ตอนที่ 2 : ว่าด้วยเรื่องการหมั้นหมาย 1/2

ตอนที่

[1]

ว่าด้วยเรื่องการหมั้นหมาย

คิดไปแล้ว...ถึงนางไปก็ใช่ว่าเขาจะสนใจนางสักหน่อย ถ้านางไม่ไป ท่านแม่ก็จะไม่ปล่อยนางไป ต้องคอยให้นางไปพบเขาแน่ ๆ อีกอย่างถ้าได้พบเขา ก็จะได้บอกเขาไปตรง ๆ ว่านางไม่ได้อยากแต่งงานกับเขา ซึ่งก็น่าจะตรงตามความต้องการของเขาเช่นกัน เขาก็จะได้คิดหาวิธีจัดการกับมารดาของเขาในเรื่องนี้ด้วย

โอเค ไปก็ไป! จะได้จบ!

“เช่นนั้น ลูกไปก็ได้เจ้าค่ะ แต่หากหลังจากนี้หากเขาไม่พึงใจต่อลูก ท่านแม่ห้ามบังคับลูกนะเจ้าคะ”

“ได้ ๆ แม่ไม่บังคับเจ้า” ไป๋ฮูหยินมีท่าทีดีใจอย่างเห็นได้ชัด ให้นางตกลงไปพบก่อนเป็นพอ

พูดถึงวันนัดหมาย...วันนั้นก็มาถึงอย่างรวดเร็ว เพราะมันผ่านมาแค่วันเดียวน่ะสิ! อะไรจะรีบร้อนกันปานนั้น หลังจากที่นางเข้าไปทักทายหยางฮูหยินเรียบร้อยแล้ว ซึ่งหยางฮูหยินเป็นสตรีที่มีใบหน้างดงามและยังดูอ่อนเยาว์ เมื่อพบกันก็ทักทายนางอย่างเป็นมิตร ซึ่งการทักทายครั้งนี้ ก็ปราศจากหยางเยว่เล่อผู้นั้น เพราะเขายังมาไม่ถึง อ้างว่าติดธุระอยู่

แหม่ รู้เลยว่าไม่อยากมา -_-

ก็บอกแล้ว เขาไม่ได้ชื่นชอบการนัดดูตัวเช่นนี้ เพราะเขามีคนในใจแล้ว

นางจึงออกอุบายว่าขอไปเดินเล่นระหว่างรอเขามา ที่จริงแล้วนางอยากมาซุ่มดูลาดเลาก่อน ถ้าเขามาจะได้ดูท่าทีของเขาว่าเป็นอย่างไร

เมื่อหาที่ได้เหมาะ ๆ แล้วก็ยืนสังเกตการณ์ทันที ที่จริงตรงนี้ก็ไม่ไกลจากตรงทางเข้า และยังมองไปทางห้องที่ท่านแม่ของนางกับฮูหยินหยางอยู่ได้ ที่ในยามนี้ยังไม่ได้ปิดหน้าต่างลง

รอมาครึ่งชั่วยาม เขาก็ยังไม่มา นางคิดว่าเขาคงไม่มาแล้ว ตามที่นางคิดเอาไว้ตั้งแต่แรก แต่อย่างไรก็รออีกนิดละกัน.........ให้โอกาสสุด ๆ

“คุณหนูผู้นี้ดูอะไรอยู่หรือ...... “

“ก็รอดูคน....เอ๊ยยยยย เจ้าเป็นผู้ใด!” จะไม่ให้ตกใจได้อย่างไร อยู่ดีก็มีเด็กหนุ่มที่น่าจะอายุน้อยกว่านางไม่มาก มายืนอยู่ด้านหลังแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง

“ข้าเห็นคุณหนูทำท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ เลยมาสอบถามดูขอรับ”

“ข้า......เพียงแค่เหนื่อย ก็เลยมานั่งพักแถวนี้เท่านั้น” นางกล่าวออกไปแต่อีกฝ่ายสีหน้าของเขาดูไม่เชื่อนางเอาเสียเลย

