บทที่ 5 คุณแฟน!!! 2

“ฉันจะเข้าร้านไปอาบน้ำแล้ว ฉันสั่งดอกไม้สดเอาไว้ ตอนเกือบๆ11โมงก็คงจะมา คุณช่วยรับแทนฉันด้วยก็แล้วกัน” พูดจบเธอก็ไขกุญแจร้านดอกไม้เล็กๆก่อนจะเปิดประตูออกแล้วเดินเข้าไป โดยมีคนตัวสูงเดินกระเตงเด็กไว้ข้างหลังตามไปติดๆ

ในระหว่างที่รอประภาพิณไปอาบน้ำ ธัศไนยก็นั่งอุ้มหลานอยู่บนโซฟาตัวเล็กๆในร้านของเธอ

ร้านเล็กๆแต่สะอาดสะอ้าน รอบๆห้องเต็มไปด้วยดอกไม้หลายชนิด กลิ่นหอมอ่อนๆและสีสันที่สะดุดตาของบุปผาในร้าน beautiful flower ทำให้ชายหนุ่มอดที่จะยิ้มออกมานิดๆไม่ได้

พอมองเห็นดอกไม้แล้วก็พาลนึกไปถึงหน้าหวานๆของใครคนหนึ่ง ผู้หญิงที่มีหน้าตาสะสวยราวกับนางฟ้า แต่นิสัยกลับเปิ่นๆและดูเป็นธรรมชาติที่สุด

ความคิดของธัศไนยคงจะล่องลอยไปไกลกว่านี้ ถ้าหากว่าไม่ได้ยินเสียงดังกรุ๋งกริ๋งที่หน้าประตูร้านเสียก่อน

กรุ๊งกริ๊งๆๆ

เสียงโมบายหอยอันเล็กๆที่แขวนอยู่ขอบประตูด้านบนหลากหลายอันพากันช่วยส่งเสียงกระทบกันดั่งจะบรรเลงเพลงต้อนรับผู้มาเยือน

“อะแฮ่ม น้องพิณจ๋า วันนี้เปิดร้านสายจัง พี่อยากจะมาขอโทษน้อง” ชายที่เริ่มมีผมสีดอกเลาขึ้นบ่งบอกถึงวัยที่เริ่มร่วงโรยเดินเข้ามาภายในร้าน พร้อมหมุบรอบตัวเองเป็นการโชว์หุ่นสมาร์ทๆเสียสามรอบ หลังจากนั้นก็ยกหวีสีชมพูจากในกระเป๋าเสื้อขึ้นมาหวีผมตัวเองเล็กน้อยให้เรียบกริบ

ชิ้ง!!

พอพ่อหนุ่มธงชัยหวีผมเสร็จ เขาก็เก็บหวีไว้ที่เดิม ก่อนที่สายตาจะมาปะทะเข้ากับผู้ชายหุ่นสูงใหญ่ หนวดเคราดกที่กำลังนั่งอุ้มเด็กอยู่บนโซฟาเข้าพอดี

และทันทีที่สบตาดุดันคู่นั้นเข้า ธงชัยก็รู้สึกขนลุกวาบไปทั้งตัวเมื่อจดจำแววตาโหดๆนั้นได้ดี…

“กลัวอะไรผมหรือเปล่าครับ ขนหน้าแข้งคุณลุกพรึ่บเชียว” ธัศไนยถามเสียงยียวนพร้อมเลิกคิ้วขึ้นสูง

“มะ ไม่มีอะไร” แม้ว่าน้ำเสียงจะตะกุกตะกักไปบ้าง แต่ธงชัยก็ยังเชิดหน้าขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง ถึงแม้ว่าผู้ชายหน้าดุคนนี้จะเป็นคนเดียวกันกับคนที่มาอุ้มพาประภาพิณออกไปจากร้านเมื่อคืนนี้ แต่เขาก็ยังมั่นใจอยู่วันยังค่ำว่า…เขาหล่อกว่านายหนวดดกคนนี้อย่างแน่นอน และสักวันประภาพิณจะต้องเลือกคนหล่อๆอย่างเขาไปเป็นคู่ชีวิต ไม่มีทางเลือกหมอนี่ไปแน่ๆ

