[3.1] 'มันจะง่ายถ้าเธอง่าย’

[3.1]

'มันจะง่ายถ้าเธอง่าย’

หลายวันต่อมา

“นี่มันอะไรกันเฮีย ไหนบอกผ่อนได้ไง”

เจ๊เดซี่โวยวายใส่เฮียสมชายเจ้าหนี้เงินกู้ที่เธอเองกู้มาตกแต่งร้านและตกลงกันว่าจะผ่อนใช้เป็นรายเดือนแต่นี่เฮียสมชายดันมาทวงเธอทั้งต้นทั้งดอกให้เธอจ่ายเขาภายในสามวันอีกแล้วเธอจะเอาที่ไหนไปจ่ายเงินก้อนแบบนั้นเธอคงต้องขายร้านทิ้งแหละถึงจะมีปัญญาเอาไปจ่าย

“ฉันเองก็โดนบังคับมาเหมือนกัน” เฮียสมชายก็มีสีหน้าหนักใจเพราะเดิมทีก็ไม่ใช่คนโหดร้ายขนาดนั้น

“ใครบังคับเฮีย?”

“ก็แกไปทำอะไรใครไว้ล่ะ เขาบอกนังกะทิไปตบเขาและไม่ยอมขอโทษเขา เขาเลยมาบังคับฉันให้มาทวงหนี้แกทั้งต้นทั้งดอกไม่งั้นเขาขู่ว่าจะส่งคนมากระทืบฉันน่ะสิ”

“โอ๊ย! นังกะทิเอ๊ยแกทำอะไรลงไปเนี้ย”

เจ๊เดซี่ถึงกับลมแทบจับเพราะไม่ต้องเดาไม่ต้องนึกให้เสียเวลาหรอกคนที่เฮียสมชายพูดถึงจะต้องเป็นลูกค้าชาวจีนกระเป๋าหนักมากคนนั้นแน่นอน เธอว่าแล้วว่ามันจะต้องเกิดเรื่องเพราะดูท่าทางแล้วเขาคงไม่ใช่คนเล็กหรอกน่าจะใหญ่จนคับเลยแหละไม่งั้นไม่กล้าข่มขู่ขนาดนี้หรอก

“ถ้าแกไม่อยากเดือดร้อนก็ให้นังกะทิมันไปขอโทษเสี่ยเขาซะ”

“ก็ฉันก็บอกนังกะทิมันแล้วแต่มันบอกยังไงก็จะไม่ขอโทษแล้วจะให้ฉันทำยังไงล่ะเฮีย?”

“แกก็ทำให้นังกะทิมันขอโทษเขาให้ได้สิ ไปบอกสิว่าร้านจะโดนปิดถ้ามันไม่ยอมขอโทษ กดดันมันเยอะๆ เดี๋ยวมันก็ขอโทษเองแหละ นังกะทิมันก็เป็นแบบเนี้ยหัวแข็ง เป็นเด็กไม่ฟังใคร แต่มนุษย์เราอ่ะมันทนแรงกดดันมากๆ ไม่ไหวหรอก”

“โธ่ฉันก็ไม่อยากจะกดดันมัน เอาจริงๆ มันก็ทำเงินให้ร้านตั้งเยอะ”

“ถ้าแกไม่กดดันมัน ถ้ามันไม่ขอโทษเสี่ยเขา ร้านแกก็คงได้ปิดแน่ๆ แกก็เลือกเอาแล้วกันว่าจะบังคับนังกะทิมันหรือว่าจะปิดร้านตัวเองดี เสี่ยเขาให้เวลาแค่สามวันเท่านั้นนะ รีบๆ เลย”

ว่าจบเฮียสมชายก็ลุกเดินออกมาในทันที หนุ่มใหญ่เดินออกมาจากห้องรับรองระหว่างทางก็เจอเข้ากับกะทิที่กำลังเดินสวนออกมาจากห้องแต่งตัวพอดี “อ้าวเฮียสมชายสวัสดีค่ะ” เด็กสาวยกมือขึ้นไหว้เฮียสมชายตามประสาผู้ใหญ่ที่เคารพ

