บทที่ 4 แดนสวรรค์ 1

ในทุก ๆ เช้าหนิงเซียนมักจะใช้เวลาอยู่กับพืชผักสวนครัวหลังบ้านเป็นประจำ หญิงสาวว่าจ้างสามีของท่านป้าจิวช่วยสร้างโรงเพาะเห็ดให้ และยามนี้เห็ดที่เพาะไว้ในโรงเพาะเห็ดหลังเล็ก ๆ กำลังได้ผลผลิตเป็นที่น่าพอใจ การได้ลองทำเกษตรพอเพียงเป็นชีวิตที่นางใฝ่ฝันมาตลอด

ตอนที่ยังเป็นเบลมีเพียงคุณยายที่เป็นเสาหลักเพียงหนึ่งเดียว ท่านเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจเพื่อสู้ต่อในแต่ละวัน เวลานั้นอยากมีที่ที่ต่างจังหวัดสักผืนและมีเงินเก็บสักก้อน จากนั้นก็ย้ายไปใช้ชีวิตอันแสนสงบสุขด้วยกันสองคนยายหลาน แต่ยังไม่ทันจะทำตามความฝันได้สำเร็จ คุณยายญาติเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ก็มาสิ้นใจไปก่อน ผ่านงานศพไปได้ไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์ตัวเบลเองก็ดันมาประสบอุบัติเหตุเดินตกท่อตายอย่างช่วยไม่ได้

ในเมื่อโลกใบเดิมไม่มีใครรอนางอยู่และไม่มีใครที่นางอยากจะกลับไปพบเจอ จึงไม่จำเป็นจะต้องขวนขวายหาทางกลับให้เหนื่อย ขอเพียงแค่เอาชีวิตรอดให้ได้ก็พอ แต่สิ่งที่รู้สึกผิดอยู่ในใจมันคือการเข้ามาสวมร่างของหนิงเซียน ในเมื่อนางเข้ามาสวมร่างแทนแล้วหนิงเซียนตัวจริงไปอยู่ที่ใด แล้วเจ้าตัวจะอยากกลับคืนสู่ร่างเดิมหรือไม่

ถ้าหากว่าการทะลุมิติเข้ามาในโลกของนิยาย มันเป็นความประสงค์ของหนิงเซียนเล่า เพื่อให้ตนนำพาชีวิตอันแสนอาภัพของตัวประกอบผู้นี้ได้มีชีวิตรอด ไม่เป็นไปตามเส้นเรื่องของนิยาย เมื่อทำทุกอย่างสำเร็จแทนตัวจริง หนิงเซียนก็อาจจะได้กลับมาอีกครั้ง เช่นนั้นข้าผู้ที่เข้ามาสวมร่างคนนี้ จะช่วยให้ชีวิตเจ้ารอดพ้นจากอันตรายทั้งหมดเอง แม้สุดท้ายแล้วตัวนางเองจะสูญสลายไปก็ไม่เป็นไร เพราะถึงได้กลับไปโลกที่ไม่เหลือใครกลับไปก็เท่านั้น

ร่างบอบบางค่อย ๆ ดึงดอกเห็ดที่โตได้ที่ใส่ตะกร้าอย่างเบามือ ไม่คิดว่าสิ่งที่ตนเองมักจะใช้เวลายามว่างอ่านหาความรู้ใส่ตัว จะได้มีโอกาสนำมันมาใช้จริง คงจะมีเรื่องเดียวที่พอจะขอบคุณอ๋องเหลียงเฟิงได้ ก็คือเรื่องที่เขานำนางมาปล่อยทิ้งไว้ที่นี่ตามลำพัง หากยังคงอยู่วังอ๋องคงไม่ได้มีโอกาสมาใช้ชีวิตเช่นนี้ หากต้องเลือกระหว่างวังอ๋องนางขอเลือกกระท่อมท้ายหมู่บ้านยังดีเสียกว่า

