ตอนที่7.ไม่ยอมแพ้

แม้จะรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำไม่ถูกต้อง แต่เมื่อถูกปฏิเสธซ้ำ ๆ ภูริยิ่งลงมือหนักขึ้น เขาทำลายธุรกิจเธอ เพราะอยากให้เธอจำนนให้เขา แต่มันกลับตรงกันข้าม เธอไม่เห็นหัวเขา เขาตั้งใจไปคุยกับเธอดี ๆ แต่กลับถูกปฏิเสธตั้งแต่เห็นหน้า เธอไม่อยากรู้เลยสักนิดว่าข้อเสนอของเขาคืออะไร ถ้าเป็นแบบนี้คงต้องตาต่อตาฟันต่อฟัน เขาไม่ใช่สุภาพบุรุษ เมื่อคุยกันดี ๆ ไม่ได้ เขาก็จะไม่คุยกับเธอ

“ซื้อหุ้นของ CCL ให้หมด กูต้องการเป็นเจ้าของที่นั่น”

“หุ้นส่วนรายใหญ่ยังไม่ขายหุ้น เพราะเชื่อว่าคุณพนิดาจะแก้ปัญหาได้ครับ” เดชารายงานให้เจ้านายทราบ

“เสนอราคาไปอีก ทำยังไงก็ได้ ให้คนพวกนั้นขายให้เรา”

“ผมเกรงว่า มันจะไม่คุ้มนะครับ”

“ไม่ต้องมาคิดแทนกู บอกให้ทำอะไรก็ทำไป ถ้าทำไม่ได้ก็บอก จะได้หาคนอื่นมาทำแทน”

“ปะ...เปล่าครับ” ปฏิเสธเสียงสั่นเพราะกลัวว่าเจ้านายจะทำตามที่พูดจริง ๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงอยากได้ CCL นักหนา ทั้ง ๆ ที่เป็นคนลงมือทำให้มันพัง

“สั่งให้คนตามพนิดา แล้วรายงานกูทุกชั่วโมง”

“ครับ” แม้จะไม่เข้าใจคำสั่ง แต่ก็ขานรับและต้องทำตาม เพราะไม่อยากให้เจ้านายอารมณ์เสีย

“คืนนี้คุณรบจะไปที่ผับหรือเปล่าครับ”

“ไม่ ช่วงนี้เบื่อ ออกไปได้แล้ว” สิ่งเดียวที่ทำให้เขาอยากไปที่ผับก็คือ พนิดา เมื่อเธอไม่ไปที่นั่นเขาก็ไม่

อยากไป

“เก่งจังนะคุณนิด ถ้าผมหักปีกคุณออกแบบนี้ คุณจะบินไปทางไหนได้อีก!” ปีกนางฟ้าในรูปถ่ายถูกฉีกออกจากกัน เมื่อภูริคิดว่านางฟ้าแสนสวยในรูปคือพนิดา

เรื่องงานว่าแย่แล้ว ปัญหาจากคนในครอบครัวก็เป็นอีกอย่างที่ทำให้พนิดาเหนื่อยใจ พอทุกคนในบ้านรู้ว่าธุรกิจกำลังมีปัญหาต่างก็รุมต่อว่า หาว่าเธอประมาทและมั่นใจในตัวเองมากเกินไป แทนที่คนใกล้ตัวจะเป็นกำลังใจให้ กลับซ้ำเติมให้รู้สึกแย่มากขึ้นไปอีก แม่เลี้ยงและลูกสาวของนาง พากันถากถางเพราะกลัวว่าถ้า CCL ล้มจะทำให้พวกนางลำบาก เพราะแต่ละคนก็นึกถึงแต่ผลประโยชน์ของตัวเอง ไม่มีใครสนใจความรู้สึกของเธอเลยสักนิด ไม่มีใครรู้ว่างานที่ทำเป็นอย่างไร และไม่มีใครถามว่าเธอเหนื่อยไหม โชคดีที่พ่อเข้าใจ เธอจึงมีแรงสู้ต่อ

