บท
ตั้งค่า

ตอนที่3.1 ความหลัง

“พ่อส่วนพ่อ แม่ส่วนแม่ ไม่ใช่ตัวพริมาเองนี่ครับ จบนอกแล้วไง จบจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้” ภามออกความเห็น เรื่องเรียนพริมามันมีลับลมคมในแปลกๆ เขาไม่คิดว่าคนแบบพริมาจะเรียนได้ดี เท่าที่จำได้ หล่อนไม่เอาไหนสักอย่าง การใช้ชีวิตในต่างแดนเพียงลำพังก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ สำหรับผู้หญิงที่เดินทางไปคนเดียว

“อย่าเอาตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางโลกสิ หนูพริเขาอาจจะเปลี่ยนไปแล้ว” ปรียาแย้ง

“สันดานคนเปลี่ยนไม่ได้หรอกครับ”

“เอะ!! ลูกคนนี้ นั่นไม่เอา นี่ไม่เอา แล้วจะเอายังต่อละหะ!!” ปรียาตวาด

“ผมห่างแม่กับพ่อไปตั้งหลายปี ขออยู่สบายสักพักก่อนไม่ได้เหรอครับ ยังไงอนาคตผมต้องแต่งงานแน่ๆ อยู่แล้ว แค่ยังไม่ใช่เวลานี้” ภามแบ่งรับแบ่งสู้

“แม่นัดคุณคะนึงนิจเขาไว้แล้วน่ะสิ แกน่ะ ดันเสนอหน้าไปที่บ้านนั้นโดยไม่บอกแม่ก่อน เขาเร่งมาแล้ว ยังไงก็ต้องไปคุยกัน”

“ผมบอกไว้ก่อนเลยนะแม่ ผมยังไม่แต่งงานเร็วๆ นี้แน่” ภามยืนกราน

“ตามนั้น แต่ครั้งนี้ต้องไป”

“แค่เจอกันเท่านั้นนะแม่ ถ้าแม่ต้อนผมจนผมจนมุม ผมจะหนีไปเที่ยวรอบโลก สักสามปีค่อยกลับบ้าน” ภามยื่นข้อเสนอ เขายังไม่พร้อมที่จะเริ่มสร้างครอบครัวตอนนี้

“เหอะ!! ฉันน่าจะมีลูกหลายๆ คน แกจะได้ต่อรองไม่ได้”

“ฮ่าๆ ไม่ทันแล้วครับแม่ เปลี่ยนเป็นผมปั๊มหลานให้แม่หลายๆ คนน่าจะสมเหตุสมผลมากกว่าครับ”

“แกอย่าชี้นำ แบบนี้แม่แกก็ยิ่งมีหวังสิวะ” ภาคปรามบุตรชาย แผนการในหัวของปรียาตอนนี้คืออยากอุ้มหลาน แต่หากบุตรชายยังไม่ยอมแต่งงาน หลานชาย หลานสาวที่นางปรารถนาก็ไม่มีทางสมหวัง

“คุณหลันคะ คุณท่านให้มาตามค่ะ” บุหลันเตรียมตัวจะออกไปทำงาน แต่คนงานในบ้านมารั้งไว้เสียก่อน

“คุณท่านมีเรื่องจะใช้หลันเหรออิง” สาวใช้ชาวลาวที่ทำงานจิปาถะมาดักรอบุหลันที่ประตูหลัง เส้นทางที่บุหลันเดินผ่านทุกวันแทนประตูหน้าที่คะนึงนิงสั่งห้าม

“เห็นว่าจะมีแขกมาบ้านค่ะ เลยอยากให้คุณหลันทำของว่างไว้ให้หน่อย”

“อ้อ แล้วทำไมคุณท่านไม่บอกหลันล่วงหน้า ถ้าหลันติดธุระไม่ว่างขึ้นมาละ ยุ่งตายเลย” บุหลันได้แค่บ่น เธอขัดคำสั่งคะนึงนิจคงเกิดเรื่องใหญ่แน่ๆ

