6

เสิ่นชีและเจ้าแฝดเดินเข้ามาในวัดเซิ้ง ตามท้ายด้วยแม่นมจินวัดนี้ช่างเงียบสงบนัก

มาถึงอารามหลวงไม่ค่อยมีผู้คนเท่าใดนักนางกับสามแฝดต่างขอพร

"พวกเจ้าขอพรเสียสิอยากได้อันใด" นางบอกสามแฝด เจ้าแฝดมองมารดาตาแป๋วเลยทีเดียว

"ข้าอยากให้ท่านแม่รักพวกข้า" เสี่ยวเจียมองรูปปั้นแล้วอธิษฐาน

"ข้าอยากให้ท่านแม่ไม่ใจร้าย" เสี่ยวเม่ยเมย

"ข้าอยากให้พวกเราอย่าได้โดนคนชั่วรังแก"เสี่ยวซานเมย

"พวกเจ้าช่างน่ารักเสียจริง" เสิ่นชีพาลูก ๆ ทั้งสามเดินออก ตามด้วยแม่นมจิน

อีกด้านหนึ่งหลังเรือนพำนัก สองนายบ่าวต่างไม่รู้จะช่วยเจ้านายได้อย่าง จะไปตามหมอได้ที่ไหนกัน

"แม่นมหวังนายของเราจะมีทางรอดรึไม่ ไม่คิดเลยว่าเดินเล่นหลังสวนจะโดนงูฉก" เสี่ยวเต๋อเอ่ยอย่างเศร้าใจ

"ไปหาท่านเจ้าอาวาสกัน ให้ท่านเจ้าอาวาสช่วย" แม่นมหวัง หวังให้เจ้านายมีชีวิตรอด

"พวกท่านว่าอันใดนะเจ้าคะ" เสิ่นชีกับลูก ๆ เดินผ่านมาทางนี้พอดี

"พวกข้าต้องไปตามหมอเพราะเจ้านายของพวกข้าโดนงูฉก" เสิ่นชีมองบุรุษเสียงแหบแห้งบอกนาง

"ข้าเป็นหมอพาข้าไปรักษาเขา...แม่นมจินพาเด็ก ๆ กลับที่รถม้าก่อน" แม่นมจินรีบพาเด็ก ๆ ไปรอที่รถม้าส่วนเสิ่นชีรีบตามเเม่นมหวังกับเสี่ยวเต๋อไปที่พำนักทันที

ภายในห้องพักเมื่อเสิ่นชีมาถึงได้ยินเสียงร้องอย่างทรมานของตาเฒ่าคนหนึ่งอีกทั้งมีหญิงชราใบหน้าอวบอิ่มร่ำไห้เฝ้าไม่ห่าง

"นายหญิงหมอมาแล้วเจ้าค่ะ" แม่นมหวังมองนายหญิงอย่างมีความหวัง เสิ่นชีสั่งให้หญิงชราผู้นั้นถอยออกไปก่อน อีกทั้งสั่งให้ทุกคนออกไปจากห้อง

"เหตุใดพวกข้าจะดูไม่ได้" หญิงชราผู้นั้นดูเหมือนจะไม่ยอม

"ในเมื่อพวกท่านไม่เชื่อใจการรักษาของข้า ข้าขอตัว" ชายชราผู้นั้นสั่งให้ทั้งสามคนออกไปทันที

เสิ่นชีรีบฉีดเซรุ่มแก้พิษงูให้เขา ไม่นานนักชายชรารู้สึกดีขึ้น เขามีความอดทนอย่างมาก

"ท่านนอนพักสักหน่อยก็หายแล้วข้าจะเขียนเทียบยาให้" นางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

แม่นางผู้นี้ใบหน้าปิดด้วยผ้าขาวบางดวงตางดงามราวกับเมล็ดซิ่ง

"ข้าเขียนเทียบยาให้แล้ว ท่านลุงรักษาตัวด้วย"

"แม่นางเจ้าชื่อแซ่อันใด" เสิ่นชียิ้มด้วยแววตาที่น่ารัก

"เสิ่นชีเจ้าค่ะ"

"พระชายาชินอ๋อง" ชายชราผู้นั้นเขาจำได้ดี เสิ่นชีกำลังจะขอตัวลา

"ช้าก่อนข้ามีของจะมอบให้เจ้า" ชายชรามอบป้ายหยกให้นาง หญิงสาวไม่อยากจะรับไว้ มูลค่าป้ายหยกคงมากโขเป็นแน่แท้

