4

ยาลูกกลอนเม็ดสีดำกลิ่นช่างหอมหวานยิ่งนัก เซียวหมิ่นมิอาจห้ามใจตัวเองได้ นางจับเข้าปาก

"ท่านหญิงยาลูกกลอน หากท่านโป้ปดว่าข้าทำร้ายท่าน ท่านจะตายในไม่ช้า หากท่านพูดความจริงท่านจะไม่ตาย" เสิ่นชีมองท่านหญิงน้อยรีบคายออกมาทันที

"เสิ่นชี!!!" ชายาฝูอ๋องรีบลูบหลังบุตรสาวทันที ฝูอ๋องใบหน้าเปลี่ยนสีมองเสิ่นชี

"หากท่านหญิงน้อยบริสุทธิ์ใจ เหตุใดต้องคายด้วยเล่า บอกมาเถอะผู้ใดบงการเจ้า"

ท่านหญิงน้อยมองไปที่สาวใช้สองคนของนางที่ยืนก้มหน้า

"เป็นนางสั่งให้ข้าทำ นางบอกว่าเกลียดท่านมาก" ที่แท้เป็นสาวใช้เสี่ยวฉุยเสี่ยวฉายของท่านหญิงนี่เอง

"ยาเม็ดนั่นเล่าไม่มีพิษรึ" เสิ่นชีมอบเม็ดขนมให้บุตรสาวทั้งสามคนกิน

"อร่อย" สามแฝดเอ่ยขึ้นพร้อมกัน

"เหตุใดเจ้าทั้งสองถึงสั่งให้ท่านหญิงใส่ร้ายข้า ข้าไปทำอันใดให้พวกเจ้าไม่พอใจ" เสิ่นชีถามสองสาวใช้

"เป็นหวังจือต่างหากนางให้เงินพวกเรา นางบอกว่าให้พวกเราทำให้ท่านหญิงใส่ร้ายท่าน" เสิ่นชีมองเสี่ยวฉุยเสี่ยวฉาย

เสียงตบดังอย่างแรงจนทำให้สองสาวใช้ล้มลงกับพื้นแน่นอนว่าชายาฝูอ๋องเป็นคนตบสองคนนี้

"พวกเจ้าข้าจะขายพวกเจ้าออกจากจวน เจ้านายคนเดียวพวกเจ้ากับทรยศ ท่านพี่นำตัวนังสารเลวสองคนนี้ขายของไปจากจวนเรา" ชายาฝูอ๋องนึกชังยิ่งนัก

ฝูอ๋องไม่คิดว่าสาวใช้จะกล้ารังแกเจ้านาย ช่างกำเริบเกินไปแล้ว

"พระชายาอย่าขายพวกบ่าวเลยนะเจ้าคะ" สองสาวใช้กอดข้าชายาฝูอ๋องไว้

"พี่รองข้าขอยืมคนของท่านให้โบยสาวใช้พวกนี้คนละสามสิบที" ฝูอ๋องมองชินอ๋อง ชินอ๋องอนุญาตให้นำตัวสาวใช้ไปโบยได้ เสียงหวดหลังทำให้สองสาวใช้ร้องอย่างเจ็บปวด

ชายาฝูอ๋องมองชายาชินอ๋องด้วยความละอายใจ "พี่สะใภ้รองข้าขออภัยท่านด้วยเจ้าค่ะ" ชายาฝูอ๋องเอ่ยด้วยความจริงใจ

"ไม่เป็นไร...ท่านอ๋องข้าขอกลับไปที่เรือนจัดการคนของข้า" เสิ่นชีกับสามแฝดแม่นมจินกำลังจะสาวเท้าออกไป

"พี่สะใภ้อย่าเพิ่งไป...เสี่ยวหมิ่นไปขอโทษท่านป้าเดี๋ยวนี้" ชายาฝูอ๋องคิดว่าในเมื่อบุตรสาวของนางเป็นคนผิดต้องรู้จักขอโทษ

"เสี่ยวหมิ่นขอโทษท่านป้าเจ้าค่ะ" เสี่ยวหมิ่นยังรู้จักขอโทษ

"ข้าไม่ถือเจ้าหรอก" เสิ่นชีเอ่ยด้วยท่าทางสบายใจ นางจะถือความกับเด็กตัวแค่นี้ได้ยังไง

"ท่านหญิงน้อยน่ารักเสียจริง ขอโทษท่านแม่ด้วย ไม่รู้ว่าคนทำผิดที่เป็นแค่คนรับใช้จะรู้จักขอโทษรึไม่ เมื่อวานตีท่านแม่เกือบตาย" เสี่ยวเจียเป็นคนพูดประโยคนี้แล้วมองไปที่องครักษ์ของชินอ๋อง สามแฝดสบตากัน

