ตอนที่ 4 เธอเป็นแฟนฉันแล้ว รู้ตัวบ้างไหม แล้วเมื่อไรหนอฉันจะได้เป็นแฟนของเธอ

การทำงานวันที่สามของผม คือเลี่ยงได้เลี่ยง หลบได้หลบครับ ไอ้พี่แมนมันออกจากโรงพยาบาลยังวะ ผมนี่อยากจะแทรกแผ่นดินหนีเต็มที

ดีนะที่เมื่อเช้าตอนที่ผมตื่นขึ้นมา พี่เสือมันออกจากห้องผมไปแล้ว พร้อมกับทิ้งโน๊ตสั้นๆ เอาไว้

กูกลับก่อนนะ

ขอบใจมากเรื่องเมื่อคืน

คงขอบใจเรื่องที่ผมพากลับมานอนห้องแหละ แม่งเอ๊ย! ผมโคตรระแวง ตกลงพี่เสือมันรู้ไหมวะ ผมฟุ้งซ่านทั้งวัน ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าผู้กำกับ

แต่แล้วเหตุการณ์ช่วงบ่ายก็ทำให้ผมคลายกังวล

“เมื่อคืนผมโทรหาพี่ไม่รับเลยอ่ะ” พี่อาร์ทตากล้องคุยกับพี่เสือระหว่างพักกอง ผมแอบได้ยิน

“เออ กูเมาอ่ะ หลับไม่รู้เรื่องเลย รู้ตัวอีกทีก็เช้าแล้ว ว่าแต่มึงมีอะไร?”

“ผมเจอแซนเมาแอ๋อยู่ที่ผับอ่ะดิ ก็เลยจะโทรให้พี่ไปรับ แต่ติดต่อพี่ไม่ได้ ผมก็เลยโทรหาพี่เธม”

“อืม”

“ไม่ว่ากันนะพี่”

“อืม”

พี่เสือตบไหล่พี่อาร์ทอย่างเข้าใจ ก่อนจะผละออกไป อย่างน้อยก็สบายใจว่าพี่แม่งไม่รู้ตัว แต่ที่ผมสงสัยก็คือ…

ความสัมพันธ์ของพี่เสือ พี่แซน แล้วก็พี่เธม นี่มันยังไงวะ?

เมื่อคิดว่าพี่เสือหลับไม่รู้เรื่อง ผมก็กลับมาทำตัวปกติ แต่วันนี้เลิกกองเร็วเพราะมีแค่สามคิว

ตอนบ่ายแก่ทีมงานก็พากันแยกย้ายกลับ สตูฯ จึงเงียบราวกับร้าง

แต่ตอนผมเดินผ่านห้องตัดต่อกลับพบว่ายังมีไฟเปิดอยู่ คิดว่ามีคนลืมปิดจึงผลักประตูเข้าไป

“เอ้า! พี่เสือ ยังไม่กลับ?” ผมทักคนที่นั่งหน้าเครียดอยู่หลังจอคอมฯ อย่างแปลกใจ นึกว่ากลับไปกับพี่แซนแล้วซะอีก

“เปล่า นี่วิญญาณ”

ผมอึ้งไปกับมุกฝืดของพี่เสือ มันไม่เข้ากับหน้าคมที่กำลังเคร่งเครียดอยู่นั่นเลยสักนิด

ผมเดินเข้าไปใกล้ อยากรู้ว่าพี่เสือกำลังทำอะไรอยู่ “นี่พี่ตัดเองเลยเหรอ?”

“ไอ้โหน่งมันติดธุระด่วนน่ะ พรุ่งนี้ต้องส่งเฮียแล้ว เดี๋ยวไม่ทัน”

ผมพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะกระชับกระเป๋าเป้เพื่อเตรียมจะเดินออกจากห้อง แต่แล้วเสียงของพี่เสือที่ดังไล่หลังมาก็ทำให้ต้องหยุดชะงัก

“ถ้าไม่รีบไปไหนมาช่วยกูดูหน่อยได้ไหม?” ถามแบบไม่มองหน้า คงจะยุ่งมากสินะ

ผมเหลือบมองเวลาก็พบว่าเพิ่งจะสี่โมงเย็น ไอ้หมากก็ไม่อยู่ เอาจริงๆ ผมก็ยังไม่รู้จะไปไหน ก็เลยตัดสินใจโยนเป้ไว้บนโต๊ะ แล้วเดินเข้าไปหาพี่เสือ

“ให้ผมช่วยอะไร?”

พี่เสือเงยหน้าขึ้นมา ผมแอบเห็นแววตาดีใจ ก่อนที่มันจะหายไปเพราะเจ้าของมันหันกลับไปจ้องที่หน้าจอ

“มึงว่ามุมนี้โอเคไหม หรือตัดออกไปดี”

ท่าทางเป็นการเป็นงานของพี่เสือดึงให้ผมลากเก้าอี้มานั่งใกล้ๆ เพื่อที่จะได้มองภาพบนจอได้ชัดเจน ภาพของพี่เธมกับพี่แซนที่กำลังนัวเนียกันอยู่บนเตียง

ผมลอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของพี่เสือ ขณะที่เจ้าของมันจ้องอยู่บนหน้าจอ ผมอดคิดไม่ได้ว่าพี่เสือจะรู้สึกยังไงที่ต้องมานั่งมองแฟนตัวเองเอากับคนอื่น

“พี่ไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยเหรอ?” ผมเผลอถามออกไปเพราะใจอยากรู้เหลือเกิน

พี่เสือปรายตามามอง ก่อนจะหันกลับไปจ้องที่หน้าจอเหมือนเดิม

“มึงหมายถึงเรื่องไหนล่ะ?”

