บทที่ 5 สัญญาหมั้นหมาย (1/2)

วันเวลาผ่านไปราวสามปี ในยามนี้เข้าสู่เหมันตฤดูที่เต็มไปด้วยความหนาวเย็นและหิมะที่ตกโปรยปราย ภายในศาลากลางน้ำมีร่างของสตรีโฉมงามที่เข้าสู่วัยสาวสะพรั่ง เฟิ่งเหลียนฮวาในวัยสิบเก้าหนาวนั่งจิบชาชมความขาวเนียนของหิมะแรกแย้มด้วยรอยยิ้มที่งดงามจับใจ

ใบหน้าเหลี่ยมได้รูปส่งให้ทุกส่วนบนใบหน้าคมชัดไม่ว่าจะเป็นดวงตากลมโตที่ทอประกายเจิดจ้าราวกับแสงดาวในยามทิวาราตรี คิ้วโก่งเรียวสวยรับไปตามรูปตา กับจมูกโด่งเชิดรั้น และริมฝีปากแดงจัดจ้านราวกับอิงเถา [1] ที่สุกงอม ผิวพรรณที่ขาวสะอาดสะอ้านราวกับหยกมันแพะที่สะท้อนสายตาเมื่อยามจ้องมอง เนินเนื้ออวบนูนที่โผล่พ้นอาภรณ์ส่งให้นางงดงามราวกับถูกสะกดจิต

หวงซวนถานมองสตรีที่กำลังจิบชาอยู่ภายในศาลากลางน้ำด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป เดิมทีเขาไม่เคยมองนางงดงามเช่นนี้มาก่อน แต่เมื่อยามที่นางเป็นสาวสะพรั่งกลับโฉมงามจนตราตรึงดวงใจ ซ้ำยังไม่จืดชืดเหมือนครั้งที่เขาพบเจอในวัยเยาว์

“ถานเอ๋อร์ มองน้องเช่นนั้นเสียมารยาทนัก ไปเร็วเข้า ท่านน้าจิ่วเมิ่งรออยู่” หวงหรงผิงมารดาของคุณชายหวงตบบ่าบุตรชาย หลังจากที่มองเห็นว่าบุตรชายจ้องมองว่าที่คู่หมั้นอย่างไม่วางตาจนดูไร้มารยาทที่คุณชายตระกูลดีพึงมี

“ขะ…ขอรับ ท่านแม่”

ภายในห้องโถงกว้างของเรือนรับรองมีฮูหยินใหญ่และฮูหยินรองรวมถึงนายท่านของตระกูลเฟิ่งนั่งจิบชารอคอยแขกคนสำคัญ ไม่นานหวงฮูหยินและคุณชายหวงก็เดินเข้ามาภายในเรือนรับรอง ก่อนจะนั่งลงยังที่นั่งที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้

“เจียวมี่ ไปตามคุณหนูของเจ้ามาเร็วเข้า” ฮูหยินใหญ่เอ่ยปากสั่งบ่าวรับใช้ข้างกายของบุตรี

…………………..

“คุณหนู คุณหนูเจ้าคะ ฮูหยินใหญ่ให้มาตามคุณหนูไปยังเรือนรับรองเจ้าค่ะ”

เสียงของเจียวมี่ทำให้มือบางที่จับถ้วยชาชะงักไป ก่อนที่จะเงยหน้าสบตากับเจียวมี่ และขยับริมฝีปากเอ่ยถาม

“ท่านแม่กระไรอย่างนั้นหรือ เรื่องรีบร้อนหรือไม่” เฟิ่งเหลียนฮวาเป่ารดลมหายใจลงบนถ้วยชาจนเกิดไอ

“หวงฮูหยินและคุณชายหวงมาที่จวนเจ้าค่ะ น่าจะเรื่องสัญญาการหมั้นหมายของพวกท่าน” เสียงเจื้อยแจ้วของเจียวมี่ทำให้สมองของนางนั้นว่างเปล่า มือไม้อ่อนแรงลงทันตา

เพล้ง

ถ้วยชาในมือร่วงหล่นลงพื้นจนแตกกระจาย โชคดีที่นางไม่ได้รับบาดเจ็บใด เฟิ่งเหลียนฮวารีบตั้งสติและหาวิธีตั้งรับบุรุษชั่วช้าผู้นี้ ก่อนจะเดินตามเจียวมี่ไปยังเรือนรับรองด้วยความคิด

นางยืนสูดลมหายใจอยู่หน้าเรือนก่อนจะสาวเท้าเข้าไปยังด้านในด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ดวงตาคู่สวยกวาดมองผู้มาเยือนให้เต็มตา แต่ทว่าเมื่อมองสบตากับคู่หมั้นเลวระยำ นางกลับรู้สึกพะอืดพะอมจนแทบจะอาเจียนออกมา แต่ก็จำต้องฝืนเก็บอาการเอาไว้

เฟิ่งเหลียนฮวาหย่อนกายลงบนเก้าอี้ไม้จันทน์ฝั่งตรงข้ามของหวงฮูหยินและคุณชายหวง ส่วนด้านข้างมีเฟิ่งจื่อเหยียนน้องสาวตัวดีที่ส่งสายตายั่วยวนให้กับหวงซวนถาน ‘เหมาะสมกันเสียยิ่งนัก’

“ฮวาเอ๋อร์ โตเป็นสาวเต็มตัวแล้วนะ งดงามยิ่งนัก”

หวงฮูหยินผู้ไม่เคยรับรู้ถึงความโฉดชั่วของบุตรชายยังคงเอ่ยปากชื่นชมนางด้วยความเอ็นดู

“ฮวาเอ๋อร์ ขอบคุณท่านป้าเจ้าค่ะ” นางรู้สึกอึดอัดไม่น้อย เพราะสายตาคู่นั้นจับจ้องนางราวกับจะกลืนกิน

“นายท่านเฟิ่ง เฟิ่งฮูหยิน การที่ข้าเดินทางมายังจวนของท่านในครานี้ก็เพื่อทักท้วงสัญญาหมั้นหมายระหว่างเฟิ่งเหลียนฮวาและหวงซวนถานเจ้าค่ะ”

“เรื่องนี้ข้าให้ฮูหยินใหญ่เป็นฝ่ายตัดสินใจก็แล้วกัน ถึงอย่างไรฮวาเอ๋อร์ก็เป็นบุตรีของนาง” บิดาของนางบอกปัดเพราะไม่อยากผิดใจกับฮูหยินรอง ส่งให้นางต้องกลอกตาไปมากับท่าทางของผู้เป็นบิดา

“สัญญาก็ย่อมเป็นเป็นสัญญา ในเมื่อลั่นวาจาออกไปแล้วก็ต้องยึดมั่น แต่ทั้งนี้ก็ให้ทั้งสองได้ทำความรู้จักกัน ไม่ต้องรีบร้อนไป” เฟิ่งจิ่วเมิ่งบอกกล่าวให้ทุกฝ่ายเข้าใจ

“ข้าว่าก็ดีเหมือนกันนะเจ้าคะ หมายหมั้นกันแล้วย่อมไม่แคล้วคาดจริงหรือไม่เล่าถานเอ๋อร์”

“ขอรับ ท่านแม่” คุณชายหวงตอบมารดา โดยที่สายตายังคงจับจ้องร่างงามระหงของเฟิ่งเหลียนฮวาไม่วางตา