บทที่ 3 ของแปลก'ที่ดึงดูด

“ฉัน ขอโทษ มันเป็นอุบัติเหตุ ไม่ได้ตั้งใจ” คนตัวเล็กตอบด้วยน้ำเสียงสั่นไหว ก็ตกใจน่ะสิที่เราบังเอิญมีเรื่องกับคนดัง ฉันหลบสายตาคมคู่ดุที่ไม่พอใจและเหลือบมองที่แขนขาวๆ ของเขาที่ตอนนี้เลอะไปด้วยคราบน้ำกาแฟร้อนๆ ของฉัน อยากจะร้องไห้และหายตัวออกไปจากตรงนี้ นี้มันวันซวยอะไรของฉัน ผ้าที่จะเช็ดคราบพวกนั้นก็ไม่มี แต่ขณะที่ร่างบางพยายามกำลังจะใช้ความคิดนั้น

!! ปรึก !! กับถูกมือหนากระชากตัวเข้าไปในห้องๆ หนึ่ง

“อ่า...” แผ่นหลังบางปะทะเข้ากับผนัง สายตาคู่ดุสำรวจคนตัวเล็กเสื้อผ้าหน้าผม

“แอนตี้แฟน หรือแฟนคลับ” เขาไม่พูดเปล่าแต่กับใช้มือของเขาบีบและดันฉันตัวจมเข้ากับผนังด้วยความแรง แต่นั้นคนถูกถามถึงกับขมวดคิ้วด้วยสีหน้าสงสัย ในตอนนี้นัยน์ตาเขาดุและน่ากลัวมาก

“มะ...ไม่ใช่นะ” จริงอยู่ว่าฉันรู้จักเพราะเราเรียนมหาลัยเดียวกัน และเขายังอยู่กลุ่มเดียวกับโรม แต่ฉันกับแทคิณเราไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัวแต่อย่างใด ไม่เคยพูดคุย ไม่แปลกที่เขาจะเข้าใจฉันเป็นกลุ่มคนพวกนั้น

“เหอะ...” รอยยิ้มอันร้ายกาจผุดขึ้นมาบนใบหน้าอันหล่อเหลา

“คิดเหรอว่าฉันจะเชื่อคำพูดของเธอ เหตุการณ์แบบนี้เธอไม่ใช่คนแรกที่ตั้งใจชน และหวังเข้าหาฉัน” คำพูดอันร้ายกาจหลุดออกจากใบหน้าหล่อๆ ของเขา คนฟังถึงกับหน้าเหวอ

“หว่า แล้วไงเคยเดาอะไรผิดที่ไหน วิธีแบบนี้มันอ่อนมาก ไม่ได้ผลหรอก” พรีนที่ถูกแทคิณต่อว่าเช่นนั้น คนตัวเล็กถึงกับทำหน้าไม่ถูก

“แทคิณ ฉันไม่เคยใช้วิธีสกปรกแบบนี้เพื่อเข้าหานาย” เธอต่อว่าคนกล่าวหาอย่างไม่ยอม เป็นไอดอลดังแล้วไง มาว่าฉันแบบนี้ละใครจะสน

“ก็รู้จักฉันนิ ละไหนบอกไม่ใช่กลุ่มแฟนคลับ” เขาจ้องหน้าเธอด้วยสีหน้าไม่พอใจ ถึงคนตรงหน้าอย่างยัยนี้จะสวยและเสน่ห์ดึงดูดผมมากก็เถอะ แต่เสียดายไม่ใช่สเปคผม

“ใครจะไม่รู้จักนายกันละ ก็เป็นไอดอลนี่น่า” เมื่อโดนคนหล่อปากร้ายสายตาจ้องมองแบบนี้ มันก็เขินอยู่นะ แต่ยัยนี้เสียงแข็งใส่ผม หรือว่าเธอจะไม่ใช่กลุ่มพวกนั้นและไม่ตั้งใจจริง

“พริตตี้สินะ” สายตาสำรวจชุดที่เธอสวมใส่ จัดว่าอยู่ในโทนนั้น แต่คนตัวเล็กนั้นกับส่ายหัวให้เขา

“ไม่ใช่นะ ฉันแค่มาดูเขาแข่งรถ และมาหยิบกาแฟให้พี่ชาย แต่นายออกจากห้องมาชนฉันเอง ฉันไม่ได้ตั้งใจขอโทษด้วย” จะว่าไปผมรู้สึกคุ้นหน้าเธอมากเหมือนเคยเจอที่ไหนแต่นึกไม่ออก ให้ตายเถอะเจอคู่นอน แฟนคลับมาเยอะต่อเยอะ แต่กลิ่นน้ำหอมกลิ่นตัวยัยนี้ฟุ่งติดจมูกและดึงดูดผมชิบหาย

