09 งั้นเรามาเริ่มครั้งแรกเลยเป็นไง

เมนิลาขยี้ตาดูหลายครั้งเพราะโลเคชั่นที่ชินอิจิส่งให้มาหยุดอยู่ที่หน้าบริษัทแห่งหนึ่งที่มีขนาดใหญ่โตมโหฬาร เหนือความคาดหมายที่คิดไว้เยอะเลย

ก็อย่างว่า...พ่อของชินอิจิเป็นถึงผู้บริหารมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังที่มีค่าเทอมแพงที่สุดในเมืองไทย

“ใช่คุณเมนิลาหรือเปล่าครับ” เสียงพนักงานบริษัทเอ่ยถามอย่างสุภาพ

“ค่ะ พอดี...เอ่อ...ฉันนัดคุณชินอิจิไว้ เขาอยู่ที่นี่ใช่ไหมคะ”

“ครับ ตามมาเลย คุณชินอิจิให้ผมลงมารับคุณ”

เมนิลาเดินตามเข้าไปอย่างสงบเสงี่ยม แต่ก็รู้สึกว่าการแต่งตัวของเธอไม่เข้ากับที่นี่เลย เหมือนกำลังไม่ให้เกียรติสถานที่ยังไงก็ไม่รู้ เพราะเธออยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนส์ขายาวสีดำ สวมรองเท้าผ้าใบคู่ใจ แล้วดูพนักงานในบริษัทสิ ทุกคนหันมามองเป็นตาเดียวกันจนเธอรีบดึงหมวกแก๊ปลงปิดหน้าเอาไว้ พอเข้ามาถึงในลิฟต์หรูสีทองอร่ามก็ถึงกับถอนหายใจพรืดใหญ่

ไม่คิดว่าบริษัทของเขาจะหรูหราขนาดนี้ แล้วขากลับเธอก็ต้องเดินฝ่าสายตาหลายร้อยคู่ของพนักงานอีกใช่ไหม

ติ๊งงง!!

เสียงประตูลิฟต์ถูกเปิดออกที่ชั้นบนสุดของตึก เมานิลาก้าวเท้าออกมาอย่างระมัดระวัง โชคดีที่ชั้นนี้ไม่มีพนักงาน จะมีก็แค่บอดิการ์ดร่างสูงยืนเฝ้าหน้าห้องอยู่

“คุณชินอิจิอยู่ข้างในครับ”

“ละ...แล้วคุณไม่เข้าไปด้วยหรอคะ” เมนิลารีบหันไปถามเพราะเธอไม่กล้าเข้าไปคนเดียว

และดูบอดิการ์ดพวกนั้นสิ น่ากลัวเป็นบ้าเลย

“คุณชินอิจิไม่อนุญาตให้ใครเข้าไปยกเว้นคุณ เชิญครับ...”

เมนิลาสูดลมหายใจเข้าลึกๆเรียกความกล้าของตัวเองกลับคืนมา โค้งศีรษะให้บอดิการ์ดที่ยืนทำหน้าเข้มอยู่หน้าประตู พวกเขาปรายตามมองแล้วพยักหน้ากลับเล็กน้อย ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะเปิดประตูให้เธอเข้าไปข้างใน

“มาแล้วหรอ” ชินอิจิที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยท่าทางผ่อนคลายพูดขึ้น วันนี้เขาอยู่ในชุดสูทดูดีซึ่งดูแตกต่างจากตอนที่อยู่ในชุดนักศึกษา

ดูมีความน่าเกรงขาม ดูมีออร่านักธุรกิจ ทำให้เธอถึงขั้นตกตะลึง ไม่คิดว่าเขาจะดูดีขนาดนี้

“อืม ก็นายบอกให้ฉันมาไม่ใช่หรอ”

“นั่งลงก่อน”

“ฉันมีเวลาไม่มากนะ เพราะต้องไปทำงานต่อ” เมนิลารู้สึกประหม่าเมื่อต้องอยู่ด้วยกันสองต่อสอง เพราะยังจำภาพเหตุการณ์เมื่อคืนได้ดี

“ถ้ารีบมากงั้นก็จ่ายมาห้าแสน แล้วฉันจะยอมจบเรื่องนี้”

“ฉันให้นายแน่ แต่นายก็ต้องให้ฉันเหมือนกัน”

“ทำไมฉันต้องให้เธอ”

“ก็เมื่อคืนฉันเมามาก...ละ...แล้วนายก็ขืนใจฉันตอนเมา เพราะงั้นนายก็ต้องจ่ายมาให้ฉันห้าแสน”

“จะเรียกเงินทั้งที ทำไมไม่ดูสารรูปตัวเองก่อน แบบนี้...” ชินอิจิปรายตามองตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วส่ายหน้า “ห้าพันฉันยังว่าแพงเลย”

“ไม่รู้แหละ ในเมื่อนายพรากสิ่งล้ำค่าจากฉันไป นายก็ต้องชดใช้เป็นจำนวนเงินห้าแสนบาท ไม่อยากนั้นฉันจะแจ้งตำรวจ!”

