ตอนที่ 26 ร้านชื่อดีกับเจ้าของตัวแสบ (2)

ตอนที่ 26 ร้านชื่อดีกับเจ้าของตัวแสบ (2)

จากนั้นอาทิตย์หนึ่งก็ผ่านไป เสือน้อยช่วงนี้รู้สึกตื่นเต้น เขาเริ่มกระสับกระส่ายกับการเป็นเจ้าของกิจการ แถมยังต้องมีลูกจ้างประจำอีก แม่ชบาช่วยหาคนที่ถ่ายเอกสาร และคนที่จะคอยดูแลร้านเกม

ระบบของร้านเกมที่ทางร้านซื้อไว้ยังอยู่ จึงไม่ต้องทำให้เขาเปลี่ยนมาก เช่น ระบบเตือนบนหน้าจอเมื่อจะหมดเวลา… “ใช้โปรแกรมสุ่มรหัสเป็นตัวเลขและภาษาออกมา ใครจะต่อก็มาให้คนดูแลร้านส่งกระดาษเล็ก ๆ ให้”

ซึ่งทางพี่เจ้าของร้านคนเก่า จ้างคนทำระบบส่วนนี้มาแล้ว แต่ถึงไม่จ้างตัวเขาก็ยังมีวิธีอื่นในการจัดการ…จากประสบการณ์อันโชกโชนที่ผ่านร้านเกมมาเยอะแยะ

คนถ่ายเอกสารนี้จำต้องมีประสบการณ์หน่อย ทั้งยังต้องคุ้นชินการแก้ปัญหาต่าง ๆ ด้วย เช่น กระดาษติด โน่นนี่นั่น…แต่ไม่นานก็แก้ปัญหาได้ง่าย ๆ ด้วยเส้นสายของแม่ชบา!

เพราะคนต้องการงานเยอะแยะ อยู่ที่ว่าจะได้ถูกใจเขาหรือเปล่า แม่ชบาได้เด็กจบ ปวส. สาขาคอมพิวเตอร์ธุรกิจ จากเทคนิคปทุมธานี มาสองคน ซึ่งก็เป็นลูกเพื่อนแม่ค้าตลาดเดียวกัน ฝึกหัดได้ง่าย

ส่วนค่าจ้างก็คงไว้ที่ตามมาตรฐาน 300 บาทก่อน และอาจเพิ่มไปอีก ทั้งพี่คนนี้ยังอยู่ละแวกนี้ไม่มีปัญหาในการเดินทาง หยุดสองวันต่อสัปดาห์ แต่หากมาเพิ่มก็จะได้แรงครึ่ง

แม่ชบาจัดการเรื่องนี้อย่างเสร็จสรรพ และเขาก็คิดว่าคนเดียวไม่พอจึงหาสำรองไว้อีกสองคนเตรียมไว้ เผื่อใช้เรียกฉุกเฉิน…

ส่วนเครื่องถ่ายเอกสาร และปริ้นเตอร์เสือน้อยก็ไปสั่งมาเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ลุงถิ่นก็พาช่างตกแตกภายในมาจัดการ

โดยมีลูกมือเป็นเพื่อนแถวบ้านที่ไปเรียกมา ซึ่งบางคนก็อายุเยอะกว่าเขา บางคนก็อายุน้อยกว่า แน่นอนว่าลูกสมุนมือซ้ายมือขวาอย่างไอ้ยักษ์กับไอ้ใหญ่ คอยวิ่งตามคอยรับคำสั่งจากลูกพี่อย่างเขา

ช่วงนี้เขาไม่มีเวลาว่างก็เลย จ้างไอ้ยักษ์กับไอ้ใหญ่ ไปเลี้ยงไอ้ทองสุขแทนว่าง ๆ ก็จูงมันพาไปเดินเล่น ตอนหลังมาเขาจึงให้สองคน มาช่วยเขานั่งรับซื้อขายเงินเอ็มที่ร้านเกม เพราะตนจะได้มีเวลาไปจีบเหมือนฝัน หรือทำอย่างอื่น!

....

