บทที่2 จูบแรกของวัยสาว 2

“นี่ อย่ามาทำแบบนี้นะ คุณเป็นใคร” ประภาพิณถามเสียงแว้ดๆแต่เธอกับรู้สึกคุ้นๆอย่างบอกไม่ถูกเมื่อได้สบตากับดวงตาคู่ดุของเขาที่ดูแวววาวในความมืด

“ไปกับผม” เขาสั่งเสียงเข้ม เอ...เสียงนี่ก็ฟังดูคุ้นๆหูชอบกล

“ทำไมฉันต้องไปกับคุณด้วย”

“จะไปหรือไม่ไป ฮ๊ะ!” เขากระชากเสียงถามก่อนจะดันตัวหญิงสาวไปจนหลังของเธอชิดติดกำแพงห้อง โดยมีเด็กน้อยดูดนิ้วตัวเองจ๊วบๆอยู่ที่หลังกว้างของเขา

“จะ จะทำอะไร”

“ไม่ไปใช่มั้ย” เขาถามย้ำเพื่อความมั่นใจ

“ฉันไม่ไป” ประภาพิณยืนกรานเสียงแข็งก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะเบิกกว้างขึ้นเมื่อเขากระแทกริมฝีปากลงมาปิดปากเธอแนบสนิท ลิ้นร้อนๆสอดเข้าไปควานหาความหวานในโพรงปาก ในขณะที่มืออีกข้างยันผนังกำแพงเอาไว้

“อื้อ” ประภาพิณพยายามเบี่ยงหน้าหนี แต่มืออีกข้างที่ว่างของเขากลับรั้งใบหน้าของเธอเอาไว้

จุ๊บ เขาถอนปากออกพร้อมสัมผัสปากเรียวของเธอหนักๆอีกครั้ง

“ไปกับผมเดี๋ยวนี้อย่าขัดขืน”

“คุณเป็นใคร ไม่มีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉันแบบนี้นะ” ประภาพิณพูดเสียงสั่น รู้สึกอับอายอย่างบอกไม่ถูกที่โดนขโมยจูบแรกไป

“ผมเป็นเจ้าหนี้คุณ ผมมีสิทธิ์สั่ง”

“เจ้าหนี้?” คราวนี้ความคิดของประภาพิณเริ่มหวนนึกไปถึงเมื่อช่วงกลางวันทันที

“คุณเป็นหนี้ผม2ล้านครึ่ง”

“เป็นไปไม่ได้”

“แต่มันคือเรื่องจริง คุณเป็นหนี้ผม2,500,025บาทถ้วน แต่ว่าผมใจดี เศษอีก25บาท ผมไม่เอา”

“ฉันไปเป็นหนี้คุณได้ไง”

“พ่อคุณเป็นหนี้ผม” “ไม่จริง”

“พ่อคุณติดการพนัน”

“แต่พ่อฉันตายแล้ว”

“ใช่ เมื่อพ่อคุณตายแล้ว คุณก็ต้องใช้หนี้แทนสิ หรือว่าคิดจะเบี้ยวผม งั้นผมจะฟ้องคุณ”

ประภาพิณกระพริบตาถี่ๆ อย่าบอกนะว่าเขาคือคนเมื่อกลางวันที่มาตามทวงหนี้เธอโดยการให้เธอไปเป็นพี่เลี้ยงเด็ก ช่างเป็นการทวงหนี้ที่ประหลาดเสียจริงๆ มิน่าล่ะเมื่อกี้เธอถึงเห็นเด็กตัวกลมๆแปะติดอยู่ที่หลังของเขาด้วย

“ฉันไม่ไปหรอกค่ะ”

“ไม่ได้ คุณต้องไป”

“ทำไมถึงอยากให้ฉันไปอยู่กับคุณเพื่อเลี้ยงเด็กนักคะ คิดมิดีมิร้ายกับฉันอยู่หรือไง” ประภาพิณถามตามตรง ยังนึกเคืองที่เขาถือวิสาสะมาจูบเธอไม่หาย

“ใครจะไปอยากคิดมิดีมิร้ายกับคุณกัน ผมมากกว่าที่ควรจะกลัวโดนคุณปล้ำ”