“เรื่องก็เป็นอย่างที่นิดเล่าให้คุณพ่อฟังนั่นแหละค่ะ นิดไม่ทราบจริง ๆ ว่าเกิดเหตุการณ์แบบนี้ได้ยังไง” เมื่อมีเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพัง พนิดาก็เล่าปัญหาที่เกิดขึ้นให้คุณอรรถพลฟัง

“จากที่นิดเล่ามา พ่อว่าเรื่องนี้น่าจะมีเงื่อนงำ นิดไปขัดขาใครหรือเปล่าลูก” เพราะอยู่ในวงการธุรกิจมานาน จึงมองออกว่าปัญหาที่พนิดากำลังประสบอยู่ เกิดจากอะไร มีคนจงใจทำให้มันพัง เพราะมันล้มตั้งแต่ต้นทางจนถึงปลายทาง

“นิดไม่เคยไปล้ำเส้นใครค่ะพ่อ” พนิดายังยืนยันคำเดิม เธอแน่ใจว่าไม่เคยล้ำเส้นหรือทำให้ใครไม่พอใจ

“อย่างที่นิดรู้วงการธุรกิจ ไม่มีมิตรแท้และศัตรูถาวร นิดต้องเรียนรู้เรื่องนี้ไว้ด้วยนะลูก คนสมัยนี้น่ากลัว”

“นิดจะระวังให้มากขึ้นค่ะพ่อ”

“พ่อจะช่วยนิดอีกแรง ช่วงนี้เหนื่อยหน่อยนะลูก” พูดพร้อมกับลูบมือลงบนศีรษะทุยสวยของลูกอย่าง

แสนรัก อรรถพลรู้ว่ากว่าจะมาถึงวันนี้ ลูกต้องเหนื่อยมาก เพราะไม่มีความสำเร็จใดได้มาง่าย ๆ ยิ่งเป็นธุรกิจย่อมต้องมีการแข่งขัน

“มีคุณพ่อเป็นกำลังใจ นิดหายเหนื่อยแล้วค่ะ” ทันทีที่มือของพ่อสัมผัสลงมาบนศีรษะ เรี่ยวแรงที่หายไปก็กลับคืนมา กำลังใจจากพ่อคือแรงผลักดัน ทำให้เธอมีแรงสู้ต่อ เธอจะยอมแพ้ไม่ได้

การกระทำของคนทั้งสองอยู่ในสายตาของสุพัตรามาโดยตลอด เมื่อเห็นว่าคุณอรรถพลให้กำลังใจพนิดา ความอิจฉาที่มีอยู่ในใจก็ปะทุขึ้น พนิดาเป็นลูกจึงได้รับความไว้วางใจให้ดูแลธุรกิจ และได้เป็นผู้บริหารระดับสูง ในขณะที่เธอเป็นแค่พนักงานคนหนึ่ง ที่อาศัยกินเงินเดือน และได้รับเศษเงินปันผลรายปีเท่านั้น

“เมื่อไรคุณจะให้คนจัดการมันเสียที ฉันเกลียดมัน!”

“ผมว่าคุณใจเย็น ๆ ก่อนดีกว่า แค่นี้มันก็เครียดจะแย่อยู่แล้ว คอยดูความย่อยยับของมันได้เลย” อนุชิตพูดขึ้น เมื่อได้ยินคำถามของแฟนสาว

“ฉันอยากเห็นความหายนะของมันเร็ว ๆ”

“ถ้าคุณเกลียดมันขนาดนี้ เห็นทีผมคงต้องลงมือเอง ว่าแต่...คุณไม่หวงผมสักนิดเลยเหรอ”

“มีตั้งหลายวิธีที่คุณไม่ต้องนอนกับมัน อย่าคิดว่าฉันรู้ไม่ทันนะ คุณอยากนอนกับมันใช่ไหม”

“ไม่เอาน่า...คุณก็รู้ว่าผมรักคุณคนเดียว” พูดพร้อมกับซุกไซ้ซอกคอหอมกรุ่น เพื่อกลบเกลื่อนความผิด ที่ถูกจับได้ ดีใจจนเนื้อเต้นที่ได้ยินคำสั่งนี้จากเธอ

