05 จูบแรก

หลังจากวันนั้นเมนิลาก็ไม่เคยเข้าหน้ามหาวิทยาลัยอีกเลยเพราะกลัวจะเกิดเรื่องเหมือนวันนั้น ทำให้เธอไม่ต้องเจอกับขบวนรถของชินอิจิซึ่งไม่รู้ว่าจะแห่ตามมาอะไรนักหนาก็แค่คนๆเดียว

และทันทีที่เธอล่ามโซ่จักรยานเสร็จก็ถูกมือดีของใครบางคนดึงเข้าไปในรถแล้วขับออกจากมหาวิทยาลัยไป

พรึ้บ!!

“ว้ายยย!!” และไม่ใช่ใครที่ไหน คนที่ดึงเธอเข้ามาในรถก็คือชินอิจิ คนที่เธอเพิ่งนึกถึง “นะ...นาย! หยุดรถเดี๋ยวนี้เลยนะ นายจับฉันมาทำไม”

“เรามีเรียนสิบโมงไม่ใช่หรอ นี่ก็เพิ่งแปดโมงเอง”

“แต่ฉันต้องไปทำวิจัยที่ห้องสมุด นายบอกให้คนขับรถหยุดรถเดี๋ยวนี้เลย!”

“ขับไปเลย ถึงที่หมายค่อยหยุด”

“ชินอิจิ!!” เป็นครั้งแรกที่เมนิลาเรียกชื่อเขาด้วยความโมโห

ใช่! เธอกำลังโมโห เพราะจู่ๆชินอิจิก็จับตัวเธอมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ทั้งๆที่เธอก็ไม่ได้ทำอะไรให้ มีแต่เขานั้นแหละที่คอยหาเรื่องกลั่นแกล้งอยู่ตลอดตั้งแต่วันแรกที่ย้ายเข้ามา

กึก!

โรลล์รอยซ์เลี้ยวเข้ามาจอดในเพ้นท์เฮ้าส์สุดหรูก่อนที่เมนิลาจะถูกดึงออกมาจากรถ แล้วเหวี่ยงเข้าไปในห้อง จากนั้นลูกน้องของชินอิจิก็ออกไปทำให้ในห้องเหลือเพียงเธอกับเขาแค่สองคน

“นะ...นายบ้าไปแล้วหรอ พาฉันมาที่นี่ทำไม!” เมนิลาก้าวถอยหลังด้วยใจระทึก ทั้งตกใจทั้งกลัว ก็ดูสายตาคมคู่นั้นสิ อย่างกะเธอไปแอบทำความผิดมา

“แล้วเธอคิดว่าฉันพามาทำไมล่ะ”

“อย่ามาทำอะไรบ้าๆนะ! ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ!”

“ตำรวจหรอ...ฉันไม่กลัว” ชินอิจิกระตุกยิ้มมุมปากแล้วคว้าข้อมือของคนที่กำลังจะวิ่งหนีไว้ได้ทัน

“ปล่อยนะชินอิจิ! บ้าไปแล้วหรือไง” เมนิลาพยายามสะบัดข้อมือออกแต่ก็ไม่สำเร็จ แถมมือใหญ่แข็งแรงยังบีบแน่นกว่าเดิม

“ทำไม จะรีบไปหาไอ้อาจารย์คนนั้นหรอ”

“อาจารย์? นี่แสดงว่าเมื่อวานนายแอบตามฉันไปใช่ไหม”

“บังเอิญเห็น”

“ฉันจะไปกับใคร จะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน เกี่ยวอะไรกับนาย”

“สงสัยจะติดใจจูบมันล่ะสิท่า” ชินอิจิเสียงดังขึ้นทำให้เมนิลาถึงกับขมวดคิ้ว เพราะเมื่อวานเธอไม่ได้จูบกับอดิรุจน์