“ก็…” ผมมองนำไปที่หน้าจอ ซึ่งตอนนี้มันเป็นจังหวะที่พี่แซนกำลังแหงนหน้าครางอย่างสุขสม

“เรื่องพี่แซน”

“แซนทำไม?”

“พี่ไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยเหรอ ที่เห็นพี่แซนเอากับพี่เธม”

พี่เสือชะงักมือที่ลากเม้าส์ ก่อนจะระบายลมหายใจออกมาเบาๆ

“กูต้องรู้สึกอะไร?”

“เอ้า! ก็พี่แซนเป็นแฟนพี่ พี่ไม่หึง ไม่หวง ไม่อะไรเลยเหรอวะ?”

“ใครบอกมึง” สายตาของพี่เสือยังคงจ้องอยู่บนจอคอมฯ พร้อมกับถามกลับมาด้วยน้ำเสียงเรียบ

เป็นผมเองที่เดือด โดยที่ไม่รู้ว่าโมโหอะไร อาจเป็นท่าทีที่ไม่หยี่ระนั่นมั้ง ที่ทำผมหมั่นไส้

“วันก่อนผมเห็นพี่กับพี่แซน…” คราวนี้พี่เสือหันมามองหน้าผมอย่างรอคอย “กอดกันในรถ” ผมพูดต่อจนจบ

“แค่กอดกันก็เป็นแฟนเลยเหรอวะ งั้นที่มึงกับกู…” ถ้าพี่แม่งพูดออกมาผมต่อยปากแน่ “แบบวันนั้นจะไม่เรียกผัวเมียหรือไง?”

“นั่นมันอารมณ์พาไปเฉยๆ ผมไม่ได้คิดอะไร”

“แล้วกูต้องคิดอะไรกับแซนด้วยเหรอ?”

“ผมจะรู้ไหมล่ะ ก็เห็นพี่กอดกัน นั่งรถไปด้วยกัน”

ผมอยากจะพูดอีกยืดยาวถึงสิ่งที่ทำให้ผมเข้าใจอย่างนั้น แต่แล้วพี่เสือก็รีบตัดบท

“กูไม่ได้เป็นอะไรกับแซน”

แม่ง จู่ๆ ผมก็รู้สึกโล่งใจ เหมือนเอาอะไรหนักๆ ออกไปจากอก

เกิดเดดแอร์ขึ้นแป๊บหนึ่ง ก่อนที่ผมจะพยายามกลบเกลื่อนด้วยการเปลี่ยนเรื่อง

“เอ้อ ตกลงพี่จะส่งหนังโป๊เข้าประกวดจริงๆ เหรอ?”

“พ่อมึงสิ ใครจะส่งหนังโป๊ประกวดวะ” พี่เสือหันมาดุแบบไม่จริงจังนัก ผมแอบเห็นรอยยิ้มมุมปากของพี่มันด้วย

“แล้วพี่จะทำหนังอะไรอ่ะ บอกได้ป่ะ?” ผมอยากรู้จริงๆ ว่าคนที่ชีวิตอยู่แต่กับหนังโป๊ ในหัวจะคิดอะไร

“กูจะบอกถ้ามึงรับปากจะช่วย”

“ช่วยอะไร?”

“ช่วยกูทำหนังประกวดไง”

“ได้ๆ ได้สิ” ผมรีบรับปากเพราะความอยากรู้

“พรุ่งนี้กูไปรับที่ห้อง”

“อ้าว! ไม่บอกตอนนี้เหรอ?” ผมเขย่าแขนพี่เสืออย่างอยากรู้

“พรุ่งนี้มึงก็รู้เอง”

“โห่พี่ อยากรู้ตอนนี้อ่ะ นะ นะ บอกหน่อย” ผมเอียงคออย่างออดอ้อน พี่เสือผลักหัวผมออกห่าง ผมจึงฝืนดันให้ขยับเข้าไปใกล้ ยื้อกันไปยื้อกันมาอยู่อย่างนั้น

เชี่ย! เหมือนเมื่อคืนเลย

จู่ๆ เรื่องเมื่อคืนก็ผุดขึ้นมาในหัวของผม จนผมหลบตาพี่เสือแทบไม่ทัน พอหันหน้าหนี ก็ดันไปเจอภาพพี่เธมกับพี่แซนบนจออีก

“อ๊ะ อ่าส์”

แม่งเอ๊ย!

ผมหน้าร้อนผ่าว มือไม้ไม่รู้จะเอาวางไว้ตรงไหน สายตาก็ไม่กล้ามองที่จอ เพราะในหัวดันเห็นแต่ภาพตัวเองเมื่อคืน

“มึงอย่าบอกนะว่ามีอารมณ์ตอนนี้น่ะ” พี่เสือดักคอจนผมทำหน้าไม่ถูก

“ปะ เปล่า” ผมรีบปฎิเสธพัลวัน เผลอเงยหน้าขึ้นมองตา ก็พบสายตาของพี่เสือที่มองมาอย่างคาดหวัง

“เงี่ยนก็บอก เดี๋ยวกูช่วย”

เชี่ย! แบบนี้ก็ได้เหรอวะ?

“บ้าเหรอพี่” อยากจะด่า แต่ทำได้แค่ต่อว่าเบาๆ “ผมว่าภาพนี้ก็สวยดี ไม่ต้องตัดออกหรอก” ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง

ได้ยินเสียงหัวเราะหึจากพี่เสือ ก่อนที่เราสองคนจะโฟกัสที่หน้าจอ

กูคิดถูกไหมวะ ที่ตัดสินใจเดินกลับมาช่วยพี่แม่งมันอ่ะ ต้องมานั่งดูหนังโป๊กับคนที่กูลักหลับเขาเมื่อคืนเนี่ยนะ ห่ามึงเอ๊ย!