04 คู่แข่ง

ตึก...ตึก...

เสียงฝีเท้าหนักของอาจารย์หนุ่มสุดหล่อประจำมหาวิทยาลัยกำลังเดินผ่านหลังอาคารเพื่อไปสอนอีกตึก อดิรุจน์ หรือ อาจารย์หนึ่ง วัย 30 ปี เขาคืออาจารย์หนุ่มสุดฮอตเป็นที่หมายปองของบรรดาสาวๆในมหาวิทยาลัย ทั้งนักศึกษาหรือแม้กระทั่งอาจารย์ด้วยกันเอง

และทุกครั้งที่เขาเดินผ่านตึกนี้ก็มักจะหยุดมองใครบางคนตลอด

“ลูกหมี ลูกหมี” อาจารย์หนุ่มส่งเสียงเรียกเพราะวันนี้ไม่เห็นหญิงสาวนั่งอยู่ที่ริมหน้าต่าง

แต่ทันใดนั้นอดิรุจน์ก็ต้องแปลกใจเพราะคนที่โผล่หน้ามาไม่ใช่เมนิลา แต่เป็นผู้ชายหน้าตาหล่อเหลา แถมยังมองมาด้วยสายตาที่ไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่

“ลูกหมีหายไปไหน ปกติเธอก็นั่งอยู่ตรงนี้ไม่ไม่ใช่หรอ” อาจารย์หนุ่มยกมือเกาต้นคอด้วยความงุนงงก่อนจะเดินหลีกออกไป บางทีวันนี้เมนิลาอาจจะลาป่วยก็ได้

แต่ถ้าลาป่วยจริงๆเธอก็ต้องส่งข้อความมาบอกสิ

หลังเลิกเรียนเมนิลารีบไปดักรออาจารย์หนุ่มสุดหล่อที่หน้าคณะเพื่อจะเดินไปโรงรถด้วยกัน ไม่นานอดิรุจน์ก็เดินออกมาจากลิฟต์

“วันนี้อาจารย์คิดว่าเธอลาป่วยซะอีก”

“คะ? หนูไม่ได้ป่วยนะคะ”

“ก็เมื่อเช้าอาจารย์เดินผ่านหลังห้อง ไม่เห็นเธอนั่งอยู่ที่เดิม”

“อ้อ! พอดีว่าหนูย้ายโต๊ะกับเพื่อนใหม่ค่ะ”

“งั้นหรอ อาจารย์ก็คิดว่าเธอป่วยซะอีก” อาจารย์หนุ่มระบายยิ้มอ่อนๆก่อนจะเอื้อมมือมาโยกศีรษะคนตัวเล็กด้วยความเอ็นดู เพราะเขาและเธอค่อนข้างสนิทกัน “คราวหลังถ้ามาเรียน ติดรถอาจารย์มาก็ได้นะ บ้านเราก็อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะอาจารย์ เรียนเสร็จหนูก็ต้องไปทำงานต่อ กลัวอาจารย์ไม่สะดวก”

“ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ ไปรับไปส่งยังได้เลย”

“ถ้างั้นเอาไว้โอกาสหน้า หนูคงต้องใช้บริการรถของอาจารย์แล้วล่ะค่ะ" เธอหันไปยิ้มให้อาจารย์หนุ่มด้วยความเคอะเขิน

รู้ตัวดีว่าไม่ควรรู้สึกแบบนี้ เพราะเธอเป็นนักศึกษาส่วนเขาเป็นอาจารย์ เธอกับอดิรุจน์รู้จักกันด้วยความบังเอิญเพราะช่วงที่พ่อกับแม่ของเธอเกิดอุบัติเหตุเขาก็อยู่ในเหตุการณ์พอดี และเขาอาสาจัดงานศพให้ท่านทั้งสองเพราะสงสารเธอกับน้อง หลังจากนั้นเธอกับเขาก็คุยกันมาเรื่อยๆจนกลายเป็นความสนิทสนม

 แต่ก็รู้ตัวว่าอดิรุจน์คงคิดกับเธอแค่เพียงน้องสาว

“เอ่อ....วันเกิดอาจารย์ เดือนหน้าใช่ไหมคะ”

“จำได้ด้วยหรอ”

“จำได้สิคะ เพราะปีที่แล้วหนูทำเค้กให้อาจารย์เป็นของขวัญวันเกิดนี่นา หรืออาจารย์จำไม่ได้”

“จำได้สิ เค้กก้อนนั้นก็ยังอยู่ในตู้เย็นอยู่เลย”

“อ่าว ทำไมไม่กินล่ะคะ รู้ไหมว่าหนูต้องใจทำเค้กก้อนนั้นมาก จนแทบไม่ได้หลับไม่นอนกว่าส่วนผสมจะลงตัว”

“ที่อาจารย์ไม่กินเพราะว่า....อาจารย์กลัวอ้วนน่ะ” ความจริงแล้วที่เขาไม่ยอมกินเพราะเค้กก้อนนั้นมีค่าสำหรับจิตใจต่างหาก