“แล้วยังไง ฉันจะจูบกับใครมันก็เรื่องของฉัน หรือว่านายไม่เคยจูบ” เธอเชิดหน้าขึ้นท้าทายอีกฝ่าย ทำให้ชินอิจิหมดความอดทน กระชากนั้นสวยเข้ามาใกล้ๆแล้วกดศีรษะของเธอเอาไว้

“ใช่ ฉันยังไม่เคยจูบกับใคร งั้นฉันจะจูบเธอเป็นคนแรกก็แล้วกัน”

ชินอิจิดันร่างเล็กของเมนิลาติดผนังแล้วประกบริมฝีปากของตัวเองบนริมฝีปากบางอย่างร้อนแรง ดูดดึงริมฝีปากอมชมพูอย่างบ้าคลั่งด้วยความดุดัน ทำให้หญิงสาวดิ้นหนีสุดชีวิต แต่ยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งดันให้ติดผนังมากขึ้นจนตอนนี้เรือนร่างแนบชิดกัน

เท่านั้นยังไม่พอ หลังจากที่มอบรสจูบอันแสนหนักหน่วงเสร็จ จมูกโด่งก็ก้มลงมาซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่นด้วยความหื่นกระหาย เสียงหอบลมหายใจดังเป็นระยะๆ ทำให้ร่างบางสั่นระริกด้วยความกลัวเพราะสองมือนั้นเริ่มรุกรานเรือนร่างของเธอ จนรู้สึกเหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจ

พรึ่บ!

ในที่สุดเมนิลาก็ดันร่างของชินอิจิออกไปได้ ฉับพลันเธอก็หล่นวูบไปกองอยู่บนพื้นแล้วปล่อยโฮออกมาพรางยกมือขยี้ริมฝีปากตัวเอง

“ฮื้ออ!! ทำแบบนี้นายยังไง นายขโมยจูบแรกของฉันไปได้ยังไง!”

กึก!

ชินอิจิชะงัก ก้มหน้ามองคนตัวเล็กที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่บนพื้น

“เธอว่าไงนะ”

“เมื่อวานฉันไม่ได้จูบกับเขาและก็ไม่เคยจูบกับใครทั้งนั้น นาย...ฮึก...นายมันทุเรศน์! ทำแบบนี้ได้ยังไง ฮื้ออ...”

“ฉัน...ขอโทษ” ชินอิจิกล่าวสั้นๆ

เพี้ยะ!!

“คำขอโทษของนายมันเอาจูบแรกของฉันคือมาได้หรือเปล่า” เธอตบหน้าชินอิจิจนหน้าหัน โทษฐานที่บังอาจมาขโมยจูบแรกไป “หรือที่นายทำแบบนี้เพราะต้องการเอาคืน ที่ฉันขับรถชนรถของนาย”

“เปล่าสักหน่อย ฉันก็แค่เข้าใจผิด”

“นายมันก็ไม่ได้ต่างจากพวกที่ชอบรังแกคนอื่นหรอก ชอบใช่ไหมที่ได้รังแกคนไม่มีทางสู้ มีความสุขใช่ไหมที่ได้รังแกฉัน สาแก่ใจนายหรือยัง!” เมนิลายกมือปาดน้ำตาทิ้ง มองหน้าคนใจร้ายอย่างโกรธจัดก่อนจะวิ่งจากออกจากห้องไปในสภาพกระเซาะกระเซิง

“จูบแรกงั้นหรอ...” ชินอิจิยกมือแตะริมฝีปากของตัวเองแล้วเผลอยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

ถ้าเขาเป็นจูบแรกของเธอ? งั้นก็แสดงว่าเธอคงไม่เคยผ่านมือชายใดมาก่อน

และนั่นก็ยิ่งทำให้ความสนุกทวีคูณขึ้น ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆคงต้องอยู่เมืองไทยไปอีกยาว เพราะจะทำให้แม่ตุ๊กตาหน้าสวยตกเป็นของเขาให้ได้