ตอนที่ 27 ปัญหาที่ต้องเผชิญ

ตอนที่ 27 ปัญหาที่ต้องเผชิญ

หลังจากฟังคำติชมแล้ว…เขาก็นำมันมาปรับปรุงพิจารณา

“เช่นวันหยุดเสาร์-อาทิตย์” ตัวของเสือน้อยก็พบหนทางทำกำไรแต่กลับถูกเขาละเลยไปเสียดื้อ ๆ “ทั้ง ๆ ที่มันควรจะเป็นอย่างแรก ที่เขานึกขึ้นได้ด้วยซ้ำ…นั่นก็คือพวกอาหารซึ่งอยู่ใกล้กับตัวเขามาตั้งแต่เด็ก”

สำหรับพวกเกมเมอร์แล้ว การเสียเวลาลุกขึ้นไปกินข้าวถือเป็นปัญหาใหญ่ไม่ใช่น้อย แม้โดยรอบจะมีร้านอาหาร…แต่กว่าจะได้กินก็นานแสนนาน ทุกร้านเกมในย่านตัวเมืองปทุมธานี ก็เป็นเช่นนี้

เสือน้อยในฐานะลูกแม่ค้าขายข้าวแกง ที่พึ่งคิดสิ่งนี้ได้ช่างน่าเจ็บใจยิ่งนักเขายังนึกถึงเวลาที่ตัวเองหิว และต้องสั่งกับข้าวมากินอยู่เลย!

“บรรดารุ่นพี่ที่เป็นลูกจ้างช่วยปั๊มเงิน แน่นอนว่าเสือน้อยก็มีสัญญาจ้างเขียนไว้! อีกทั้งกล้องวงจรปิดก็ติดไว้เยอะเป็นพิเศษ ก่อนทำธุรกิจพวกนี้พ่อแม่ก็เตือนว่า “เรื่องเงินไม่เข้าใครออกใคร ต้องระวังให้มากเป็นพิเศษ เพราะนี่คือแหล่งรายได้หลักของเขาเลย!”

ดังนั้นจะปล่อยให้มีใครมาคดโกง…ทำลายอนาคตของเขานั้นเป็นไปไม่ได้ นี่คือเส้นตายอย่างหนึ่งของเสือน้อย “เขาพูดชัดเจน…ก่อนรับคนมาช่วยทำงานด้านนี้ สัญญาจ้างทั้งชื่อที่อยู่ เขาเตรียมไว้หมด ค่าจ้างจ่ายเป็นเปอร์เซ็นต์ ส่วนถ้าขาดทุนเขาก็ต้องแบกรับ!” ส่วนใหญ่จึงเป็นเด็กมัธยมปลาย ที่อายุสิบห้าขึ้นไป…ซึ่งเสือน้อยถึงจะจ้างมาทำงาน

…

เมื่อคิดได้ว่าขาดอะไรและต้องการอะไรเพิ่ม จึงวิ่งปรู๊ดไปดูของกินที่ตลาด เขาดูมาเป็นไอเดีย จากประสบการณ์ การเป็นคนเล่นเกมของเขาและเพื่อน ๆ ด้วย “พวกเขาไม่ต้องการให้มือเปื้อนเวลากิน เพราะจะจับเมาส์ไม่สะดวก ไม่ดีต่อตัวเองและทางร้านเกม ดังนั้นเสือน้อยจึงนึกเมนูมาได้ง่าย ๆ”

เช่นหมูปิ้งใช้ไม้จับเพื่อกิน ส่วนข้าวเหนียวก็กินผ่านถุง สะอาดแถมไม่เลอะเทอะ!

พอคิดได้ก็กลับบ้านเรียกแม่บ้านทั้งสอง พี่แหม่มกับพี่นางมาคุย บอกว่าเขาจะทำหมูปิ้งขาย แต่ขาดคนเสียบหมูกับคนวิ่งขาย ส่วนสูตรนั้นจะเอาจากใครที่ไหนได้…ถ้าไม่ใช่แม่ชบา!?