“แกนี่มันนังตัวดีจริงๆ นะนังกะทิ ก่อเรื่องวุ่นวายเก่งนัก” เฮียสมชายเจอหน้ากะทิจึงได้ทีบ่นเด็กสาว

“อะไรของเฮียเนี้ย อยู่ดีๆ ก็มาว่าหนู มาแปลกนะ” กะทิขมวดคิ้วยุ่ง

“ไม่แปลกหรอกก็แกไปก่อนเรื่องอะไรไว้ล่ะเขาเดือดร้อนกันหมด ร้านแกจะโดนปิดอยู่แล้วเนี้ย”

“เฮียหมายความว่ายังไง?”

“แกก็ไปถามอีเดซี่มันดูสิ มันนังกลุ้มใจในห้องนู้น ป่านนี้แขวนคอหนีปัญหาไปแล้วมั้ง”

พูดจบเฮียสมชายก็หันตัวเดินออกไปทิ้งให้กะทิยืนงงงวยยด้วยความไม่เข้าใจมาบ่นเธอฉอดๆ แล้วก็ทิ้งเธอให้ยืนเอ๋อเนี้ยนะ เด็กสาวได้แต่เกาหัวยิกๆ แล้วเดินเข้ามาในห้องรับรองที่มีเจ๊เดซี่นั่งกลุ้มอยู่

“เจ๊เป็นอะไร ผัวทิ้งเหรอ?”

“แกยังจะมาตลกได้อีกนะนังกะทิ” เจ๊เดซี่เงยหน้าขึ้นมาดุกะทิ

“นี่ก็อีกคน เมื่อกี้เจอเฮียสมชายก็อารมณ์เนี้ย มีอะไรกันเหรอ?”

“ก็ร้านจะโดนปิดฉันควรอารมณ์ไหนล่ะ?”

“หมายความว่ายังไงเจ๊ ใครจะปิดร้านเรา เจ๊จะปิดเหรอ?”

“ฉันจะปิดร้านตัวเองทำไมล่ะ คนที่แกไปฟันศอกเขานู้นจะปิดร้านเรา”

“ไอ้ตี๋เฒ่าหัวงูนั้นอ่ะนะ”

“ก็เออไง เขาให้เฮียสมชายมาเอาเงินกู้จากฉันทั้งต้นและดอกเลย ให้เวลาแค่สามวันถ้าฉันหาเงินมาใช้คืนเฮียสมชายไม่ได้เขาจะยึดร้านเราไง”

“เดี๋ยวแล้วเกี่ยอะไรกับเฮียสมชายก็เจ๊บอกเองว่าคุยเรื่องผ่อนหนี้สินกันแล้วนิ”

“ก็คนที่แกฟันศอกเขาไปข่มขู่เฮียสมชายน่ะสิว่าถ้าไม่มาทวงเงินจากฉันจะส่งพวกไปกระทืบเฮียสมชาย ดูท่าทางเฮียเขากลัวเสี่ยคนนั้นอยู่นะฉันว่าเขาไม่ธรรมดาแล้วแหละ แกอ่ะรีบไปขอโทษเขาเลยก่อนจะตกงานกันทั้งร้าน”

“เอ้าหนูไม่ผิดทำไมหนูจะต้องขอโทษด้วยล่ะ?” กะทิยังคงยืนยันคำเดิม

“เออฉันก็รู้แกไม่ผิดแต่เขาอยากได้ยินคำขอโทษจากปากแกอ่ะ เลิกหยิ่งยโสสักหน่อยได้ไหม ช่วยไปบอกขอโทษเขาทีแค่คำว่าขอโทษอ่ะ แกจะช่วยชีวิตคนในร้านได้อีกหลายคนเลย แต่ถ้าแกไม่ไปขอโทษเขา สิ่งที่แกทำมันจะทำให้คนในร้านที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรด้วยเลยตกงานนะ แกไม่สงสารเพื่อนๆ บ้างเหรอไง บางคนมันก็ไม่มีที่ไปนะ บางคนมันก็ต่างด้าวจะไปหางานทำก็ยาก”

