ตอนที่6.สั่งสอน(จบ)

การกระทำของชายหนุ่ม สร้างความตกใจให้พนิดาไม่น้อย นอกจากตกใจยังมีความรังเกียจปนอยู่ในนั้นด้วย เขาต้องการอะไรจากเธอถึงตามมาระราน งานเลี้ยงคืนนี้เป็นการรวมตัวของไฮโซระดับแถวหน้า เขาคงมาหาแขกหรือไม่ก็ถูกใครซักคนหิ้วมา ผู้หญิงอย่างพนิดา ไม่ใช่คนที่เขาจะมาเล่นด้วย ระหว่างเธอกับเขามันจบตั้งแต่ก้าวขาลงจากเตียง เพราะมันเป็นการซื้อขาย

คนที่มีกำลังมากกว่ากอดรัดคนตัวเล็กไว้ในอ้อมแขน ขยี้ปากลงมาอย่างหนัก โมโหที่เธอทำเหมือนกับว่าเขาเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจ มือหนารวบมือที่กำลังประทุษร้ายร่างกายเขาไปไว้ด้านหลัง ทำโทษด้วยการบิดข้อมือให้เธอเจ็บ หน้าอกอวบภายใต้ชุดเนื้อผ้าบางเบาถูไถไปมากับอกแกร่ง เมื่อพนิดาดิ้นหนีเพราะต้องการหลุดพ้นไปจากตรงนี้ โดยไม่รู้เลยว่าหน้าอกอวบที่สัมผัสกับหน้าอกกว้าง เป็นตัวเร่งให้อารมณ์ของภูริเตลิดไปไกล ตั้งแต่วันที่เธอหันหลังจากมา เขาก็ไม่แตะต้องผู้หญิงคนไหนอีกเลย

“โอ๊ย!” จังหวะที่ลิ้นร้อนแทรกเข้าไปหาความหวานในโพรงปากบาง พนิดาก็งับลงที่ลิ้นของเขา ภูริเจ็บจนน้ำตาไหล เมื่อฟันคม ๆ งับลงมาที่ปลายลิ้น ถอนปากออก แล้วใช้มือข้างหนึ่งยึดกรามของเธอเอาไว้

เพียะ

ทันทีที่ปากเป็นอิสระมือที่ถูกจับไพล่หลังไว้ในตอนแรก ก็ฟาดลงที่ซีกหน้าของชายหนุ่มเต็มแรง ใบหน้าหล่อเหลาสะบัดไปแรงตบ แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่ยอมแพ้ ออกแรงกดช่วงกรามจนพนิดาเจ็บร้าวไปทั้งหน้า

“ชอบความรุนแรงก็ไม่บอก!” คำรามลอดไรฟัน โมโหจนควันออกหู เมื่อคนตัวเล็กพยศจนเกินดี

“ปล่อย! คุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉัน” พูดจบก็ทุบกำปั้นลงบนอกแกร่งรัว ๆ

“ทำไมผมจะไม่มีสิทธิ์ ในเมื่อผมเป็นผัวคุณ!” เพราะความโมโหภูริจึงเผลอพูดคำที่ไม่ควรพูดออกไป คำพูดของชายหนุ่มทำให้พนิดาโกรธจัด ความสัมพันธ์ของเธอกับเขาเกิดขึ้นเพราะอะไร เขาและเธอต่างก็รู้ดี เขาขายเธอจ่ายเงินซื้อมันก็ควรจบแค่นั้น

“หยุดพูดพล่อย ๆ ได้แล้ว คุณไม่ใช่ผัวฉัน”

“ทำไมจะไม่ใช่ จะให้บอกไหมว่าคุณมีขี้แมลงวันตรงไหน มีไฝกี่เม็ด คุณชอบท่าไหนผมก็รู้” พูดอย่างเป็นต่อ ก่อนจะต้องหน้าหันเมื่อพนิดาฟาดฝ่ามือลงบนหน้าเขาอีกครั้ง

“สารเลว!”

