ตอนที่1.อดีตหวนคืน

ตอนที่1.อดีตหวนคืน

ภายในอณาเขตบ้านพินิจดำรง ประกอบไปด้วยคฤหาสน์หลังใหญ่ บ้านขนาดกลาง และบ้านหลังเล็ก ตามฐานะของผู้อาศัย คฤหาสน์หลังใหญ่ผู้อาศัยคือครอบครัวของโอภาส ซึ่งเป็นพี่ชายคนโต เขามีครอบครัวอบอุ่น ลูกสาวคนโตชื่อพริมา ภรรยาของเขาชื่อคะนึงนิจ และสมาชิกอีกคนที่ไม่ค่อยมีคนพูดถึง...บุหลัน เด็กสาวหน้าตาหมดจด กิริยาเรียบร้อย บุหลันค่อนข้างเก็บตัว เธอแทบไม่มีปากเสียงในบ้านหลังนี้ ใครๆ ก็รู้ บุหลันเป็นลูกนอกสมรสของโอภาส เธอเป็นสมาชิกคนหนึ่งซึ่งคนในพินิจดำรงรู้ดี แต่คนภายนอกรู้แค่ว่า บุหลันเป็นผู้อาศัย

วันนี้มีเรื่องน่ายินดีเกิดขึ้นที่นี่ ท่ามกลางบรรยากาศที่รื่นรมย์นัก จู่ๆ ความยินดีที่เกิดขึ้นในใจของบุหลันก็ค่อยๆ ลดลงจนน่าตกใจ เงาร่างของชายผู้หนึ่งทำให้ความร้อนในร่างกายของเธอผุดซึมขึ้นมาเหนือหน้าผากโค้งมน ไรผมของเธอเปียกชุ่มประหนึ่งเพิ่งอาบน้ำเสร็จหมาดๆ บุหลันรู้สึกหน้ามืดจนต้องค่อยๆ ทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ ไม่เช่นนั้นเธออาจจะล้มหน้าคมำลงตรงนี้ จนสร้างความอับอายให้ตัวเองอีกครั้ง

เรียวปากสีกุหลาบอ่อนเม้มจนเป็นเส้นตรง เผลอตัวกลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ เพื่อให้ลำคอที่จู่ๆ แห้งผากชุ่มชื้นขึ้นมาบ้าง

“เป็นอะไรไปหลัน?” เพรียวเป็นคนเดียวที่สังเกตเห็นความผิดปกติของบุหลัน

“ปะ เปล่า!!” บุหลันรีบแก้ตัวแล้วก็รีบก้มหน้าหลบสายตาคาดคั้นนั่น

เพรียวเงยหน้า กวาดตามองไปทั่วบริเวณลานบ้าน มุมปากได้รูปปรากฏรอยยิ้มหยันขึ้นมา “ยังลืมหมอนั่นไม่ได้อีกเหรอ?” คำถามกระแทกใจตามมาติดๆ

บุหลันสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วก็ส่ายหน้าจนพวงผมด้านหลังส่ายไปมา “ไม่เกี่ยวกับ ‘หมอนั่น’ สักหน่อย” คำแก้ตัวที่ดังผ่านปากมาแผ่วๆ ไม่มีทางทำให้เพรียวเชื่อถือได้เลย

อดีตเรื่องเดียวที่บุหลันไม่มีทางลืม แม้เรื่องที่เกิดขึ้นจะผ่านเลยไปเกือบเจ็ดปีเต็ม

“ผู้ชายคนนั้นไม่เห็นมีอะไรดี” เพรียวพึมพำ

ภาม วิวัฒน์วงศ์ ทางยาทคนเดียวของภาค เจ้าพ่ออสังหา ครอบครัวเขามีกิจการครอบคลุมเกือบครบทุกวงการ เขาเป็นผู้ชายทรงแบดที่หากไม่มีเงินในบัญชีเกินกว่าสิบหลัก ไม่มีทางที่ผู้หญิงคนไหนจะเดินเข้าหาเลย เขาปากจัด แถมนิสัยค่อนไปทางร้ายๆ มากกว่าสุภาพอ่อนโยนด้วย

สิ่งเดียวที่ภามมีดี คือเขาหน้าตาดีแถมฉลาดทันคน

ถ้าเขาคิดใช้มันสมองที่ติดตัวมาในการทำงาน รับรองได้ กิจการของวิวัฒน์วงศ์คงไปได้ไกลกว่านี้อีกหลายเท่า

แต่ทว่า...คงเพราะเขาเป็นทายาทตระกูลมั่งคั่งไง เขาคาบช้อนทองมาเกิดตั้งแต่นาทีแรกที่ลืมตา แถมยังเป็นลูกชายคนเดียวด้วย นิสัยของภามเลยออกมาอย่างที่เห็น

“หลันเองก็งงเหมือนกันเพรียว ตอนนั้นหลันเห็นอะไรในตัวเขา ถึงทำเรื่องโง่ๆ แบบนั้นออกมาได้” บุหลันก้มหน้าพึมพำเสียงแผ่วๆ

“เธอควรลืมหมอนั่นได้แล้วหลัน คนอย่างหมอนั่นเอาไปทำปุ๋ย ต้นไม้คงแห้งตาย” เพรียวตอบเสียงแข็ง ลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งใกล้ๆ แล้วก็วางมือทับหลังมือบุหลันที่วางไว้บนหน้าขา

บุหลันเงยหน้ายิ้มเซียวๆ ให้

“หิวแล้ว ไปหาอะไรกินในครัวกันเถอะ” บรรยากาศดีๆ กร่อยลงเพราะการปรากฏตัวของภาม บุหลันเองก็ยังไม่ทันได้เตรียมใจไว้ตั้งรับ ดังนั้นการเลี่ยงการเผชิญหน้ากันตอนนี้ น่าจะเป็นทางเดียวที่เพรียวนึกออก

“แต่...” บุหลันพยายามท้วง

งานวันนี้บุหลันเป็นแม่งาน เธอไม่อยากให้เกิดความผิดพลาดอะไรขึ้น เพราะหากมีเรื่องที่ทำให้ ‘พริมา’ อารมณ์เสียขึ้นมา เธอคงไม่วายถูกเรียกไปด่าจนหูชา

“นี่ เธอไม่ใช่เบ้แม่นั่นนะหลัน คนงานก็มีตั้งเยอะ แม่นั่นมาจิกใช้เธอ เหมือนเป็นคนใช้ไม่มากไปหน่อยเรอะ” เพรียวตอบเสียงแข็ง พริมาคือลูกสาวคนโตของตระกูล พินิจดำรง เป็นลูกสาวที่เกิดกับคะนึงนิจที่เป็นศรีสะใภ้ ในขณะที่บุหลันเป็นลูกสาวที่เกิดกับสาวรับใช้คนสนิทของ คะนึงนิจเอง เป็นบุตรสาวที่มีอายุไล่เรี่ยกันกับพริมา คะนึงนิจกัดฟันทนรับอุปการะบุหลัน ทั้งที่ชิงชังสุดจิต

“เพรียว...” บุหลันพยายามแย้ง

“ไม่รู้แล้ว ฉันหิว ไปหาอะไรกินกันก่อนเถอะ เธอเองก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่บ่ายสามแล้วนะหลัน” เพรียวดื้อเพ่ง รั้งข้อมือบุหลันแรงๆ แล้วก็ตัดสินใจลากเพื่อนสนิทเดินไปทางด้านหลังคฤหาสน์พินิจดำรง ซึ่งเป็นโรงครัวขนาดใหญ่