“อ้วนตรงไหน อาจารย์หุ่นดีจะตาย เพื่อนผู้ชายในคณะยังอิจฉาขายาวๆของอาจารย์เลย”

“สงสัยชาติที่แล้วอาจารย์คงเกิดเป็นเปรต” อดิรุจน์พูดกึ่งตลกก่อนจะหัวเราะออกมา อยากให้ระยะทางไปโรงรถยาวสักสิบกิโลเมตรเพราะเขารู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่กับเมนิลา

แต่เพราะมีเส้นบางๆของสถานะกั้นอยู่ ทำให้เขาไม่สามารถแสดงความรู้สึกนั้นออกมาได้ เพราะไม่อยากให้คนอื่นมองเมนิลาในทางที่ไม่ดี

“แล้วปีนี้....อาจารย์อยากได้อะไรเป็นของขวัญวันเกิดหรอคะ”

“หืม ไม่รู้สิ ความจริงอาจารย์ก็ไม่ได้ต้องการอะไรหรอก ขอแค่เธอ....ไปดินเนอร์กับอาจารย์หนึ่งมื้อก็พอ”

“วันเกิดทั้งทีก็ต้องอยู่กับครอบครัวสิคะ”

“อาจารย์ฉลองกับครอบครัวมาทั้งชีวิตแล้ว ก็แค่อยากพาเด็กดื้อไปทานของอร่อยๆก็แค่นั้น”

เมนิลาเผลอยิ้มออกมา แก้มทั้งสองข้างแดงเห่อเหมือนลูกตำลึงสุก บางครั้งก็คิดนะว่าอดิรุจน์ก็แอบมีใจให้เธอเหมือนกัน

แต่ก็ไม่กล้าคิดไปไกล เพราะกลัวจะคิดไปเองฝ่ายเดียว

“ตกลงค่ะ งั้นวันเกิดปีนี้หนูจะไปฉลองกับอาจารย์”

ในระหว่างที่ทั้งสองกำลังเดินไปยังโรงรถก็มีใครบางคนแอบเดินตามหลังมาอย่างเงียบๆ และได้ยินบทสนทนานั้นเต็มสองหู

 "วันนี้เธอต้องไปทำงานอีกใช่ไหม ขยันเกินไปแล้วนะ”

“ไม่ได้ขยันหรอกค่ะ แต่สถานการณ์มันบังคับ เดือนหน้าก็ต้องพายัยน้ำไปหาหมออีก”

“อาจารย์บอกเธอไปหลายครั้งแล้วไม่ใช่หรอเรื่องค่าใช้จ่าย ถ้าไม่ไหวก็ให้บอก จะได้ไม่ต้องไปทำงานตากแดดตากลมแบบนี้”

“ไม่เอาดีกว่าหนูเกรงใจ อาจารย์ช่วยหนูน้องมาเยอะแล้วนะคะ เรียนจบเมื่อไหร่หนูจะหางานดีๆทำ แล้วพายัยน้ำย้ายออกไปอยู่ที่อื่น หลังจากนั้นชีวิตของหนูกับน้องคงดีขึ้น”

“งั้นอาจารย์จะรอวันนั้นนะ วันที่เธอพร้อม” อาจารย์หนุ่มคลี่ยิ้มหวานละมุน แต่หญิงสาวไม่รู้ตัวว่าเขากำลังสื่อถึงอะไร

ฟิ้ววว!!

จู่ๆก็มีลมพัดมาจนฝุ่นตลบ ทำให้เศษฝุ่นผงปลิวเข้าตาเมนิลา

“โอ้ยย!!”

“เป็นอะไรเมนิลา!”

“ฝุ่นเข้าตาค่ะ”

“มานี่ เดี๋ยวอาจารย์เช็ดออกให้” สองมือรีบรั้งใบหน้าหวานฉ่ำเข้ามาใกล้ๆ แล้วหยิบทิชชูออกมาเช็เศษดฝุ่นออกจากดวงตากลมโต ทำให้ทั้งสองเผลอสบตากันอย่างไม่ได้ตั้งใจ

ตึกตัก...ตึกตัก...

เสียงหัวใจของอดิรุจน์เต้นโครมครามไม่หยุด มองใบหน้างดงามไม่กระพริบตาเพราะเป็นครั้งแรกที่เขาและเธอใกล้กันขนาดนั้น แต่เมื่อได้สติเขาก็รีบผละร่างออกเพราะกลัวมีใครมาเห็นแล้วเมนิลาจะเดือดร้อนเพราะเธอเป็นเด็กทุน

“อะ...เอ่อ....ฉันเช็ดเศษฝุ่นออกให้แล้ว”

“ขอบคุณนะคะอาจารย์” เมนิลาฉีกยิ้มแก้มแทบปริ อดิรุจน์มองภาพนั้นพรางอมยิ้มให้กับความน่ารักของหญิงสาว

ยิ่งเข้าใกล้มากเท่าไหร่ ความรู้สึกบางอย่างก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้นเท่านั้น