บทที่ 4 เจอครั้งนี้หนักหน่อย

5 ชั่วโมงต่อมา

@S2_Club

ด้านพรีนหลังจากที่กลับมาจากพัทยารอถึงคอนโดฉันก็หลับไม่รู้เรื่องเลย จากที่คิดจะไปเที่ยวผับแถวพัทยาพอพี่ภูมิรู้เรื่องเข้าเลยต้องกลับ ฉันหลับไปตั้งแต่มาถึงกระทั่งตอนนี้ 3 ทุ่มที่เสียงสมาร์ตโฟนจากพี่ชายตัวดีของฉันที่โทรเข้ามา

“เหอะสั่งให้ฉันกลับ กทม แต่ตัวเองดันเที่ยวต่อที่พัทยานี้นะ เฮียภูมินะเฮียภูมิมันน่านัก” มิวายที่สั่งฉันให้เข้าไปดูผับ ซึ่งเป็นอีกหนึ่งธุรกิจของพี่ชายฉัน ก็ขี้เกียจเข้าผับพี่ภูมินะ แต่ก็ดันปากไวรับปากไปแล้วด้วยสิ ฉันมีพี่น้องสองคน พี่ภูมิอายุมากกว่าฉันถึง 5 ปี ยังไม่มีครอบครัวเพราะนิสัยติดเที่ยวนี้สิ เลยไม่มีสาวๆ คนไหนที่มาเป็นพี่สะใภ้ฉันสักที แต่ก็อยากให้มีนะจะได้เลิกห่วงน้องอย่างฉันสักที ร่างบางงัวเงียตื่นขึ้นมาในเวลา 3 ทุ่มกว่าๆ แต่กว่าจะแต่งตัวเสื้อผ้าหน้าผมเสร็จก็ปาไปเกือบสี่ทุ่มที่ออกจากคอนโด เป็นน้องสาวเจ้าของผับทั้งทีจะแต่งธรรมดาก็คงไม่ใช่ฉัน โทรชวนลิลลี่รายนั้นก็ไม่รับ วันนี้ฉันเลยต้องฉายเดี่ยวเข้าไปดูผับคนเดียว

ใช้เวลา 20 นาทีร่างบางในชุดสายเดี่ยวสีดำก็มาถึงผับหรูย่านใจกลางเมือง แสงไฟสลัวๆ กระทบเข้ากับสายโซ่สายเดี่ยววาวระยิบระยับ ทำเอาเหล่าลูกค้านักท่องเที่ยวราตรีในยามค่ำคืน ชายหนุ่มที่ได้เห็นเป็นอันต้องเหลียวหลังมองตาม

“อ่า...เชี่ย เจ้พรีน เหรอคับเนี้ย” ฟลุคเด็กเฮียภูมิถึงกับเอ่ยมาทักฉัน

“ก็ฉันนะสิ นายคิดว่าใครละ” เสียงหวานเอ่ยตอบพร้อมกับเผยรอยยิ้มให้กับพนักงานภายในร้าน

“เจ้พรีน ทำไมวันนี้เจ้แต่งสวยมาได้ละครับ เจ้เลิกใส่เสื้อฮู้ดมาที่ผับแล้วเหรอครับ” ที่ฟลุคถามแบบนี้ เพราะปกติเฮียภูมิอยู่ใช่ว่าฉันจะแต่งไรแบบนี้ได้ วันนี้เฮียไม่อยู่คืนวันเสาร์ซะด้วย ขอจัดหนักจัดเต็มหน่อยเหอะ เผื่อวันนี้โชคจะเข้าข้างผลักผู้หล่อรวย หุ่นล่ำๆ มาให้ฉันบ้าง

“หูย น้องพรีนเหรอคะ เนี้ย สวยมากเลยค่ะ” พี่ก้อยผู้จัดการร้านสาวสวยพอเจอหน้าฉันถึงกับชมมา

“นิดหน่อยค่ะ พี่ก้อย เฮียไม่อยู่ทั้งทีคืนนี้น้องขอค่ะ”

“เอางั้นเหรอคะ น้องพรีน”

“พรีนแค่พูดเล่นน่ะ”

“แต่งแบบนี้ดูสิ หนุ่มๆ โต๊ะนั้น โต้ะโน้น ลูกค้า VIP ชั้น 2 หูย โต๊ะโน้นด้วย ดูสิคะ จ้องน้องพรีนตาเยิ้มกันเลยทีเดียว ระวังจะโดนไม้เรียวคุณภูมินะคะ ดื้อใหญ่แล้วน้องเรา”

