08 ความวัวยังไม่หาย

@เช้าวันถัดมา

“อื้อ....” แสงแดดไล่โลมผ่านม่านหน้าต่างเข้ามา ปลุกให้หญิงสาวที่กำลังนอนหลับฝันหวานตื่นขึ้นมาด้วยอาการไม่ค่อยสดใสเท่าไหร่ “ปวดหัวใจเลย”

ร่างเล็กดีดตัวลุกขึ้นนั่งในสภาพผมเผ้าชี้ฟู พบว่าเธอกำลังนอนอยู่ในห้องของตัวเอง ใบหน้าเนียนสวยซีดเผือดลงทันใดเพราะจำได้ว่าเมื่อคืนถูกชินอิจิพยายามขืนใจในห้องน้ำ!

“ไม่นะ!” เมนิลารีบก้มลงสำรวจเรือนร่างซึ่งอยู่ในชุดนอนตัวโปรด แต่ร่องรอยที่ปรากฏอยู่นั้น ตอกย้ำว่าหลังจากที่สลบไปแล้วชินอิจิต้องทำอะไรเธอแน่ๆ และเขาคงเป็นคนพาเธอกลับมาส่งที่บ้าน “ไม่จริง มะ...มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ”

ในขณะที่น้ำตากำลังจะร่วงลงมา ก็มีใครบางคนเปิดประตูพร๊วดเข้ามาทำให้เมนิลารีบยกมือปาดน้ำตาทิ้ง

“ตื่นแล้วหรอ น้ำทำข้าวต้มมาให้” อามิตาเดินเข้ามาพร้อมถาดอาหาร เห็นใบหน้าซีดเผือดของพี่สาว “พี่หมีเป็นอะไร ปวดหัวหรอ”

“ปะ...เปล่า” เมนิลาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เรียกความเข้มแข็งกลับคืนมา “พี่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้ว...เอ่อ....ใครเปลี่ยนชุดให้พี่”

“เมื่อคืนมีพี่ผู้ชายหน้าหล่ออย่างกะดาราเกาหลีขับรถมาส่งพี่ที่บ้าน ตอนนั้นพี่เมามาก พูดไม่รู้เรื่องเลย ส่วนคนที่เปลี่ยนชุดให้พี่ก็คือน้ำเอง”

“ผู้ชายคนนั้น...เอ่อ....ไม่ได้ทำอะไรพี่ใช่ไหม”

“น้ำจะไปรู้หรอ แล้วพี่มากับเขาได้ยังไงล่ะ” อามิตาเขยิบเข้ามาใกล้ๆพี่สาวด้วยความตื่นเต้น เพราะร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นเมนิลามากับผู้ชายยกเว้นอาจารย์อดิรุจน์ “เขาเป็นแฟนพี่หรอ”

“จะบ้าหรอน้ำ! เขาจะเป็นแฟนพี่ได้ไง”

“แต่น้ำเห็นร่องรอยบนตัวพี่นะ อย่าอายเลย แฟนพี่ก็ดูรวยออก”

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ใช่แฟน เขาเป็น...เอ่อ...เพื่อนร่วมห้อง”

“แต่น้ำเคยไปหาพี่ที่มหา’ลัย ไม่เคยเจอผู้ชายคนนี้เลยนะ”

“เขาเพิ่งย้ายมา ส่วนรอยนี่” เมนิลาก้มลงมองรอยแดงตามเนื้อตัว โดยเฉพาะเนินอกที่มันเด่นชัดเอามากๆ “…สงสัยพี่แพ้แอลกฮอล์”

“น้ำก็นึกว่าพี่เป็นแฟนกับเขาซะอีก ผู้ชายอะไรหล๊อหล่อ หล่อที่สุดเท่าที่เคยเจอมา ผิวก็ข๊าวขาว เจอครั้งแรกน้ำยังตกตะลึงเลย ไม่น่าเชื่อว่าพี่จะมีเพื่อนหล่อรวยขนาดนี้ เพราะรถที่เขาขับมาเมื่อคืน ราคาเกือบห้าสิบล้านเลยนะ”

“มันก็แค่รูปลักษณ์ภายนอก แต่นิสัย...เอ่อ...ไม่ค่อยดีเท่าไหร่” เมนิลาพูดตามเนื้อผ้า ชินอิจิเป็นคนหล่อมาก หล่อที่สุดเท่าที่เคยเจอมา แต่นิสัยของเขาดันสวนทางกับหน้าตา

“ถึงว่า....พี่เขาดูไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่ น้ำยังรู้สึกกลัวๆเลย แต่เขาไม่ทำอะไรพี่ก็ดีแล้ว คราวหน้าก็อย่าเมาหัวราน้ำขนาดนี้ล่ะ”

“อะ...อืมๆ” เมนิลาบีบมือเข้ากันแน่น ใครบอกว่าชินอิจิไม่ได้ทำ...เขาทำมันลงไปแล้วเมื่อคืน ทำลายชีวิตของเธอจนย่อยยับ!

หลังจากที่อามิตาออกจากห้องไป เมนิลาก็นั่งเลื่อนลอยดูชามข้าวต้มที่น้องสาวเป็นคนทำให้ แต่เธอเองก็กินไม่ลงเพราะสมองวนคิดแต่เรื่องเมื่อคืน

คงสะใจมากสินะที่ได้ทำลายชีวิตเธอ พวกคนรวยชอบรังแกคนไม่มีทางสู้!