“ข้าพูดจริงนะ แล้วเจ้าเล่า มาทำอันใด”

“ข้าน้อยเพียงพาเจ้านายพาทานอาหารเท่านั้นขอรับ”

อ้อ ที่แท้เขาเป็นบ่าวรับใช้ผู้หนึ่ง แต่หน้าตาผิวพรรณไม่คล้ายบ่าวรับใช้สักนิด ดูเหมือนคุณชายน้อยมีเงินผู้หนึ่งมากกว่า

เฮ้ออออ นางถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่เหตุใดนางจึงโล่งอกนางไม่ได้ทำอันใดผิดเสียหน่อย

“คุณหนูมีเรื่องไม่สบายใจหรือขอรับ”

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหน้าตาเขาดูไว้วางใจได้หรืออย่างไร นางจึงรู้สึกอยากทำตัวสบาย ๆ กับเขา จากนั้นจึงทำการรวบกระโปรงแล้วนั่งลงบนพื้นหญ้าทันที มิหนำซ้ำยังชวนเขานั่งลงด้วยเช่นกัน ท่าทางที่ดูไม่สำรวมท่าทีดังเช่นสตรีในห้องหอเช่นนี้ ชวนให้คนมองรู้สึกตกตะลึงเป็นอย่างมาก

“…….”

“นี่ หากว่า.....เจ้าไม่อยากแต่งงาน เจ้าจะทำอย่างไร”

“เอ่อ หากว่าไม่อยากแต่ง ก็ไม่แต่งได้หรือไม่ขอรับ” กว่าเขาจะตั้งสติตอบนางไปได้ก็ผ่านไปครู่หนี่ง

นั่นสินะ

“แล้วเหตุใดคุณหนูจึงไม่อยากแต่งงานขอรับ เพราะเขาไม่ดีหรือ”

“เพราะข้าไม่อยากแต่งเฉย ๆ ที่จริงข้ามีหลายเหตุผล.... พูดไปเจ้าก็ไม่เข้าใจหรอก อีกอย่างต่อให้มีคนที่ดีกว่าเขา ข้าก็ไม่อยากแต่ง”

“อ่า ขอรับ แล้วอีกฝ่ายเขาว่าอย่างไรขอรับ เขายืนยันว่าจะแต่งกับคุณหนูหรือไม่ขอรับ”

“ไม่ เขาก็ไม่อยากแต่ง” เขาไม่อยากแต่งแน่ ๆ นางมั่นใจ

“แล้วปัญหาอยู่ที่ใดล่ะขอรับ”

“เขาเป็นคนมีความคิดลึกล้ำ ข้าไม่รู้ว่าจะตกลงเรื่องนี้กับเขาได้หรือไม่”

“คุณหนูอย่าคิดมากเลยขอรับ บางทีอาจจะไม่เป็นแบบคุณหนูคิดก็ได้” ว่าแล้วเขาก็ขอตัวไปดูแลเจ้านายของตน ส่วนนางก็จะเดินกลับไปหาท่านแม่เช่นนั้น รอนานเพียงนี้ชวนท่านแม่กลับดีกว่า

“ว่าอย่างไร”

“นางกล่าวว่าไม่อยากแต่งงานขอรับ”

“เพราะเหตุใด”

“นางกล่าวว่ามีหลายเหตุผลขอรับ และยังกล่าวอีกว่า ต่อให้พบคนที่ดีกว่าคุณชาย นางก็ไม่อยากแต่งขอรับ”

หึ งั้นหรือ

“คุณชาย......ท่าทาง แววตา ความสดใส นางคล้ายกับ...คนผู้หนึ่งมากเลยขอรับ”

“ผู้ใด”

“เอ่อ......พระชายาหลี่ขอรับ”

“………”

ใต้หล้านี้ ยังมีผู้ใดที่คล้ายกับสตรีผู้นั้นอีกหรือ........