บทที่ 5 คุณแฟน!!! 1

บทที่ 5

คุณแฟน!!!

เพียงช่วงระยะเวลาสั้นๆ บนโต๊ะอาหารเรียบๆแต่น่ารักก็มีอาหารร้อนๆควันลอยกรุ่นวางไว้ ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลายพัดผ่านไปตามสายลม จนคนที่ได้กลิ่นต้องลอบกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อก

“เป็นไง น่าทานใช่มั้ยครับ” เขาถามพร้อมกับเหล่ตามองประภาพิณที่อุ้มเด็กชายอยู่ ในขณะที่หญิงสาวเชิดหน้าขึ้น แต่ก็อดยอมรับออกมาตรงๆไม่ได้ว่า

“ก็…น่ากินดีค่ะ”

“งั้นก็ลงมือทานกันเลยเถอะ เดี๋ยวคุณจะกลับไปที่ร้าน beautiful flower ของคุณไม่ใช่เหรอไง” ชายหนุ่มพูดก่อนจะทรุดลงนั่งบนเก้าอี้ฝั่งหนึ่ง พร้อมตักข้าวในโถใส่จานให้เธอ

“คุณเป็นคนหน้าโหด ไม่น่าเชื่อว่าจะทำกับข้าวได้น่าทานขนาดนี้” เธอพูดอย่างชื่นชมก่อนจะเลื่อนเก้าอี้อีกฝั่งหนึ่งแล้วนั่งลงโดยอุ้มเด็กชายไว้บนตัก

“แน่ใจเหรอว่าเป็นคำชม” เขาถามอย่างไม่แน่ใจ

“แน่ใจสิ ฉันชมคุณ” เธอพยักหน้าอย่างมั่นใจ ก่อนจะตักน้ำซุปใส่ในจานข้าวจนแฉะ

ธัศไนยส่ายหน้าไปมาช้าๆอย่างอ่อนใจ พร้อมกับใช้ช้อนจะตักชิ้นเห็ด แต่ยังไม่ทันจะได้ตัก ช้อนของใครบางคนก็จ้วงมาตักเห็ดไปทีเดียวสามชิ้นรวดตัดหน้าเขาเสียก่อน

“อร่อยดีนะคะ” ประภาพิณเคี้ยวหยับๆ ในขณะที่เมธากรที่นั่งอยู่บนตักเธอก็หัวเราะเกี๊ยวก๊าว

ธัศไนยยังคงเงียบกริบ เขาไม่พูดอะไรออกมาสักคำเดียว ก่อนที่ชายหนุ่มจะเอื้อมมือไปตักวุ้นเส้น

“แหม วุ้นเส้นท่าทางเส้นจะเหนียวนุ่มน่าดู” ประภาพิณพูดด้วยน้ำเสียงเบิกบานพร้อมตักวุ้นเส้นทีเดียวไปเกือบหมดถ้วย

“นี่ๆๆคุณ ตักไปทีละน้อยๆสิ ตักทีนึงเกือบหมดถ้วยเลยนะ” ชายหนุ่มเอ่ยปากเตือนเสียงเรียบ ก่อนจะเอื้อมมือไปอีกครั้งตั้งใจว่าจะตักชิ้นหมู

“ฉันชอบกินหมูในแกงจืดที่สุด” ประภาพิณพูดพร้อมจ้วงตักชิ้นหมูไปหลายช้อน เล่นเอาแกงจืดทั้งถ้วยแทบจะไปอยู่ในจานข้าวของเธอหมด

“คุณแฟน…” เขาวางช้อนลง พร้อมกับเรียกเธอเสียงเรียบ

“คะ มีอะไรเหรอ” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขา ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อสบสายตาดุๆของเขาเข้าอย่างจัง

“ทำไมมองฉันแบบนั้นล่ะคะ ทำหน้าเหมือนอยากจะฆ่าฉันงั้นแหละ” ประภาพิณทำตาน่าสงสาร แต่มือกลับตักข้าวเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ

“คุณเล่นกินแกงจืดหมดถ้วยแบบนี้ แล้วผมจะกินข้าวกับอะไร ห๊ะ!” เขาตวาดเสียงดังลั่น

“คุณทำกับข้าวอร่อยดีนะคะ” หญิงสาวชูนิ้วโป้งให้เขา เป็นสัญลักษณ์ว่า‘สุดยอด’

“ไม่ต้องมาชมผม” เขาตะคอกเสียงดังลั่น พร้อมกับลุกขึ้นยืนแล้วตบโต๊ะดังปัง เล่นเอาเมธากรที่กำลังหัวเราะเห็นฟันซี่เล็กๆเมื่อครู่เริ่มตีหน้าบิดเบี้ยวก่อนจะแหกปากร้องไห้จ้า