แม่ชบาพอเห็นเจ้าเสือน้อยเตรียมจะขายหมูปิ้งกับข้าวเหนียว ก็เข้าครัวมาสอนเขาด้วยตัวเอง พร้อมแม่บ้านสองคน ทางแม่บ้านยิ่งชอบเข้าไปใหญ่ เพราะรู้สึกว่าเงินกำลังจะไหลมา ทุกครั้งที่ทำงานนอกเหนือจากทำความสะอาด หรืองานประจำแล้ว “นายจ้างของพวกเธอก็ไม่ทำให้ผิดหวัง ได้ค่าแรงตอบแทนสมน้ำสมเนื้อ”

แม่สอนสูตรหมักปริมาณที่ควรเสียบต่อไม้ และการห่อข้าวเหนียวด้วย อาศัยการเป็นนักบัญชี เธอคำนวณสูตรปริมาณต้นทุนออกมาได้อย่างรวดเร็ว เสือน้อยจึงวางแผนที่จะขายด้วยตัวเองก่อน ที่หน้าโรงเรียน “เพื่อเป็นการทดลองตลาด!”

สองวันต่อมา แม่ชบาก็ไปนั่งตากแอร์ในร้านทองสุข ปล่อยให้เสือน้อยไปขายด้วยตัวเอง “คำว่ายางอายที่จะทำมาหากิน ถูกแม่อย่างเธอขัดเกลาออกไปตั้งแต่เด็กแล้ว…มันจึงไม่ได้เป็นปัญหาเลยสำหรับลูกของเธอ!”

เสือน้อยยิ้มหน้าบาน เขาสะพายตะกร้าหมูปิ้งไว้ “ขายชุดละ 25 บาท” พร้อมตังค์ทอน ที่ใส่ไว้ในผ้ากันเปื้อน ดูชำนิชำนาญเป็นอย่างมาก รอยยิ้มรับแขกพร้อมกับเสียงเรียกทำให้ขายได้ไวมาก หมดอีกชุดก็วิ่งไปเติมของในร้าน พอหมดอีกชุดก็ไปเข้าข้างในร้านอีก สลับหมุนเวียนอยู่อย่างนี้…

หลังจากทดลองตลาดอยู่เป็นอาทิตย์ ก็มีเมนูข้าวจี่เพิ่มขึ้นมาด้วย เพราะบางวันข้าวเหนียวเหลือมาก แม้นไม่ได้ขาดทุนมากนัก แต่ก็นำมันออกมาใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุด และคุณภาพดีด้วย เขาขายชิ้นละ 5-10 บาทตามขนาด

“ส่วนบางวันก็เป็นปีกบนไก่ทอด ที่คนชอบเรียกว่าน่องไก่ชิ้นเล็ก ๆ เสือน้อยขายเคียงคู่กับหมู่ปิ้ง ในราคาชุดละ 25 บาทเท่ากัน”

เสือน้อยพอเห็นว่า “เริ่มเข้าร่องเข้ารอยจึงตระเวน ไปเสนอกับทางเจ้าของร้านเกมต่าง ๆ ที่กำลังประสบปัญหาอยู่เหมือน ๆ กัน โดยเขาเสนอไอเดียบอกอย่างน้อยก็ไม่เปื้อนเมาส์แถมยัง “เสนอเงินค่าติดเมนูอาหารไว้บนผนังให้ด้วย”

เงินลอยมาถึงที่ใครบ้างจะไม่เอา เขาจึงเหมารวบกิจการร้านเกมในละแวกนี้…

และแน่นอนว่าผู้ช่วยของเขาก็คือ พวกนักมวยพี่เลี้ยงที่ว่างจากการซ้อม และก็คนจากชุมชนแออัดด้านข้าง เขาจ้างให้ทุกคนมาปั่นจักรยานส่งอาหาร โดยใช้ร้านแม่ในตลาดเป็นจุดศูนย์กลาง บางคนก็วิ่งไปรับของที่พี่แหม่มกับพี่นางทำไว้

นักมวยในค่ายหรือเด็กในค่าย เพื่อน ๆ รอบบ้าน ใครที่อยากมีรายได้เสริม ก็มาทำงานให้เสือน้อย เขาใช้น้องรักอย่างยักษ์-ใหญ่ ให้ไปช่วยกันกระจายข่าว จนตอนนี้ลูกจ้างของเสือน้อยมีเกือบสามสิบกว่าคน หลังจากผ่านไปหลายอาทิตย์