เสิ่นชีไม่คิดว่าบุตรสาวของนางจะตีวัวกระทบคราด

"ชูเยียนไปขอโทษพระยาชาเดี๋ยวนี้ เมื่อวานเจ้าตีพระชายา"

ชินอ๋องคิดว่าเรื่องนี้มันน่าจะจบ

"ท่านอ๋องขอโทษอย่างเดียวมันไม่พอหรอก ข้าเป็นถึงพระชายาในจวนอ๋อง หากข้าตายคำขอโทษก็ไม่เพียงพอ"

คำขอโทษใคร ๆ ก็พูดได้ แต่สิ่งที่เจ็บไปแล้วมันเอาคืนมิได้

"เจ้าจะทำอย่างไร"

เพียะ !!!

ไม่มีผู้ใดคาดคิดว่าเสิ่นชีจะกล้าตบหน้าชูเยียน ฟันหน้าของซูเยียนถึงกับหลุดออกมา นางตบอย่างไม่ยั้งมือเลยแม้แต่น้อย

"นี่เจ้า" ชูหยางคิดจะช่วยน้องสาวของเขาแต่ชินอ๋องห้ามไว้เสียก่อน

"นี่คือบทลงโทษสำหรับบ่าวที่ไม่เคารพนาย นับแต่นี้ไปใครที่มันทำร้ายข้า ข้าก็ไม่ไว้หน้าเช่นกัน"

แม่นมจินดีใจมากที่พระชายาของนางมิใช่คนโง่เขลาอีกต่อไป

"ท่านส่วนสมบัติของท่านข้าจำนำจะรีบนำมาคืนให้เร็วที่สุด ขอตัวก่อนข้ายังต้องไปจัดการสาวใช้ของข้า" เสิ่นชีกับเจ้าแฝดและแม่นมจินเดินออกไปแล้ว

ชินอ๋องกับเสียนเห่าสบตากัน ส่วนชูหยางรีบพาน้องสาวไปทำแผลเขาเก็บความแค้นไว้ในใจ ชายาฝูอ๋องกับฝูอ๋องขอตัวกลับไปก่อนเมื่อเรื่องทุกอย่างจบลง

"นางเป็นคนฉลาดตั้งแต่ตอนไหน" ชินอ๋องเอ่ยกันเสียนเห่า

"เมื่อวานนางจะโดนทำร้ายอย่างมาก จากนั้นนางก็รักษาท่านหญิง"

"ชั่วพริบตาเดียวคน ๆ หนึ่งจะเปลี่ยนไปได้รึ" ชินอ๋องมองเสียนเห่าอย่างนึกคิด

"ส่งคนไปจับตาดูนางไว้"

เรือนดอกเหมยในยามนี้ หวังจือกับหวังเจียงนั่งคุกเข่า

"หวังจือ เจ้าช่างเป็นบ่าวที่ชั่วร้ายนัก เสี้ยมให้ท่านหญิงหมิ่นว่าร้ายข้า ข้าจะขายเจ้า" นางตัดสินใจดีแล้ว

"ข้าเป็นบ่าวของเสิ่นฮูหยิน ท่านจะขายข้าไม่ได้"

"เจ้ายังจะมีหน้าว่าขายมิได้อย่างนั้นรึ หวังจือ" เสิ่นชีตบหน้าหวังจือ

"แม่นมจินไปตามคนซื้อทาสมาข้าจะขายนาง" หวังเจียงเห็นท่าไม่ดี นางต้องการคนช่วยเหลือนางรีบวิ่งไปหาพ่อบ้านซือมู่

เสิ่นชีไม่ได้ว่ากระไรหวังเจียงวิ่งไปแล้ว ใบหน้างามระบายไปด้วยรอยยิ้ม

ไม่นานนักแม่นมจินก็พาพ่อค้าทาสเข้ามา เสิ่นชีขายหวังจือแล้ว หมายจะขายหวังเจียงด้วยพ่อบ้านซือมู่ตามหวังเจียงมา

"พ่อบ้านช่วยซื้อตัวหวังจือด้วย"

"หากอยากมีปัญหากับฝูอ๋องก็เชิญ" พ่อบ้านซือมู่ไม่ใช่คนบ้าที่จะไปมีเรื่องกับฝูอ๋อง

"พระชายาข้าขอไถ่ตัวหวังเจียง" ไม่รู้หวังเจียงไปตกลงอันใดกับพ่อบ้าน

"ยี่สิบตำลึง" พ่อบ้านซือมู่รีบนับเงินให้ จากนั้นนางนำสัญญาทาสให้เขา หวังจือถูกพ่อค้าทาสพาตัวไปแล้ว หวังเจียงเดินตามพ่อบ้านไป

หวังจือเสียใจอย่างมากไม่มีใครช่วยนางได้เลย...