ตอนที่1.1 อดีตหวนคืน

บุหลันหันไปชำเลืองมอง ‘เขา’ แล้วก็รีบชักสายตากลับมา

“เห้ย!! กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะไอ้คุณภาม” อเนกร้องทัก ทันทีที่ภามเดินเข้าไปใกล้ตัว

ภามทรุดนั่ง รับแก้วบรั่นดีที่เพื่อนส่งให้มาจิบแก้กระหาย “ร้อนฉิบหายเลย นี่ขนาดตอนกลางคืนแล้วนะ” เขาอดไม่ได้ที่จะบ่น อากาศที่ประเทศบ้านเกิดร้อนใกล้เคียงกับทวีปแอฟริกาเข้าไปทุกทีๆ

“มึงยังไม่ได้ตอบกูนะคุณเพื่อน” อเนกทวงคำตอบยิกๆ ภามหายหน้าไปเกือบเจ็ดปี แต่ข่าวคาวๆ ไม่เคยซา เขาใช้ชีวิตสำมะเลเทเมาที่ต่างประเทศเต็มที่ แต่สมัยนี้ โลกไร้พรมแดน ข่าวคาวๆ ของภามเลยไม่เคยจางหายไปจากสื่อในประเทศเลยสักปี เขาสร้างเรื่องร้อนอก ร้อนใจให้กับบิดา มารดาตลอด

“เพิ่งกลับมา ทำไม มึงอยากถามกูเรื่องอะไรกันแน่วะ?” ภามย้อนถาม วางแก้วบรั่นดีที่ว่างเปล่าลงบนโต๊ะ

“แหม...อย่าใจน้อยไปสิวะ กูคิดว่ามึงจะไม่กลับมาเสียแล้ว” อเนกแซวต่อ

เรื่องซุบซิบของภามลอยมาเข้าหูเขาตั้งแต่เมื่อสามอาทิตย์ก่อน เขาเลยคิดว่าเพื่อนหัวแข็งคนนี้ไม่มีทางกลับมาเหยียบที่นี่อีกเป็นแน่ ในเมื่อคำขาดของบิดา มารดาเขา คือการ ‘แต่งงาน’ เชิงธุรกิจ ระหว่างตระกูลวิวัฒน์วงศ์ กับพินิจดำรง

“บ้านกูอยู่นี่ ทำไมมึงคิดแบบนั้น หรือ...” ภามหยุดพูด ลากขวดบรั่นดีมาเทใส่แก้วว่างๆ ให้ตัวเอง

“กูรู้ มึงเกลียดการถูกคลุมถุงชน แต่ คุณพริมาก็ไม่ได้แย่นี่หว่า” อเนกท้วง

“ไอ้เนก หากกูต้องแต่งงาน กูอยากได้ ‘เมีย’ ไม่ได้อยากได้แม่เพิ่ม” ภามกระแทกเสียงตอบ เสียงโห่ฮาดังคลืน จนเจ้าของงานเหลียวมอง พริมาขมวดคิ้ว จากนั้นดวงตาก็ค่อยๆ เบิกโตขึ้น หลังจำได้ว่า หนุ่มรูปงามคนนั้นเป็นใคร

คะนึงนิจที่เห็นเหมือนที่บุตรสาวเห็นเดินเข้ามาสะกิดแขน “อย่าเพิ่งเข้าไปแสดงตัวละ เล่นตัวหน่อย เชื่อแม่!!” คำปรามนั่นใช้ไม่ได้ผลกับพริมา เธอมั่นใจในเสน่ห์ของตัวเองและเชื่อว่าจะทำให้ชายผู้นั้นสยบให้เธอเหมือนหนุ่มๆ รายอื่น

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นที่มุมปาก จากนั้นพริมาก็เดินเชิดหน้าตรงไปยังจุดที่หมายตา

“ลูกคนนี้นี่!” คะนึงนิจจิปากบ่นพึมพำ นางกวาดตามองหาบุหลัน หวังใช้ลูกนอกไส้สกัดพริมาไว้ แต่ทว่า... กลับมองไม่เห็นบุหลันในสายตาเลย

“สวัสดีค่ะ พริดีใจที่ได้เจอคุณวันนี้ที่นี่นะคะ”

