บทที่ 9

ทันทีที่กลับเข้ามาถึงห้องพักในโรงแรม แบรดก็ก้มลงจูบตรงต้นคอเธออย่างรวดเร็ว กระซิบเสียงแหบพร่า

“ผมว่ามันเป็นธรรมเนียมที่เจ้าสาวจะต้องใช้ห้องน้ำก่อนใช่ไหม เพราะฉะนั้นผมจะใช้หลังคุณนะสาวน้อย”

กระเป๋าเดินทางของเธอวางอยู่บนที่ตั้งใกล้ประตูห้องน้ำ ขณะที่หยิบมันขึ้นมาเชียล่าเริ่มเกิดความลังเลไม่แน่ใจ นี่มันไม่ใช่คืนแต่งงานอย่างที่เธอวาดภาพเอาไว้เลย แบรดแสดงท่าว่าเป็นคนแปลกหน้ามากกว่าจะเป็นคนรัก แต่ขณะนี้มันก็สายเกินกว่าจะมาคิดอะไรแล้ว

ทันทีที่ขึ้นจากอ่างอาบน้ำ เธอก็รีบเติมเครื่องสำอางและหวีผมสีทองเข้ม ในกระเป๋าเดินทางใบนี้มีชุดนอนติดมาเพียงแค่ชุดเดียว เธอรีบสวมคลุมลงทางศีรษะ เสื้อนอนแสนสวยตัวนั้นประดับด้วยลูกไม้และจีบรัดรูปทรงอย่างประณีต มีสายเส้นบางคล้องอยู่ตรงช่วงไหล่ติดอยู่กับเสื้อลูกไม้โปร่งตัวนอกที่เป็นสีฟ้าเทอคว๊อยซ์

เธอพยายามต่อสู้กับอาการเสียวแปลบที่เกิดขึ้นในช่องท้อง ขณะเปิดประตูห้องน้ำก้าวเข้าไปในห้องนอน แต่แล้วเชียล่าก็ถึงกับเย็นเยือกไปทั้งตัวก้าวขาแทบไม่ออก แบรดกำลังนั่งเหยียดขา มีขวดตากิล่ากับแก้วถืออยู่ในมือแต่ละข้าง เขาถอดเสื้อแจ๊คเก็ตกับเนคไทออกแล้ว เสื้อเชิ้ตก็ปลดดุมออกจนหมด เส้นผมสีบลอนด์ยุ่งเหยิง สายตาเธอจับอยู่ที่ขวดเหล้าในมือของเขา

“ไปเอามาจากไหนคะนั่น?” เชียล่ารู้ว่ามันไม่มีเหล้าอยู่ในห้องนี้

“ก็สั่งมาน่ะสิ” ดวงตาคู่นั้นแม้จะหรี่ลงแต่ก็ยังตื่นตัว “มานั่งที่นี่เถอะ..ผมอยากดูคุณให้มันใกล้ๆหน่อย”

เชียล่าแข็งใจทำตามคำสั่ง ขาที่ก้าวเดินเข้าไปหาเขานั้น เหมือนจะเดินได้เองโดยสมองไม่ต้องสั่งการ เธอเดินมาหยุดนิ่งอยู่เบื้องหน้าตรงสายตาเขา และแบรดก็ใช้สายตาสำรวจเรือนร่างตรงหน้าช้าๆ ระเรื่อยลงไปถึงรอยจีบของเสื้อนอนใต้เนินทรวง เลื่อนสายตาต่ำลงไปยังช่วงเอว ช่วงท้องและสะโพกที่เห็นรางๆอยู่ใต้เนื้อผ้าเยื่อไม้นั้น

“หมุนตัวสิ” เขาออกคำสั่ง

และเชียล่าก็พบว่าตัวเองปฏิบัติตามคำสั่งนั้นแต่โดยดี หัวใจเต้นรัวแรงเหมือนกระต่ายที่ตื่นกลัว เนื้อหนังตรงจุดศูนย์กลางของร่างกายเหมือนจะลื่นไหลตามสายตาของเขาไปด้วย มีความรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสินค้าอย่างหนึ่ง ที่กำลังถูกตรวจตราอย่างละเอียดก่อนซื้อ ได้ยินเสียงขวดกับแก้วที่ถูกวางลงบนโต๊ะ

