08 หัวใจว้าวุ่น

08

(หัวใจว้าวุ่น)

~✧✧✧~

Per.* “ผมอายุ30อย่างที่คุณว่า”

ดวงตากลมของมิรามองหน้าหล่อของเหนือสมุทร เธอยังค้างอยู่ตรงประโยคก่อนหน้าของมาเฟียหนุ่ม "ผมไม่ได้แก่สำหรับคุณเกินไปใช่ไหม?"

"...." มิราแทบอยากหายตัวไปจากตรงนี้ ใจเธอทั้งเต้น ทั้งปั่นป่วนอย่างหนัก

ริมฝีปากหยักกระตุกยิ้มเล็กน้อย เห็นดวงตากลมโตของคนตัวเล็กกระพริบปริบ ๆ ยามทำตัวไปถูก อยากพูดให้เธอรับรู้เหลือเกินว่าทำไมถึงน่าเอ็นดูไปทุกอิริยาบถขนาดนี้

ยิ่งเห็นดวงตาสีฟ้ายังจับจ้องเธออยู่ เห็นทีจะยืนประจันหน้ากับเขาต่อไปไม่ได้ ริมฝีปากอมชมพูจึงกล่าว "เอ่อคือ..ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำนะคะ"

เอวสอบที่ถูกสายวัดคล้องเป็นวงกลมถูกมิราดึงออก เธอไม่กะจิตกะใจจะวัดสั่นส่วนให้เขาแล้ว กลัวเสียงหัวใจจะเต้นดังจนอีกฝ่ายได้ยินด้วย

"ครับ" เหนือสมุทรขยับตัวออกห่างจากเธอเล็กน้อย

มิราก้มหน้าไม่สบตาเขา สาวเท้าเตรียมจะก้าวออกไป

ทว่า เธอยังสาวเท้ายังไม่ถึงสองก้าว น้ำเสียงทุ้มของเจ้าของร่างสูงที่ยืนอยู่ด้านหลังก็ดังขึ้น "ให้ผมพาไปนะครับ คุณเพิ่งมาครั้งแรก ผมกลัวคุณหลง"

"...." หญิงสาวแอบกัดฟัน เธออุตส่าห์ขอตัวเพื่อเว้นระยะห่างจากเขาเสียหน่อย เพียงแค่เขาบอกทางไปห้องน้ำให้ชัดเจน ระดับเธอคงไม่ซื่อขนาดหลงทางหรอก

เหนือสมุทรเดินมาหยุดยืนข้างคนตัวเล็ก แล้วเอ่ย "เชิญครับ"

"ค่ะ" มิราพยักนิ่งเรียบให้อีกฝ่าย เธอเดินเข้าตามไปอย่างเงียบ ๆ ทั้งที่จิตใจในตอนนี้กระสับกระส่ายจะแย่แล้ว

เจ้าของคฤหาสน์นำเธอมายังห้องน้ำ หญิงสาวใช้หางตามองบานกระจกใสสามารถเห็นวิวสระว่ายน้ำที่ออกแบบพื้นเป็นสีโทนมืด ดูเขาจะเป็นคนไม่ค่อยชอบสีสดใสเอาเสียเลย เธอแอบวิจารณ์สไตล์ของมาเฟียหนุ่มในใจ

เหนือสมุทรเห็นว่าเธอยืนนิ่ง จึงผ่ายมือให้หญิงสาว "เชิญครับ"

มิราหลุดจากภวังค์เห็นหน้าหล่อคมจ้องมองมาอยู่ มือเรียวจึงผลักประตูเข้ามาในห้องน้ำ ร่างบางพิงหลังกับบานประตูเป่าลมหายใจออกมาโล่ง ๆ

"เฮ้อ ทำไมถึงเสียอาการกับเขาได้มากขนาดนี้" เธอพึมพำกับตนเองเสียงเบา ยกมือจับหน้าอกด้านซ้าย หัวใจเธอเต้นขึ้นเร็ว เมื่อนึกถึงเขาและคำพูด

หลังตั้งสติได้ มิราก้าวออกมาจากห้องน้ำ พบว่าเหนือสมุทรกำลังยืนหันหลังมองวิวสระว่ายน้ำ สองเท้าเบาก้าวมาหยุดยืนข้างร่างสูง

"เอ่อ" หญิงสาวกำลังอ้าปากบอกเขา ว่าธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว แต่น้ำเสียงทุ้มดันแทรกเธอขึ้นมาเสียก่อน

"เมื่อครู่เห็นพี่เจนนี่บอกว่าคุณชอบดื่มไวน์มาก"

"ใช่ค่ะ" มิราพยักหน้าให้อีกฝ่าย ทำไมอยู่ ๆ รุ่นพี่สาวต้องบอกเรื่องความชอบของเธอกับเขาด้วย ซึ่งก็เป็นข้อมูลที่ถูกต้องเธอชอบดื่มไวน์ชนิดที่แทบเสพติด ยิ่งเวลาออกแบบคิดงาน เธอจะชอบจิบไวน์ เพราะรู้สึกทำให้สมองนั้นปลอดโปร่ง

"หากไม่รังเกียจ ผมอยากชวนคุณลงไปห้องเก็บไวน์" เสียงเรียบกล่าวด้วยสีหน้านิ่งเดียว

"...." ริมฝีปากอมชมพูขยับเม้มเล็กน้อย หากเป็นผู้ชายคนอื่น เธอคงปฏิเสธไปแล้ว ทว่าพอเป็นเขา "ไปค่ะ" น้ำเสียงนุ่มนวลกล่าว

