[4.1] 'ข้อตกลงเถื่อน'

[4.1]

'ข้อตกลงเถื่อน'

“ปล่อยนะ! ไอ้แก่หัวงู” กะทิทุบอกจินเกอรัวๆ

“ยังจะมาปากดีได้อีกนะ มานี่เลย”

“อ๊ะ! คุณจะทำอะไรหนูปล่อยนะ ปล่อยสิ!”

กะทิถูกจินเกอลากตัวไปที่ห้องอะไรสักอย่างหนึ่งตรงหน้าแต่เธอเดาว่าห้องนอนแน่นอนและเธอจะไม่ยอมเข้าไปเด็ดขาด ไม่ยอมจริงๆ เด็กสาวพยายามสะบัดแขนออกจากแขนหนาแต่เขาก็จับแขนเธอแน่นและยังคงจะฉุดกระชากลากถูเธอเข้าไปในห้องนั้นอยู่ดี นี่มันผิดกฎหมายนะเนี้ย

โอ๊ย!” จินเกอร้องเสียงหลงเมื่อเจ็บจี๊ดที่มือของตัวเอง หนุ่มใหญ่หันไปมองก็พบว่าที่มือของเขามีปากของกะทิกำลังงับอยู่ส่วนฟันน่ะเหรอก็กำลังกัดลงบนเนื้อของเขาเนี้ยแหละแถมเน้นเขี้ยวเน้นฟันอีกต่างหาก

“นังเด็กบ้าเจ็บนะโว๊ย! ”

ปึก!

ตุบ!

“โอ๊ย!” ร่างบางถูกผลักออกมาจนเซล้มกับพื้นจนก้นจ้ำม้ำ เด็กสาวตวัดสายตามองจินเกอด้วยความโกรธจนตาเขียวทันที

“นี่คุณยังเป็นสุภาพบุรุษอยู่ไหมเนี้ย ทำไมถึงทำร้ายผู้หญิงแบบนี้”

“เธอเป็นผู้หญิงเหรอเนี้ย ฉันนึกว่าเป็นลิงเป็นค่างหรือไม่ก็ชะนี”

“โอ๊ย! นี้ปากเหรอเนี้ย ถามจริงปากแบบนี้แดกหมาเข้าไปทั้งฟาร์มเหรอห๊ะ?”

“หืม? ยัยเด็กคนนี้นิปากเธอก็ดีเหมือนกันนั่นแหละ ไม่รู้จักกาลเทศะเลยนะ”

“รู้จักสิแต่คำว่ากาลเทศะมันใช้สำหรับคนดีๆ เท่านั้น แต่คนแบบคุณ” กะทิจ้องมองจินเกอตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาเหยียดเต็มที่

“คงไม่ใช่คนดีหรอกเพราะถ้าเป็นคนดีจริงเขาคงไม่ทำแบบนี้”

“มันจะมากไปแล้วนะนังหนู อยากโดนดีใช่ไหม?”

“ก็ลองเข้ามาสิคะ หนูจะก้านคอคุณให้หักสองท่อนเลย”

กะทิยกมือขึ้นตั้งการ์ดแข็งแรงแบบแม่ไม้มวยไทยตามที่เคยร่ำเรียนมาเพราะชุมชนแถวบ้านเธอมีโรงเรียนสอนมวยไทยอยู่และเธอก็ได้เรียนอยู่ตั้ง 3 ปี วิชาอ่ะมีติดตัวมาเพียบ

“ถึงหนูจะเตี้ยแต่รับรองแค่ก้านคอแค่นี้หนูเตะถึงแน่นอน อยากลองไหมล่ะ?”

“คิดว่าตัวแค่นี้จะทำอะไรฉันได้เหรอไง เด็กเตี้ย เอาสิเตะเลย เตะให้โดนคอนะ ถ้าไม่โดนเธอจะโดนแทน” จินเกอพูดท้าทายกะทิเพราะเขาไม่กลัวเด็กตัวแค่นี้หรอกนะเพราะผู้ใหญ่ที่โตกว่านี้เขายังจัดการมาแล้วนับประสาอะไรกับเด็กกะโหลกกะลาแบบนี้

“อย่ามาท้าหนูนะ”

“ก็ท้าไงเอาสิเตะเลย”

กะทิกำหมัดจนแน่นฟันก็ขบกัดกันดังกรอดๆ เด็กสาวยกขาข้างขวาขึ้นก่อนจะวาดวงขึ้นในอากาศแล้วเล็งเป้าหมายไปยังคอของจินเกอเพื่อจะอัดหน้าแข็งให้เต็มคอของอีกฝ่าย อยากท้าเธอดีนักได้เธอจะจัดให้เลยจะได้รู้ว่าแม่ไม้มวยไทยเป็นของสูงไม่ควรมาท้าทายเพราะเจ็บหนักหรือตายมานักต่อนักแล้ว

หมับ!

“ว้ายยย!”

“เห๊ย!”

