Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตอนที่ : 07 โทรหา
“ทำไมคุณถึงรีบมานักล่ะคะ รีบมาจนไม่ได้กินข้าวกินปลา” เธออยากจะบ่นเขาให้มากกว่านี้ แต่ก็ยังตระหนักอยู่ว่าคนตรงหน้าคือเจ้านายที่เธอทำงานอยู่
เพราะเขามาหาเธอแต่เช้า จนไม่ได้กินข้าวมาก่อน เธอจึงต้องตักข้าวและทำกับข้าวง่ายๆ ให้เขากิน รวมถึงกาแฟรสชาติห่วยๆ ที่เธอชอบกินเป็นประจำด้วย
“บ้านฉันก็มีวัตถุดิบเท่านี้แหละค่ะ”
“แค่นี้ก็อร่อยแล้วนะครับ”
“คุณอาขา คุณอาชื่ออะไรคะ?” น้องถิงถิงที่กำลังนั่งเล่นตุ๊กตาตัวใหม่อยู่ก็หันไปถาม เหมือนกับว่าเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองนั้นยังไม่รู้จักชื่อคุณอาที่ตัวเองเรียกเลย
“อาชื่อป่าไม้ครับผม” ซิลวานยกมือขึ้นลูบผมเปียของสาวน้อยตรงหน้าอย่างเอ็นดู สายตาที่มองไปนั้นทำให้เหมยลี่ที่กำลังยืนมองอยู่ถึงกับหลุดยิ้มออกมาเลย
แต่แล้วสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที
“เมื่อกี้คุณบอกว่าชื่อ...” ”
“ซิลวานคือชื่ออย่างเป็นทางการของผมครับ ส่วนน้อยที่จะมีคนรู้จักชื่อเล่นของผม”
“อ๋อ...”
“คุณอา...ไปเที่ยวกับหนูไหมคะ”
“น้องถิงถิงลูก อย่าไปรบกวนคุณอาเขาสิลูก” เหมยลี่รีบปรามลูกสาวตัวน้อยในทันที เพราะรู้ดีว่าน้องถิงถิงกำลังคิดจะทำอะไร
“หืม...ไปเที่ยวไหนครับ วันนี้อาก็ว่างทั้งวันซะด้วยสิ”
“ไปเที่ยวข้างนอกค่ะ ไปเล่นของเล่นที่ห้าง”
“จริงเหรอ...น่าสนใจแฮะ แต่แม่ของหนูจะให้อาไปด้วยเหรอ?”
“เอิ่ม...คุณแม่ขา”
“คุณ! มานี่เลยค่ะ!”
เหมยลี่คว้าแขนของซิลวานให้เดินตามออกไปในครัว เธอไม่รู้หรอกว่าเขาต้องการอะไร แต่ก็ไม่อยากให้เขาทำอะไรแบบนี้เลย
“ทำแบบนี้ทำไมคะ?”
“น้องถิงถิงชวนผมนะครับ ผมก็แค่พูดตามตรง วันนี้วันหยุดผมเองก็ไม่มีงานเหมือนกัน ผมไม่อยากโกหกครับมันไม่ดี”
“......” พอได้ยินอย่างนั้นแล้วเหมยลี่ก็ถึงกับพูดไม่ถูกเลย
“ไปด้วยกันนะครับ ไปรถของผม น้องถิงถิงจะได้ไม่ร้อน”
“คุณ...”
“นะครับ”
“ก็ได้ค่ะ แต่คุณต้องสัญญากับฉันก่อน ว่าจะไม่ตามใจน้องถิงถิง จะไม่ซื้อของเล่นอะไรให้แกอีก”
“แต่เขายังเด็กมากนะครับ”
“ฉันรู้ค่ะ แต่ฉันไม่อยากให้คุณทำแบบนั้น”
“คุณกลัว...อะไรหรือเปล่าครับ?”
“คุณก็น่าจะรู้ ว่าฉันหมายถึงอะไร อย่าทำอะไรให้ฉันกับลูกมากนักเลยค่ะ”
ยิ่งเขาดีกับเธอมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งเกรงใจและรู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อยมากเท่านั้น แม้เขาจะไม่ได้พูดและคิดแบบนั้น แต่สิ่งที่เขากำลังทำมันทำให้เธอคิดแบบนั้นจริงๆ
.............