เหนือสมุทรคลี่ยิ้มแล้วเอ่ย "เชิญครับ"

มิราก้าวตามหลังร่างสูง ไม่รู้ทำไมในความรู้สึกของเธอถึงไว้ใจเขา ทั้งที่นี่เป็นการเจอกันครั้งที่สอง แต่เธอกลับไว้ใจยอมไปกับเขา

ห้องเก็บไวน์ขนาดใหญ่อยู่ในชั้นใต้ดินของคฤหาสน์ มิรามองตู้กระจกเก็บไวน์หลายชนิด ไวน์บ้างยี่ห้อราคาแพง ผลิตปีล่ะไม่กี่ขวด

เหนือสมุทรหันมองหญิงสาวที่ให้ความสนใจกับไวน์นับร้อยขวดที่เรียงรายอยู่ในตู้ เห็นเธอเบิกตากลมฉีกรอยยิ้มกว้าง ตัวเขาเองก็ยกยิ้มมุมปากขึ้นมาบ้าง

มิราเดินไล่ดูไวน์มาเรื่อย ๆ เธอหยุดดูไวน์ยี่ห้อเก่าแก่ ผลิตเมื่อหลายสิบปีก่อน ถึงเธอจะเป็นคอดื่มไวน์ก็ไม่เคยดื่มไวน์ที่มีอายุเก็บนาน อยากลองลิ้มรสสูดดมไม่น้อย

"ถ้าคุณอยากลองดื่มขวดไหน บอกผมได้เลยนะครับ"

มิราหันมองมาเฟียหนุ่ม ไม่รู้เขาเข้ามาช้อนหลังเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้อีกทีใบหน้าก็ชิดบริเวณอกแข็งเขาแล้ว

"ขอโทษค่ะ" มิรากล่าวคำขอโทษ ถอยหลังจนติดกับตู้กระจกไวน์

"ไม่เป็นไรครับ" เสียงทุ้มเอ่ย แทนที่เขาจะถอยจากเธอกับสาวเท้าเข้ามาประชิด ใบหน้าหล่อไม่ได้จับจ้องเธอเขามองไปยังชั้นบนของตู้เก็บไวน์ ตอนนี้ร่างสูงเข้ามาประชิดตัวเธอในระยะที่เรียกได้ว่าเหมือนคนกำลังกอดกัน ลำแขนข้างซ้ายทาบลงกับตู้ ส่วนแขนอีกข้างเอื้อมเปิดหยิบขวดไวน์ลงมา

ดวงตาคมจ้องหน้าหญิงสาว ในมือของเขาถือขวดไวน์ที่เธอเล็งไว้ตั้งแรก

"ไวน์ขวดนี้ผมประมูลมา เธอคุณอยากดื่มผมยกให้"

"เอ่อ ฉันไม่กล้ารับหรอกค่ะ" มิราปฏิเสธ ตอนนี้เธอรู้สึกอึดอัดพิกล ตอนนี้ร่างเขากับเธอยังอยู่ในระยะประชิด สัมผัสได้ว่าลมหายใจอุ่น ๆ ของเขาเป่ารดลงมาแถวหน้าผาก

"รับเถอะครับ" เหนือสมุทรคว้ามือนุ่มขึ้นมาบังคับให้เธอรับขวดไวน์จากมือ

"แต่มูลค่าคงแพงมาก นั้นเดี๋ยวฉันจ่ายเงินให้ดีกว่านะคะ" ด้วยความเกรงใจมิราจึงแจ้งเขาไป ไวน์ตัวนี้ถึงขั้นประมูลมา จะมายกให้เธอง่าย ๆ ได้ยังไง

เหนือสมุทรส่ายใบหน้า เอ่ยเสียงเรียบ "ผมไม่รับครับ เพราะผมยกไวน์ขวดนี้ให้คุณแล้ว"

"ฉันลำบากใจแย่เลยค่ะ คุณอุตส่าห์ประมูลมา" หญิงสาวกล่าวอย่างแบ่งรับแบ่งสู้ ลึก ๆ ก็ดีใจที่จะลิ้มรสไวน์ขวดนี้

"ผมยังมีอีกเยอะ อย่าลำบากใจไปเลย สำหรับคุณผมเต็มใจยกให้"

"...." มิราเม้มปากบีบขวดไวน์แน่น เขาเอาอีกแล้ว พูดให้ใจเธอกระสับกระส่ายอีกแล้ว

ดวงตาสีฟ้าเข้ม เห็นว่ากลีบปากอมชมพูเม้มแน่นก็แอบกลื่นน้ำลายลงคอ พอได้ใกล้เธอในระยะประชิด อยู่ตามลำพังแบบกันสองต่อสองแบบนี้ ตัวตนบางอย่างในกายเขามันกำลังพลุกพล่าน จนตัวเขาเองต้องรีบถอยออกห่างจากหญิงสาว หากเผลอตัวทำอะไรน่าเกลียดออกไป เธอต้องตกใจเตลิดไม่กล้าเข้าใกล้เขาอีกอย่างแน่นอน

มิราเห็นความผิดปกติของมาเฟียหนุ่มจึงเอ่ยถามเขา "คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?"

"เปล่าครับ..เราออกจากห้องนี้กันเถอะ"

"..??"

~✧✧✧~