“คุณนายก็แบบนี้ทุกทีแหละค่ะ”

“เตรียมของไว้แล้วใช่มั้ย งั้นวานไปบอกเพรียวให้ทีสิ หลันจะไปทำงานช้าหน่อย” บุหลันเดินเลยไปที่ครัวหลังสั่งความไปถึงเพรียว

เธอใช้เวลาไม่นาน ของว่างขึ้นชื่อก็ถูกปรุงเสร็จ หลังตรวจสอบจนแน่ใจ หากคล้อยหลังตนเองจะไม่เกิดความผิดพลาด บุหลันเลยถอดผ้ากันเปื้อนออก “หลันไปทำงานก่อนนะคะ ป้าอย่าลืมอุ่นก่อนเอาของว่างไปเสิร์ฟแขกนะคะ” บุหลันย้ำ แล้วก็ฉวยกระเป๋าผ้าเดินจ้ำอ้าวออกไปทางด้านข้าง เธอยกนาฬิกาข้อมือดูเวลา จากนั่นก็เร่งฝีเท้ามากขึ้น เธอเสียเวลาไปมากโขกับการปรุงของว่างตำหรับชาววังที่คะนึงนิจคุยโอ่ไปทั่ว

“อุ่ย!!” บุหลันเกือบล้ม เธอซุ่มซ่ามเดินชนใครบางคน ดีที่ว่าใครคนนั้นมีสติมากกว่าเธอ เขารั้งเธอไว้ก่อนที่จะหน้าคมำล้มลงบนพื้นคอนกรีต

“จะรีบไปไหน?” เสียงแหบห้าว กับกลิ่นน้ำหอมไม่คุ้นจมูก

ครั้นเมื่อเงยหน้ามองสบตาใครคนนั้นเข้า บุหลันนึกอยากหายตัวได้

คนคนนั้นคือคนที่เธออยากเลี่ยงหลบมากที่สุด

“เธอนั่นเอง...” ภามพึมพำ

“ขะขอบคุณค่ะ ปะปล่อยได้แล้ว” บุหลันรีบรวบรวมสติ เธอพูดเสียงกระท่อนกระแท่นและขืนตัวไว้

“อ้าว จะไปไหนละ” ภามรั้งไว้ พอเขาปล่อยมือ บุหลันก็หมุนตัวหนี ทำท่าจะเดินหนีไปดื้อๆ

“หลันจะรีบไปทำงานค่ะ” ภามมองนาฬิกา

“สายแล้วนะ เป็นฉันไม่ไปแล้ว” เกือบสิบเอ็ดนาฬิกา เกินเวลาเริ่มงานไปเกือบครึ่งวัน

“...” บุหลันไม่ได้ตอบเธอขยับตัวเตรียมเดินหนี

แต่ภามไม่ยอมให้เกิดเหตุการณ์เช่นนั้น เขาวิ่งมาขวางหน้าจนบุหลันเกือบชนเขาอีกครั้ง

“จะรีบไปไหนละ หรือว่าเธอกลัวฉัน” ภามถาม

บุหลันเม้มปากไม่ยอมพูดอะไรอีก

“เธอเกลียดฉันแล้วเหรอ สมัยก่อนเธอวิ่งไล่ฉันเหมือนเงาเลยนี่นา”

บุหลันผงะ!! เธอเผลอตัวเดินถอยหลัง ดวงตากลมโตมองสบตาเขา ‘เขาจำเธอได้แล้ว’ หัวใจของบุหลันทำงานหนัก เต้นกระหน่ำจนบุหลันกลัวว่าเธอจะหัวใจวาย เธอยกมือปิดหน้าและเดินถอยหลังช้าๆ

ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
สแกนคิวอาร์โค้ดเพื่อดาวน์โหลดแอปHinovel