“ดวงตาของคุณ…มันบ่งบอกว่ากำลังมั่นใจอะไรบางอย่าง” ธัศไนยพูดพร้อมยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มประหลาด แล้วลุกขึ้นยืนโดยอุ้มเมธากรไว้แนบอก

“อะไรของคุณ” ธงชัยเริ่มเหงื่อแตกเมื่อโดนมองด้วยสายตาแบบนั้น

“คุณกำลังมั่นใจอะไรอยู่งั้นเหรอ” เสียงทุ้มๆถามออกมาอีก ในขณะที่ธงชัยเม้มปากแน่นแล้วตอบออกมาว่า

“ผมไม่ได้มั่นใจอะไรนี่”

“เหรอครับ ผมนึกว่าคุณกำลังมั่นใจว่าประภาพิณจะต้องหันไปรักคุณแน่ๆซะอีก” คำพูดของธัศไนยเหมือนมีเข็มหลายร้อยเล่มแทงจึ้กเข้ามาที่กลางใจหนุ่ม(เหลือ)น้อย ใบหน้าที่เริ่มย่นไปตามกาลเวลาออกอาการบูดบึ้งขึ้นมาทันทีอย่างไม่พอใจ

“คุณเป็นใคร มาทำไมที่ร้าน beautiful” ธงชัยถามเสียงห้วน ความกลัวเริ่มหดหาย กลายเป็นความท้าทายเข้ามาแทนที่

“ผมจะมาทำไมก็ไม่จำเป็นจะต้องรายงานคุณนี่ครับ” ธัศไนยตอบเสียงรวนๆ ก่อนจะก้าวมายืนประชิดตัวธงชัยแล้วกระซิบขู่เสียงเข้มว่า

“อย่าให้ผมรู้นะว่าคุณคิดอะไรอุบาทว์ๆกับประภาพิณอีก ไม่งั้นผม…จะไม่ปล่อยคุณไว้แน่!”

เมื่อธงชัยได้ยินคำพูดประโยคนั้นเข้าไปจนเต็มรูหู เขาก็ถึงกับสะดุ้งเฮือก ความโมโหพลุ่งพล่านไปทั่วร่างด้วยความไม่ชอบใจ

ไอ้หน้าดุคนนี้เป็นใคร กล้าดียังไงถึงได้มาขู่เขาแบบนี้ มันเหมือนเป็นการลบเหลี่ยมเขาชัดๆ

ยังไม่ทันที่ธงชัยจะได้ตอบอะไรกลับไป เสียงใสๆก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

“ฉันอาบน้ำเสร็จแล้วค่ะ มีคนเอาดอกไม้มาส่งหรือยังคะ”

ทันทีที่ร่างบางที่มัดผมไว้เป็นหางม้าไว้ด้านหลัง สวมชุดเอี๊ยมขาสั้นสีสดใสปรากฏตัวขึ้นมาในร้าน beautiful flower ธัศไนยก็เดินปรี่เข้าไปหาหญิงสาวทันที พร้อมบอกเธอว่า

“ดูสิๆๆคุณแฟน นายเมงอแงจังครับ”

“หืม?” ประภาพิณเลิกคิ้วขึ้นสูงก่อนจะก้มลงมองหน้าเด็กชายในอ้อมกอดคนตัวสูงอย่างพินิจ แล้วเงยหน้าขึ้นมองเขาพร้อมกับพูดออกมาว่า

“ไม่เห็นจะงอแงตรงไหนเลยค่ะ ฉันเห็นว่าหนูเมก็ดูจะมีความสุขดีนี่นา ยิ้มจนเห็นเหงือกเชียว”

