอดสายน้ำเกลือออก

“นี้โทรศัพท์คุณ ฉันเห็นว่าแบตหมด เลยอาสาชาร์จให้” รันลนายื่นมันให้กับเขา

“คุณจะไปแล้วเหรอคะ” เชอเนมที่ตกหลุมรักชายหนุ่มแปลกหน้า ที่เธอและรันลนารักษาเขาจนหายดี หญิงสาวใบหน้าสวยถึงกับเศร้าลงจนสังเกตได้

“ครับ ขอบคุณพวกคุณมาก แค่นี้ผมก็รบกวนพวกคุณมากแล้ว” เอ่ยจบเลโอนิกซ์ก็เปิดเครื่องสมาร์ทโฟนและไลน์ส่งพิกัดให้กับเจนสันมารับตัวเขาทันที

1 ชั่วโมงต่อมา

ขณะที่เลโอนิกซ์ออกจากบ้านสวนของรันลนานั้น

“พี่รัน เขาจะไปแล้วจริงๆ เหรอคะ อ่า...ทำไมฉันเศร้าจัง” เชอเนมเอ่ยกับพี่สาว

“ยัยเด็กบ้า คนอย่างเขามีขบวนรถมารับแบบนั้น เขาไม่สนใจเราหรอกย่ะ เลิกเพ้อฝันได้แล้ว นี้สิชีวิตจริง ไม่ใช่ในซีรีส์อย่างที่เธอชอบดู” รันลนาได้แต่กระซิบกระซาบกับน้องสาว ดูเหมือนว่าคนน้องนั้นจะอาลัยอาวรณ์หนุ่มแปลกหน้าที่พวกเธอช่วยเหลือ

“ก็เขาหล่อ สูงยาว หุ่นดียังกะนายแบบ คล้ายพัคชูชง ของฉันมากพี่รัน”

!! โป้ก !!

“ตื่นย่ะ” เชอเนมถึงกับโดนมะเหงกพี่สาวของเธอไปหนึ่งดอกนั้น

“โชคดีนะคะ เราจะมีโอกาสพบกันอีกไหม” เชอเนมเดินมาส่งเลโอนิกซ์ที่มีชายชุดดำเปิดประตูให้เขา

“ถ้ามีโอกาส เราคงได้เจอกัน สาวน้อย” เลโอนิกซ์เอ่ยกับเชอเนม แต่นัยน์ตาสีเข้มกับสบตาเข้ากับพี่สาวของเธอ

“ผมขอบคุณพวกคุณมาก” เลโอนิกซ์หันมาเอ่ยกับรันลนา

“ถือว่าหายกันค่ะ” ด้านเจนสันที่ลงจากรถมา สายตาสบตาเข้ากับรันลนา

“เออ นายครับผู้หญิงคนนี้ ที่เราเจอเธอที่สนามบินหนิครับ”

“อืม เธอคือคนที่ช่วยชีวิตฉัน” เลโอนิกซ์หันไปสั่งความ จากนั้นเจนสันก็ยื่นนามบัตรให้กับเชอเนม

“นี้นามบัตรของเจ้านายผม ถ้าพวกคุณต้องการความช่วยเหลือ ติดต่อผมมาได้เลยนะครับ” เจนสันเอ่ยจบก็เปิดประตูรถให้กับเจ้านาย เมอร์เซเดสเบนซ์สีดำที่วิ่งขับผ่านหน้าสองสาวไป

“บายๆค่ะ โชคดีนะคะ อย่าบาดเจ็บนะ” เชอเนมโบกมือและตะโกนตามหลังรถสีดำที่วิ่งไกลออกไปจากพวกเธอ ส่วนรันลนาก็โบกมือและยิ้มตาม หน้าที่ของฉันคือรักษาคนเจ็บ ถือว่าเสร็จหน้าที่ของฉันแล้ว

เมอร์เซเดสเบนซ์สีดำที่วิ่งออกไปเลโอนิกซ์มองผ่านกระจกหลังเห็นรอยยิ้มของรันลนาถึงกับหลุดยิ้มตาม ใครจะคิดว่าคนที่ช่วยชีวิตเขาคือเธอ ขอบคุณ รัน... เขารู้เพียงแค่ว่าผู้หญิงที่ช่วยชีวิตตนชื่อเล่น รัน ที่ไม่ปล่อยให้ผมนอนตายเป็นหมาข้างถนน