“พี่ก้อยไม่รายงาน เฮียไม่ทราบแน่นอนค่ะ รายนั้นสงสัยยังสนุกที่พัทยา”

“จริงเหรอคะ ร้ายนะเจ้านายเรา” พอพี่ก้อยเอ่ยจบก็ชวนฉันไปที่ห้องทำงานของเฮียภูมิ วันนี้วันเสาร์ลูกค้าแน่นร้านไม่ไหว

อีกด้านของแทคิณ ร่างสูงในชุดเสื้อยืดสีขาวสวมทับด้วยกางเกงยีนส์สีเข้มถึงจะเป็นตอนกลางคืนแต่ด้วยหน้าที่การงานของผมนั้นเป็นไอดอล จะเที่ยวผับปาร์ตี้กับกลุ่มเพื่อนๆ ทั้งทีก็ต้องระวังตัวให้มาก หมวกแก๊ปสีดำเป็นอะไรที่ติดตัวผมตลอด สายตาคมสะดุดเข้ากับร่างบางในชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำพราวระยิบระยับที่เดินขึ้นมาบนชั้นสองของร้าน โซนที่พวกผมนั่ง

!! อึก อึก!! มือหนาหยิบแก้วช็อตขึ้นมาดื่ม แต่สายตานั้นกับเหลือบมองไปยังสาวสวยที่เดินผ่านหน้าโต๊ะของพวกผมไป ถึงแสงไฟภายในร้านจะสลัวๆ แต่นั้นผมก็จำเธอได้ หึ...ใช่ผู้หญิงซุ่มซ่ามที่ชนกับผมเมื่อช่วงบ่ายนี่น่า บอกแล้วไงครับเซ้นส์ผมบอกว่าเราจะได้เจอกันอีกครั้ง

!! อึก อึก !! มือกระดกแก้ว แค่สายตากับมองตามร่างบางอย่างไม่ละสายตา

“ใครวะ ผู้หญิงชุดดำ เมื่อครู่ที่เดินผ่านโต๊ะพวกเราไป” จู่ๆ เสียงไอ้มอสที่นั่งติดไอ้โรมก็ดังขึ้นมา

“ใครวะ คนไหน ชุดดำ ไหนคนไหน แม่งมีเต็มร้านไปหมด” ไอ้วาคิมหันมาตอกหน้าไอ้มอส หึ...! อย่าบอกนะว่าคนที่ไอ้เชี่ยมอสหมายถึงคนเดียวกับผม

“โน้น เธอเดินไปโน้นละ กับคนชุดสีแดง” สายตาทุกคู่จับจ้องไปที่เธอคนนั้น ขณะที่เดินมุ่งหน้าไปยังอีกโซน

“พรีนเหรอ” ทว่าเสียงไอ้โรมก็ดังขึ้นมา

“ใช่ไหม ไอ้ไอดอล” แต่นั้นไอ้รามแม่งหันมาถามผม แต่นั้นคนถูกถามกับนิ่ง มือหนาหยิบแก้วช็อตที่ตั้งเรียงรายราวยี่สิบใบนั้นมาดื่ม

“นิ่งวะ แม่งเนียนชิบหาย” ไม่วายรามยังคงพูดต่อ แต่นั้นกับหันหน้ามาทางแทคิณ

“เชี่ยราม เกี่ยวไรกับแทคิณมันวะ” มอสถามด้วยสีหน้าสงสัย

“นั้นดิ คือไร แอบเหรอวะ มิน่ามองเขาชิบหาย กูว่าละแม่งดูแปลกๆ” วาคิมไม่วายว่าต่อมาอีก

“สนปะ เด็กคณะกูเอง” วาคิมที่พอจะเดาออก ดูเหมือน แทคิณนั้นจะสนใจเพื่อนร่วมคณะตนจึงเอ่ยเสนอขึ้นมา

“หึ...ถ้าพวกมึงหมายถึงพรีน เธอไม่เด็กแล้วนะ เพื่อนนานิลเอง”

“นั้นไง ไอ้โรมรู้จักดี ใช่ไหม” มอสหันไปถามโรม คนสวยคนนั้นเพื่อนเมียมัน

“ไม่ถึงขั้นสนิทแต่ก็คุยกันบ้าง” ด้านโรมถ้าผมเดาไม่ผิดดูเหมือนว่าไอ้เชี่ยคิณจะสนใจพรีนนะผมว่า โรมได้แต่กระตุกยิ้มให้กับแทคิณไปแค่นั้น