ก่อนเปิดเทอมธุรกิจก็เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา มันออกมาดีกว่าที่เสือน้อยคิดไว้มาก “นี่สินะ จ้างผู้เชี่ยวชาญมาทำงาน ผลมันก็ออกมาดีอย่างนี้” เสือน้อยเท้าเอวอยู่ด้านหน้าร้าน ป้ายไวนิลขนาดใหญ่ บนป้ายเขียนไว้ว่า “รับพิมพ์งาน ถ่ายเอกสาร อินเทอร์เน็ตคาเฟ่” ไว้ทำงานตอนเลิกเรียน ทั้งป้ายตั้งหน้าร้าน ป้ายติดที่เสาไฟ

“ชื่อร้านทองสุข” ก็ได้มาจากเจ้าลูกควายตัวน้อย ซึ่งทางพ่อกับแม่เองก็งุนงงว่าทำไมต้องตั้งชื่อไอ้ทองสุขเป็นชื่อร้าน เสือน้อยก็ถือโอกาสสาธยายให้พ่อแม่ฟังยกใหญ่…

“ตั้งแต่พ่อตั้งคำถามนั่นแหละ…วันนั้นที่กลับบ้านดึก ๆ จำได้มั้ย!?” เสือน้อยบรรยายจนเปรียบเทียบสำนวนพ่อแล้วนึกถึงไอ้ทองสุข

“คนขี่ควายหรือควายขี่คน?” พ่อผันก็หัวเราะร่า เพราะพูดอีกอย่างหนึ่ง มันดันไปกระตุ้นความคิดอีกอย่างของมัน

แม่ชบาก็ยิ่งปวดกบาลกับเจ้าลูกชายคนนี้ ทว่าในวันนั้นเธอเองก็ยิ้มแก้มปริ จัดการป้อนอาหารชุดใหญ่ให้ไอ้เจ้าควายตัวนี้จนมันอิ่มหมีพีมัน อีกทั้งยังได้ลงมืออาบน้ำให้มันด้วยตัวเอง เรียกได้ว่าขัดสีฉวีวรรณเป็นอย่างดี

....

พอเปิดเทอม 2

วันแรกที่มาเรียนทุกคนก็เห็น ร้านเกมแปลกตาที่ตกแต่งใหม่ทั้งหมด จนสวยสะดุดตาน่ามอง บวกกับเห็นป้ายไวนิลที่ตั้งไว้เขียน “ข้อความบรรยายสรรพคุณฯ”

จึงพากันเดินเข้าไปดูภายในร้าน และได้เห็นชายหญิงคู่หนึ่ง ซึ่งกำลังยืนต้อนรับอย่างกระตือรือร้น อายุ 19-20 ปี ใบหน้าอ่อนเยาว์ของพวกเขาสะท้อนถึงความตื่นเต้น...ผ่านแววตาและท่าทางประหม่า

“ผู้ชายชื่อเจมส์ ผู้หญิงชื่อฉาย” หน้าตาสะอาดสะอ้าน แต่งตัวใส่เครื่องแบบพร้อมผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาล…ดูดีมีระดับทีเดียว

เช่นเดียวกับเด็กหนุ่ม ม.1 ที่ยืนอยู่ด้านข้าง ซึ่งกำลังพูดแนะนำอะไรไปเรื่อย ทั้งเอกสาร ดินสอ ปากกา กระดาษปกแข็ง ปกอ่อน กระดาษใส อุปกรณ์การเขียนครบครัน “อย่างกับอยู่ในสหกรณ์โรงเรียน หรือไม่ก็ร้านใหญ่ ๆ ในห้าง”

ภายในตกแต่งโทนสีน้ำตาล…ให้ความดูเป็นผู้ใหญ่ “พื้นผนังวาดลวดลายต่าง ๆ เอาไว้พร้อมป้ายกำกับ” มีคอมพิวเตอร์ยี่สิบกว่าเครื่องวางอยู่พร้อมปริ้นเตอร์ที่ด้านข้างโต๊ะ ลิ้นชักดึงแยกจากคีย์บอร์ดห่าง…ทำให้มีพื้นที่บนโต๊ะคอมมากขึ้นเล็กน้อย และใช้เพื่อเขียนงานหรือทำการบ้านได้

เสือน้อยก็ประชาสัมพันธ์ผ่านเพื่อนฝูงในวงการจึงทำให้เป็นที่รู้จัก เมื่อมีคนถามว่า “ร้านใคร? และใครจ้างมาแจกใบปลิว?”

เด็กหนุ่มบอก “เจ้าของร้านจ้าง!” เขาตอบแบบยิ้ม ๆ ก็เพราะเขาจ้างตัวเองจริง ๆ นี่นา!

