2

"พระชายารอดแล้ว" แม่นมจินมองใบหน้าที่เปื้อนของพระชายาอย่างน่าสงสาร แม่นมจินไม่ถามเหตุใดนางจึงรู้วิชาแพทย์

เสิ่นชีกอดเด็กน้อยได้แต่คนกลุ่มใหญ่เข้าไปด้านในเรือนแล้ว กระนั้นพวกนางจึงกลับเรือนดอกเหมยท้ายจวนอ๋องด้วยสภาพอิดโรย

"ท่านหญิงน้อยมีชีพจรแล้วขอรับท่านอ๋อง" หมอหลวงรายงานชินอ๋องกับฝูอ๋อง

เป็นไปได้อย่างไรที่นังสารเลวผู้นั้นรักษาเซียวหมิ่นได้ ชินอ๋องไม่อยากจะเชื่อ ส่วนฝูอ๋องโอบกอดร่างบุตรสาวแล้วอุ้มขึ้น

"ข้าไม่คิดเลยว่า ชายาชินอ๋องจะกลั่นแกล้งบุตรข้า ข้าจะเอาเรื่องนางวันพรุ่ง" จากนั้นฝูอ๋องอุ้มบุตรสาวกลับไปที่จวนด้วยความโมโห

เช้าของวันถัดมาเสิ่นชีตื่นมาด้วยสภาพที่อิดโรยยิ่งนัก นางมองเรือนดอกเหมยที่เล็กกะทัดรัดพอดี

"พระชายาบ่าวนำน้ำแกงมาให้เข้าค่ะ" แม่นมจินนำน้องแกงมาให้

"ข้าวไม่มีรึ"

"พระชายาเรือนของเราไม่มีเงินแล้ว อีกอย่างเรือนของท่านอ๋องก็ไม่ได้ส่งของมาให้พวกเรา พระชายาชอบซื้อของให้ท่านอ๋องแต่ก่อนจนเงินสินเดิมหมด" ความทรงจำเจ้าของร่างเดิมได้ไหลผ่านหัวสมองเสิ่นชี

เสิ่นชีคุณหนูใหญ่จวนการคลังบิดาเสิ่นฉงเป็นขุนนางการคลัง ท่านปู่เสิ่นเย่เป็นอดีตราชครูที่ฮ่องเต้ปัจจุบันยังนับถือ

มารดาของเสิ่นชีเป็นหญิงงามแคว้นอันครอบครัวของเหยาเมิ่งเป็นคนค้าเกลือของแคว้นอัน เหยาเมิ่งเป็นคนร่ำรวยมากเสิ่นฉงเป็นบุรุษรูปงามในตอนนั้นเจอนางที่ตลาดเมืองต้าเยียน ในตอนนั้นเสิ่นฉงเป็นเพียงขุนนางธรรมดามิได้ร่ำรวย แต่พอแต่งเหยาเมิ่งสินเดิมนางมีมากโขเป็นร้อยรถเกวียนมาที่เมืองต้าเยียน

เหยาเมิ่งคลอดลูกได้ไม่นานนางก็สิ้นใจตาย เพราะเสิ่นฉงพาอนุภรรยาเข้าบ้านสวีเนียน

ยามนี้สวีเนียนเป็นเสิ่นฮูหยินแล้วมีบุตรสาวหนึ่งคน บุตรชายหนึ่งคน

เสิ่นชีปวดศีรษะยิ่งนัก ร่างกายเจ้าของร่างเดิมโดนพิษอย่างมาก พิษชนิดนี้จะทำให้นางดุร้ายและตบตีผู้คน เสิ่นชีสงสัยคนที่วางยาพิษนางเสียจริง

"ตายแล้วพวกเจ้ามัวทำอะไรกันไม่ยอมทำความสะอาดเรือน" หวังจือพลันมองแม่นมจินที่ดูเเลเสิ่นชีอยู่

"นังสารเลวกินบนเรือนขี้บนหลังคาคุณหนูเลี้ยงดูเจ้าไม่ดีรึ เจ้าถึงได้หักหลังนาง" แม่นมจินนึกชังหวังจือมากที่กล้าทำเช่นนี้กับคุณหนู กล้าทรยศคุณหนูทุกอย่าง

เสิ่นชีจำได้ว่าก่อนแต่งงานมาจวนอ๋องแม่เลี้ยงอย่างเสิ่นฮูหยินได้มอบสาวใช้สองคนมาให้นาง หวังจือ หวังเจียง