“แงๆๆๆๆๆๆๆๆ”

“เพราะคุณนั่นแหละ ดูสิ น้องเมร้องไห้เลย” หญิงสาวหันไปเอ็ดเขา

“ก็เพราะคุณนั่นแหละที่เป็นต้นเหตุ ยัยคูโบต้า”

“เพราะคุณต่างหากล่ะ”

“คุณนั่นแหละ”

“เพราะคุณ”

ทั้งสองคนยังคงไม่มีใครยอมรับว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิด จนเมธากรเปล่งเสียงดังมากขึ้นกว่าเดิมนั่นแหละ ผู้ใหญ่ทั้งคู่ถึงได้เลิ่กลั่กช่วยกันโอ๋ช่วยกันปลอบเด็กชายสุดฤทธิ์

แล้วอาหารมื้อเช้าที่บ้านของธัศไนยก็จบลงด้วยประการล่ะฉะนี้10.00น.

กว่าธัศไนยและประภาพิณจะมาถึงที่ร้านบิวตี้ฟาวเว่อร์ก็เป็นเวลาสายมากแล้ว ธัศไนยที่อาบน้ำจนตัวหอมกรุ่นสวมใส่เสื้อผ้าสะอาดสะอ้านด้วยเสื้อยืดกับกางเกงยีนสบายๆ ที่แผ่นหลังกว้างแข็งแรงมีเด็กชายผิวขาวตัวเล็กๆที่แก้มมีแป้งทาไว้เป็นหย่อมๆกระเตงอยู่ด้วย ส่วนข้างๆกายเขามีผู้หญิงผมยาวสยายแต่งกายด้วยชุดนอนเนื้อหนาท่าทางเฉิ่มๆเหมือนคุณป้าที่เพิ่งตื่นนอนไม่มีผิด

“กลิ่นตุๆนะ คุณน่ะ” เขาใช้นิ้วชี้กับนิ้วโป้งมาบี้จมูกตัวเองพร้อมเหล่ตามองผู้หญิงข้างๆตัว

“แหม ก็ฉันยังไม่ได้อาบน้ำนี่คะ” เธอพูดพลางทำปากยื่นแล้วค้อนชายหนุ่มตาคว่ำ

“ไม่รู้ว่ารถผมจะมีกลิ่นตุๆของคุณติดด้วยหรือเปล่า” เขาหันไปมองรถยนต์คันหรูที่จอดแอบอยู่ข้างๆร้าน beautiful flower ด้วยสายตาเป็นห่วง

“เว่อร์เกินไปแล้วค่ะ” หญิงสาวค้อนอีกครั้ง มองท่าทางสะอาดๆกับผิวผ่องๆของชายหนุ่มอย่างหมั่นไส้

“ผมกับไอ้เมอาบน้ำแล้ว มีแต่คุณนั่นแหละ ตื่นมาแล้วยังไม่อาบน้ำอีก ผู้หญิงอะไร…ซกมก” เขายังคงเหล่ตามองเธอแถมยังไม่หยุดบ่น จนหญิงสาวชักจะเริ่มโมโหขึ้นมา

“ก็คุณเล่นไปพาตัวฉันมาตั้งแต่เมื่อคืน ฉันจะอาบน้ำได้ไงล่ะยะ เสื้อผ้าที่จะเปลี่ยนก็ไม่มี ถ้าคุณว่าฉันอีกคำเดียว ฉันต่อยคุณแน่”

“ต่อยผม?” คราวนี้คิ้วเข้มๆเลิกขึ้นสูงทันที

“ใช่ ฉันจะต่อยคุณ ถ้าคุณยังปากมากอยู่อีก” หญิงสาวยกมือขึ้นกอดอกด้วยมาดนักเลง ในขณะที่ดวงตาคู่ดุของเขาเริ่มฉายประกายวิบวับ

“ต่อยถึงด้วยเหรอ?”

“ห๊ะ!” คราวนี้ดวงตากลมโตเบิกกว้างจนแทบถลน เสียงใสๆเริ่มแหลมขึ้นสูงปรี๊ดอย่างไม่พอใจ

“นี่คุณว่าฉันเตี้ยเรอะ”

“ใช่” เขายังมีหน้ามาพยักหน้ารับโดยไม่คิดจะปฏิเสธอีกต่างหาก เล่นเอาหน้านวลๆของประภาพิณชักจะแดงก่ำด้วยความหงุดหงิด

“หน้าแดงทำไม เขินผมเหรอ”

“ฉันโมโหคุณต่างหากล่ะ” หญิงสาวตวาดเสียงใส่เขาในขณะที่หน้าดุๆของเขายังคงระรื่นเหมือนเก่า

“อ้าว นึกว่าเขิน”