เวลาต่อมา
และแล้วเหมยลี่กับลูกก็นั่งรถหรูออกไปเที่ยวห้างพร้อมกับซิลวาน เธอรู้สึกเกร็งไม่น้อยเลย เพราะคนข้างๆ ก็คือเจ้านาย และก็ยังไม่ได้รู้จักหรือสนิทกันมากขนาดนั้นด้วย แต่เท่าที่เธอรู้จักเขาไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรเลย
“รถคุณอาป่าไม้สวยจังเลยค่ะ” เสียงหวานๆ ของเด็กน้อยที่นั่งอยู่บนตักของคนเป็นแม่พูดขึ้น
“สวยเหรอครับ หนูชอบใช่ไหม”
“ชอบค่ะ หนูเคยเห็นรถแบบนี้ในทีวีด้วย”
“น้องถิงถิง แก่แดดใหญ่แล้วนะเรา”
“หึหึ ไม่เป็นอะไรหรอกครับ”
“คุณแม่ขา ทำไมหนูถึงไม่ได้ไปหาพี่เมฆแล้วล่ะคะ”
“คุณป้ามาลีกำลังมีน้อง ต้องดูแลหลายๆ อย่างน่ะลูก”
“คุณแม่กำลังบอกว่า หนูจะได้อยู่กับคุณแม่ตอนวันหยุดหลังเลิกเรียนก็ได้มาอยู่กับคุณแม่ แถมยังได้เจอคุณอาทุกวันอีกด้วย”
“จริงเหรอคะ!”
“จริงค่ะ บ้านของอาน่ะกว้างมากเลยนะ มีทีวีจอใหญ่ๆ ให้ดูการ์ตูน มีโซฟาให้นั่ง มีของกินให้เพียบเลย”
“คุณพอได้แล้วค่ะ”
เหมยลี่ไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆ เลย เขาเข้ากับลูกสาวของเธอได้ง่ายมากๆ น้องถิงถิงเป็นเด็กขี้กลัวโดยเฉพาะกับผู้ชาย แกเข้ากับคนยาก แต่มันน่าแปลกสำหรับเธอที่แกสามารถเข้ากับซิลวานได้อย่างง่ายดายเลย
ไม่นานก็พากันมาถึงที่ห้าง เหมยลี่ปล่อยให้ลูกสาวได้เข้าไปเล่นของเล่นที่มันจำกัดเวลา และเธอก็มานั่งรออยู่ข้างนอกพร้อมกับซิลวาน
“ทำไมคุณถึงทำงานหนักขนาดนี้ล่ะครับ”
“คุณมองว่าฉันเป็นคนเห็นแก่เงินใช่ไหมล่ะคะ”
“ปะ เปล่านะครับ ผมแค่สงสัย เห็นคุณรับงานหลายที่ แม้กระทั่งวันหยุดก็แทบจะไม่หยุดเลย”
“ฉันก็แค่ผู้หญิงคนนึง ที่ดิ้นรนต้องทำงานหาเลี้ยงตัวเอง เลี้ยงลูก ฉันยอมลำบากเพื่อที่จะให้ลูกได้รับสิ่งที่ดีที่สุดเท่าที่แม่อย่างฉันจะทำให้ได้”
“......”
“คุณก็ยังงงใช่ไหมล่ะคะ เงินเดือนที่ได้ก็มาพอจะใช้จ่ายได้โดยที่ไม่ต้องรับงานเสริม แต่ความจริงก่อนที่ฉันจะเลิกกับสามีเก่า เขาทิ้งหนี้ไว้อยู่มากให้ฉันรับผิดชอบ แล้วตัวเองก็ไปเสวยสุขอยู่คนเดียว”
“หนี้งั้นเหรอครับ”
“หึหึค่ะ หนี้สินล้วนๆ สาเหตุที่ฉันต้องทำงานหนักก็เพราะแบบนี้” เธอพูดแล้วก็ยิ้ม เพราะนึกสมเพชตัวเองที่ต้องมาแบกรับอะไรหนักหนาแบบนี้ แถมยังเป็นผู้หญิงหม้ายที่สามีทิ้งไปมีคนอื่นอีกต่างหาก
“งั้นคุณก็ไม่ต้องจ่ายสิครับ ให้สามีเก่าคุณเขาเป็นคนจ่ายเอง”
“ฉันทำแบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะ”
“ทำไมครับ?”
