ตอนที่ 6 ข้าเข้าเรียนด้วยวิธีพิเศษนิดหน่อย (2)

ตอนที่ 6 ข้าเข้าเรียนด้วยวิธีพิเศษนิดหน่อย (2)

ในกลุ่มก็ทยอยบอก บางคนก็จับฉลากได้ บางคนก็สอบได้ บางคนก็ยัดเข้า…ก็รัฐมนตรีกระทรวงศึกษาฯ บอกเองว่าทุกคนต้องมีที่เรียน จึงไม่แปลกใจที่จำนวนนักเรียนในห้องมีมากถึง 50 กว่าคน พอไปถามรุ่นพี่ ม.2 ในห้องมีแค่ 30 คนตามมาตรฐาน

แต่สงสัยปีนี้เด็กเยอะเกินไปหน่อย พอเล่ามาถึงตอนนี้ทุกคนก็อธิบายบอกว่า ตัวเองเข้ามาได้ไง บางคนพูดอย่างภูมิใจ ฝาก ส.ส. ฝาก นายกอบต. บ้างก็จับฉลาก

จนถึงเสือน้อย... เขาได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ บอกเพื่อน ๆ ไปว่า “ข้าสอบข้อเขียนติด แต่ไม่ผ่านสัมภาษณ์ ยังเซ็งอยู่ทุกวันนี้” พอเสือน้อยพูดขึ้นมา ก็กลายเป็นที่สนใจของเพื่อน ๆ ทำเอาหูผึ่งกันเป็นแถว…เพราะมีน้อยมากที่สอบข้อเขียนผ่าน แต่สอบสัมภาษณ์ไม่ผ่าน

เอกหนึ่งในกลุ่มก็พูดขึ้นว่า “ไหนเล่าสิ พวกข้ารอฟังอยู่” สายตาทุกคนมองเขาด้วยความสนอกสนใจ เพราะที่นั่งอยู่นี้ ไม่จับฉลากก็ฝากเข้าเรียนทั้งนั้น

จึงทำให้ เสือน้อยหวนนึกถึงภาพเมื่อหลายเดือนก่อน...

....

หลังจากจะจบชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 นักเรียนทุกคนก็เตรียมหาที่เรียนใหม่เป็นเรื่องปกติมาก ซึ่งเสือน้อยเป็นหนึ่งในนั้น แต่ที่พิเศษหน่อยก็คือพ่อคาดหวังให้เข้าโรงเรียนปทุมวิไล

ส่วนแม่ก็อยากให้เข้าโรงเรียนเดิมของแม่ ซึ่งก็เป็นหนึ่งในสองโรงเรียนประจำจังหวัดอย่าง “โรงเรียนคณะราษฎร์บำรุงปทุมธานี” ซึ่งเป็นโรงเรียนหญิงล้วน แต่ตัวเองดันมีลูกชายจึงไม่สะดวกจะเอ่ยปาก ทั้งสองโรงเรียนตั้งอยู่คนละฟากฝั่งของแม่น้ำเจ้าพระยา

ส่วนโรงเรียนเก่าแก่อย่างปทุมวิไล ที่เรียนกันมาตั้งแต่รุ่นปู่ทวด ยันรุ่นปู่ รุ่นพ่อ มาถึงรุ่นเขาคือรุ่นลูก อายุโรงเรียนยังมากกว่าปู่ทวดเสียอีก ตอนนี้โรงเรียนยังอยู่แต่ปู่ทวดไปแล้ว…

ทางบ้านจึงคาดหวังให้เขาเข้าโรงเรียนนี้ให้ได้ จึงยื่นใบสมัครไปตั้งแต่วันแรกที่เปิดขาย ปีนี้มีสองกรณี คือ สอบข้อเขียน กับจับฉลาก สิทธิ์จับฉลากได้เฉพาะเด็กในพื้นที่