“ไม่เลวเลย” แบรมพึมพำออกมา ขยำมือลงบนแก้มก้นของเธอ เชียล่ารู้สึกขยะแขยงกับสัมผัสของเขาขึ้นมาทันที มันไม่ได้มีมนต์เสน่ห์เหลืออยู่อีกต่อไป

“อย่าห่วงไปเลยน่า” เขาเปล่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ พรอ้มกับจับร่างเธอให้หมุนกลับมาหา วางมือลงตรงชายโครงด้านหนึ่ง ดึงผ้าลูกไม้โปร่งที่ปิดบังรอยจีบใต้ทรวงเล่น “ถึงยังไงผมก็ยังชอบหน้าอกสวยๆของคุณอยู่ดี”

“แบรด..อย่า..” เสียงห้ามของเธอสั่นพร่า รู้สึกคลื่นไส้กับกลิ่นเหล้าที่ระเหยออกมาทางลมหายใจร้อนๆที่ปะทะอยู่กับใบหน้า

มือข้างหนึ่งของเขาเคลื่อนไหวอยู่กับยอดทรวงของเธอที่ลางเลือนอยู่ใต้ลูกไม้นั้น เขายกชายเสื้อคลุมตัวนอกออกและลูบไล้ลงไปบนลูกไม้ จนเชียล่าสะท้านไปถึงไหล่ พยายามจะเบี่ยงทรวงอกออกให้พ้นจากการสัมผัสของเขา

“เสื้อสีฟ้าตัวนี้เซ็กซี่ที่สุด สงสัยจะซื้อมาแพงมากสินะ” เขาพูดขรึมๆ

“แล้วคุณชอบไหมล่ะ?” เชียล่าถามพลางสูดลมหายใจลึก พยายามอำพรางความรู้สึกไม่พอใจอย่างแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นจากความใกล้ชิดสนิทเนื้อของเขา

“ถ้าถามว่าชอบไหม..ก็ต้องตอบว่าชอบ..” เขาปล่อยมือลงเดินไปเติมเหล้าบนโต๊ะ “เห็นจะต้องซื้อไว้เปลี่ยนคืนละตัวด้วยซ้ำ”

“ไม่จำเป็นหรอก” เธอยอกแสยงกับคำพูดคุยโวของเขา

“ใช่..คุณพูดถูก” เขายกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม แกล้มด้วยชิ้นมะนาวฝาน “เป็นการดีที่สุดที่คุณจะไม่สวมใส่อะไรเลย”

“อย่าดื่มอีกเลยนะคะแบรด” เธอพูดเสียงหนักๆ

เขาชะงัก แสดงความขุ่นเคืองออกมาให้เห็นทันที แต่แล้วก็ตวัดแขนโอบร่างเธอไว้

“พูดถูกอีกแล้ว จริงสินะ ทำไมผมจะต้องตั้งหน้าตั้งตาดื่มแต่ไอ้เหล้าบ้าๆนั่น ในเมื่อสามารถจะดื่มความหวานของเมียตัวองได้”

เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ ลมหายใจที่น่าสะอิดสะเอียนต้องจมูกเธอ เชียล่าเบือนหน้าหนี ริมฝีปากเขาจึงพลาดไปถูกแก้มแทน แต่ดูเหมือนแบรดจะไม่ได้สังเกตเห็นเสียด้วยซ้ำ

ท่อนแขนที่โอบร่างนั้นรัดแน่นราวปลอกเหล็ก เขาไซ้จมูกลงตรงหู..

“คุณไม่รู้บ้างเลยหรือฮันนี่ ว่าคืนนี้ผมมีความสุขมากขนาดไหน?”

“อย่างนั้นเรอะ?” เชียล่าตวัดเสียงตอบชาเย็น ไม่มีใครรู้ว่าเธอต้องใช้ความพยายามมากแค่ไนที่จะต้องทนอึดอัดอยู่ในอ้อมแขนของเขา

“ตอนบ่ายวันนี้ที่ผมสวมแหวนให้คุณ คุณรู้ไหมว่าผมเหมือนก้าวเข้าไปอยู่ในโลกใหม่ทันที..คุณไม่รู้หรอกว่านะเชียล่า..ว่าโลกที่มันไม่มีเงินน่ะมันเลวร้ายและน่าทุเรศแค่ไหน ตลอดชีวิตที่ผ่านมา ผมต้องเที่ยวจูบก้นใครต่อใครมาทั่วเพื่อให้ได้ในสิ่งที่อยากได้ ต้องยอมทำงานสกปรกต่ำช้าทุกอย่าง เหน็ดเหนื่อยกับการที่จะต้องยกยอปอปั้นไอ้พวกห่าๆที่โรงแรมนั่นตลอดเวลา..เอาละ..ขณะนี้เมื่อผมได้คุณมาแล้ว ไอ้ชีวิตแบบนั้นมันก็จะกลายเป็นความหลังไปทั้งหมด ผมไม่จำเป็นต้องทำอะไรอย่างนั้นอีกต่อไปแล้ว”