“ทุเรศ ฉันไม่เคยคิดอยากจะปล้ำคุณเลยย่ะ” ประภาพิณสวนกลับทันควัน ตาต่อตาประสานกันนิ่งอย่างไม่มีใครยอมหลบ

“ไปกับผมได้แล้ว ผมเสียเวลามามากแล้ว”

“คุณกลับไปคนเดียวสิ”

“ผมเลี้ยงเด็กไม่เป็น”

“แล้วทำไมเวลาจะทำถึงไม่คิดล่ะยะ พอมีลูกขึ้นมาก็เลี้ยงไม่เป็น”

“ทำอะไร” คราวนี้เขาดูงงๆ เล่นเอาประภาพิณหน้าแดงก่ำ

“ทำอะไรก็แล้วแต่จะคิดสิ”

“อ๋อ ผมเข้าใจแล้ว ถ้าผมจะบอกว่าผมไม่ได้เป็นคนทำล่ะ”

“ถ้าไม่ได้ทำแล้วเด็กคนนี้จะเกิดขึ้นมาได้ยังไง”

“น้องชายผมเป็นคนทำต่างหาก”

“เหรออออ” ประภาพิณลากเสียงยาวก่อนจะชี้นิ้วออกไปที่นอกห้อง

“ออกไปได้แล้วค่ะ”

“ผมไม่ออก คุณจะต้องไปกับผมด้วย” เขาพูดเสียงเครียด

“เอ๊ะ ก็บอกว่าฉันไม่ไปไง”

“หรือว่าอยากโดนผมจูบอีก” ชายหนุ่มหรี่ตาลงมองริมฝีปากนุ่มๆอย่างติดใจในรสชาติที่เขาได้เพิ่งได้รับมาเมื่อครู่

“พูดถึงเรื่องจูบ ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับคุณเลยนะ” พูดจบ มือเรียวก็ยกขึ้นมาหวังจะฟาดใบหน้าโหดๆนั่นสักทีแต่มือใหญ่คว้าเอาไว้ได้ทัน เสียงห้าวกระซิบพูดอย่างดุดันว่า

“จะตบผมเหรอ ข้อหาที่จูบคุณน่ะเหรอ”

“ปล่อยมือฉันนะ” ประภาพิณเริ่มดิ้นพร้อมพยายามบิดข้อมือตัวเองออก แต่ยิ่งดิ้นรนขัดขืน มือหนาก็ยิ่งออกแรงบีบข้อมือเธอมากขึ้นจนเธอต้องตีหน้าเหยเกด้วยความเจ็บ

“ถ้าจะเอาคืนเรื่องที่ผมจูบคุณ คุณก็มาจูบผมบ้างสิ จะได้เท่าเทียมกัน”

“ไอ้โรคจิต”

“คุณอย่ามาว่าผมแบบนี้นะ จำไม่ได้เหรอไงว่าคุณติดหนี้ผมอยู่”

“ฉั..” ประภาพิณยังพูดไม่ทันจบ ปากร้อนก็ฉกวูบลงปิดปากเธออีกครั้ง มือใหญ่กอบกุมหน้าอกอวบของเธอบีบเคล้นเบาๆอย่างลืมตัว

ยิ่งเห็นท่าทางตื่นๆ ดวงตาโตๆที่มองเขาอย่างจนหนทาง ตัวเล็กๆที่สั่นระริกยามที่จะถูกธงชัยขืนใจ ทุกภาพของเธอมันฉายชัดอยู่ในความทรงจำของเขา จนเขาห้ามใจไม่ไหว ยามที่สบตากับเธอ เขาก็อยากจูบเธอทุกครั้ง นี่เขาเป็นอะไรไป?

จมูกโด่งเลื่อนลงมาที่ซอกคอขาวผ่อง ปากร้อนๆขบกัดเบาๆจนเป็นรอยแดงราวจะตีตราเป็นเจ้าของ และก่อนที่อะไรจะเกินเลยไปมากกว่านี้ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

“แงๆๆๆ”

เสียงเจ้าเด็กขี้แยที่เขากระเตงใส่หลังมาด้วยนั่นเองที่ทำลายอารมณ์เขาจนแทบดับ ร่างสูงผละออกจากร่างนุ่มนิ่มแทบจะทันทีพลางเม้มปากตัวเองแน่น

“ตบผมสิ จะได้หายกัน” เขาบอกเสียงเรียบ เพราะไม่คิดว่าเธอจะทำจริงๆ

เพี๊ยะ!