"ข้าเป็นหมอรักษาท่านด้วยใจมิอาจรับไว้เจ้าค่ะ" จากนั้นนางก็เดินออกไป สามคนนั้นรีบกรูกันเข้ามาในห้องพำนักทันที

"ท่านพี่เป็นอย่างไรบ้าง" หญิงชราพลันเอ่ยถามสามีด้วยความเป็นห่วง

"นางเป็นชายาชินอ๋อง" เพียงชายชราเอ่ยเช่นนี้แล้วทุกคนต่างตกใจ

"ชายาชินอ๋องโง่เขลาป่านนั้นจะเป็นหมอเทวดาได้อย่างไร" หญิงชราพลันเอ่ยขึ้น

"ชายาชินอ๋องมีลูกแฝดสามคนด้วยมิใช่รึ" ชายชราพลันถามบ่าวสองคน

"นางมีเด็กแฝดมาด้วยสามคน" แม่นมหวังกับเสี่ยวเต๋อเอ่ยขึ้นพร้อมกัน

"ข่าวลือมันแค่ข่าวลือ กลับไปข้าจะเขียนเทียบเชิญด้วยตัวเองงานฉลองวันพระราชสมภพของข้า นางจะต้องมาให้ได้" ชายชราพลันเอ่ยขึ้น หญิงชราไม่คิดว่าหมอเทวดาจะเป็นชายาชินอ๋องไปได้ เรื่องราวของเสิ่นชีเมื่อห้าปีก่อนมันช่างร้ายจริง ๆ ทั้งต่ำตมทั้งหยาบคาย นางจะเป็นหมอเทวดาได้อย่างไร

"เตรียมตัวกลับวังหลวง" เสิ่นชีก็ทำให้ชายชราประทับใจในตัวนาง...

ในรถม้าเสิ่นชีมองสามแฝดพลันหลับไปแล้วนางหวนนึกถึงป้ายหยกสัญญาลักษณ์มังกร เป็นป้ายของคนในราชวงศ์แน่นอนนางเคยอ่านในตำราประวัติศาสตร์ ดูเหมือนว่าชายชราผู้นี้จะฐานะไม่ธรรมดาเสียแล้ว

"คุณหนูคิดอันใดเจ้าคะ" แม่นมจินมองหน้าคุณหนูของนางเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

"แม่นมจิน ข้าคิดว่าคนที่ข้ารักษาในวันนี้ เขามิใช่คนธรรมดาเขาต้องเป็นคนของราชวงศ์เป็นแน่แท้" พอคุณหนูเอ่ยเช่นนั้น แม่นมจินนึกถึงใบหน้าของข้ารับใช้สองคนนั้นขึ้นมาทันที

"นางรับใช้ผู้นั้นเป็นคนข้างกายของเสวียนไทเฮา บ่าวจำได้ว่าเมื่อหลายปีก่อนเมืองต้าเยียนเกิดภัยแล้ง เสวียนไทเฮาส่งตัวแทนมาแจกข้าวต้มชาวบ้านคือนางรับใช้ผู้นั้น" คงจะเป็นเสวียนไทเฮา ชายชราผู้นั้นมิต้องเอ่ยถึงว่าเป็นผู้ใด นอกจากไท่ชางหวงเซียวเถียน

"ไท่ชางหวงกับองค์ไทเฮาเสด็จท่องเที่ยวส่วนพระองค์" เสิ่นชีเดาได้ถูกต้องจริง ๆ

"อีกไม่กี่วันจะมีงานพระราชสมภพของไท่ชางหวงบ่าวคิดว่า พระองค์ต้องส่งเทียบเชิญมาชวนคุณหนูแน่นอน หลายปีมานี้ชินอ๋องได้เทียบเชิญแต่ไม่เคยชวนคุณหนูเข้าวังหลวงสักครั้ง" แน่นอนว่าเพราะเขารังเกียจนาง เซียวหรงรังเกียจเสิ่นชี กระนั้นออกงานแต่ละครั้งเขาจึงมิให้นางไปด้วย

เสิ่นชีในยามนี้มิได้สนใจเซียวหรงอีกต่อไป สิ่งที่นางต้องทำหลังจากนี้ คือหาทำเลเปิดโรงหมอ นางต้องกลับไปดูโฉนดสินเดิมของนางก่อนอันดับแรก...

จู่ ๆ รถม้าหยุดกะทันหันทำให้นางหัวทิ่มผนังสามแฝดร้องด้วยความเจ็บปวด

"เกิดอันใดขึ้น" เสิ่นชีถามสารถี

"รถม้าติดโคลนขอรับ"