ถ้าเด็กนอกพื้นที่ก็หมดสิทธิ์หวังจะจับฉลากไปได้เลย ตัวเสือน้อยเองก็เตรียมพร้อมอยู่มากก่อนสอบก็ได้ติวเข้ม กับครูสอนพิเศษที่แม่จ้างมา

โรงเรียนเก่าแก่ แถมใกล้บ้านแค่นี้ ปั่นจักรยานก็ได้ เดินก็ไม่นาน จึงไม่มีที่ไหนเหมาะไปกว่านี้อีกแล้ว ถึงแม้สอบไม่ติดพ่อกับแม่ ก็คงหาทาง ยัด เข้าไปอยู่ดี โชคดีที่แม่สืบรู้มาว่า “ปีนี้จะเปิดห้องเรียนพิเศษ”

แต่จ่ายค่าเทอมแพงกว่าปกติหลายสิบเท่า เป็นห้องเรียนสำหรับคนรวยโดยเฉพาะ

เวลาพ้นผ่าน เมื่อถึงวันสอบข้อเขียน สำหรับเสือน้อยแล้ว มันไม่ได้ยากเกินกำลัง แต่จะบอกว่าง่ายก็ไม่ได้ เขาก็พยายามอย่างสุดความสามารถ ตามที่สติปัญญามี หากสอบไม่ติดก็ยังมี ก๊อกสองอย่างจับฉลากรออยู่…

และแล้ววันประกาศผลสอบออกมา ก็ไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มผิดหวัง วันนี้มาทั้งครอบครัวพ่อแม่พร้อมหน้า ครั้นเมื่อได้ยินว่าสอบผ่านก็ดีใจกันยกใหญ่...

และแล้วการสอบสัมภาษณ์ก็ได้เริ่มขึ้น เป็นอีกหนึ่งด่านที่ต้องผ่านไปให้ได้ แต่ทว่าโดยมากมักจะผ่านทั้งหมด ทำให้เขาไม่เครียดมากนัก

แม่ชบาจึงขอตัวกลับร้านก่อน…เพื่อที่จะเตรียมตัวทำกับข้าวมาขายในตอนเย็น

เสือน้อยนั่งเตี๊ยมซักซ้อมอยู่กับพ่อผัน นัดแนะและเดาแนวทางการสัมภาษณ์กันอย่างเป็นจริงเป็นจัง แต่พ่อผันก็ปลอบใจโดยที่บอกให้พูดไปตามที่คิดนั่นแหละ กับเด็กวัยเท่านี้คงไม่ได้มีคำถามยากเย็นอะไรนักหรอกน่า

เมื่อถึงคิวเสือน้อย ก็เดินเข้าไปในห้อง มีครูผู้ชายคนหนึ่งหน้าตาดุดัน ดูท่าทางไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่ เสือเดินเข้าไปก็กล่าวสวัสดี ไหว้สวยก่อนขออนุญาตนั่งเก้าอี้

เขาแอบบวกคะแนนให้ตัวเองแล้วอย่างน้อยไม่สี่ก็ห้าคะแนน

ครูหน้าดุจึงพูดว่า “เชิญ…ไหนลองเล่าเรื่องราวให้ฟังสิชื่ออะไรมาจากไหน จบมาเกรดเฉลี่ยเท่าไหร่?”

เสือน้อยก็ตอบไปทีละอย่าง ตามที่เตรียมไว้ในใจ จนกระทั่งมาถึงคำถามความสามารถพิเศษ ความถนัดพิเศษ…

ครู : เรามีความสามารถพิเศษอะไรบ้าง?

