ตอนที่3.2 ความหลัง

“อ้าว!! ไม่ดีใจเหรอไง ไม่เจอกันนานแล้วนะ เกือบเจ็ดปีแล้วสิ เธอสวยขึ้นจนฉันแทบจำไม่ได้เลย” ภามพูดต่อ

บุหลันเม้มปาก ‘เขาก็ยังจำเธอได้’ ความจริงชายตรงหน้าไม่ควรจำเธอได้เลย เธอเป็นแค่รอยด่างที่ไม่มีค่าควรจำสักนิด ครั้งนั้นเขาทำให้เธออับอาย อายจนแทบกัดลิ้นตายตอนที่นึกถึง ความขลาดเขลาของเธอตอนนั้น ไม่ต่างอะไรกับความสิ้นคิดของเด็กสาว เธอไม่ได้สมองกลวงสักหน่อย เธอเรียนเก่งและทันคน แต่เพราะอะไรไม่รู้ที่ทำให้เธอหลงใหลชายผู้นี้จนหน้ามืดตามัวไปอย่างนั้น

พริมากำมือ มองภาพที่เห็นด้วยแววตาลุกโพลง

ไม่ว่าจะกดข่มบุหลันยังไง บุหลันก็ยังผงาดและเจิดจ้าแบบที่เธอไม่มีทางเทียบได้เลย ครั้งนี้ก็เช่นกัน มารดากดบุหลันไว้ในครัว หล่อนก็ยังเผยอหน้าออกมาเจอภามเข้าจนได้ ท่าทางของภามก็ดูสนใจบุหลันไม่น้อย

พริมาสะบัดหน้า เดินกระแทกส้นเท้าเข้าไปด้านใน แต่เมื่อนึกขึ้นได้ วันนี้ครอบครัวของเธอมีแขกสำคัญอยู่ด้วย พริมาเลยปรับอารมณ์ ปรับสีหน้าให้สดชื่นขึ้น ตอนที่เดินเข้าไปในห้องรับรองแขก

“เจอตาภามไหมหนูพริ” ปรียายิ้มให้ พลางถามถึงบุตรชาย

พริมาแสร้งส่ายหน้า “ไม่เจอค่ะ คงเดินเล่นในสวนมั้งคะ พริไม่ได้เดินไปถึงแถบนั้น”

“แม่ให้นังอิงไปตามให้ดีกว่า” คะนึงนิจออกตัว นางลุกขึ้น เปิดโอกาสให้บุตรสาวได้สนทนากับปรียาตามลำพัง

“ได้ยินข่าวลือมานาน ไม่คิดว่าคำเล่าลือนั่นจะเป็นจริง” ปรียาหยิบขนมของว่างไทยโบราณจากจานขึ้นมาดูใกล้ๆ ขนมชนิดนี้ขั้นตอนการทำยุ่งยาก หากต้องการรับประทาน ตามโรงแรมใหญ่ๆ มีให้บริการ แต่ก็ค่อนข้างแพงเอาเรื่อง

“พอดีแม่ครัวของที่นี่พอมีฝีมือค่ะคุณป้า”

“ดีเลย ที่บ้านป้ามีจัดเลี้ยงบ่อยๆ ไว้จะได้ขอยืมตัวแม่ครัวไปช่วยบ้าง” ปรียาสัพยอก

“พริกลัวว่าคนของบ้านพริจะไปทำให้คุณป้าขายหน้าน่ะสิคะ”

ปรียาชิม ‘ถุงทอง’ แล้วก็ชมไม่ขาดปาก “ฝีมือดีกว่าเชฟระดับ มิชลินอีกนะ แบบนี้ไม่มีทางขายหน้าหรอกจ้ะ”

“ถ้าชอบ เอากลับไปฝากคุณภาคด้วยยังได้ค่ะ น้องเข้าไปดูในครัวมา ทำไว้เยอะเลยค่ะ” คะนึงนิจเดินเข้ามาสมทบ

“ไม่เกรงใจนะ คุณภาคชอบของว่างแบบนี้แหละ ถ้ารสถูกปาก เดี๋ยวจะส่งคนที่บ้านมาหัดทำด้วยนะคะ ขานั้นชอบของว่างแบบที่ต้องประดิดประดอยน่ะ”

“เอาสิคะ จะให้คนงานมาเรียนวิธีทำวันไหน ก็นัดมาได้เลยค่ะ” คะนึงนิจตอบพร้อมกับยิ้มแย้ม

หารู้ไม่ว่ากำลังทำให้พริมาไม่พอใจ

เพราะหากปรียารู้ แม่ครัวคนงานที่ว่าคือ...บุหลัน พริมาเกรงว่าความคิดของปรียาจะเปลี่ยนไป

ตอนที่4.บทเรียนราคาแพง

“คุณแม่รู้มั้ยคะ นังหลันแอบไปอ่อยคุณภามอยู่ที่ท้ายสวน”

พริมาฟ้องมารดา บุหลันน่าจะคิดอะไรอยู่ในใจ การเจอกันของคนสองคนนั้นไม่มีทางเป็นเรื่องบังเอิญอยู่แล้ว

“แล้วทำไมไม่บอกแม่ให้เร็วกว่านี้ แม่จะได้จัดการนังหลันให้เด็ดขาดไปเลย”

“ตอนนั้นคุณป้ายังอยู่นี่คะ พริกลัวว่ากระโตกกระตากจะเข้าทางคุณภาม ขานั่นยิ่งขึ้นชื่อเรื่องขวางโลกอยู่แล้ว เห็นผู้หญิงสวยๆ เป็นไม่ได้”

“นังหอกข้างแคร่นี่ เมื่อไหร่จะกำจัดมันได้สักทีนะ” คะนึงนิจบ่นพึมพำ

“พ่อแกก็ดันอยากเป็นคนดี อยากไถ่บาปตอนไหนก็ไม่เป็น ดันมาใจดีตอนนั้น” คะนึงนิจแดกดันถึงสามี เรื่องมันกะทันหัน นางเองก็ตั้งรับไม่ทัน กำลังอึ้งกับความจริงที่สามีเพิ่งเปิดเผย

“พริไม่ยอมให้นังหลันมาแย่งคุณภามไปหรอกค่ะ”

“จะจัดการมันยังไง ก็หลบๆ สายตาพ่อแกหน่อยแล้วกัน” คะนึงนิจเตือน

บุหลันแทบไม่เคยสร้างเรื่อง ความประพฤติก็ดีไม่มีด่างพร้อย นางพยายามหาทางทุกวิธียังไม่สบช่องเหมาะสักครั้งเลย

“พริคงต้องเตือนนังหลันมันสักหน่อย อย่าริอ่านมาแย่ง ‘ผู้ชาย’ ของพริ”

บุหลันก้มหน้าเดินเลยไม่ทันดูทาง ไฟที่ติดไว้ที่หัวเสาก็อยู่ไกลเกินกว่าจะเพิ่มแสงสว่าง เพราะวันนี้ช่วงเช้าเธอเสียเวลาไปเกือบครึ่งวัน เลยชดเวลาทำงาน ตอนที่เลิกงานเลยค่อนข้างดึก