“......”
“คุณแม่!”
ระหว่างที่ทั้งสองกำลังสนทนากันอยู่เสียงของเด็กน้อยก็แทรกเข้ามาซะก่อน จึงทำให้ทั้งสองไม่ได้พูดคุยอะไรกันต่ออีก
“หือ ยังไม่หมดเวลานี่คะ หนูไม่เล่นแล้วเหรอคะ?”
“ค่ะ หนูอยากเล่นอย่างอื่นแล้ว”
“งั้นเดี๋ยวอาพาไปนะครับ น้องถิงถิงอยากเล่นอะไรดี”
“อยากเล่นเครื่องอันนั้นค่ะ ที่เป็นตัวกระต่าย”
“โอเคครับผม ไปกันเลย”
เหมยลี่รีบเดินตามลูกสาวของเธอกับซิลวานไปติดๆ แต่แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ทำให้เธอหยุดชะงักและปล่อยให้ซิลวานเป็นคนพาน้องถิงถิงเข้าไปเล่นเครื่องเล่นที่อยากเล่น
ครืด~ ครืด~
( สายเรียกเข้า // เบอร์แปลก )
ปกติคนอื่นจะไม่ค่อยรู้จักเบอร์โทรของเธอเท่าไหร่ เพราะเธอไม่เคยให้เบอร์ของตัวเองกับใครเลยนอกจากคนที่สนิทด้วยและหัวหน้าที่ทำงานเท่านั้น
“สวัสดีค่ะ”
( มีแฟนใหม่แล้วเหรอ? )
“.....” เสียงนั้นทำเอาเธอใจสั่นรัวไปหมดแล้ว เขาไปรู้เบอร์โทรของเธอมาได้ยังไงกัน และที่ผ่านมาเธอต้องเปลี่ยนเบอร์บ่อยๆ ก็เพราะถูกเขาราวี แม้จะพยายามบล็อกทุกช่องทางการติดต่อของเขาแล้วก็ตาม
“คุณโทรผิดแล้วนะคะ ฉันไม่รู้จักคุณ”
( เธอรู้เหมย เธอรู้ ) ปลายสายพูดแค่นั้นและก็เงียบไป
“อย่าโทรมาอีก!”
เหมยลี่รีบกดวางสายและบล็อกเบอร์โทรล่าสุดนั้นไปทันที ก่อนจะรีบเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าสะพายและมองไปรอบๆ ตัวเองอย่างระแวดระวัง สามีเก่าชอบทำตัวแบบนี้ และก็ทำให้เธอกลายเป็นคนแปลกๆ ไปเลย
“มีอะไรหรือเปล่าครับ?”
“......”
“คุณเหมย!”
“อึก...ค-คะ?”
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”
“ปะ เปล่าค่ะ”
“หน้าคุณซีดมากเลยนะครับ ไม่สบายหรือเปล่าครับ?”
“ไม่ค่ะ ฉันสบายดี”
เหมยลี่เดินไปนั่งที่เก้าอี้โดยที่ไม่ได้พูดอะไรกับซิลวานอีก และเขาก็สังเกตุเห็นอาการผิดปกติของเธอเหมือนกัน เพราะเธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย แต่ก็ไม่กล้าที่จะถามให้เธอรู้สึกไม่ดีมากกว่านี้
เธอทั้งระแวงและกลัวว่าสามีเก่าจะตามมาราวีอีก และหากเป็นแบบนั้นลูกของเธอก็จะต้องเห็น แกไม่ควรที่จะได้เห็นภาพที่ผู้ใหญ่ต้องมาทะเลาะกันเลยสักนิด
ทำไมเขาถึงได้คิดว่าเธอจะมีแฟนใหม่ล่ะ หรือว่าแอบเห็นเธอมาเที่ยวห้าง หรือจะเห็นตอนที่ซิลวานอยู่ที่บ้านของเธอเมื่อเช้า
“เล่นเสร็จแล้วกลับกันดีกว่านะคะ ซื้ออะไรไปทำกินที่บ้านกันดีกว่า”
“มีอะไรหรือเปล่าครับ?”