เพี๊ยะๆๆ

เสียงดังฉาดๆๆหลายๆทีติดต่อกันดังสะท้อนไปทั้งห้องจนชายหนุ่มหน้าหันแล้วหันอีกจนคอแทบเคล็ด หน้าชาวูบเจ็บแสบแต่ก็ต้องทนกัดฟันข่มความเจ็บเอาไว้

“นี่คุณตบผมจริงๆเรอะ”

“ก็คุณเป็นคนบอกให้ฉันตบเอง” ประภาพิณเถียง น้ำตาไม่มีไหลสักหยด

“ตบพอใจแล้วก็ไปกับผม” เขาพูดพลางฉุดข้อมือบางให้เดินตามเขา

“ฉันไม่ไป”

“คุณต้องไป ไม่งั้นคุณมีปัญหาแน่ อยากถูกผมฟ้องใช่มั๊ยประภาพิณ”

“ทำไมคุณไม่ไปหาคนอื่นมาเป็นพี่เลี้ยง ทำไมต้องเจาะจงที่ฉันด้วย” หญิงสาวถามเสียงสั่น พยายามขืนตัวไม่เดินไปตามแรงลากของเขาสุดฤทธิ์

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน อย่ามาขัดใจผมนะ”

“ฉันทิ้งร้านนี้ไปไม่ได้”

“คุณจะไม่ยอมไปกับผมดีๆใช่มั้ย” ชายหนุ่มถามเสียงเรียบ ในขณะที่ประภาพิณพยักหน้าหงึกหงัก

“งั้นคงต้องใช้วิธีนี้” แล้วเขาก็จัดแจงช้อนร่างเธอขึ้นมาอุ้มไว้แนบอกทันที

“ปล่อยนะ อย่ามาอุ้มฉันแบบนี้”

“ถ้าไม่หยุดดิ้น ผมจูบแน่นอน” เขาก้มหน้ามาบอกคนในวงแขนที่ดิ้นกระแด่วๆอยู่ ดวงตาคู่ดุที่เห็นเป็นประกายในเงามืดสบกับดวงตากลมโตที่ไหวระริก ทำให้ประภาพิณหยุดอาการดิ้นรนลง แขนขาอ่อนเหมือนถูกสูบลมไปหมด เสียงแทบจะไม่ออกจากลำคอราวกับต้องมนต์เมื่อถูกคนร่างสูงอุ้มออกไปจากห้อง เท้าใหญ่ยันประตูให้ปิดลงพร้อมพยายามใช้มือล็อกกลอนประตูให้เธออย่างทุลักทุเลแต่ก็ไม่ยอมปล่อยเธอออกจากอ้อมแขนจนเธอเจ็บไปหมด

“เสร็จแล้ว” เขาบอกเบาๆ ลมหายใจร้อนๆรินรดอยู่ที่หน้าผากมนจนเธอรู้สึกได้ก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้น อุ้มเธอเดินฝ่าความมืดออกไปโดยมีเด็กน้อยตากลมโตกระเตงอยู่ข้างหลัง

แต่ไม่มีใครรู้เลยสักนิดว่าในเงามืดนั้นมีลูกตาของใครบางคนแอบมองด้วยท่าทางสอดรู้สอดเห็นปนความแค้นมองร่างสูงที่มีเด็กอยู่ข้างหลังอุ้มร่างบางที่เขาหวังจะงาบจากไปด้วยความเสียดาย

ธงชัยไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าเขามีอะไรที่สู้ไอ้หนุ่มหน้าดุคนนั้นไม่ได้ หน้าเขาก็ออกจะเกลี้ยงเกลา ไม่มีแต่หนวดเคราเหมือนหมอนั่น แถมเขายังมั่นใจสุดๆด้วยว่าเขาหล่อกว่าตั้งเยอะ

แล้วทำไมประภาพิณถึงไม่ยอมเขา แต่กลับไปยอมให้หมอนั่นอุ้มออกไปหน้าตาเฉย

เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ แบบว่าคนหล่อไม่เข้าใจอ่ะนะ!!