เมนิลาทานข้าวไปได้สองสามคำก็อิ่มเพราะยังรู้สึกพะอืดพะอมอยู่ จึงตัดสินใจนอนต่ออีกรอบเผื่อจะสดชื่นขึ้นมาบ้าง ไหนๆวันนี้ก็เป็นวันหยุด ไม่ได้ออกไปไหนอยู่แล้ว

ช่วงสายของวันเมนิลาได้รับจดหมายปริศนาจากบุรุษไปรษณีย์ซึ่งไม่ได้ระบุผู้ส่ง แต่พอเปิดอ่านเท่านั้นแหละ จดหมายฉบับนั้นถึงกับหล่นจากมือ

“นะ...นี่มัน!” เมนิลาอกสั่น เสียงสั่น เบิกตากว้าง ขยี้ตาดูอีกรอบเพราะข้างในคือใบเสร็จค่าซ่อมรถจำนวนห้าแสนกว่าบาท

พรึ่บ!

เธอเข่าอ่อน ทรุดร่างลงนั่งพิงกรอบประตูอย่างหมดเรี่ยวแรง ความวัวยังไม่หาย ความควายเข้ามาแทรก รอยถลอกแค่นิดเดียวถึงกับห้าแสนเลยหรอ

จู่ๆคำพูดของชินอิจิก็ดังขึ้นมาในหัว

‘อย่าทำเป็นไขสือ รถฉันไม่ใช่ราคาห้าบาทสิบบาทนะ’

“เวรกรรมอะไรของเธอเนี่ย ไม่จบไม่สิ้นสักที”

เมนิลายกมือกุมขมับ ลำพังแค่หาเลี้ยงตัวเองยังจะไม่รอดเลย นี่ต้องมาหาเงินใช้หนี้ค่าซ่อมรถอีกหรอ โหดร้ายเกินไปไหม

ถ้าฟ้ากำลังเล่นตลก...บอกเลยว่าตอนนี้เธอไม่ตลก!

“ย่ำยีฉันไปแล้วยังไม่พอ ยังกล้าส่งจดหมายมาข่มขู่ฉันอีกหรอ”

เมนิลาสูดลมหายใจเข้าลึกๆเรียกสติกลับคืนมา ในเมื่อชินอิจิย่ำยีเธอไปแล้ว เธอก็จะเรียกร้องค่าสินไหมจากเขาเป็นจำนวนเงินห้าแสนบาทแลกกับค่าซ่อมรถ ถึงมันจะดูไม่มีศักดิ์ศรี แต่อย่างน้อยสิ่งที่เสียไปแล้วก็จะต้องไม่สูญเปล่า

ครืด...ครืด...

ในระหว่างที่เมนิลากำลังนั่งคิดหาทางออก จู่ๆมือถือเครื่องเก่าหน้าจอแตกแต่ยังไม่ได้ซ่อมก็ดังขึ้น ปลายสายเป็นเบอร์แปลกโทรเข้ามา

“...ฮัลโหล”

(กำลังนั่งอ่านจดหมายอยู่หรอ)

“นาย! นะ...นายได้เบอร์ฉันมาจากไหน”

(ได้มาจากไหนไม่สำคัญหรอก เรื่องสำคัญของฉันก็คือ...เห็นใบเสร็จนั่นแล้วใช่ไหม)

“นายจงใจส่งมาข่มขู่ฉันใช่ไหม!”

(ไม่ได้ข่มขู่ แต่มันเป็นการทวงหนี้ทางอ้อมต่างหาก)

“อยากรู้เหลือเกิน ทำไมนายถึงคอยหาเรื่องกลั่นแกล้งฉันอยู่ตลอดเวลา อย่างเมื่อคืนก็เหมือนกัน...นะ...นายเอ่อ....”

(ฉันทำไม?)

“ก็นายแอบทำเรื่องอย่างว่าในห้องน้ำไง อย่าคิดว่าฉันจะยอมนะ ผู้ชายเลวๆอย่างนายไม่มีวันรังแกฉันได้ตลอดไปหรอก!” เธอตะคอกกลับอย่างเหลืออดเหลือทน แต่รู้สึกว่าวันนี้ปลายสายจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

“ไม่เอาน่า อย่างเพิ่งอารมณ์เสียสิ วันนี้คือวันชำระหนี้นะ”

“ชำระหนี้อะไร!”

(ก็ที่ฉันส่งไปไง)

“ฉันจะไม่จ่ายแม้แต่บาทเดียว!”

(ถ้าไม่จ่าย....งั้นเธอกับน้องสาวก็เตรียมตัวหาที่ซุกหัวนอนใหม่ได้เลย บ้านหลังเล็กๆเท่ารูหนูแบบนั้น น่าจะขายได้ไม่ถึงสามแสน ที่เหลือสองแสนฉันจะให้เธอผ่อนจ่ายก็แล้วกัน)

“บ้านหลังนี้เป็นบ้านที่พ่อกับแม่ฉันสร้างด้วยน้ำพักน้ำแรง ถึงมันจะเก่า หลังคาจะรั่ว แต่ฉันจะไม่มีวันยกให้ใครเด็ดขาด!”

(ถ้างั้นก็ไปหาเงินมาใช้หนี้ฉันสิ ฉันต้องการวันนี้....และเดี๋ยวนี้)

“ได้…” เมนิลาสุดลมหายใจเข้าลึกๆระงับความคุกรุ่นในใจ เพราะตอนนี้โกรธจนหูอื้อตาลายไปหมด “ตอนนี้นายอยู่ที่ไหน ฉันจะไปหา!”

(ฉันอยู่ที่บริษัท....เธอกล้ามาไหมล่ะ)

“กล้าสิ ทำไมจะไม่กล้า!”

(งั้นเดี๋ยวฉันจะส่งโลเคชั่นให้ อีกสิบหานาทีเธอต้องมาถึงที่นี่ ไม่งั้นฉันจะคิดดอกเบี้ย)

“ไอ้คนหน้าเลือด!”

(ตกลงตามนี้ หวังว่าจะเข้าใจนะสาวน้อย หึ...หึ)