“ให้มันจริงเถอะ” พูดพร้อมกับหันมาเผชิญหน้า อนุชิตนิสัยเป็นอย่างไรเธอรู้ดีที่สุด เจ้าชู้และมักมากในกาม ที่เธอทนอยู่กับเขาก็เพราะเซ็กส์ เพราะเขาปรนเปรอให้เธออย่างถึงใจนั่นเอง

ในที่สุดพนิดาก็ต้องเรียกประชุมอีกครั้ง เมื่อปัญหาที่พยายามแก้เป็นเหมือนวัวพันหลัก ยิ่งแก้ก็ยิ่งแย่ลงไปมากกว่าเดิม เงินสำรองถูกดึงออกมาใช้จ่ายจนหมด เพื่อช่วยเหลือพนักงานหลายร้อยชีวิต ไหนจะค่าเสียหายที่เกิดจากการผลิต ค่าประกันสินค้า เมื่อไม่มีทางออกสิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือขอกู้เงินจากภาคเอกชน เรื่องนี้เธอตัดสินใจคนเดียวไม่ได้ จึงต้องเรียกผู้บริหารมาประชุม และครั้งนี้ได้ข้อสรุปว่า หุ้นส่วนส่วนใหญ่อยากขายหุ้น เพราะไปต่อไม่ไหว

“ดิฉันเข้าใจทุกคนค่ะ ขอเวลาอีกนิดนะคะ ฉันจะทำให้ดีขึ้น”

“ไม่ไหวแล้ว คุณให้พวกเรารอนานเกินไปแล้ว ขายตอนนี้ยังได้ราคา ถ้าคุณบริหารไม่ได้ก็ควรสละตำแหน่ง ให้คนที่มีความสามารถมาบริหารเถอะ”

“พูดอะไรของนาย ให้เวลาหนูนิดหน่อยสิ ลืมแล้วเหรอว่าหนูนิดเป็นคนทำให้บริษัทของเราก้าวหน้า” คุณประกรขัดขึ้น เมื่อเห็นว่าหุ้นส่วนคนอื่น ๆ ไม่ไว้หน้าพนิดา

“เอาเป็นว่าพวกเราจะให้เวลาคุณอีกสองเดือน ถ้าไม่มีอะไรดีขึ้นเราก็จะขายหุ้น” ยุทธนาพูดขึ้นเขาเองก็อยากขายหุ้น เพราะมีคนเสนอราคาที่มากกว่าผลกำไรที่ได้จากบริษัทนี้รวมกันทั้งปีรวมกัน

“เวลาแค่นั้นมันจะพออะไรผมว่า...”

“ไม่เป็นไรค่ะคุณลุง สองเดือนมากแล้วค่ะ” พนิดาขัดขึ้นเพราะไม่อยากทำให้ประกรมีปัญหากับหุ้นส่วนคนอื่น ๆ

“ดิฉันขอบพระคุณทุกท่านมากนะคะที่ไว้ใจและให้โอกาส ดิฉันจะทำให้ดีขึ้นค่ะ” ถึงเวลาที่มีจะน้อยนิด แต่พนิดาก็ไม่ยอมแพ้ เริ่มจากหาบริษัทเงินทุนที่ปล่อยกู้ดอกเบี้ยต่ำ เพื่อหาทุนมาพยุงบริษัท อย่างน้อยเธอก็ยังมีที่ดินเป็นหลักทรัพย์ที่พอค้ำประกันได้ ถึงแม้ความหวังที่จะให้บริษัทกลับมาเป็นเหมือนเดิมจะริบหรี่ แต่อย่างน้อยก็ได้ลงมือทำ

“สู้ ๆ นะนิด แกจะอ่อนแอไม่ได้” ให้กำลังใจตัวเอง เมื่อเปิดแฟ้มที่มีรายชื่อบริษัทเงินทุนรายใหญ่อยู่ในนั้น ตากลมโตไล่อ่านข้อมูล เพื่อหาบริษัทที่ดีและเหมาะสมที่สุด