สีหน้าของเชียล่าเผือดซีดลงทันที แต่แล้วเธอก็ระงับใจไว้ ความแดงซ่านที่เกิดขึ้นบนใบหน้าครั้งหลังนี้ มันเหมือนเขาตบหน้าเธอแรงที่สุดและเชียล่าก็เพิ่งจะตระหนักว่า นี่คือความเป็นตัวตนที่แท้จริงของแบรดซึ่งเธอไม่เคยเห็นมาก่อน

“จริงค่ะ ต่อไปนี้คุณจะไม่ต้องทำอย่างนั้นอีกแล้ว” เธอสะอึกกับคำตอบของตัวเองที่โพล่งออกไป

ช่วงแขนของแบรดที่โอบอยู่รอบช่วงไหล่กลมกลึง เลื่อนลงโลมไล้เอาและสะโพก

“คุณนี่ไม่เพียงแต่จะมีใบหน้าสวยเท่านั้นนะ แต่รูปร่างก็ชั้นหนึ่งเลย มันยั่วยวนเสียจนไม่น่าจะรอมาถึงคืนนี้เลย” ทั้งคำพูดและน้ำเสียงที่ใช้หยาบคายไม่น้อย

เชียล่ายกแขนที่ตกอยู่ข้างตัวดันร่างเขาให้ออกห่าง พร้อมกับสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนเขา

“แบรด ฉันอยากจะพูดอะไรกับคุณสักหน่อย”

“ไม่มีเวลาจะพูดอะไรกันแล้วน่า” แววขบขันพราวยู่ในดวงตาที่โลมเลียมอยู่กับร่างเกือบเปลือยของเธอ “คืนนี้มันคืนแต่งงานของเรานะ ซึ่งเราทั้งสองคนต่างก็รอกันมานานแล้ว อยากจะให้มันถึงคืนนี้เสียที นี่..ผมไม่เคยพบผู้หญิงคนไหนที่จะมานั่งหวงความบริสุทธิ์ผุดผ่องของตัวเองอย่างคุณเลยนะ ไม่น่าเชื่อเลยว่าคุณจะเป็นคนชาเย็นแข็งกระด้างอย่างนี้”

“มันไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก ฉันเพิ่งจะคิดได้ว่าเราควรจะพูดจากันให้รู้เรื่องก่อน” เธอพยายามใช้น้ำเสียงสุขุม พูดกับเขาอย่างมีเหตุผล ต่อสู้กับความระแวงแคลงใจที่กำลังเกิดขึ้น

“นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาอีกเล่า?” แบรดชักสีหน้าขึ้นมาทันที จับร่างเธอให้หันมาหา “ก็คุณอยากจะให้ผมนอนกับคุณมาตั้งนานแล้วไม่ใช่หรือ?”

เชียล่าขืนตัวไว้..

“ฉันไม่ได้เป็นอะไร” เธอตอบเสียงขุ่น

สายตาของเขาจับอยู่ที่ต้นแขนที่สะบัดออกจากการเกาะกุม

“แต่คุณเคยชอบให้ผมกอดคุณไว้ไม่ใช่หรือ ไหนว่าทำให้ตื่นเต้นดีไง..ลืมแล้วหรือ?”