“เชื่อก็ได้ว่าเธอไม่ได้ตั้งใจเข้าหาฉัน”

“แน่นอนอยู่แล้ว ทีนี้จะปล่อยมือออกจากตัวฉันได้ยัง” ถึงจะเป็นคนดังอยู่ใกล้ๆ ในห้องสองต่อสองแบบนี้ก็ไม่ไหวนะ หล่อแล้วไง ไม่ใช่แฟนใครเขาอยากจะอยู่ด้วยกันละ

“เราเคยเจอกันไหม” เขาถามเธอ

“เคยสิ ก็ฉันเป็นเพื่อนและเรียนห้องเดียวกับยัยนานิล แฟนโรมเพื่อนของนายอะ” เธอบอกเขา หึ...ยัยนี้เนี้ยนะเป็นเพื่อนนานิลถึงว่า เหมือนผมเคยเจอเธอที่ไหนมาก่อน จะว่าไปเพื่อนนานิลก็สวย น่ารัก หลายคนเลยแหละ

“มือนายเจ็บมากใช่ไหม ฉันไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษด้วย”

“อืม นิดหน่อยน่ะ แต่ก็แสบมากเพราะกาแฟของเธอมันร้อน” อ่า...ฉันไม่น่าถามอะไรแบบนี้เลย ขนาดฉันโดนนิดเดียวยังแสบมากเลย แต่ดูเขาสิ แขนแดงเป็นจ้ำๆ รู้สึกผิดชะมัด

“นะ...นายจะไม่เอาเรื่องฉันใช่ไหม” พรีนถามเขาน้ำเสียงตะกุกตะกัก ไม่เป็นตัวเองเอาเสียเลย

“หึ...” แต่นั้นคนถูกถามกับแค่นยิ้มเสียงออกมา

“ถ้ากลัวมากก็เช็ดมันให้ฉันสิ” ดวงตาเรียวเล็กมองหาทิชชู่ภายในห้องแต่มันกับไม่มี ให้ตายสิแล้วจะเอาไรเช็ดละทีนี่ บนตัวเหรอเสื้อเอวลอยคงไม่ได้แน่

“ยื่นมือมาดิ มือนายเลอะจะเช็ดให้” ฉันบอกให้เขาไปนั่งที่เก้าอี้ แทคิณยอมยื่นมาให้ฉันอย่างว่าง่าย แต่นั้นเธอกับทำในสิ่งที่เขาไม่คาดคิดเธอดึงกระโปรงสั้นเพียงไม่กี่คืบของตนมาเช็ดมือแทนให้กับผม

“เฮ้ย...นี้เธอ”

“นายก็เห็นว่าตรงนี้ไม่มีผ้า ฉันไม่มีอะไรเช็ดให้ นายคงไม่ถือหรอกใช่ไหม ลืมๆ มันไปเถอะน่า ขอบคุณนายมากที่ไม่เอาเรื่องฉัน” เอ่ยจบร่างบางก็เดินออกจากห้องไป ทำเอาไอดอลหนุ่มอย่างแทคิณถึงกับหัวเสีย ตาคมได้แต่มองมือตัวเองภาพที่เธอดึงกระโปรงสั้นๆ มาเช็ดที่แขนของเขา

“หึ...เกิดมาพึ่งเคยพบเคยเจอ ต้องเป็นผู้หญิงแบบไหน ถึงได้กล้าทำเรื่องน่าอายแบบนี้กับเขา ของแปลกสินะ” แทคิณถึงกับส่ายหัวให้กับคนที่เดินหนีตนไป อ่า...เขาไม่น่าพลาดเลยที่ลืมถามชื่อเธอ แต่ไม่เป็นไรเซ้นส์ผมดูเหมือนว่าเราจะได้เจอกันอีกแน่นอน แทคิณได้แต่คิดจากนั้นร่างสูงก็เดินออกจากห้อง แขนผมมันก็แสบๆ อยู่นะ แต่ไม่เป็นไรในรถผมมียาทา เพราะพี่เก้าผู้จัดการส่วนตัวเตรียมยานวดยาทาติดไว้ในรถผมอยู่แล้ว พอผมเดินออกมาถึงพวกไอ้โรม