เสือน้อยยังไม่ลืมแจกใบปลิวให้เพื่อน นี่เป็นกระดาษทดลองใช้เครื่องถ่ายเอกสารที่สองคนฝึกทดลอง “ที่บริษัทขายเครื่องถ่ายเอกสารส่งคนมาถ่ายทอดความรู้ พร้อมกับเบอร์โทรฯ ที่คอยให้แนะนำเวลาเกิดปัญหากับตัวเครื่อง” เสือน้อยก็อยู่ตอนที่ฝึกใช้เครื่องถ่ายเอกสาร

“พอเลิกเรียน…” เสือน้อยก็ไปยืนใส่เครื่องแบบเหมือนคนทั้งสอง คอยแนะนำลูกค้า เมื่อได้ยินว่ามี “Lady Zone” ก็มีบรรดาหญิงสาวสนใจเดินไปดู “จากนั้นก็เห็นห้องโทนสีพาสเทลตกแต่งตามความนิยมของผู้หญิง เรื่องตกแต่งห้องนี้เสือน้อยไม่มีอะไรจะไปเถียง จึงปล่อยให้ลุงถิ่นนักออกแบบจัดการตามสบาย”

ส่วนด้านบน…คนที่สนใจมานานแล้ว เสือน้อยจ้างไอ้เข้ม ที่เลิกเรียนมาเป็นคนดูชั้นบนให้ในวันแรกยิ่งนานคนก็ยิ่งเข้ามาเรื่อย ๆ แห่แหนกันเข้ามาในร้าน ไม่นานส่วนของชั้นสามชั้นสี่คอมพิวเตอร์ก็ไม่เหลือที่ให้นั่ง…

คอมพิวเตอร์ในส่วนของด้านล่าง… ส่วนใหญ่ลงโปรแกรมพื้นฐานไว้ ไม่มีปัญหาในการทำงานเอกสารใด ๆ ทั้งสิ้น “ทั้งแอนตี้ไวรัสก็ลงไว้เสร็จสรรพ เพราะมันคือสิ่งสำคัญสุด ๆ ในยุคสมัยนี้ ที่ไวรัสระบาด…เขาจำต้องลงโปรแกรมเตรียม Backup ทุกวันให้คอม เหมือนใหม่เสมอ”

……

ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ไม่น่าเชื่อว่า “กิจการจะดีกว่าที่เสือคาดหวัง ทั้งยังได้รับการตอบรับที่ดีมาก โดยเฉพาะหมวดของใช้จุกจิก เช่น เครื่องเขียนปากกาน่ารัก ๆ กระเป๋าใส่ของเล็ก ๆ”

ซึ่งตัวของเสือน้อยไปเลียนแบบมาจากห้างใหญ่ ๆ โดยที่จ้างวานลูกหมีให้ไปเลือกซื้อของแนว ๆ นี้มา “ซึ่งผู้หญิงย่อมรู้ว่าผู้หญิงชอบอะไร มากกว่าผู้ชายป่าเถื่อนอย่างเขา!”

ส่วน Lady Zone ก็ยิ่งได้การตอบรับที่ดี ผู้ปกครองส่วนใหญ่ก็ไว้วางใจ และโดยมากแล้ว ผู้หญิงก็จะซื้อขนมจุกจิกมากินจากด้านล่าง บ้างก็ซื้อน้ำหวาน หรือ น้ำเก๊กฮวย ฯลฯ

ทางด้านการพิมพ์เอกสาร และถ่ายเอกสารก็เป็นไปดั่งที่คาดหวัง “ตกเย็นเต็มทุกที่นั่ง” เว้นเสาร์อาทิตย์เท่านั้น! “ทางด้านบนชั้นสามชั้นสี่ก็เต็มไปด้วยเด็กติดเกม ที่จองคิวกันข้ามวัน ราคาไม่ต่างจากที่อื่น แต่ว่าใกล้ป้ายรถเมล์!”

เสือน้อยคอยรับฟังคำแนะนำ คำติชมอยู่บ่อยครั้ง “ในฐานะพนักงานคนหนึ่ง” เพื่อที่จะเอาไปเตรียมนำไปปรับปรุงให้มันดียิ่งขึ้น…

“ส่วนทางธุรกิจแลกเปลี่ยนเงินตรา” นั้นเขาฝากไอ้เข้มเพื่อนสนิทช่วยดูแล ควบคู่ไปกับเจ้ายักษ์ เจ้าใหญ่ เขาให้ค่าจ้างตามผลงานเช่นเคย

-------------------

เมื่อแม่ไม่ยอมให้ต่อยมวย เหตุการณ์จึงออกมาเป็นแบบนี้!