ตอนที่5.สั่งสอน1

ทุกก้าวที่เยื้องย่างในงานเลี้ยง สายตาทุกคู่ต่างก็จับจ้องมาที่เธอ พนิดารู้ตัวว่าที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะข่าวเรื่องธุรกิจ และบทสัมภาษณ์ที่เธอให้กับนิตยสารคู่ชีวิต กว่านิตยสารจะตีพิมพ์ออกมาเป็นรูปเล่มก็ใช้เวลานาน ที่เป็นแบบนี้เพราะภาพและบทสนทนาถูกเผยแผ่ไปทางสื่อโซเชียล เมื่อถูกถามถึงคู่ชีวิตบ่อยขึ้น จึงจำเป็นต้องมีคู่หมั้นเพื่อกันเธอออกจากปัญหาที่กำลังวุ่นวาย ทุกคนพากันสงสัยว่า ใครคือเจ้าของแหวนเพชรน้ำงามที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอ ภูริก็เป็นหนึ่งในนั้น เมื่อภาพของเธอถูกเผยแผ่ทาง

โลกโซเชียล ก็ทำให้ชายหนุ่มนั่งไม่ติดพื้น จนต้องถ่อสังขารมางานเลี้ยงที่น่าเบื่อหน่ายคืนนี้ งานที่มีให้คนในวงการธุรกิจและไฮโซระดับแถวหน้าอวดรวย

พนิดาไม่มีทางรู้เลยว่า มีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมาที่เธอ ตั้งแต่เธอก้าวเข้ามาในงานเลี้ยง เวลาหญิงสาวทักทายหรือพูดคุยกับใคร ทุกครั้งที่เธอโชว์แหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายให้กล้องถ่ายรูป ภูริก็โมโหจนแทบกระอักเลือด ไม่มีใครรู้ว่าเจ้าของแหวนเป็นใคร เลขาที่เก่งกาจของเขาก็ยังหาข้อมูลมาให้เขาไม่ได้ เธอไม่มีแฟนไม่เคยคบกับใครจริงจัง เขาคือผู้ชายคนแรกของเธอ ผู้ชายปริศนาคนนั้นคงไม่รู้ตัวว่ากำลังจะถึงที่ตาย ที่บังอาจมาวุ่นวายกับคนของเขา

“จ้องตาไม่กะพริบเลย ชอบเหรอวะ” อานัสกระแทกไหล่ลงบนไหล่ของเพื่อน เมื่อเห็นภูริมองหญิงสาวนานเกินไป

“ใครวะ” ถามทั้ง ๆ ที่รู้อยู่เต็มอก

“คุณนิด พนิดา ลูกสาวคุณอรรถพล เจ้าของ

CCL COSMETIC มึงไปหมุดหัวอยู่ไหนมาวะ ถึงไม่รู้จักเธอ” อานัสตอบคำถามพร้อมกับจิกกัดเพื่อนไปพร้อมกัน อยากเอาคืนคนเก่ง ที่รู้ทุกเรื่องแต่กลับไม่รู้จักเจ้า

ของแบรนด์เครื่องสำอางที่กำลังเป็นอันดับหนึ่งตอนนี้

“เจ้าของ CCL COSMETIC” ทวนคำพูดของเพื่อน พร้อมกับสาดเหล้าลงคออึกใหญ่

“ใช่ นี่แหละตัวแม่ สนใจเหรอ” พระพายถาม

เมื่อขยับมาใกล้วงสนทนาอีกนิด

“สนใจเรื่องไหนก่อนดี สถานะหรือธุรกิจของเธอ” ปภังกรถามเพราะรู้ดีว่าภูริมักจะสนใจเรื่องงานมากกว่าเรื่องส่วนตัว

“ธุรกิจกำลังประสบปัญหา เจ้าตัวประกาศออกสื่อว่ามีเจ้าของแล้ว น่าจะเป็นการแต่งงานเพื่อธุรกิจ กูไม่เห็นมีใครจีบเธอเลย จะสามสิบแล้ว อยู่เป็นโสดมาได้ไง” คำพูดที่มีคำล้อเลียนอยู่ท้ายประโยค เรียกเสียงหัวเราะให้กับกลุ่มเพื่อนได้เป็นอย่างดี เพราะทุกคนต่างก็รู้ว่าอานัสหมายความว่าอย่างไร มีแค่ภูริคนเดียวเท่านั้นที่รู้ว่าเธออยู่มาได้ยังไง

“คนที่จะมาแต่งงานด้วยคิดอะไรอยู่ ถ้า CCL ล้มก็หนี้สินทั้งนั้น” พระพายตั้งข้อสังเกต

“CCL อาจล้มแค่ธุรกิจ แต่อสังหาริมทรัพย์ยังอยู่ ถ้าการแต่งงานที่เกิดขึ้นมาจากธุรกิจจริง ผู้ชายคนนั้นก็ต้องฉลาดมาก คงคิดมาแล้วว่าต่อให้ CCL ล้มละลายก็ยังกำไร ได้ทั้งเงินได้ทั้งตัว ใครบ้างจะไม่เอา สวย ๆ อย่างนี้มีแต่ตัวกูก็เอา” อานัสพูดพร้อมกับทำท่าทางเคลิ้มฝัน เรียกความหมั้นไส้จากเพื่อนฝูงไม่น้อย โดนเฉพาะภูริที่อยากเอากำปั้นกระแทกหน้าเพื่อนมากที่สุด เมื่อวานยังเพ้อหาน้องเทียนอยู่เลย เมาทีไรก็สำรอกความลับที่เก็บไว้เป็นสิบ ๆ ปี ออกมาจนหมด ถือคติสมภารไม่กินไก่วัด ก็ต้องลักกินขโมยกินไปจนวันตาย