“สัสคิณ มึงแม่งช้าวะ ไอ้มอสมันไปกับไอ้โรม กูกลับกับมึงละกัน” เหอะไอ้รามมันพูดมากพูดไม่หยุด ไอ้โรมไม่เอามันกลับกรุงเทพด้วยอะครับ ส่วนตอนมาผมมากับไอ้มอส ที่ตอนนี้มันไปกับไอ้โรมแล้ว

“มึงพูดมาก จนพี่มึงรำคาญเลยดิ” ผมเอ่ยพร้อมกับเดินนำหน้าไอ้รามไปที่รถ แต่ขณะที่ร่างสูงในชุดเสื้อยืดสีดำ ใบหน้าอันหล่อเหลาสวมทับด้วยแมสปิดจมูกและหมวกแก๊ปสีดำนั้น

“อร้าย พี่แทคิณ จะกลับแล้วเหรอคะ บายๆ ค่ะ” เสียงของกลุ่มแฟนคลับที่ดังขึ้นมา แต่นั้นผมและไอ้รามก็เลือกที่จะเดินไปอีกทาง ขณะที่ร่างสูงเดินไปที่รถนั้นสายตากับสะดุดเข้ากับร่างบางอันคุ้นตา

“พรีน กระโปรงสีขาวๆ ของมึง เลอะอะไรมาน่าเกลียดมาก”

“ชัดเลย ใช่ไหมมึง”

“เต็มเลยอะ”

“จะโทษใครได้กูซุ่มซ่ามเดินไปชนเขาเอง” เสียงเล็กที่เอ่ยกับเพื่อนเธอ ผมพึ่งสังเกตว่ารถที่จอดข้างรถผมนี้คือรถของยัยนี้

“พรีน งั้นเหรอ” แทคิณที่หลุดเอ่ยชื่อเธอขึ้นมา แต่นั้นทำเอาร่างบางที่ดูกระโปรงตัวเองนั้นถึงกับหันมาสบตาเขา เราเจอกันอีกแล้ว

“นายเรียกฉันเหรอ” เธอหันมาถามเขา

“ปะ...เปล่า ไอ้รามเรียกเธอป่าวละ” รามที่ไม่รู้เรื่องอะไรถึงกับงง เหอะกูไปเรียกพรีนตอนไหนเหอะ รามมองหน้าเหมือนจะถามกลับ รู้ครับว่าสาวๆ กลุ่มนี้เป็นเพื่อนเรียนคณะเดียวกับพี่สะใภ้ผม แต่แม่งไอ้เชี่ยคิณ แปลกวะ เพื่อนผมแม่งแปลกชิบหาย มันไม่ใช่เหรอที่เรียกชื่อเธอ

“เออ สงสัยฉันจะหูฝาดไปเอง” พรีนเอ่ยจบร่างบางก็เปิดประตู นั่งข้างฝั่งคนขับทันที แทคิณมองตามจนกระทั่งรถมัสแตงคันสีแดงที่วิ่งออกไป

“ฮืม...” รามที่เห็นท่าทีของแทคิณถึงกับส่งเสียงขึ้นมา

“จะมองรถ หรือจะมองคน”

“สัส รามมึงแม่ง” แทคิณที่รามว่ามาเช่นนั้น ถึงกับมองหน้าเพื่อน

“สนปะ แก๊งค์พี่สะใภ้กูเอง”

“เรื่อง...” คนถูกแซวยังคงเปลี่ยนเรื่อง

“เหอะ ให้มันแน่ว่ามึงไม่ได้สนใจ 1 ใน 3 สาวนั้น กูเห็นนะว่าพรีนเดินออกมาจากห้องแต่งตัวมึง ไม่ได้ขี้เสือกนะโว้ย แต่แม่งตากูนี้จริงๆ เลย” รามไม่พูดเปล่าแต่กับยกมือขึ้นมาตบที่ตาตัวเองเบาๆ

“แอบแดกกันแล้ว”

“แดกเชี่ยไร ยัยนั้นชนกูกาแฟหกใส่แขนกูทั้งแสบทั้งแดงเนี่ย” แทคิณไม่เพียงแค่พูดแต่กับยกแขนขึ้นมาให้รามดูและเปิดลิ้นชักหยิบหลอดยาขึ้นมาทา

“อ้าว...นี้กูเดาผิดเหรอเนี้ย” รามถึงกับยกมือขึ้นมาเกาหัว จากนั้นก็ทำหน้าที่ขับรถพาไอ้ไอดอลคนดังกลับกทม รับบทเป็นผู้จัดการมันแล้วหนึ่งแต่ไม่มีเงินเดือนให้ผมนะครับ รามได้แต่คิด