“ผมยังเลวได้มากกว่านี้ ถ้าคุณยังไม่อยู่นิ่ง ๆ แล้วฟังสิ่งที่ผมกำลังจะพูด”

“คิดว่าฉันกลัวเหรอ ลืมไปแล้วเหรอว่าคุณไม่ใช่ผู้ชายคนเดียวของฉัน ถ้าฉันนับผู้ชายทุกคนที่นอนด้วยเป็นผัว แถวคงยาวไปถึงปากซอย เรื่องของเรามันจบตั้งแต่ที่ฉันจ่ายเงินให้คุณแล้ว คุณจะเอาอะไรกับฉันอีก!”

“นิด!” คำรามลั่นเมื่อถูกเธอย้อน โมโหหนักขึ้น เมื่อเห็นแววตาเย้ยหยันในดวงตาของเธอ

“หรือไม่จริง คุณชื่ออะไรฉันยังไม่รู้จักเลย แบบนี้เหรอที่เรียกว่าผัว!”

“นิด!” ไม่พูดเปล่าภูริยังง้างแขนขึ้นจนสุด แล้วปล่อยค้างไว้ในอากาศเมื่อได้สติ ต่อให้คำที่เธอพูดเป็นเรื่องจริง แต่เขาก็ไม่อยากได้ยิน พนิดาเองก็เจ็บร้าวที่ต้องพูดประโยคนี้ออกมา ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องพูดเพื่อลดคุณค่าตัวเอง นอกจากความเกลียดชังที่มีต่อเขา เธอเกลียดเขา แค่ปัญหาที่เจอก็หนักหนาพอแล้ว ชีวิตเธอยังพังไม่พออีกเหรอ

“ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ” ภูริตัดสินใจพูดเรื่องที่ตั้งใจมาคุยกับเธอ ก่อนที่จะเข้าใจผิดไปมากกว่านี้

“แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ” พูดจบก็เดินออกไป เพราะไม่อยากเสียเวลากับเขา

“ได้ข่าวว่าธุรกิจกำลังมีปัญหา” ภูริตะโกนตามหลัง พร้อมกับเดินตามมาติด ๆ

“มันเรื่องของฉัน” แม้จะไม่พอใจที่เขาพูดเรื่องนี้ขึ้นมา แต่ก็ข่มอารมณ์โกรธเอาไว้ เพราะรู้ว่าเขากำลังเยาะเย้ยและกวนประสาทเธอ

“ผมช่วยได้นะ” คำพูดของเขาทำให้เท้าที่กำลังก้าวเดินหยุดชะงัก ร่างบางหันกลับมาช้า ๆ มองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า ยิ้มเย้ยหยันให้กับคำพูดของเขา ธุรกิจของเธอมีมูลค่ามหาศาลเขาคิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงเอาเรื่องนี้มาล้อเล่นกับเธอ

“ผมพูดเรื่องจริง ผมช่วยคุณได้ คุณก็แค่แก้ผ้า แล้วถ่างขาให้ผม!” พูดพร้อมกับใช้สายตาแบบเดียวกันมองเธอ ที่มีทั้งดูถูกและเย้ยหยันปนอยู่ในนั้น นอกจากหยิ่ง ผู้หญิงคนนี้ยังอวดดี ขนาดประตูหนีตายถูกปิดทุกบาน เธอก็ยังไม่ยอมจำนน ต้องให้เขาร้ายกว่านี้ใช่ไหม

“สารเลว” กดเสียงต่ำด่าคนที่ยักไหล่เดินห่างออกไป เธอไม่เคยทำอะไรให้เขา ทำไมเขาต้องใจร้ายกับเธอด้วย คำพูดของเขาเปรียบเสมือนเข็มนับพันเล่ม ที่ทิ่มแทงลงมาที่หัวใจ แค่เธอไม่ตกลงรับข้อเสนอ เขาต้องร้ายกับเธอขนาดนี้เลยเหรอ น้ำตาพากันไหลลงมาเป็นสาย เพราะรู้สึกท้อแท้กับชีวิต ผู้ชายขายบริการคนนั้น มีสิทธิ์อะไรมาดูถูกเธอ ถ้าต้องแก้ผ้าไปหาเขาเธอยอมอดตายดีกว่า ไม่คิดเลยว่าชื่อเสียงที่สะสมมายาวนาน จะถูกทำลายลงเพราะการกระทำของตัวเอง