นับวันกิจการของเขาก็ยิ่งโตขึ้นเรื่อย ๆ และเพื่อความเป็นระเบียบ จึงตัดชุดให้พิเศษสำหรับคนส่งอาหารเพื่อที่จะให้คนไม่สับสน ในตะกร้าหน้ารถมีของใส่ไว้เต็ม วิ่งเข้าวิ่งออกเดินเสนอขายหมูปิ้ง ส่วนเสือน้อยเจ้าของกิจการก็คอยเอาอกเอาใจพวกเจ้าของร้านเกมด้วย

เช่น เพิ่มค่าติดเมนูอาหาร แบ่งส่วนแบ่งให้ตามยอดในกรณีที่หาลูกค้าให้โดยมากเจ้าของร้านเกมไม่มีใครอยากเห็นคน มาทำกินในที่ของตัวเองโดยไม่เสียอะไรหรอก แถมยังเดินเข้า เดินออกเป็นว่าเล่น

“ชุดเสือโคร่งสีขาวลายพาดกลอน” ออกแบบอย่างง่าย ๆ เน้นสีขาวแซมด้วยสีดำ ซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของร้านนี้ แม่จึงจำต้องจ้างคนเพิ่มโดยเสือน้อยเป็นคนออกเงินเช่นเคย

ซึ่งแม่ชบาบอกให้ลูกหมีไปช่วยเสือน้อย จัดการดูแลพวกลูกน้องหน่อย

ลูกหมีก็เลยเป็นเหมือนผู้จัดการ และสั่งงานได้ดีมากกว่า เจ้าของกิจการอย่างเสือน้อย ที่ติดเล่น แถมใจกว้างอย่างกับแม่น้ำ เธอดูเหมือนกับเข้มงวดกว่า แต่ก็ดูไว้ใจได้มากกว่าเช่นกัน เพราะอยู่เป็นที่หาตัวง่าย ไม่เหมือนกับเสือน้อยที่อยู่ไม่สุข

เสือน้อยจึงต้องมาประจบเอาใจลูกหมีมากเป็นพิเศษ พอมีลูกหมีมาช่วยงาน มันก็ทำให้ตัวเขารู้สึกสบายมากขึ้นจริง ๆ ทั้งยังลดความยุ่งยากในการคิดเรื่องอื่น ๆ ให้ปวดกบาลไปด้วย จึงจ้างลูกหมีด้วยค่าแรงที่มากกว่าคนอื่น!

“ก็ลองจ้างในราคาถูกดูสิ…มีหวังโดนแม่บิดหูฉีกแน่ หรือไม่ก็โดนแพ่นกบาล” เพราะแม่ชบาอุตส่าห์หาผู้ช่วยมาให้ทั้งที อีกทั้งลูกหมีกับเขาก็สนิทกันดี จึงไม่เป็นปัญหาอะไร ที่จะมาเอาอกเอาใจเธอเพิ่ม เพราะด้วยคุ้นชินกันมาตั้งแต่เด็ก

ส่วนเวลาว่าง ๆ เขาก็มักจะมานั่งอยู่ร้านอาหารแม่ หรือไม่ก็อยู่ร้านทองสุข มีสองที่…ที่ให้ไปในช่วงนี้ แต่ก็ไม่เคยขาดซ้อมมวยในตอนเย็น!

....

นานวันลูกจ้างก็เริ่มมากยิ่งขึ้น “ทั้งยังมีข้าวราดแกงที่คนกินอยากสั่งอีกต่างหาก” เช่นกะเพรากล่องหนึ่ง คะน้ากล่องหนึ่ง

ดังนั้นลูกหมีจึงเสนอว่า “ก็เอาแกงที่ป้าชบาทำขายอยู่มาเป็นเมนูไปเสียสิ ตั้งราคาสัก 30-35 บาท แถมยังทำแค่ทีเดียว”

เปลี่ยนจากอาหารตามสั่ง เป็นอาหารตามส่ง ก็แค่ตัดไม้หันอากาศออก [–ั] “จากสั่งกลายเป็นส่ง”

