07 อย่าท้าทายฉัน

สามชั่วโมงผ่านไป...

ฟาติมาบังคับให้เมนิลาหมดแก้วจนกระทั่งเธอเริ่มรู้สึกมึนๆหัว เลยขอตัวไปเข้าห้องน้ำเพราะรู้ตัวว่าดื่มต่อไม่ไหวแล้ว

โชคดีที่พรุ่งนี้เป็นวันหยุด ไม่งั้นคงไปเรียนไม่ไหวแน่ๆ

“อึก! ไม่น่าบ้าจี้ตามยัยฟ้าเลย” พอมาถึงห้องน้ำหญิงสาวก็รู้สึกพะอือพะอมจนต้องโก่งคออาเจียน แต่ก็ไม่มีอะไรออกมา ดวงตากลมโตมองภาพตัวเองในกระจกพบว่าตอนนี้ชุดที่เธอสวมใส่ คอเสื้อมันร่นลงมาจนเห็นที่แปะจุกสีเนื้อ

แล้วชุดที่ฟ้าติมาซื้อให้ก็ค่อนข้างคอกว้างด้วยสิ

ในขณะที่เธอกำลังจัดแจงเสื้อผ้าของตัวเอง ก็มีใครบางคนแอบย่องเข้ามาในห้องน้ำแล้วล็อคกลอนเอาไว้ พร้อมกับกำชับให้ลูกน้องเฝ้าหน้าประตูไว้

“ก็เห็นหมดแล้วนี่ จะอายอะไร”

“อ๊ะ!! นะ...นาย!” เมนิลาอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อเห็นชายร่างสูงเดินเข้ามา ทั้งๆที่มันคือห้องน้ำหญิง

“ขอบคุณที่ยังจำฉันได้” ชายหนุ่มแสยะยิ้มมุมปาก เดินเข้ามาใกล้ๆ ยกสะโพกขึ้นนั่งบนอ่างล้างหน้าพรางมองหน้าสวยของที่กำลังขึ้นสีแดงระเรื่อ

“นะ...นายเข้ามาได้ยังไง นี่มันห้องน้ำหญิงนะ!”

“แล้วไง ทำไมต้องกลัว ในเมื่อคุณอาของฉันเป็นเจ้าของผับนี้”

“ตะ...แต่นายไม่ควรเข้ามา เอิ้ก! นายก็รู้ว่ามันไม่เหมาะสม”

“พอดีว่าฉันเห็นแมวหลุดเข้ามาในห้องน้ำ ก็เลยเดิมตามมาดู”

“ไหนแมวของนาย”

ชินอิจิยิ้มร้ายด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ฉับพลันสายตาคู่นั้นก็ทอประกายความโกรธจัด เพราะรู้สึกไม่พอใจกับการแต่งตัวของเมนิลา ไหนจะภาพที่เธอกำลังนั่งจู๋จี๋กับไอ้อาจารย์คนนั้นอีก

“แมวตัวนั้นก็ยืนอยู่ข้างหน้านี่ไง”

“ฉันไม่ตลกนะ! ฉะ...ฉันจะออกไปแล้ว”

พรึ่บ!!

ยังไม่ทันที่จะหมุนตัวออกไปจากห้องน้ำ ชินอิจิก็กระชากร่างบางเข้ามาปะทะอกอย่างรวดเร็ว

“ทำไม! จะออกไปนั่งจู๋จี๋กับไอ้อาจารย์หน้าจืดคนนั้นหรอ”

“นั่นมันเรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับนาย!”

“ทำไมจะไม่เกี่ยว อย่าลืมสิว่าเธอติดหนี้ฉันอยู่”

“หนี้อะไร?”