“......” เธอไม่ตอบ
“โอเคครับ เดี๋ยวผมไปบอกน้องถิงถิงก่อน”
“ค่ะ”
เธออยากจะใช้ชีวิตแบบที่ไม่ต้องถูกตาม ถูกราวี ถูกรบกวนไม่จบสิ้นจากสามีเก่า ทั้งที่เขาเป็นฝ่ายทำให้เธอตัดสินใจเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวแท้ๆ แต่ตอนนี้กลับจะมาอยากได้เธอคืน คิดว่าตัวเองกำลังเล่นตลกหรือไงกัน
เหมยลี่ต้องชีวิตอยู่บนความหวาดระแวงไม่จบไม่สิ้น เพราะสามีเก่าที่ไม่ยอมเลิกยุ่งกับเธอง่ายๆ
...........
บนรถ
“คุณแม่ขา ทำไมเราต้องรีบกลับล่ะคะ?”
“แม่เหนื่อยน่ะลูก ไว้วันหยุดหน้าจะพาหนูมาเล่นใหม่นะคะ”
“ค่ะ”
“อาว่ากลับบ้านเร็วก็ดีนะคะ จะได้มีเวลาทำของอร่อยกินกันไง เนี่ยอาซื้อของมาเพียบเลย เดี๋ยวให้แม่ของหนูทำให้กินนะครับ”
“ค่ะคุณอาป่าไม้”
เด็กน้อยได้แต่ทำหน้าเศร้า เพราะยังไม่ทันได้เล่นให้หนำใจเลย ก็ต้องกลับซะก่อนแล้ว แต่แกก็ไม่ใช่เด็กที่จะร้องไห้งอแงอะไร แม่ให้กลับบ้านก็ยอมกลับแต่โดยดี
“เดี๋ยวแม่จะทำของอร่อยให้หนูกินนะคะ นั่งเล่นของเล่นไปก่อนนะ”
“ค่ะ”
เหมยลี่รีบเข้าไปในครัวโดยที่ไม่ได้พูดอะไรอีก เพราะเธอไม่อยากให้ลูกสาวนั้นรับรู้ว่าเธอกำลังมีเรื่องไม่สบายใจอยู่
ผ่านไปสักพัก
“คุณเหมย...”
“คะ?”
“คุณมีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ บอกให้ผมฟังได้นะครับ อย่าเก็บไว้คนเดียว มันอึดอัด”
“ฉันไม่มีอะไรหรอกค่ะ”
“ผมจับพิรุธคนเก่งนะครับ”
“ถ้ามีผู้ชายมาหาเรื่องคุณ ให้บอกฉันนะคะ และก็แนะนำให้แจ้งตำรวจด้วย”
“คุณกำลังหมายถึง...อดีตสามีของคุณงั้นเหรอครับ?”
“ค่ะ เขาเห็นฉันกับคุณ และฉันก็คิดว่าเขาคงคิดว่าคุณคือแฟนใหม่ฉัน”
“......”
“ขอโทษด้วยนะคะ ฉันก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้หรอก”
“ไม่เป็นอะไรครับ”
“เขาตามราวีฉันกับลูกมานานแล้วล่ะค่ะ แต่ฉันไม่ยอมเล่นด้วย เขาก็เลยชอบทำวิธีสกปรก”
“ถ้าเขาตามหาคุณเจอง่ายแบบนี้ ทำไมไม่ย้ายบ้านล่ะครับ ไปอยู่ที่ที่มันปลอดภัยและอยู่ในเมืองมากกว่านี้”
“ฉันก็คิดไว้อยู่ค่ะ แต่มันยังติดเรื่องเงิน ซื้อบ้านหาที่อยู่ใหม่ก็ต้องมีเงินก้อนด้วย”
ที่เธอยอมบอกกับเขาไม่ใช่เพราะอยากให้เขาสงสารหรือเห็นใจ แค่อยากให้เขารู้เหตุผลว่าทำไมเธอถึงได้ต้องทำแบบนี้
“ผม..พอจะช่วยอะไรคุณได้ไหมครับ?”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ปัญหาของฉัน ฉันไม่อยากรบกวนใคร”
“......”