ใบหน้าที่ครั้งหนึ่งเชียล่าเคยเห็นว่ามีเสน่ห์เหลือหลายนั้น บัดนี้ดูเหมือนมันจะเปลี่ยนไปแล้ว เธอไม่ได้เกิดความรู้สึกตื่นเต้น ไม่มีอารมณ์เร่าร้อนใดๆเกิดขึ้นขณะที่เขาแตะต้องเนื้อตัวเธออีก และเธอเองก็ไม่เข้าใจการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับตัวเองเท่าๆกับที่ไม่เข้าใจในความเปลี่ยนแปลงของเขาได้

“คงเป็นเพราะอารมณ์เจ้าสาวละมัง” เชียล่าฝืนหัวเราะกลบเกลื่อนความหวาดหวั่นที่เกิดขึ้นในใจ “ฉันอยากจะให้คุณปฏิบัติต่อฉันให้มันดีกว่านี้สักหน่อยเท่านั้นค่ะ แบรด”

“อย่านะ..”ริมฝีปากเขาบิดเบี้ยว ดูน่าเกลียดขึ้นมาทันที “คุณอย่ามายักท่าว่าจะไม่มีคืนนี้กับผมเลย ชักจะล้อเล่นมากไปหน่อยแล้ว”

เขาตวัดร่างเธอขึ้นไว้ในอ้อมแขนอย่างหยาบคาย มือไม้คลึงเคล้าลงไปอย่างรุนแรง เสื้อนอนผ้าเยื่อไม้บางๆเปรียบเสมือนผิวหนังอีกชั้นหนึ่งของเธอเท่านั้น เชียล่าแข็งไปทั้งตัว คลื่นเหียนจนแทบอาเจียนออกมา

“คุณต้องการอย่างนี้ใช่ไหมล่ะ?” เขาพูดเสียงหนัก “แต่ก็คิดว่าตัวเองเป็นสุภาพสตรีเกินกว่าจะยอมรับได้อย่างนั้นใช่ไหม?”

“ไม่ใช่อย่างที่คุณพูดเลยนะ” เชียร่าร้องเสียงแข็ง ธรรมชาติในกายเริ่มแสดงปฏิกิริยาออกมา และยังจำได้ว่าแบรดมีความสามารถที่จะปลุกเร้ามันได้ขนาดไหน เพียงแต่ว่าครั้งนี้ดูเหมือนเขาจะไม่ได้กังวลที่จะปลุกเร้าความปรารถนาของเธอให้ลุกโพลงขึ้นเท่านั้น

สายบางๆที่รั้งไหล่เสื้อนอนหลุดลงตามนิ้ว ตะเข็บด้านข้างขาดเมื่อแบรดกระชากตัวเสื้อออก และตะโบมลงไปบนทรวงอก ไม่ใส่ใจกับเสื้อนอนที่หลุดร่วงลงไปกองกับพื้น

“แบรด..ฉันเจ็บนะ” เชียล่าร้อง ระบมไปทั้งเนินทรวง

แต่เขากลับกระชากผมจนหน้าหงาย กระหน่ำจูบบ้าคลั่งลงไปบนริมฝีปากอย่างไม่ปรานีปราศรัย เชียล่าพยายามจะดันตัวเองออก ขณะเดียวกันก็พยายามบังคับใจไว้ไม่ให้ทำอะไรที่เหมือนจะเป็นการขัดขืนเขา

แต่เขากลับกระชากผมจนหน้าหงาย กระหน่ำจูบบ้าคลั่งลงไปบนริมฝีปากอย่างไม่ปรานีปราศรัย เชียล่าพยายามจะดันตัวเองออก ขณะเดียวกันก็พยายามบังคับใจไว้ไม่ให้ทำอะไรที่เหมือนจะเป็นการขัดขืนเขา

เขาวางร่างเธอลงบนเตียงนอนทั้งที่ยังมีผ้าคลุมอยู่ เชียล่าได้แต่นอนตัวแข็ง ดวงตาเบิกโพลงมองดูแบรดขณะปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากร่างกาย การกระทำของเขาต่อร่างกายของเธอในครั้งนี้รุนแรงเหมือนสัตว์ มันทำให้สมองของเชียล่าเกิดความสับสน ไม่อยากเชื่อว่ามันจะเป็นความจริง มันเหมือนฝันร้ายที่น่าจะเกิดขึ้นกับผู้หญิงอื่นมากกว่าที่จะเป็นตัวเอง เธออยากจะหลับตาลง เพื่อว่าเมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งก็จะได้พบกับแบรดคนเดิมอย่างที่เคยฝันไว้และแต่งงานกับเขาแทนผู้ชายแปลกหน้าคนนี้

เปลือกตาของเธอหรุบลง แต่แล้วก็ต้องลืมขึ้น เมื่อแบรดทุ่มน้ำหนักตัวลงบนเตียง เชียล่ากล้ำกลืนเสียงร้องลงไว้ ขณะที่เขาเริ่มตะโบมโลมไล้ทรวงอกอีกครั้ง