“อ้อ! ที่กล้ามาหาฉันถึงที่นี่ เพื่อจะมาคุยเรื่องค่าตัวสินะ”

เมนิลาได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอจากร่างสูง เหมือนกำลังสะใจที่เห็นเธอจนตรอก

“ใช่! ทุกอย่างเป็นเงินเป็นทอง รวมถึงตัวฉันด้วย ถ้านายไม่จ่าย ฉันก็จะไม่จ่ายเหมือนกัน!”

“เธอกล้ามากนะที่มาขู่คนอย่างฉัน” ชินอิจิปรบมือให้กับความกล้าของคนตัวเล็ก ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนมาขู่กรรโชกแบบนี้ “แล้วเธออยากได้เพิ่มอีกหรือเปล่า ห้าแสนฉันว่ามันน้อยไปนะ เธอมาช้าไปสิบนาที เพราะฉะนั้นฉันจะคิดดอกเบี้ย”

“ว่าไงนะ!”

“หกแสน”

“ห๊ะ!”

“หกแสนคือค่าปรับที่เธอมาช้าไปสิบนาที”

“จะหน้าเลือดเกินไปแล้วนะ ฉันไม่จ่าย!!”

“ถ้าเธอไม่จ่ายงั้นเราก็คงต้องเจอกันที่โรงพักแล้วแหละ อย่าลืมนะว่าฉันมีกล้องหน้ารถ แล้วเธอก็เป็นคนขับรถมาชนเอง”

กร๊อดด!!

เมนิลากำหมัดแน่นด้วยความโกรธจัด ไม่เคยเห็นใครหน้าเลือดขนาดนี้มาก่อน เพราะเห็นว่าเธอจนกว่าใช่ไหมถึงได้รังแกกันขนาดนี้

คงมีอยู่ทางเดียวที่เธอจะสามารถหาเงินมาใช้หนี้ได้ในเวลาที่กำหนด นั่นก็คือ...ทำเหมือนเมื่อคืน!

ไหนๆก็เสียมันไปแล้ว คงไม่มีอะไรให้เธอต้องรักษาอีกแล้วแหละ

“นายอยากให้ฉันทำเหมือนเมื่อคืนใช่ไหม”

“...” ชินอิจิไม่ตอบ เอาแต่มองหน้าสวยด้วยสายตานิ่งเรียบ ซึ่งเมนิลาเองก็รู้คำตอบดีว่าคนอย่างเขาต้องการอะไร

“ถ้าฉันนอนกับนายอีกครั้ง นายจะยกหนี้ให้ฉันใช่ไหม” เธอถามเสียงสั่น ไม่รู้เพราะความโกรธหรือกำลังกลัวถึงทำให้ร่างสั่นเทาได้ขนาดนี้

“แล้วเธอคิดว่าแค่ครั้งสองครั้งจะใช้หนี้หมดหรอ”

“แล้วนายต้องการเท่าไหร่”

“จนกว่าฉันจะพอใจ”

“ว่าไงนะ! นี้นายกำลังมัดมือชกฉันอยู่นะ”

“ผู้หญิงบางคนประสบการณ์เยอะกว่าเธอเขายังเรียกแค่ห้าพันเอง แต่นี่ไม่มีอะไรดีเลยสักอย่าง จะมาเรียกห้าแสน ไม่มากเกินไปหน่อยหรอ”

“ถ้างั้นห้าครั้ง! นายพอใจไหม”

“…” ชินอิจิกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง สาวเท้าเข้ามาใกล้ๆจนเมนิลาถอยหลังกรู่ด้วยความกลัว “แล้วถ้ามันไม่หยุดอยู่ที่ห้าครั้งล่ะ”

“ฉันมีลิมิตให้นายแค่ห้าครั้ง หลังจากนั้น...ต่างคนก็ต่างไป” เมนิลาเงยหน้าขึ้นสบตากับร่างสูง เป็นครั้งแรกที่เธอได้สำรวจใบหน้าของเขาใกล้ๆ

ยอมรับว่าชินอิจิเป็นผู้ชายที่หล่อเหลาเอามากๆ ใบหน้าขาวเนียนละเอียดจนผู้หญิงอย่างเธอยังอายเลย รูปร่างสูงโปร่งไม่อ้วนไม่ผอมจนเกินไป ใส่ชุดไหนก็ดูดีไปหมด

ทุกอย่างลงตัวมากติดอยู่ที่...นิสัยอย่างเดียว

ชินอิจิกระตุกยิ้มมุมปากด้วยความพอใจ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าท้าทายเขาขาดนี้ เธอคือคนแรกและคนเดียวที่เขาอยากลองขย้ำเล่นเพราะรู้สึกสะดุดตาตั้งแต่แรกเจอ ตั้งแต่ตอนที่เขานั่งอยู่ในรถ

เพียงแค่เสี้ยววินาทีที่เห็นหน้าหวาน ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงอย่างไม่ทราบสาเหตุ ใช่ว่าจะไม่เคยเจอผู้หญิงสวย แต่เขาไม่เคยเจอผู้หญิงที่ทำให้หัวใจเต้นแรงตั้งแต่แรกเจอ และมันก็ยิ่งท้าทายขึ้นเรื่อยๆเมื่อเธอเป็นคนยื่นข้อเสนอให้

“ได้สิ งั้นเรามาเริ่มครั้งแรกเลยเป็นไง”