ทางด้านส่งอาหารไม่มีปัญหาแล้ว ธุรกิจทุกอย่างหลังเปิดเทอมสองมาได้สามเดือนกว่า เสือน้อยก็ทำทุกอย่างสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี

กิจการขายเงินเอ็มในเกม พอมีเกมใหม่ ๆ ออกมา “เสือน้อยก็จะจ้างคนเล่นเพิ่มเป็นงวด ๆ นอกจากคนที่มีสัญญาจ้างประจำแล้ว ให้มาช่วยกันปั๊มเงินเพิ่ม และก็วางแผนหาวิธีการเล่นยังไง…ให้ได้เงินเร็วที่สุดเก่งที่สุด!”

เสือน้อยยังรับทั้งปั้นไอดีขาย เนื่องจากชื่อเสียงเสือน้อยนั้นดีมาก จึงมีคนเข้ามาไม่ขาดสาย “คนจึงไว้วางใจที่จะเลือกซื้อไอดีหรือเอ็มกับเขา พวกไอดีขายได้ไอดีละสามพันบาทถึงห้าพันบาทแล้วแต่ระดับของเลเวลตัวละคร

จนทุกวันนี้สองชั้นบนของตึก กลายเป็นที่ปั๊มเงินส่วนตัวของเสือน้อยแล้ว ส่วนเขาก็มีเครือข่ายกระจายไปทั่วทั้งโรงเรียน ทุกคนที่เล่นเกมรู้ดีว่า “อยากได้อะไรให้มาถามไอ้เสือน้อย ทุกเกม

ซึ่งมีทุกอย่างเกี่ยวกับเกม ครบวงจร จนทุกวันนี้เขาต้องซื้อเมาส์คีย์บอร์ด มาเป็นอะไหล่สำรอง เผื่ออุปกรณ์ตัวไหนชำรุดก็จะได้สับเปลี่ยนทันที

ทว่าดูเหมือนทุกอย่างจะไปได้ด้วยดี จากวิธีการและกลยุทธ์ที่เสือน้อยวางเอาไว้ ถ้าต้องมาคอยตรวจสอบด้วยตัวเอง มีหวังเขาไม่ต้องมาทำอะไรกินแล้ว “ดังนั้นเขาจึงใช้วิธีให้แต่ละคนรายงานความผิดปกติของแต่ละคนมา ใครที่รายงานความผิดได้จะมีรางวัลให้อย่างหนัก!”

เสือน้อยเคยเชือดไก่ให้ลิงดูแล้ว ซึ่งรุ่นพี่ต่างโรงเรียน ที่ขโมยของออกไปขายโดยไม่ได้รับอนุญาตโดนทั้งทนายมาขู่ ทั้งนักมวยมาล้อม คนที่รายงานไม่รู้ว่าเป็นใครแต่ได้รางวัลก้อนใหญ่เป็นพิเศษ!

โดยใครที่ทำผิดจะถูกปรับเงินหรือทำอย่างอื่น…อย่างอื่นที่ว่านั้นก็ละไว้ในฐานที่เข้าใจกันในหมู่เพื่อน

เสือน้อยที่ทำแบบนี้แล้วก็ยังมีคนหาญกล้าที่จะโกงเขา ซึ่งเป็นเด็ก ม.4 รุ่นพี่ เสือน้อยดึงเข้ามาเพราะมีฝีมือ จึงได้เซ็นสัญญาจ้างและได้รับส่วนแบ่ง แต่ปรากฏว่ายังแอบยักยอกเงินไปหลายแสน หลังจากนั้นไม่นานก็มีคนมารายงานความผิด ทุกคนที่เล่นด้วยกันรู้จักกันดีอยู่แล้ว!

