ึ7

แม่นมจิน เสิ่นชี ต่างลงมาจากรถม้าเพื่อดันล้อรถม้าออกจากบ่อโคลนตม

"มีอันใดให้ข้าช่วยหรือไม่ขอรับ" ทั้งสองหันไปมองบุรุษร่างหนาใหญ่

"ท่านช่วยดันล้อรถม้าออกจากบ่อโคลนด้วยเจ้าค่ะ" เสิ่นชีขอร้องชายแปลกหน้าผู้นั้น

ชายผู้นั้นสั่งให้ทั้งสองหลบไปเพียงชั่วพริบตาเดียวรถม้าติดบ่อโคลนอยู่นั้น ออกจากบ่อโคลน เขาช่างมีกำลังมากนัก

"ขอบคุณมากเจ้าค่ะ"

"ข้ากำลังจะไปตามหมอมารักษาเจ้านายของข้า ข้าขอตัว" ชายผู้นั้นหมายจะเดินออกไป

"ช้าก่อนข้าเป็นหมอ" เสิ่นชีต้องการตอบแทนน้ำใจของเขาที่ช่วยนาง กระนั้นจึงเสนอตัวขึ้นมา

ชายผู้นั้นดีใจอย่างมากนายท่านมีทางรอดแล้ว เขาไม่รอช้ารีบพาเสิ่นชีมาที่เรือนร้างท่ามกลางป่าเขา

"นายท่านหมอมาแล้วขอรับ" เสิ่นชีมองสภาพชายผู้นั้นโดนฟันกลางหน้าอกบาดแผลของเขามีเลือดไหลเยิ้มออกมา

"แม่นมไปดูแลพวกเด็ก ๆ ในรถม้าเถอะ" นางรู้สึกว่าคนแก่อย่างแม่นมจินต้องกลัวเลือดเป็นแน่แท้ แม่นมจินรีบปลีกตัวออกมาทันที

"ท่านออกไปรอด้านนอก ข้าจะรักษาเขาเอง" ชายผู้นั้นออกไปอย่างว่าง่าย

เสิ่นชีไม่รอช้ารีบดึงของออกจากแหวนแห่งจิตวิญญาณ อันดับแรกฉีดยาชาให้เขาเสียก่อน ล้างแผลด้วยน้ำเกลือ จากนั้นทำการเย็บแผลแล้วใช้ผ้าขาวพันไว้

ชายผู้นี้หน้าอกใหญ่กล้ามโตเสียจริง

บ้าไปแล้ว นางคิดอะไรอยู่ หุ่นของเขาคงจะแซ่บน่าดู ไม่ได้นางจะคิดกับคนป่วยเช่นนี้มิได้ เสียชื่อแพทย์ทหารหมด!!!

"เข้ามาได้" ชายผู้นั้นเดินเข้ามา เห็นนายท่านของเขาได้รับการรักษาสองมือรีบประสานคำนับเสิ่นชีทันที

"ขอบคุณท่านหมอที่ช่วยนายท่านของข้า" เสิ่นชียิ้มรับ ชายผู้นั้นเขาเห็นเพียงแววตาที่เปี่ยมล้นไปด้วยคุณธรรมของนาง

"มิเป็นไร ข้าเขียนเทียบยาให้เเล้ว" นางยื่นเทียบยาให้เขา

"ท่านหมอแซ่อันใดขอรับ"

"เสิ่นชี"

เสิ่นชีชื่อแซ่นี้ทำให้บุรุษที่นอนนิ่งอยู่พลันลืมตาขึ้นมาเขาได้แต่มองแผ่นหลังของเรือนร่างอรชรเดินจากไป

"เกาเหิง" น้ำเสียงแหบพร่าเรียกข้ารับใช้ เกาเหิงรีบหันมามองผู้เป็นนาย

"นายท่านฟื้นแล้ว" เกาเหิงค่อย ๆ ประคองฉู่เซียนนั่งอิงหมอน

"ข้าอยากพบท่านอาหญิงได้ยินมาว่าในปีนั้นนางแต่งงานกับคนสกุลเสิ่น" เนื่องจากมีสิ่งของบางอย่างของอาหญิงที่จะทำให้บัลลังก์ของเขามั่นคง

"ข้าต้องหาอาหญิงให้พบ" เขาสัญญากับพระบิดาแล้วจะต้องหาหญิงให้พบ...