“มันแค่อุบัติเหตุเว้ย” เสียงรามที่ดังขึ้นมา

“เชี่ยราม มึงแม่งเงียบทีดิ” แทคิณที่รู้ทันว่ารามจะเผาเขาเรื่องอะไรถึงกับมองเพื่อนตาขวาง

“เชี่ยคิณมึงแม่งอย่าร้อนตัวดิวะ แมนๆ หน่อยจะจีบสาว” รามสวนกลับอย่างไม่ยอม

“สัส รามมึง” แทคิณมองรามอย่างคาดโทษ ครั้งเดียวไอ้รามแม่งก็เล่นแล้ว

“ไรของพวกมึงวะ” มอสถึงกับงงงวยท่าทีของรามและแทคิณ แต่นั้นจู่ๆ ร่างสูงของแทคิณก็ลุกออกจากโต๊ะ

“ไปไหน พูดแทงใจหน่อยถึงกับนั่งไม่ติดเลยหรือไงวะ ไอ้เพื่อนรัก”

“ฟัค ยู เชี่ยโรมเอาน้องมึงไปเก็บทีดิ แม่งแขวะกูไม่เลิก” แทคิณเอ่ยจบก็ลุกออกจากโต๊ะ

“ไปไหนของมึง”

“ดูดบุหรี่”

“ดูบุหรี่หรือตามสาว” วาคิมเอ่ยตามหลัง

“ไอ้คิมมึงแม่งพวกเดียวกับไอ้ราม วะ” แทคิณหันมาว่าให้กับเพื่อน แต่ในจังหวะที่เดินออกจากโต๊ะนั้น

“แก ผู้ชายเสื้อขาวหมวกสีดำคนนั้นคุ้นมากเหมือน พี่แทคิณ X2t เลยอะ” เสียงที่ดังแทรกกับเสียงเพลงมา

“นั้นสิ ใช่มะ” แต่ในจังหวะนั้นจู่ๆ หมวกแก๊ปกับหลุดออกจากหัวของเขา

“อร้าย แก ใช่พี่แทคิณจริงด้วยตัวจริงคือหล่อ งานดีมาก”

“พี่แทคิณ ตัวจริง” เมื่อสาวๆ กลุ่มใหญ่เอ่ยมาเช่นนั้นแทคิณถึงกับก้มตัวหยิบหมวกขึ้นมาใส่ปิดบังใบหน้าและรีบสาวเท้าจากตรงนั้นทันที นาทีนี้เร็วได้เร็วครับ ร่างสูงเดินเบียดผู้คนในยามค่ำคืน แต่เขาจำได้ว่าผับนี้ชั้น 3 นั้นมีห้องพัก แทคิณที่คิดจะออกมาดูดบุหรี่แต่กับต้องมาหนีกลุ่มแฟนคลับแทน ให้ตายเถอะผมก็ระวังตัวแล้วนะครับแต่นั้นกลุ่มแฟนคลับก็ดันอยู่ทุกที่ สายตาคมเหลือบมองด้านหลังที่มีสาวๆ ตามมาถึงสิบคน ชิบหายแล้วไหม

“เฉพาะเจ้าหน้าที่ งั้นเหรอ” ป้ายสีแดงสีติดตรงทางขึ้นชั้นสาม แต่นาทีนี้ก็ไม่สนแล้วครับ

!! แก๊ก !! ห้องที่ 1 2 3 4 5 6 7 8 เปิดไม่ออกถูกปิดเอาไว้ เชี่ยเอ้ย...เอาไงดีวะกู

ห้องหมายเลข 9 มุมสุด

!! แก๊ก !! เปิดได้ รอดแล้วโว้ยกู

!! ฟู่ !! แทคิณที่เข้าห้องมาได้ไม่ทันไร

!! แก๊ก !! เสียงที่ดังมานั้นทำเอาร่างสูงใส่หมวกแก๊ปถึงกับหันมอง

ด้านพรีน ร่างบางที่อาบน้ำเสร็จเดินออกมาจากห้องน้ำผ้าขนหนูที่พันรอบตัวเนินอกเอาไว้นั่น ทว่ากับสะดุดเข้ากับร่างสูงเสื้อยืดสีขาวหมวกแก๊ปที่ยืนอยู่ในห้องของฉัน ดวงตาเรียวเบิกกว้างออกมาด้วยท่าทีตกใจ

“กรี๊ด...” ร่างบางที่คิดว่าเป็นลูกค้าโรคจิตถึงกับแหกปากตะโกนเสียงดังลั่น