3

เสิ่นชียังเอ่ยอีกว่า "หรือจวนชินอ๋องให้บ่าวเหยียบหัวนายได้ตามต้องการ หากองครักษ์ไม่เคารพท่าน ท่านจะเลี้ยงพวกเขาไว้หรือไม่ บ่าวที่ไม่เกรงกลัวเจ้านาย หากแพร่งพรายไปข้างนอก รู้ถึงไหนอายถึงนั่น"

นางร่ายยาวอย่างมาก ชินอ๋องไม่คิดว่านางจะมีสมองกลับมาแล้ว

"ท่านจะกล่าวหาข้าว่าขโมยสินเดิมของท่านได้อย่างไร มีหลักฐานรึไม่"

"หลักฐานนะมีแน่ ไม่เชื่อให้คนไปค้นห้องของเจ้าดูสิ" เสิ่นชีมั่นใจอย่างมาก

ชูเยียนกับพี่ชายอย่างชูหยางพลันสบตากันอย่างมีเลศนัย

"ข้าไม่ไว้ใจชูเยียนกับชูหยาง หากเป็นหัวหน้าเสียนเห่าข้าไว้ใจ" เสิ่นชีรู้ความในใจของพี่น้องอสรพิษนั่นจึงดักทางไว้ก่อน

ชินอ๋องพลันมองเสิ่นชีในวันนี้ต่างจากเมื่อวาน นางพูดแล้วกล้าสบตากับคนอื่น ไม่เหมือนทุกครั้งเอาแต่ก้มหน้าด้วยความอาย

"เสียนเห่าไปค้นห้องของหวังจือ" หวังจือคิดในใจว่าแย่แล้ว

"ขอรับท่านอ๋อง" เสียนเห่าสาวเท้าอย่างฉับไว

ไม่เกินสองถ้วยชาเสียนเห่ากลับมาพร้อมหีบไม้เขาให้บ่าวยกมา

"นี่คือสิ่งที่พบใต้เตียงของหวังจือ" เสียนเห่าเปิดออกทุกคนต่างมองของมีค่าทั้งหมด มีใบโฉนดที่ดินอีกทั้งปิ่นหยก

"เจ้ายังว่าไม่ได้ขโมยอีกรึ" เสิ่นชียืนกอดอกถาม

"พระชายาท่านสมองเพี้ยน ท่านเป็นคนฝากบ่าวไว้ยังจะกล่าวหาว่าบ่าวขโมยอีก" หวังจือแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ เสียจริง

"เอาล่ะในเมื่อได้คืนแล้วเจ้าก็กลับเรือนพำนักของเจ้าเถอะ" เสิ่นชีให้แม่นมจินยกหีบ

"บ่าวชั่วคนนี้ข้าต้องการขายออกไป ชูเยียนนำไปสัญญาทาสของนางมาให้ข้า" เสิ่นชีไม่ยอมเช่นกันนางจะต้องถอนรากถอนโคนคนชั่วให้หมด

ชีเยียนหันไปมองชินอ๋อง

"มอบให้นางเถอะ"

"ขอบคุณท่านอ๋องมากเจ้าค่ะ"

"หวังเจียงด้วยนะ เพราะพวกนางทั้งสองเป็นบ่าวของข้า"

"ไม่นะเจ้าคะ ท่านอ๋องช่วยด้วย" หวังจือเอ่ยขึ้น

"ไม่เกี่ยวกับข้า" ชินอ๋องปฏิเสธอย่างเย็นชา

เสิ่นชีได้ใบสัญญาทาสของสองคนนี้แล้ว เร่งกลับไปที่เรือนดอกเหมยกับหีบสินเดิมของนาง แม่นมจินดีใจมากที่เจ้านายได้ของกลับมาแล้ว

"รบกวนแม่นมตรวจดูด้วย" นางไม่รู้ว่าสินเดิมมีอะไรบ้าง

"เจ้าค่ะ"

"ท่านแม่ไปไหนมา" สามแฝดที่ตื่นแล้ววิ่งมาหามารดากับแม่นม เสิ่นชีทำหน้าอ่อนโยนให้เจ้าแฝด แววตาของนางมองเจ้าแฝดสามคนด้วยความรัก

พวกนางตาฝาดแล้ว หญิงสาวกอดสามแฝด ดีใจที่เจ้าแฝดมิได้เป็นอันใดมาก

"ไปทวงของพวกเราคืนมา" แม่นมจินรีบเก็บหีบสินเดิมด้วยความยินดี แม้จะได้คืนมาแค่ส่วนหนึ่งก็ยังดี