เธอไม่ได้เล่นตัว แต่นั่นคือนิสัยของเธอจริงๆ อะไรก็แล้วแต่หากมันเป็นปัญหาของเธอ เธอจะไม่ยอมให้ใครต้องมารับผิดด้วยเลย
“แล้วน้องถิงถิงล่ะครับ”
“แกไม่ชอบพ่อของตัวเองเท่าไหร่ เพราะเคยเห็นเขาอาละวาด และเกือบจะทำร้ายฉัน แกเป็นเด็กที่จำและฝังใจค่ะ”
“......”
“แกเข้ากับคนยาก จนมีครั้งนึงครูโทรมาบอกว่าแกมีปัญหากับเพื่อนๆ ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ เหมือนกันค่ะ แกเกลียดความรุนแรง เกลียดคำพูดแรงๆ”
“น่าสงสารจังเลยครับ”
“แต่พอมาเจอคุณฉันก็แปลกใจอยู่เหมือนกัน...”
“ทำไมเหรอครับ?”
“ฉันไม่คิดว่าแกจะเข้ากับคุณได้ง่ายน่ะค่ะ ปกติแกเข้ากับคนยาก โดยเฉพาะผู้ชายแปลกหน้า”
“แล้วคุณ...อยู่สองคนกับลูกแบบนี้ไม่กลัวเหรอครับ?”
“คุณหมายถึงอะไรคะ?”
“ก็หมายถึง...”
“หมายถึงสามีเก่าของฉันเหรอคะ กลัวสิคะกลัวมาก เขาเป็นคนอารมณ์รุนแรง ตั้งแต่ที่นิสัยเปลี่ยนไป เขาว่ากันว่าการพนันเปลี่ยนนิสัยคนได้ มันเรื่องจริงนะคะ”
“.....”
“แต่ฉันก็จะปกป้องลูกของฉันเท่าชีวิตของตัวเอง”
“ผม...อยากให้คุณ ขอความช่วยเหลือจากผมบ้าง”
“......” เหมยลี่หันมองคนข้างๆ อย่างงงๆ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องอยากให้เธอร้องขอความช่วยเหลือจากเขาด้วยล่ะ
“ผมอยากช่วยคุณ...จริงๆ นะครับ”
“คุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่คะ?”
“ผมว่าการกระทำของผมมันชัดเจนอยู่นะครับ ผมไม่เคยรู้สึกกับใครแบบนี้เลย ไม่เคยรู้สึกเลยจริงๆ จนได้เจอคุณที่สนามบินตอนนั้น”
“......” เหมยลี่เงียบ เพราะรู้ว่าเขากำลังบอกว่ากำลังชอบเธอ แต่คนอย่างเธอคงไม่คิดอะไรหรอก เธอเจียมตัวและรู้สถานะของตัวเองดี ว่ามันไม่คู่ควรอะไรกับเขาเลย
“ผมคิดแบบนั้นจริงๆ นะครับ แล้วผมก็ไม่ได้...”
“หยุดเถอะค่ะ คุณอย่าทำให้ฉันต้องลำบากใจนักเลยค่ะ”
“......” ซิลวานทำหน้าเศร้าลง เพราะมันคือการปฏิเสธโดยที่ไม่ได้พูดคำคำนั้นออกมา แต่เขารู้ความหมายนั้นดี ว่าเธอกำลังสื่อถึงอะไร
“ฉันไม่เหมาะอะไรคนอย่างคุณหรอกค่ะ ขอบคุณนะคะที่ดีกับฉัน ที่เอ็นดูน้องถิงถิง”
“ครับ แต่ผมก็คงไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอกครับ”
“......” พอได้ยินอย่างนั้นแล้วเหมยลี่ก็หันมองทันที เพราะไม่คิดว่าซิลวานจะดื้อรั้นขนาดนี้ ทั้งที่เธอนั้นก็ปฏิเสธไปหนักแน่นขนาดนั้นแล้วแท้ๆ
“พ่อของผมสอนไว้ว่า ถ้าเราอยากได้อะไร เราก็ต้องอดทนครับ ไม่ใช่ทุกอย่างที่เราอยากได้แล้วจะได้ดั่งใจเลย”
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