ภามเหลือบมองด้วยหางตา เขาถอนใจแรงๆ ผุดลุกขึ้นยืนช้าๆ “ไม่ได้คิดจะมาแสดงความยินดีกับคุณหรอกพริมา ผมแค่แวะมาหาเพื่อนเก่า”

“ยังไงพริก็ดีใจที่ได้เจอคุณวันนี้” พริมาพูดพร้อมกับยิ้มจางๆ เธอพยายามใจเย็น ทั้งที่ภายในใจกำลังเดือดปุดๆ

“อย่าเสแสร้งเลย ผมไม่ชอบการปั้นหน้าของคุณสักเท่าไหร่หรอกพริมา” ภามพูดตัดบท ปากขวานผ่าซากของเขาทำให้พริมาหน้าเสียไปหนึ่งอึดใจ ครั้นเมื่อตั้งสติได้เธอก็รีบฝืนยิ้ม

“พริคงเข้ามาไม่ถูกจังหวะเอง ตามสบายนะคะ วันหลังค่อยทำความรู้จักกันก็ได้” พริมายอมถอย เธอคงต้องกลับไปทบทวนเรื่องที่บิดา มารดากึ่งขอร้องกึ่งบังคับนี่ใหม่ ผู้ชายอย่างภามอันตรายเกินไป เขาควบคุมได้ยาก พริมาพยายามทบทวนผลได้ผลเสีย ซึ่งอาจจะไม่เป็นผลดีกับเธอในอนาคต

พอพริมาเดินจากไป “ว่าที่ ‘เมีย’ มึงคนนี้น่าจะเจ้ากี้เจ้าการพอๆ กับแม่มึงแน่ๆ ไอ้ภาม” อเนกออกความเห็น แม้จะเพิ่งเจอหน้ากันครั้งแรก แต่ก็พอเดานิสัยออก “คนน้องน่าคบกว่าเยอะ สวยกว่าด้วย” ภามขมวดคิ้ว เขาไม่เคยได้ยินว่าคนตระกูลพินิจดำรงมีบุตรสาวสองคน เท่าที่มารดาสารทยายให้ฟัง มีแค่ชื่อพริมาคนเดียวผ่านปากของท่าน กรอกหูเข้าทั้งเช้า ทั้งสาย

“คนน้อง ยัยนั่นเป็นลูกสาวคนเดียวไม่ใช่เหรอวะ”

ภามแย้ง อเนกมองสบตาภามแล้วก็จิปาก “เขาลือกันให้แซ่ด ว่าแต่ มึงจำหล่อนไม่ได้จริงๆ เหรอวะ”

ภามขมวดคิ้วกระดกแก้วบรั่นดีกลั้วคอ “ใครอีกละ ตั้งแต่ตูดกูแตะเก้าอี้ มึงขยันซักนั่นซักนี่ไม่หยุดเลยนะไอ้เนก”

“แหมๆ มึงลืม ‘เด็กสาว’ ที่คลั่งรักมึงสมัยก่อนแล้วเหรอวะ” อเนกพูดกลั้วหัวเราะ

“อ้อ...เด็กนั่นเอง กูลืมไปแล้ว” ภามลากหางเสียงยาวเหยียด เด็กสาวตัวดำๆ ผมกระเซอะกระเซิงที่ทะเล่อทะล่าเข้ามาสารภาพรักเขาเมื่อเจ็ดปีก่อน แววตากึ่งกลัวกึ่งกล้านั่น ทำให้เขาอดสมเพชไม่ได้

“คนนั้นแหละ น้องสาวยัยคุณพริมานั่นแหละ”

ภามยกหัวคิ้วขึ้นสูง “หมายความว่าไงวะ” มือที่ถือแก้วบรั่นดีชะงักอยู่กลางอากาศ

“ตามหลักแล้ว ยัยคุณพริมาของมึงเป็นลูกสาวคนเดียวนั่นแหละ แต่ลึกๆ แล้ว บ้านนี้เขามีลูกสาวสองคน อีกคนน่าจะเป็นลูกนอกสมรส”

ภามพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะลุกขึ้นยืน “เห้ย!! เพิ่งมา จะกลับแล้วเหรอวะ” อเนกท้วง

“ไปก่อนดีกว่าว่ะ ว่างๆ จะแวะไปหานะ” ภามไหวไหล่แล้วก็เดินออกจากงานไป

พริมามองตาม เธอเม้มปาก ครุ่นคิดเงียบๆ