เจนสันที่เห็นมาเฟียหนุมหลุดรอยยิ้มมือหนาแตะที่ริมฝีปาก ถึงกับงงวยกับอาการของเลโอนิกซ์ ในรอบกี่ปีแล้วที่เขาไม่เห็นรอยยิ้มที่ดูอิ่มเอมจากเจ้านายหนุ่ม ดูท่าทีเจ้านายจะติดอกติดใจสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มเข้าแล้วละ ถึงสองสาวนั้นจะน่ารักแต่กับเจ้านายอย่างเลโอนิกซ์พวกเธอนั้นดูบอบบางเกินไปคนที่จะมาเป็นนายหญิงต้องสวยเก่ง แกร่ง รับมือได้กับทุกเรื่อง ถึงจะเหมาะและคู่ควรกับนายน้อย ถึงจะสวยน่ารักดูน่าทะนุถนอมแต่พวกเธอนั้นดูเด็กเกินไป ไม่เหมาะกับโลกมาเฟียอย่างพวกเขา เจนสันได้แต่คิด อาจจะเป็นแค่ความผูกพันธ์ที่พวกเขานั้นมีให้กันเพียงเท่านั้น

ด้านรันลนาขณะที่รถเมอร์เซเดสเบนซ์วิ่งออกไปสุดสายตาแล้วนั้น

“เลโอนิกซ์ ว้าว หล่อเท่ แล้วยังชื่อเพราะอีก เขาให้นามบัตรเราไว้ด้วยนะพี่รันดูนี้สิ”

รันลนารับจากมือคนน้องมา แต่นั้นก็ไม่ได้คิดอะไร ร่างบางไล่อ่านข้อความบนแผ่นนามบัตร

“อืม...ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ใช่คนที่นี่ ทำธุรกิจในเมืองกรุงนะ”

“คงรวยมากเลยเนาะ ดูจากรถเอย ลูกน้องเอย เท่ชะมัด อยากได้อะ ฉันอยากได้แบบคุณเลโอนิกซ์ คนบ้าอะไร หล่อจาวูบ” เชอเนมเอ่ยด้วยสายตาวาววับ รันลนาที่เห็นอาการคนน้องถึงกับส่ายหัว

“เสร็จภารกิจ เก็บของกลับบ้าน” เมื่อคนป่วยหายเป็นปกติ สองสาวพี่น้องถึงกับช่วยกันเก็บเครื่องไม้เครื่องมือนั้นเข้ากระเป๋า

“พี่รันพูดแล้วนะ จะพาเนมไปกินหมูกระทะ”

“ย่ะ ฉันไม่ลืมหรอก” เนื่องจากสองวันที่ผ่านมาพวกเธอช่วยคนเจ็บและเฝ้าดูอาการคนป่วยอย่างใกล้ชิด จากที่จะไปทานมื้อเย็นกับครอบครัว ถึงกับต้องเลื่อนออกไป และวันนี้คนเจ็บไปแล้ว วันนี้เหมาะแก่การเลี้ยงฉลองกับครอบครัวที่สุด

“เย้...พี่รันใจดีที่สุดเลย คนสวยของน้อง” เรื่องกินไว้ใจเชอเนมเถอะ ยัยนี้กินเก่งและกินจุมาก พี่อย่างฉันจะเลี้ยงไม่ไหวแล้ว

“วันมะรืนพี่จะกลับกรุงเทพแล้ว ไม่กลับพร้อมพี่เหรอ” รันลนาหันมาเอ่ยกับน้องสาว

“เปิดเทอมอีกทีเดือนหน้า เนมจะรีบกลับไปทำไม กรุงเทพน่าเบื่อจะตาย ขอสูดอากาศบริสุทธิ์อีกสักเดือนก่อนดีกว่า” เชอเนมหันมาเอ่ยกับพี่สาว

“พี่เจน ยังส่งเสียเราอยู่ใช่ไหม...”

“คะ...”

“พี่ย้ายที่ทำงานที่ใหม่แล้ว หลังจากนี้ไปถ้าเนมไม่อยากเช่าหอ ก็ย้ายมาอยู่กับพี่ได้นะ” คนพี่เสนอ

“อยู่ได้ไง แฟนพี่รันว่าเนมพอดี”

“ฉันมีที่ไหนย่ะ เพ้อเก่งนะเรา” รันลนามองค้อนให้น้องสาว

“อ้าว นี้หมอพีชไม่ใช่แฟนพี่รันหรอกเหรอจ๊ะ”

“เอาไรมาพูดเนี้ย พี่กับพี่หมอพีชแค่พี่น้องร่วมงานกันย่ะ”

“อ่า...ให้ตายเถอะ สวยเก่งทั้งรวยอย่างพี่รัน ยังโสด หน้าอย่างเนมชาตินี้คงหาแฟนไม่ได้อะ” คำพูดของเชอเนม รันลนาถึงกับขำลั่นให้กับน้องสาว

“ก็ไม่แน่หรอกนะ เราอาจจะเจอคนที่ใช่ก่อนพี่ก็ได้ ใครจะไปรู้”

“เนมอยากมีแฟน สาธุ ก็ให้ชาตินี้มีแฟนกับเขาทีเถอะ” เชอเนมไม่พูดเปล่าแต่สาวน้อยหน้าหวานกับยกมือขึ้นมาสาธุ เผื่อคำอวยพรของพี่สาวเธอนั้นจะเป็นจริง รันลนาที่เห็นท่าทีของสาวน้อยถึงกับอดยิ้มตามไม่ได้