“เอ๊ะ ผมบอกว่างอแงก็ต้องงอแงสิ” เขายังคงดึงดันจะพูดให้เธอเชื่อเขาให้ได้ว่าเด็กชาย‘งอแง’จริงๆ

“หลานคุณหน้าตาออกจะมีความสุข” หญิงสาวเถียงเขาฉอดๆ เล่นเอาธงชัยชักจะเริ่มออกอาการรับไม่ได้ที่ถูกเมินเฉยทำเหมือนเขาไร้ตัวตนในร้านนี้

“เอ่อ อะแฮ่ม” ธงชัยกระแอมกระไอเล็กน้อยในลำคอเพื่อเรียกร้องความสนใจ ทำให้ทั้งประภาพิณและธัศไนยต้องหันไปมองโดยพร้อมเพรียงกัน

“อะไรติดคอเหรอ” ธัศไนยถามรวนๆ ในขณะที่ประภาพิณพูดขึ้นมาด้วยท่าทางคอแข็งๆว่า

“มาทำไมอีกงั้นเหรอคะ”

“โธ่ คุณพิณครับ อย่าทำเย็นชากับผมนักสิ” ธงชัยทำเสียงออดๆ แต่อย่าหวังเลยว่าหญิงสาวจะใจอ่อน

“ฉันไม่จำเป็นต้องทำตัวสนิทสนมกับผู้ไม่ประสงค์ดีค่ะ” ประภาพิณตอบกลับอย่างไม่ยี่หระ เล่นเอาสีหน้าของธงชัยเริ่มซีดลง ไม่ได้ซีดเพราะว่าผิดหวังหรอกนะ แต่ซีดเพราะเสียฟอร์มต่างหากล่ะ

“คุณกลับไปเถอะครับ” ธัศไนยออกปากไล่ธงชัยตรงๆ ซึ่งนั่นก็ทำให้ธงชัยถึงกับฟิวส์ขาด ร่างที่เริ่มมีพุงเด้งดึ๋งๆเดินพรวดๆเข้าหาธัศไนยก่อนจะใช้มือผลักร่างใหญ่ที่กำลังอุ้มเด็กเต็มแรง จนธัศไนยที่ไม่ทันได้ตั้งตัวต้องเซถอยหลังไปหลายก้าว

“อย่าเสือกได้ป่ะ” เพราะความหงุดหงิดแท้ๆเชียวที่ทำให้ธงชัยเผลอพูดคำหยาบคายออกไป เล่นเอาธัศไนยตาลุกวาบ แต่ยังไม่ทันได้โต้อะไรกลับไป ร่างเล็กๆบางๆก็ก้าวพรวดเข้ามายืนขวางเอาไว้เสียก่อน มือเรียวยกขึ้นมาท้าวเอวฉับ ดวงตากลมโตมองธงชัยวาววับอย่างเอาเรื่อง

“คุณจะทำอะไรไม่ทราบ”

“ก็ดูหมอนี่พูดเสียก่อนสิ มันไล่ผมนะคุณพิณ ผมจะเอาเลือดปากมันออกให้ได้” ธงชัยเริ่มแสดงความอวดเก่ง เพราะเห็นว่าธัศไนยกำลังอุ้มเด็กตัวเล็กๆอยู่คงโต้ตอบอะไรเขาได้ไม่ถนัด เขาจึงกล้าที่จะพูดจาแบบนี้

“อย่ามาทำซ่าส์ในร้านฉันนะ”

“ถอยไปครับคุณพิณ หมอนี่คงมาจีบคุณสินะ ผมไม่เอามันไว้หรอก” ธงชัยพูดอย่างเท่ห์ แสดงความแมนเกินร้อยให้สาวเห็น

“คุณไม่ใช่ลูกค้าฉัน เพราะฉะนั้นฉันก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจ” ประภาพิณพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ก่อนจะง้างฝ่ามือขึ้นแล้วตบไปที่หน้าสากๆของธงชัยเสียงดังฉาดใหญ่

เพี๊ยะ!!