"หุบปากสัญญาซื้อตัวของข้าอยู่กับแม่นางชูเเล้วมิใช่นังโง่เช่นเสิ่นชี" แม่นมทนไม่ไหวตบหน้าหวังจือดังฉาดใหญ่

"นังแก่ข้าตบข้า" หวังจือรีบตบแม่นมสวดกลับไปสองครั้ง

"โอ๊ย !!!" เสิ่นชีหักข้อมือหวังจือแล้วผลักสาวใช้ล้มลงกับพื้น

"นังคนชั้นต่ำเจ้ากล้าทำข้ารึ" หวังจือตกใจมากทั้งเจ็บอีกด้วย

เสิ่นชีตบหน้าหวังจือไม่ยั้งมือจนใบหน้าชาหมดแล้วอีกทั้งฟันของสาวใช้หลุดออกจากปาก

"นี่คือสิ่งที่เจ้าเรียกผู้เป็นนายรึ สาวใช้เยี่ยงเจ้ามันจะโดนมากกว่านี้" แม่นมจินได้แต่ใบ้กินไม่เคยเห็นพระชายาร้ายกาจเพียงนี้

"พระชายาบ่าวผิดไปแล้ว บ่าวขอโทษเจ้าค่ะ"

"ดีในเมื่อรู้ตัวว่าผิด ข้าจะถามเจ้าสินเดิมของข้าหายไปไหนหมด" เสิ่นชีมองหน้าหวังจือ คาดหวังกับคำตอบสาวใช้อย่างมาก

"บ่าวไม่รู้เจ้าค่ะ" สินเดิมของนางตั้งเยอะ แต่งเข้าจวนอ๋องขนมาด้วยไม่น้อย เหตุใดสาวใช้ถึงไม่รู้เล่าทั้งโฉนดร้านค้าที่ดิน มันหายไปได้อย่างไร

"บ่าวไม่ทราบเจ้าค่ะ" หวังจือแทบจะสิ้นใจตายอยู่แล้ว

หวังจือคิดว่าเสิ่นชีในยามนี้ช่างน่ากลัวยิ่งนัก

"หวังจือ" หวังเจียงวิ่งมาอย่างฉับไวแล้วประคองหวังจือขึ้นมา

"ท่านทำอย่างนี้กับหวังจือได้ยังไง ข้าจะพาหวังจือไปทวงความยุติธรรมกับท่านอ๋อง"

"ได้เลย" เสิ่นชีไม่กลัวอยู่แล้ว นางอยากจะทวงความยุติธรรมให้นางเองเช่นกัน

เรือนของชินอ๋องในยามนี้ เขากำลังรับสำรับอาหารเช้าจู่ ๆ มีคนกลุ่มใหญ่จากเรือนดอกเหมย

"ท่านอ๋องสภาพหวังจือโดนเสิ่นชีทำร้าย" ชูเยียนรายงานเจ้านาย ทุกคนมองสภาพหวังจือเลือดอาบน้ำสภาพฟันหักตาโปนมาเลย

"เกิดอะไรขึ้น" ชินอ๋องถามหวังเจียง

"พระชายาเป็นคนทำร้ายข้าเจ้าค่ะท่านอ๋อง นางไม่พอใจข้าหาว่าข้าไปขโมยสินเดิมของนาง" หวังจือตอบเอง

สินเดิมอย่างนั้นรึตลอดเวลาหลายปีมานี้ เสิ่นชีใช้เงินมือเติบมาก

"สินเดิมข้าเยอะเพียงนี้ ใช้ยังก็ไม่หมดชาตินี้" เสิ่นชีมั่นใจ นั่งบ่าวชั่วสองคนตั้งใจหลอกเอาสินเดิมของนางเสียมากกว่า

"เจ้าถึงกับทำร้ายหวังจือจนฟันหักรึ" ชูเยียนมองแล้วอดสงสารหวังจือมิได้

"ที่ข้าทำร้ายหวังจือประการแรกนางไม่เคารพข้าที่เป็นนาย เรียกข้าว่าเสิ่นชี ประการที่สองนางทำร้ายแม่นมจิน ประการที่สามนางขโมยสินเดิมของข้า หรือว่าท่านคิดว่าไม่สมควรทำร้ายนาง"

เสิ่นชีมองท่าทีของชินอ๋องที่นั่งนิ่งในรถเข็น เสิ่นชีในวันนี้ไม่เหมือนเสิ่นชีในวันวานจริง ๆ ชินอ๋องพลันมองร่างบางใบหน้านั้นคุมด้วยผ้าขาวบางมีเพียงลูกนัยน์ตางดงามเท่านั้นที่ประจักษ์แก่ผู้คน