วันนี้เองรุ่นพี่ ม.4 ที่ชื่อชาดก็ถูกนักมวยในค่ายศอกทอง ลูกจ้างของเสือน้อยหิ้วตัวมาด้วยอาการสะบักสะบอม บนหน้าไม่มีแผลเท่าไหร่ “แต่ภายในร่มผ้าหนักใช่เล่น” เพื่อนที่ทำงานร่วมกันในชั้นสี่ ไม่มีใครเห็นใจเขาทั้งสิ้น เพราะเงินที่โกงไป ก็เท่ากับว่าโกงค่าส่วนแบ่งที่พวกเขาควรได้รับไปด้วย จึงไม่มีใครเห็นใจ แต่กลับเต็มไปด้วยความโกรธแทน

“กูยอมแล้ว! อย่าทำอะไรกูเลย...” ชาดชายหนุ่มร้องไห้ออกมา พร้อมยกมือไหว้

ก่อนเสียงหนึ่งจะดังขึ้น “พี่ชาด...กูเห็นมึงเก่ง กูก็เลยเลือกมึงมา กูไม่เคยดูแลมึงขาดตกบกพร่องเลยนะ ทำไมมึงถึงโกงกูได้วะ! มีสักครั้งมั้ยที่กูเอาเปรียบมึง!?” ในห้องมีสี่สิบกว่าคนนั่งกันไปคนละมุมอยู่ที่ชั้นบนของร้านเกม ภายในห้องประชุมวางแผน

ชายหนุ่มพูดด้วยความหวาดกลัว นักมวยรูปร่างสูงใหญ่ที่ไปลากเขามา แต่เมื่อเห็นเด็กรุ่นน้องตะโกนถาม จึงรวบรวมความกล้าพูดโพล่งขึ้นว่า “ใครบอกมึงไม่เอาเปรียบ มึงอยู่เฉย ๆ ก็นั่งรอนับเงินเป็นแสน ๆ เป็นตั้ง ๆ พวกกูนี่อดหลับอดนอนทำไมกูไม่ได้เท่ามึง?”

เสือน้อยอึ้ง “มึงคิดแบบนี้จริง ๆ เหรอวะ? สมมตินะถ้ากูไม่เริ่มธุรกิจนี้…มึงจะมีโอกาสทำเงินได้มากขนาดนี้มั้ย แล้วถ้ากูเนี่ยขาดทุนมึงจะยอมให้กูไม่จ่ายค่าจ้างมึงมั้ย ส่วนเรื่องอดหลับอดนอน เดี๋ยวก่อน…มึงอยู่ได้สูงสุดสี่ทุ่ม แล้วมึงอดหลับอดนอนยังไง!?”

เสือน้อยถอนหายใจก่อนพูดต่อว่า “มึงอายุแค่นี้เงินเดือนเท่านี้ มึงควรภูมิใจแล้วนะ ถ้าไม่มีระบบที่กูวางไว้ ออกแบบไว้ มึงจะมีปัญญาเหรอวะ ถ้าไม่ใช่มึงมาตีสนิทกูขอร้องกูอยากจะทำงานหาเงิน…กูก็คงไม่รับมึง ดังนั้นตามกฎมึงต้องคืนเงินที่โกงไปพร้อมกับค่าปรับสามเท่า!?”

“มึงไม่พอใจในสิ่งที่ได้ มึงก็ออกจากทีมไปมันก็แค่นั้น ทำไมต้องโกง? กูไปบังคับให้มึงอยู่กับกูหรือ เว้นแต่ในสัญญาจ้างซึ่งมึงสมัครใจกรอกเองแถมเดินมาหากูเอง กูเห็นว่ามึงเป็นคนมีฝีมือจึงดึงตัวไว้ แต่ไม่คิดว่าจะเลี้ยงเสือเลี้ยงตะเข้ไว้!?” เสือน้อยเริ่มโกรธเกรี้ยว

“ดังนั้นมึงต้องเอาเงินมาคืนกู และจากนี้กูจะไม่ไปขู่อะไรทั้งสิ้นนอกจากวันนี้ พรุ่งนี้กูจะรอเงินคืน ถ้ามึงไม่เตรียมมาคืน จะไม่มีการเตือนใด ๆ ทั้งสิ้น…”