เสิ่นชีกลับมาที่จวนอ๋องก็ยามพลบค่ำเสียแล้ว วันนี้เดินทางทั้งวันช่างเหนื่อยยิ่งนัก เรือนดอกเหมยมีโรงครัวเล็กส่วนตัว กระนั้นเสิ่นชีมองข้าวพอจะทำข้าวต้มได้ วันหลังนางค่อยให้แม่นมจินไปจ่ายตลาด

เสิ่นชียกข้าวต้มเข้ามาเจ้าแฝดนั่งรอในเรือนได้กลิ่นหอมเดิมล้อมหน้าล้อมหลังมารดาราวกับลูกเจี๊ยบ...

"คุณหนู พวกเราควรจะไปหาซื้อสาวใช้สักสองคนดีนะเจ้าคะ" เสิ่นชีก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน นางอยากได้คนที่เป็นวรยุทธ์

สามแฝดกินข้าวต้มหมดชามแล้ว แม่นมจินรีบรินน้ำเปล่าให้ สามแฝดกล่าวขอบคุณแม่นมจิน เสิ่นชีพาบุตรสาวทั้งสามเข้านอน

วันพรุ่งจะพาแม่นมและเจ้าแฝดไปเดินเล่นที่ตลาดและจะไปดูตึกแถวของนางด้วย...

ชินอ๋องมองเสียนเห่ารายงานเรื่องของเสิ่นชี หลังจากที่กลับมานางก็ทำอาหารให้เจ้าแฝดรับประทาน นี่มิใช่นิสัยของนาง

ปกตินางจะเสนอหน้ามาที่เรือนของเขา ทุกวันนี้หน้ายังไม่เสนอมาให้เขาเห็น

"จับตาดูต่อไป" เขาไม่เชื่อว่าคนชั่วเช่นนางจะเป็นคนดีไปแล้ว...

เช้าวันถัดมาแสงสุริยันปกคลุมไปทั่วเมืองต้าเยียน เสิ่นชีกับเจ้าแฝดแม่นมจินมาเดินเล่นที่ตลาด ผู้คนเดินจับจ่ายซื้อของอย่างมีความสุข เสิ่นชีซื้อน้ำตาลปั้นให้เจ้าแฝด

นางหยุดที่ร้านอาหารอันดับหนึ่งของต้าเยียน ได้ยินว่าร้านนี้มีแต่อาหารชั้นดีและมีของแพง ๆ ด้วย

"พวกเราเข้าไปกันเถอะ" ทั้งสี่คนเดินตามเสิ่นชีเข้าไป สามแฝดตื่นเต้นยิ่งนักนี่เป็นครั้งแรกที่พวกนางได้ออกจากจวนชินอ๋อง

เสิ่นชีเลือกที่นั่งติดริมหน้าต่าง นางสั่งอาหารที่ราคาแพงที่สุดมาห้าอย่าง

"ตายแล้ว ข้านึกว่าผู้ใดที่แท้ชายาชินอ๋องผู้ไร้ยางอายนี่เอง" คนที่เอ่ยเช่นนี้ว่ากันว่าเป็นกลุ่มสตรีที่ว่างงานนินทาชาวบ้านไปวัน ๆ

พระชายาซัวอ๋องหรือเหมียวเจียงมองไปที่ชายาชินอ๋องกับเจ้าแฝดและแม่นม

"ข้าก็ได้ยินมาว่านางเอาแต่ไล่เกี้ยวพาบุรุษช่างไร้ยางอาย" ลีฟางเอ่ยขึ้น

"จริงด้วย" ตงฮวาบุตรสาวขุนนางขั้นสามหัวเราะอย่างสนุกสนาน

แม่นมจินมองสีหน้าพระชายาของนางเหตุใดออกจากจวนต้องมาเจอตัวซวยพวกนี้ด้วยเล่า

"ท่านแม่พวกข้าเหม็นกลิ่นอุจจาระจะอาเจียนอยู่แล้ว เหตุใดท่านต้องนั่งตรงนี้ด้วยเล่า" ปากน้อย ๆ ของเสี่ยวเจียเอ่ยขึ้น เด็กน้อยพูดชัดถ้อยชัดคำจนคนแถวนั้นได้ยินถึงกับหัวเราะออกมา

"เหม็นมาก ๆ" น้องรองอย่างเสี่ยวเม่ยเมย

"ทนไม่ไหวแล้ว" น้องสามซานเมยเอามือปิดจมูกไว้ แม่นมจินกับเสิ่นชีหัวเราะคิกคัก

"พวกเจ้ากล้าว่าข้าเป็นกลิ่นอุจจาระเชียวรึ" พระชายาซัวอ๋องชี้ไปทางโต๊ะเสิ่นชี

"พวกข้าไม่รู้จักพวกท่าน จะไปต่อว่าพวกท่านได้อย่างไร มีแต่คนบ้าวิปลาสเท่านั้นที่ทำกัน" คำพูดเสิ่นชีตอกหน้าทั้งสามคนอย่างมาก