เสือ : มีเยอะเลยครับ (เขาภูมิใจนำเสนอมากกับเรื่องนี้)

ครู : ขอสักอย่าง เอาที่คิดว่าถนัดที่สุด

เสือ : ผมมัดถุงแกงได้เร็วมาก 1 นาที ผมมัดได้เกือบ 20-30 ถุง (เสือตอบอย่างมาดมั่น) ความสามารถอย่างอื่นผมก็มีนะครับ แต่ยังไม่ทันจะได้พูด ครูผู้สอบสัมภาษณ์ก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน

ครู : มัดถุงแกง? (เขาเลิกคิ้วมองเด็กน้อยตรงหน้า ก่อนจะขีดเขียนอะไรบนกระดาษ มีท่าทางดีอกดีใจ) ก่อนพูดว่าให้ออกไปรอฟังผลด้านนอก

….…

ผ่านไปไม่นานก็มีครูผู้หญิงคนหนึ่งออกมา ก่อนจะขานชื่อคนที่ผ่านการสอบสัมภาษณ์ และเขาได้แจ้งรายละเอียดถี่ยิบ “สำหรับคนที่ได้รับการเรียกชื่อ แปลว่าผ่านการสัมภาษณ์ ต่อไปก็เชิญไปลงทะเบียนที่ทางด้านบนของตึก ได้เลยค่ะ”

“…แต่ปกติจะผ่านกันค่อนข้างหมด ดังนั้นครูจะของปรับเปลี่ยนนิดหน่อย จะเรียกชื่อเฉพาะคนที่ไม่ผ่านเท่านั้น ส่วนคนที่ไม่มีชื่อ แสดงว่าสอบผ่านแล้วเชิญขึ้นชั้นสองได้เลยค่ะ”

“จำนวนนักเรียนกลุ่มที่ 13 จำนวน 100 ที่สอบผ่านข้อเขียน มีเพียงคนเดียวที่ไม่ผ่านการสอบสัมภาษณ์ได้แก่ ... เด็กชาย เสือน้อย ร่มไม้เย็น ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ”

ทันใดนั้นก็ปรากฏเสียงโห่ร้องดีใจจากผู้ปกครองและเด็กนักเรียนที่สอบติดทั้ง 99 คน ที่ส่งเสียงดังระงม ก่อนจะพากันแยกย้ายกัน เดินขึ้นไปบนชั้นสอง เพื่อลงทะเบียนสมัครเรียน!

ส่วนเสือน้อยกับพ่อนั้น นั่งเอ๋ออยู่ตรงนั้น พอตั้งสติได้เสือน้อยก็รู้สึกไม่แฟร์ ตัวเขาคิดว่าตัวเองทำได้ไม่ขาดตกบกพร่อง คะแนนสอบของเขาก็ติดร้อยอันดับแรก ตอบคำถามได้ดีมีสติ!

จึงลุกขึ้นยืนทักท้วงพร้อมพูดเสียงดังว่า “คุณครูครับ…ทำไมผมถึงไม่ผ่าน!?” เขาตะโกนดังลั่น

ส่วนพ่อของเขานั้นก็กำลังฮัมเพลง

♪ “หนึ่งในร้อย เธอคือดวงดาวที่คอยนำทาง…” ♪

เขาร้องเพลงหนึ่งในร้อย ของพี่เบิร์ดออกมา ทำเอาคิ้วของเสือน้อยกระตุกไม่หยุด นี่ยังมีเวลามาฮัมเพลงอีกนะพ่อ

พอพ่อเห็นสายตาที่เสือน้อยส่งมา จึงได้เริ่มวางมาด ก่อนที่จะเดินเข้าไปสอบถามครูผู้หญิงสูงวัย

พ่อผัน : “ครูครับ ลูกของผมไม่ผ่านตรงไหนหรือครับ?”

เสือน้อยพูดเสริมว่า “ครูครับผมมั่นใจว่าตอบคำถามได้อย่างมีสติครบถ้วนนะครับ ทำไมเป็นผมคนเดียวที่ไม่ผ่าน!” เขาพยายามข่มกั้นโทสะ ที่พร้อมจะปะทุออกมาอยู่รอมร่อ

ครูผู้หญิงสูงวัย : “เอ่อ...ดิฉัน เป็นเพียงแค่คนแจ้งนะคะ ถ้าถามหาเหตุผล คงต้องไปถามกับครูผู้สัมภาษณ์ ที่ประเมินให้ไม่ผ่าน”