พูดเสร็จเสือน้อยก็หันไปมองทุกคน “ปรองดองกันไว้ทำให้เกิดทรัพย์…ซื่อกินไม่หมดคดกินได้ไม่นาน อยากเป็นเจ้าของกิจการ ถ้าหมดสัญญาก็จากไปได้เลย! แต่ไม่ใช่การโกงกันแบบนี้มันไม่ถูกต้อง!” เพื่อน ๆ พี่ ๆ ทุกคนรู้ดีว่าในย่านนี้ เด็กวัยเท่าเราไม่มีใครอีกแล้วที่มีรายได้เท่านี้ ถ้ารู้สึกไม่เป็นธรรมก็จงปฏิบัติหน้าที่ของตนในระหว่างนี้ให้ดี”

“คิดถึงข้อดีข้อเสียของการเป็นลูกจ้างและนายจ้าง ถ้ายังไม่พอใจก็ไม่ต้องต่อสัญญาของปีหน้าก็เท่านั้น...อย่าเอาเปรียบกันเลยด้วยการโกง!” เสือน้อยถอนหายใจ

“มึงรู้มั้ยว่ากูต้องแบกรับรายจ่ายเท่าไหร่บ้าง และมีความเสี่ยงเท่าไหร่บ้างเคยคิดตรงนี้บ้างมั้ย!? หรือเห็นแต่ตอนที่พวกนายจ้างมันได้เงิน…”

ก่อนจะก้าวเดินออกจากห้องไป “ตอนเดินมาสมัครเราก็ตกลงค่าจ้างรายได้กันเป็นอย่างดี...พอความโลภบังตาก็กลายเป็นว่าอยากได้ไม่สิ้นสุด...เฮ้อ!” เสือน้อยถอนหายใจเสียงดัง

เช้าวันรุ่งขึ้นชาดชายหนุ่มรุ่นพี่ก็ได้กดเงินมาคืนหลายแสน พร้อมทั้งไหว้ขอโทษจากใจจริง

ส่วนทางด้านเสือน้อยก็ให้อภัย ก่อนจะบอกว่า “พี่ชาดมึงฟังกูนะ ที่กูต้องให้คนไปลากมา เพราะมึงหนี ถ้าไม่หนีก็คงไม่โดนไปสองสามหมัดหรอก กูรู้ดีพี่…ว่ามึงยังโกรธกูอยู่”

“…แต่มึงไม่คิดบ้างเหรอว่ากูเนี่ย ต้องเป็นฝ่ายโกรธมึง และปกติคนโดนโกงมันควรโกรธใช่มั้ย! แต่กูไม่อยากสร้างศัตรูกับใคร ฉะนั้นโอกาสมึงยังมีพี่ มึงใช้ไอดีมึงเล่นแล้วเอามาขายเอ็มกับกูจะรับซื้อ หรือถ้าไม่ชอบขี้หน้ากันแล้วก็เอาไปขายคนอื่นก็ได้…เอาตามที่สะดวก!” เสือน้อยนับเงินเสร็จก็จากไป

….

ด้านพ่อกับแม่พอรู้ว่าโดนโกง แต่ได้เงินคืนก็โล่งใจ

“คบเด็กสร้างบ้านจริง ๆ” แม่ชบาบ่น “มันไม่รู้ว่านายจ้างต้องแบกภาระอะไรบ้าง รู้แต่นายจ้างได้เงินเท่าไหร่ ไม่ดูต้นทุนที่นายจ้างเสียไปเลย!”

พ่อพูดง่าย ๆ “จัดการให้ดีก็พอ…” เขารู้ว่าเสือน้อยจ้างคนไปลากตัวมันมา แต่ปัญหาคือฝ่ายนั้นโกงเงินเขาก่อน ก่อนจะเตือนอีกว่า “อย่าลืมเรื่องความเสี่ยง และคู่แข่งเสียล่ะ...”

เสือน้อยก็คิดเช่นนั้นตอนนี้ เขาคุมตลาดแบบผูกขาดไว้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะคุมตลาดได้ตลอดไป จะต้องมีคนเข้ามากินส่วนแบ่งเขาไปอย่างแน่นอน…

ดังนั้นเขาควรกระจายความเสี่ยง เอาไข่ไว้ในตะกร้าหลายใบ…ถ้าใบใดหายไปก็ยังเหลือของไว้ให้กิน!

-------------------

“ที่ใดมีคน ที่นั่นย่อมมีปัญหา!”