คำพูดของเจ๊เดซี่ทำให้กะทิฉุกคิดขึ้นมาเพราะเอาจริงๆ ถ้าร้านโดนปิดไม่ใช่แค่เธอที่เดือดร้อน จริงๆ เธอไม่เดือดร้อนด้วยซ้ำเธอมีที่ทำงานใหม่อยู่แล้วมีแต่คนต้องการเธอทั้งนั้น แต่เพื่อนร่วมงานคนอื่นของเธอนี่สิเดือดร้อนเพราะบางคนเป็นแรงงานต่างด้าวไม่ได้หางานกันง่ายๆ ไหนจะหลายๆ คนที่มีครอบครัว มีลูกต้องดูแลอีกถ้าเกิดร้านปิดไปทุกคนก็ต้องตกงานกว่าจะหางานใหม่ได้ระหว่างนั้นจะเอาอะไรกิน บางทีการกระทำของเธอมันอาจจะทำให้คนอื่นเดือดร้อนจริงๆ ก็ได้

“ก็ได้เจ๊หนูจะยอมขอโทษเขาก็ได้เพราะหนูเห็นแก่เจ๊หรอกนะ”

“ดีมากเลยลูกสาวสุดที่รักของแม่”

เจ๊เดซี่อดกลั้นความดีใจไม่อยู่ถึงกับลุกขึ้นมาดึงตัวกะทิเข้าไปสวมกอดจนแน่น น้ำตาแห่งความตื้นตันใจนี่หลั่งรินเลยเพราะเหมือนโดนฉุดขึ้นมาจากนรก รอดพ้นจากไฟบรรลัยกัลป์แล้ว

“ไม่เป็นไรหรอกเจ๊ แต่นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายนะ หนูจะไม่ทำอะไรแบบนี้อีกแล้ว ถ้าเจ๊จะให้หนูไปรับแขกใครก็ควรบอกกฎระเบียบกับเขาให้ชัดเจนด้วยไม่งั้นคราวนี้มันจะไม่ใช่แค่ศอกแน่นอน”

“อืมๆ ต่อจากนี้เจ๊จะเอากฎไปให้ลูกค้าทุกคนอ่านเลย ขอบใจมากๆ นะ”

“อืม แล้วหนูต้องไปขอโทษเขาที่ไหน?”

“เดี๋ยวเจ๊โทรถามเฮียสมชายให้เพราะเขาฝากเฮียสมชายมาบอก”

“อืม งั้นได้แล้วบอกหนูแล้วกันหนูลงไปแต่งตัวก่อน ร้านจะเปิดแล้ว”

“จ้าๆ ไปเถอะนะ” เจ๊เดซี่รีบหันตัวไปหยิบมือถือเพื่อโทรหาเฮียสมชายทันที

กะทิถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินออกมาจากห้องแบบหน้าละห้อยเลย เด็กสาวมองออกไปด้านนอกที่มีพนักงานกำลังช่วยกันจัดร้านเพื่อเตรียมเปิดร้าน ไหนจะพนักงานที่แต่งตัวในห้องแต่งตัวอีก ที่เธอยอมลดตัวลงไปขอโทษคนแบบนั้นก็เพราะเธอมีคนเหล่านี้อยู่ต่างหาก เธอจะไม่เห็นแก่ตัวหรอกถ้ามันต้องทำให้คนอื่นๆ อีกมากมายต้องเดือดร้อน เธอยอมเอาศักดิ์ศรีไปแลกกับความอยู่รอดของทุกคนเพราะทุกคนในนี้ก็เหมือนครอบครัวของเธอ ที่นี่เป็นเหมือนบ้านหลังที่สองของเธอไปแล้ว