"อบอุ่นมากท่านแม่กอดพวกข้า" แฝดคนโตเอ่ยขึ้น

เสิ่นชีถึงกับตกใจกับคำพูดเจ้าก้อนแป้งคนโต ที่ผ่านมานางคงจะเป็นมารดาที่แย่อย่างมากเลยกระมัง

"นับแต่นี้แม่จะให้ความรักความอบอุ่นแกพวกเจ้า จะไม่ละเลยพวกเจ้าดีรึไม่" สามแฝดมองมารดา ใบหน้าน้อย ๆ ดีใจอย่างมากที่มารดาจะไม่ละเลยพวกนางแล้ว

"ข้ารักท่านแม่ที่สุดเลย" ที่ผ่านมาแม่นมจินพร่ำสอนสามแฝดให้รักเคารพมารดา แม้มารดาจะอารมณ์ฉุนเฉียวไปบ้าง เรื่องนี้ต้องยกความดีความชอบให้แม่นมจิน

มีสาวใช้จากเรือนให้มาตามเสิ่นชีให้ไปพบชินอ๋องอย่างเร่งด่วน อะไรกันนางเพิ่งจะมาถึงเรือนยังไม่ทันได้นั่งตั่งเตี้ยเสียด้วย เจ้าคนบ้าก็ให้สาวใช้มาตามนางแล้ว

นางกับแม่นมจินเจ้าแฝดเร่งไปที่เรือนใหญ่ทันที พบคุณกลุ่มใหญ่รอนางอยู่

"พระชายาชินอ๋องเป็นคนทำร้ายข้า นางผลักข้าลงไปอย่างโหดร้าย ท่านหญิงเซียวหมิ่นพลันเอ่ยขึ้น ฝูอ๋องกับชายาฝูอ๋องกอดบุตรสาวไว้ทั้งสองพลันโกรธชายาชินอ๋องมาก

กล้าทำกับเด็กที่ไม่รู้ความได้อย่างไร

"ไม่จริง ท่านแม่ของข้าไม่ได้ผลักเจ้า เจ้าต่างหากที่ตกศาลาลงไปเอง นางกำลังไปช่วยเจ้า แต่คนกลุ่มใหญ่แห่กันมาพอดี แม่ข้าก็โดนคนพวกนั้นซ้อมส่วนเจ้าก็สลบไป"

แฝดคนโตเสี่ยวเจียเอ่ยขึ้น

"ใช่ท่านแม่ของข้าลงไปช่วยเจ้า โดนกล่าวหาว่าเป็นคนร้าย" เสี่ยวเม่ยเมย

"แล้วท่านแม่ก็โดนคนพวกนี้ทำร้าย" เสี่ยวซานเมยไม่พูดเปล่าชี้ไปที่องครักษ์ของบิดา

เสิ่นชีคิดว่าเรื่องนี้ต้องมีผู้ใดบงการท่านหญิงเซียวหมิ่นเป็นแน่แท้

"ข้าไม่ได้ทำ" ในความทรงจำเจ้าของร่างเดิมแม้จะร้ายแต่ก็ไม่ได้ทำร้ายเซียวหมิ่น ตรงกันข้ามเข้าไปช่วยเซียวหมิ่น เสิ่นชีคนก่อนโดนตีจนตายไปแล้ว

"เสิ่นชีเจ้ายังจะโกหกอีกรึ" ชูเยียนชี้หน้าเสิ่นชีอย่างไม่เกรงกลัว

"ท่านอ๋องเลี้ยงบ่าวได้ดีนักกล้าเทียบฝีปากเจ้านาย ไม่รู้ว่าข้าเป็นพระชายาหรือชูเยียนเป็นพระชายาในจวนอ๋องกันแน่" ชูเยียนถึงกับหน้าเปลี่ยนสีเลยทันที

"หุบปากชูเยียน"

"ข้าขอพิสูจน์ หากข้ามีใจคิดทำร้ายท่านหญิง ข้าจะสังหารตัวเองทันที แต่หากผู้ใดอยู่เบื้องหลัง

ข้าไม่ปล่อยคนผู้นั้นไว้อย่างแน่นอน" น้ำเสียงของนางหนักแน่น

เสิ่นชียอมพิสูจน์ตัวเอง ชายาฝูอ๋องกับฝูอ๋องต่างสบตากัน

"เจ้าจะพิสูจน์อย่างไร" ฝูอ๋องอยากรู้ว่าเสิ่นชีจะทำให้พวกเขาเชื่ออย่างไร

ทุกสายตาต่างจ้องมองเสิ่นชี ชูเยียนกับชูหยางกำลังคิดว่าหญิงโง่ผู้นี้จะพิสูจน์ตนเองอย่างไร