หลังจากเก็บเห็ดจนเต็มตะกร้า หญิงสาวเตรียมตัวเพื่อจะออกไปเก็บของป่าอย่างที่เคยทำเป็นประจำ ทุก ๆ สามวันหนิงเซียนจะเข้าป่าสักหนึ่งครั้ง เพื่อหาผลไม้และของป่าอย่างอื่นนำมาขายให้กับลูกค้าขาประจำในหมู่บ้าน แต่ก่อนออกไปก็ได้หิ้วเอาตะกร้าไม้ไผ่สานติดมือมาด้วย ภายในมีเห็ดที่ได้จากโรงเพาะและผักกูดใส่ไว้จนเต็ม เพื่อนำไปฝากท่านป้าจิวลูกค้าขาประจำ เห็ดที่เพาะได้ผลผลิตมากพอสมควรหากให้นางเก็บไว้กินเองก็คงจะกินไม่ทัน นำไปแบ่งปันให้เพื่อนบ้านจะได้ไม่เสียของ

“ท่านป้าจิวข้านำเห็ดมาฝากเจ้าค่ะ” หนิงเซียนแวะไปบ้านท่านป้าจิวก่อนจะเข้าป่า โชคดีที่วันนี้ท่านป้าอยู่บ้านพอดี จึงไม่ได้มาเสียเที่ยว

“ขอบใจเจ้ามากนะ เห็ดนี้เท่าไรหรือ รอป้าประเดี๋ยวนะ ป้าจะไปเอาเงินมาให้”

“อุ๊ย ไม่ต้องเจ้าค่ะท่านป้า พอดีข้าลองเพาะแล้วได้ผลดีเกิดคาดเจ้าค่ะ ข้ากินเองคงไม่หมดก็เลยเอามาฝากท่านป้าด้วยเจ้าค่ะ ไม่คิดเงิน” หญิงสาวรีบห้ามปรามคนแก่เอาไว้ เพราะนางนำมาให้ด้วยใจไม่ได้จะเอามาขายให้เสียเมื่อไรกัน

“ไม่ได้สิ เจ้าอุตส่าห์ลงทุนไปตั้งเท่าไร ให้โดยไม่คิดเงินได้อย่างไร ขาดทุนกันพอดี” ป้าจิวรีบปฏิเสธไม่เห็นด้วยที่จะให้โดยไม่คิดเงิน อย่างน้อยเอาไปสักอีแปะก็ยังดี ยิ่งเป็นแค่สตรีใช้ชีวิตเพียงคนเดียวไม่มีบุรุษคอยหาเลี้ยง ลำบากแค่ไหนนางเข้าใจดี

“ข้าไม่รับเจ้าค่ะ เช่นนั้นท่านป้าก็ช่วยกระจายข่าวว่าข้ามีเห็ดขายราคาถูก ๆ ก็ได้เจ้าค่ะ ข้าจะได้มีลูกค้าเพิ่ม ถือเสียว่าเห็นนี่เป็นค่านายหน้า”

“อุบ๊ะ! ได้ เรื่องกระจายข่าวเชื่อมือนางจิวคนนี้เถอะ” หนิงเซียนให้ของนางมาก็มาก รู้สึกเกรงใจไม่น้อย ครั้นจะให้เงินหญิงสาวตรงหน้าก็ไม่เคยจะรับสักครั้ง สตรีนิสัยดี ๆ เช่นนี้ไม่รู้ว่าสามีชั่วคนไหนทิ้งภรรยาที่น่ารักลงได้ลงคอ ช่างตามืดบอดเหลือเกิน “แล้วนี่เจ้าจะเข้าป่าอีกแล้วหรือ พักสักวันไม่ดีกว่าหรือหนิงเซียน”

“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านป้า ข้าว่าจะไปดูต้นพุทราเสียหน่อย คราวก่อนข้าเห็นใกล้จะสุกทั้งต้นแล้ว กลัวว่านกจะกินหมดก่อนเจ้าค่ะ ข้าเสียดาย” นอกเหนือจากการปลูกผักทำสวน การได้เข้าป่าก็เหมือนเป็นการได้คลายเหงา หากให้เอาแต่นั่ง ๆ นอน ๆ ก็คงเบื่อหน่ายและเอาแต่คิดฟุ้งซ่านกันพอดี

“อย่างไรก็อย่าเข้าไปลึกนักเล่า มันอันตราย”

“ข้าจะระวังตัวเจ้าค่ะ”