“อย่าทำเป็นไขสือ รถฉันไม่ใช่ราคาห้าบาทสิบบาทนะ”

“ถ้าเป็นเรื่องนั้นล่ะก็....ค่อยตกลงกันพรุ่งนี้ ฉันออกจากโต๊ะมานานแล้ว เดี๋ยวเพื่อนสงสัย”

“อยากรีบกลับไปจู๋จี๋กับมันขนาดนั้นเลยหรอ แล้วดูการแต่งตัวสิ” ชินอิจิปรายตามองร่างบางตั้งแต่หัวจรดเท้า ดวงตาคมกริบนั้นวาวโรจน์ขึ้นเรื่อยๆ “ไม่ยักจะรู้นะว่าเธอก็เป็นคนแบบนี้”

“นายไม่มีสิทธิ์มาตัดสินคนอื่น ฉันจะแต่งตัวแบบไหนมันก็เรื่องของฉัน”

“เท่าไหร่ล่ะ พันห้าหรือสามร้อย”

“นายกำลังดูถูกฉันอยู่นะ”

“หึ! สภาพแบบนี้สามร้อยน่าจะแพงไป”

เพี้ยะ!!

เมนิลาไม่สามารถทนฟังคำดูถูกได้อีกต่อไป มือเรียวฟาดลงไปที่แก้มสากฉาดใหญ่จนหน้าหัน จนได้ยินเสียงสบถด้วยถ่อยคำหยาบคายจากร่างสูง

“ถึงฉันจะจนกว่านาย แต่นายก็ไม่มีสิทธิ์มาดูถูกฉัน เพราะฉันไม่ใช่คนสิ้นไร้ไม้ตอกจนถึงขั้นขายตัวเลี้ยงตัวเอง!”

“นี่เธอกล้าตบฉันหรอ!”

“ใช่! และฉันจะทำมากกว่านี้ ถ้านายยังไม่เลิกดูถูกคนอื่น”

“รู้ตัวหรือเปล่าว่าตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครกล้าตบหน้าฉัน เธอคิดว่าฉันใจดีขนาดนั้นใช่ไหม” ชายหนุ่มเค้นเสียงต่ำ ใบหน้าแดงก่ำด้วยโทษะ เมื่อเห็นท่าไม่ดีเมนิลาก็รีบดันตัวออกจากการเกาะกุมเพราะตอนนี้ชินอิจิน่ากลัวเหลือเกิน แต่ชายหนุ่มไม่ได้ปล่อยคนตัวเล็กเป็นอิสระ จัดการรวบร่างเล็กเข้าหาตัวทันที

“อึก! นะ...นายจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ! ปล่อย!”

“ก็ทำเหมือนวันนั้นไง”

“ไม่นะ! ได้โปรด...อุ๊บบ!!”

ริมฝีปากบางถูกบดขยี้อย่างรุนแรง แม้จะพยายามขัดขืนเพื่อปกป้องตัวเอง แต่ด้วยฤทธิ์ของน้ำเมาทำให้เมนิลาแทบไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้เลย

ร่างสูงดันคนตัวเล็กติดผนังแล้วร่นชุดเดรสขึ้นเหนือเอว ในขณะที่ปากยังดูดดื่มอย่างหนักหน่วงจนเมนิลารู้สึกเหมือนกำลังจะขาดใจตาย

“อื้ออ!!”

เมนิลาผวาเฮือกทุกครั้งที่มือร้อนคู่นั้นสัมผัสกับเรือนร่าง แถมยังบีบเค้นสะโพกกลมกลึงอย่างเอาแต่ใจ จนเธอเริ่มกลัว

“ไม่นะ....อย่าทำแบบนี้ อย่าทำ...”

เสียงร้องขอความเห็นใจดังไม่ถึงจิตใจของชายหนุ่ม เขาถอนจูบแล้วเปลี่ยนมาซุกไซร้ซอกคองามระหงส์แทน ทิ้งรอยแดงเป็นจ้ำไว้ที่ต้นคอและเนินอกที่โผล่ออกมาเกือบครึ่งเต้า

ถึงเธอจะเมาแต่ก็ยังมีสติสัมปชัญญะพอรู้ว่าตัวเอง...กำลังจะถูกข่มขืน!

“ตัวเล็กแค่นี้ ไม่คิดว่าจะซ่อนรูปขนาดนี้” ชินอิจิครางเสียงต่ำในลำคอ ค่อนข้างตกตะลึงเพราะเมนิลามีหน้าอกหน้าใจใหญ่เกินตัว จนภูเขาคู่ถูกบดขยี้ด้วยสองมืออย่างเอาแต่ใจ

“ฮึก....ไม่นะ อย่าทำแบบนี้ อย่า....”