“เดี๋ยวกูมา” ภูริขอตัวเมื่อเห็นว่าคนที่เขากำลังจับตาอยู่ แยกตัวออกจากกลุ่ม แล้วเดินไปทางด้านหลัง

“ไปไหนวะรบ” ทุกคนต่างทำหน้างุนงง เมื่ออยู่ ๆ เพื่อนก็วางแก้วเหล้าแล้วเดินออกไป มีเพียงปภังกรคนเดียวเท่านั้นที่ยืนอมยิ้ม เพราะรู้ทันว่าเพื่อนกำลังคิดอะไรอยู่ พฤติกรรมแบบนี้เขาก็เคยเป็น

อากาศที่หนาวเย็นในช่วงกลางเดือนกุมภาพันธ์ ไม่ได้มีผลกับคนที่ใส่ชุดเปิดเปลือยไปทั้งตัวเลยสักนิด ชุดนี้เลขาเป็นคนเลือกให้เธอ เพราะเวลาที่ค่อนข้างจำกัด เธอจึงไม่รู้ว่า

ปิรันญาเตรียมชุดที่ค่อนข้างเปิดเผยไว้ให้ เธอไม่ใส่ใจเรื่องนี้เลยสักนิด เพราะในหัวมีเรื่องให้คิดมากมาย โดยเฉพาะเรื่องธุรกิจที่ยังแก้ไม่ตก

“ขอโทษค่ะ!” เพราะมัวแต่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย เลยไม่ทันมองทาง จนชนกับคนที่เดินสวนมาเข้าอย่างจัง ดีที่ได้แขนแกร่งประคองช่วงเอวเอาไว้ ไม่อย่างนั้นคงล้มลงไม่เป็นท่า

“ขอบคุณค่ะ คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ ฉันต้องขอโทษคุณอีกครั้งนะคะ” เอ่ยขอบคุณพร้อมกับขยับออกจากอ้อมแขนของเค้า ขนาดตัวและกลิ่นน้ำหอมที่ติดอยู่กับเสื้อ บอกให้พนิดารู้ว่าเค้าเป็นผู้ชาย

“ขอบคุณค่ะ” ขอบคุณอีกครั้งเมื่อเขายังไม่ยอมปล่อยหรือถอยห่าง มือที่โอบเอวเธอไว้ในตอนแรก ออกแรงบีบจนเธอเจ็บร้าวไปทั้งเอว สัญชาตญาณเอาตัวรอดบอกให้พนิดารู้ว่า ถ้าเขาไม่ใช่คนเลว ก็คงเมาจนขาดสติ เพราะเธอได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากลมหายใจ ที่เป่ารดอยู่บริเวณลำคอของเธอ

“ปล่อยค่ะ” มือทั้งสองข้างค้ำอกแกร่งเอาไว้ เมื่อรู้ว่าใบหน้าของเขาอยู่ห่างจากลำคอของเธอไม่ถึงคืบ จังหวะที่เงยหน้าเพื่อมองหน้าเขา ขาทั้งสองข้างก็แทบหมดแรง เมื่อสบเข้ากับตาคมเข้มที่มองเธออยู่ก่อนแล้ว

“คุณ!”

“ไง...สบายดีไหมครับ” ถามด้วยน้ำเสียงยานคาง พร้อมกับกระชากหญิงสาวมาจนชิดอกแกร่ง เมื่อเธอดิ้นหนีราวกับว่าเขาเป็นตัวประหลาด

“ปล่อยนะ! ฉันบอกให้ปล่อย!” เมื่อแน่ใจว่าผู้ชายคนนี้คือใคร พนิดาก็ดิ้นหนีสุดแรง เธอต้องไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

“หยุดนะคุณนิด หยุดดิ้นเดี๋ยวนี้” ภูริคำรามในลำคอเมื่อเธอยังดิ้นเอาเป็นเอาตาย

“ไม่ฉันไม่หยุด ปล่อยฉันนะ ถ้าไม่ปล่อยฉันจะร้องให้คนช่วย ปล่อย!” คำพูดและการกระทำของคนในอ้อมแขนทำให้ภูริเดือดจัด คราวก่อนยังนอนตัวอ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟ ไม่เจอกันแค่ไม่กี่เดือนสะดีดสะดิ้งขึ้นเยอะ คงคิดว่าตัวเองเป็นสาวแรกรุ่นสินะ ถึงได้เล่นตัวจนน่ารำคาญ

“หยุด! ผมบอกให้หยุด!”

“ไม่!”

“ไม่หยุดใช่ไหม ดีงั้นผมจะเอาคุณตรงนี้!” ไม่พูดเปล่ามือแกร่งยังดึงรั้งชุดสวยของเธอออก พร้อมกับฝังหน้าลงมาที่ลำคอระหง

“กรี๊ดดด! ไอ้บ้า! ไอ้โรคจิต! ปล่อยฉันนะ ฉันบอกให้ปะ...อื้อ” คำพูดที่เหลือถูกกลืนลงคอ เมื่อปากร้อนกระแทกลงมาเพื่อกั้นเสียงที่น่ารำคาญ ที่เขาตามมาก็เพราะมีบางอย่างจะตกลงกับเธอ คิดว่าเขาพิศวาสเธอมากหรือไง