จินเกอใช้มือหนาจับเข้าที่ขาบางของกะทิแล้วกระชากมันจนกะทิเกิดเสียหลักด้วยความตกใจเด็กสาวจึงยื่นแขนไปดึงตัวของจินเกอเอาไว้เพื่อหาหลักให้ตัวเองยืน สุดท้ายทั้งกะทิและจินเกอก็ต่างเสียหลักล้มไปทั้งคู่เพราะไม่ทันได้ตั้งตัวเสียงกระแทกพื้นดังตุบใหญ่ตามด้วยเสียงร้องโอดครวญของทั้งคนเด็กและคนแก่ที่เป็นเหมือนเวรกรรม

“เจ็บชะมัดเลย”

“ยัยเด็กบ้ากระดูกฉันจะร้าวไหมเนี้ย”

ทั้งสองคนต่างฝ่ายต่างลุกขึ้นยืนด้วยเสียงบ่นปะปนกับเสียงร้องโอดครวญตามประสาวัย คนหนึ่งก็แก่คนหนึ่งก็เด็ก ก่อนจะมายืนประจันหน้ากันอีกครั้ง กะทิเลือกจะก้าวถอยห่างออกมาแล้วชี้นิ้วเรียวสวยไปที่หน้าของจินเกอ

“หยุดเลยนะไม่ต้องพูดอะไรแล้ว หนูว่าเรามาสงบศึกกันก่อนดีกว่า”

“สงบศึกเนี้ยนะ?” จินเกอขมวดคิ้ว

“ก็วันนี้เราทะเลาะกันพอแล้วและก็เจ็บตัวกันพอแล้วด้วย ไว้วันหลังค่อยมาตีกันใหม่ไง”

“หึ! ง่ายดีนะ เธอยังไม่ได้ขอโทษฉันเลยทั้งเรื่องวันนั้นและวันนี้” จินเกอไม่ยอม

“เรื่องวันนี้อะไร หนูทำอะไรผิดไม่ทราบ?” เด็กสาวยกแขนขึ้นกอดอกอย่างไม่ยอม

“ก็เธอมาหยาบคายใส่ฉัน”

“งั้นถ้าหนูขอโทษคุณทั้งหมด คุณจะยกเลิกเรื่องร้านไหมล่ะ?”

กะทิยื่นข้อต่อรองเพราะเธอมาที่นี่จริงๆ ก็เพราะเหตุผลนี้ต่างหากไม่ได้มาเพื่ออยากจะทะเลาะกับจินเกอสักนิด อยากจะขอโทษให้มันจบๆ แล้วรีบกลับแต่สถานการณ์ดันพาไปอีกจนสุดท้ายก็ไม่ได้เข้าเรื่องหลักเลยมัวแต่ไปเรื่องอื่นอยู่

“มันง่ายไปหน่อยมั้งเด็กน้อย เธอหยามหน้าฉันขนาดนั้นนะ ดูสิรอยศอกเธอยังอยู่บนหน้าของฉันเลยเนี้ย” จินเกอชี้นิ้วไปที่รอยช้ำใกล้ๆ ดวงตาของเขาแบบอีกนิดนึงคงเข้าเบ้าตาเต็มๆ แล้ว

“แล้วคุณต้องการอะไรอีกล่ะ ไหนบอกถ้าหนูยอมมาขอโทษคุณ คุณจะยอมยกเลิกเรื่องหนี้ร้านให้ จะไม่ปิดร้านของเรา หนูก็ยืนอยู่นี่แล้วไงมาขอโทษคุณแล้วและคุณยังจะต้องการอะไรอีก?” กะทิเอียงคอถามอย่างไม่เข้าใจ ท่าทางของจินเกอแลดูมีเลศนัย

“จริงๆ ฉันก็แค่ต้องการคำขอโทษจากเธอ ถ้าเธอเดินเข้ามาแล้วพูดขอโทษฉันตั้งแต่แรกมันก็คงจบแล้วเธอก็คงจะเดินออกจากห้องนี้ไปและกลับไปนอนตีพุงที่บ้านได้แล้ว แต่นี่เธอยังมาเสียมารยาทกับฉันอีกจนตอนนี้ฉันคิดว่าคำขอโทษมันคงน้อยไปสำหรับเด็กดื้อด้านแบบเธอแล้วแหละ”

“คุณนี่มันเล่ห์กลเยอะเหลือเกินนะ ตอนคุณเรียกหนูมาที่นี่คุณก็บอกว่าต้องการแค่คำขอโทษ หนูเลยมาแต่พอหนูมายืนอยู่ตรงหน้าคุณกลับเล่นลิ้นบอกไม่ได้แค่ต้องการคำขอโทษแล้วแต่ต้องการมากกว่านั้น คุณมันเป็นคนแบบไหนกันแน่นะดูไม่มีความจริงจังเอาเสียเลย เอาแน่เอานอนไม่ได้สักนิด”

“จริงๆ ฉันเป็นคนจริงจังนะ”

“อ๊ะ!”

เอวบางถูกแขนหน้าโอบกอดแล้วกระชากเข้าหาตัวอีกครั้งจนกะทิต้องยกมือดันอกของจินเกอเอาไว้ไม่อย่างงั้นหน้าเธอคงแนบชิดกับความแกร่งของเขาแบบเนื้อแนบเนื้อเลยเพราะอีกฝ่ายมีผ้าขนหนูผืนเดียวห่อตัวนี่นา แค่ใกล้แค่นี้เธอยังสัมผัสได้ถึงความร้อนผ่าวที่แผ่กระจายออกมาจากตัวเขาเลย

โอ้พระพุทธเจ้า เขาช่างร้อนแรงยิ่งนัก!