ภาพนั้นเลือนลางเข้าไปทุกทีเพราะถูกบดบังด้วยหยาดน้ำตา สองครั้งแล้วที่ชินอิจิทำกับเธอแบบนี้ เหมือนเขาเห็นเธอเป็นแค่ของเล่น จะทำอะไรก็ได้โดยไม่นึกถึงสภาพจิตใจ

เขาไม่ต่างอะไรจากปีศาจร้ายที่ทำให้ชีวิตของเธอเปลี่ยนไป

พรึ้บบ!!

นานเท่าไหร่ไม่รู้...ชินอิจิค่อยๆถอนริมฝีปากออกเพราะสัมผัสได้ถึงความเต็มของน้ำตา มองร่างเล็กด้วยใบหน้านิ่งเรียบเพราะเมนิลาหลับสนิทในอ้อมกอดของเขา

ชายหนุ่มจึงถือวิสาสะหยิบมือถือของเธอออกมา แล้วส่งข้อความบอกเพื่อนในโต๊ะว่ากลับแล้ว

“หึ! อ่อนหัด”

เขาจัดการรวบร่างอรชรขึ้นแนบอกแล้วพาตรงไปยังโรงรถชั้นใต้ดินทันที และวางร่างเล็กลงอย่างเบามือ รู้สึกขัดอกขัดใจกับชุดของเธอเหลือเกินจนทนดูไม่ไหว หยิบเสื้อคลุมมาห่มให้ ก่อนจะขับรถพาเธอกลับไปส่งบ้าน

จากัวร์สีดำจอดเทียบรั้วเหล็กขึ้นสนิมซึ่งมีสภาพค่อนข้างเก่าคร่ำครึ่ ชายหนุ่มเดินอ้อมมาอีกฝั่ง มุดตัวเข้าไปแล้วอุ้มร่างของหญิงสาวที่เมาไม่ได้สติออกมาจากรถ

เสียงดังปึงปังจากหน้าบ้านทำให้อามิตาที่กำลังนอนอ่านหนังสือรอพี่สาวค่อยๆแหวกม่านหน้าต่างดู เห็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาหล่อเหลาคล้ายดาราเกาหลี ผิวขาวจั้วสะดุดตายืนอุ้มพี่สาวของหล่อนอยู่

“พี่หมี!!”

“พี่สาวเธอเมาน่ะ” ชายหนุ่มตอบสั้นๆแล้วถือวิสาสะก้าวเข้ามาในบ้าน วางคนตัวเล็กลงบนโซฟาเก่าๆ ก่อนจะหันไปพูดกับอามิตาที่ยืนมองดูด้วยความตกใจ

“คะ...คุณเป็นใคร”

“ไม่ต้องรู้หรอก” เขาตอบสั้นๆ อามิตาสัมผัสได้ถึงความเย็นเยือกจนไม่กล้าสบตา

“ขะ...ขอบคุณนะคะที่มาส่งพี่ลูกหมี”

“อืม” ชินอิจิพยักหน้ารับ ก่อนจะกวาดตามองภายในบ้านที่มีสภาพไม่ต่างจากรูหนู เฟอร์นิเจอร์ภายในบ้านแทบไม่มีเลยด้วยซ้ำ “เธออยู่กับพี่สาวสองคนหรอ”

“ค่ะ พ่อกับแม่หนูเพิ่งเสียปีที่แล้ว”

“งั้นก็ดูแลตัวเองดีๆละกัน ฉันกลับละ”

อามิตาพยักหน้ารับแล้วเดินไปส่งชายแปลกหน้าที่หน้าประตู แต่พอเห็นรถที่เขาขับมาถึงกับตาลุกวาว ไม่น่าเชื่อว่าพี่สาวของหล่อนจะมากับผู้ชายที่หล่อรวยขนาดนี้ แถมยังกลับมาเร็วกว่าที่คิดไว้

แต่พอมองกลับไปที่สภาพพี่สาวของตัวเองแล้ว...หรือว่าพี่สาวของเธอถูกผู้ชายหน้าหล่อคนนั้นข่มขืน!