ครูผู้หญิงสูงวัยท่านนี้ก็รู้สึกสนใจเหมือนกัน ปกติมาร้อยก็ผ่านร้อย ทำไมเด็กหนุ่มคนนี้ ถึงไม่ผ่านได้? คะแนนสอบก็ออกมาดีติดร้อยอันดับแรก ด้วยความสงสัยเช่นกันดังนั้นครูสูงวัยท่านนี้ จึงเดินนำทางไปพบกับผู้สัมภาษณ์

พ่อผันก็ได้กำชับว่า “เดี๋ยวพ่อคุยเอง อย่าพยายามสอดแทรก ถ้าไม่ถึงคราวอย่าทำหน้าบูดบึ้ง หรือชักสีหน้าใส่ผู้ใหญ่ ประเดี๋ยวพ่อจัดการเองลูก” ครู่ต่อมาทั้งสามก็มายืนอยู่หน้า ครูหนุ่มหน้าดุคนนั้น

“ครูเดือน มีอะไรหรือครับ?” ครูหนุ่มถาม

“พอดีว่าคุณผู้ปกครองท่านนี้ อยากสอบถามว่าทำไมลูกของเขาถึงไม่ผ่าน อันที่จริง…ตัวครูเองก็สงสัยเหมือนกัน คะแนนสอบเขาออกมาดีควรจะได้เป็นตัวเลือกลำดับแรก ๆ ด้วยซ้ำไป?” ครูเดือนก็เล่าความสงสัยในใจออกมา

ครูหนุ่มหน้าดุ หันไปมองเด็กหนุ่มและผู้ปกครอง ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “คือลูกชายของคุณความสามารถไม่ถึงน่ะครับ…”

เสือน้อยตะลึง “ความสามารถไม่ถึง?”

พ่อก็ทำท่างุนงงด้วยเช่นกัน ก่อนจะถามอย่างสุภาพว่า “ตรงไหนที่ความสามารถไม่ถึงหรือครับ?”

ตอนนี้เครื่องหมายคำถามก็เต็มหัวของทั้งสองคนพ่อลูก

ครูหนุ่มก็ตอบตรงประเด็น “เรื่องความสามารถพิเศษ นักเรียนคนนี้ เขาตอบว่า…มัดถุงแกงภายในหนึ่งนาทีนั่นไงครับ!”

พ่อผันหันไปมองลูกชายที่ทำสีหน้าจริงจัง “แล้วความสามารถ…มันไม่ถึงตรงไหนหรือครับ? มัดถุงแกง เขาเป็นเด็กดีช่วยแม่ขายข้าวแกง มัดถุงแกงเร็วผมว่าเป็นเรื่องน่ายินดีนะ ที่จะรับเด็กขยันทำมาหากินช่วยพ่อแม่แบบนี้ไว้” พ่อพอเข้าใจวิธีคิดของครูคนนี้คร่าว ๆ ฟังจากน้ำเสียงและสีหน้าค่าตา

เสือน้อยพูดเสริม “และอันที่จริงผมก็มีความสามารถอื่น ๆ ด้วยครับ…แต่ว่าครูไม่ทันถามก็ไล่ผมออกจากห้องแล้ว!”

พอพ่อได้ยินเช่นนั้นเขาก็โกรธแทนลูกชาย “สรุปว่ายังไงครับครู…อธิบายเหตุผลให้ผมฟังหน่อยได้มั้ย? เอาที่มันจะทำให้ผมกับลูกชาย ยอมรับโดยสดุดีเลยก็ได้ครับ…”

ผันเตรียมการอยู่ภานในใจ ถึงขั้นจะยื่นร้องอุทธรณ์กับ ‘ทางผอ.’ หรือ ‘สำนักงานเขตการศึกษาแล้ว’

_____________

ขออนุญาตรบกวน ‘ฝากกดติดตาม’ Facebook หน่อยครับ

โดยสามารถค้นหาใน Facebook = รสเลิศ

https://www.facebook.com/rodlert3659

กราบขอบพระคุณครับ รสเลิศ