3-ปราบพยศ

...ร่างกายสมส่วนเดินย่างกรายตามหลังราชิตตามคำเชิญของเชคฮ บราฮิมที่ต้องการพบเธอ กว่าราชิตจะเอ่ยชวนได้ จนเธอนั้นยินยอมตามเขามา ตามที่นายเหนือหัวต้องการก็เล่นหมดน้ำลายไปหลายลิตร กว่าเธอนั้นจะยอมตามมาแต่โดยดีด้วยการยื่นข้อเสนอบางอย่างให้แก่เธอ นั่นคือค่าเสียเวลาต่อนาที แต่เธอคนนี้ก็แสนจะระวังตัวเองเป็นอย่างดีแต่เจตนาของราชิตแค่สนองให้นายเหนือหัวเท่านั้น ไม่ได้คิดปองร้ายเธอแม้แต่น้อย

"นายท่านรอพบคุณอยู่ด้านในครับ"ราชิตบอกทันทีเมื่อเดินมาหยุดตรงประตูห้องรับรองบานใหญ่สุดหรูภายในโรงแรมที่ตกแต่งสุดตระการตาระดับเจ็ดดาว

"ฉันยังสงสัย...นายท่านของคุณต้องการพบฉันทำไม หรือโกรธที่ฉันเดินชน แต่ฉันก็ขอโทษไปแล้วนะ" ม่านฟ้ายืนกอดอกร่ายยาวอย่างหงุดหงิดแต่ก็จำยอมเดินเข้าไป เมื่อราชิตเปิดประตูให้ ไม่ได้เห็นแก่เงินค่าเสียเวลาหรอกนะ...ถ้าไม่มากพอ! ^○^ ม่านฟ้าพึมพำกับตัวเองภายในใจ

"ชริ!...ไม่มีปากหรือไงนะ" ม่านฟ้าไม่วายหันไปแขวะราชิตด้วยคำพูดภาษาไทยอย่างคนอารมณ์เสียและหงุดหงิด ก่อนจะเดินผ่านหน้าราชิตเข้าไปด้านใน

...ห้องพักสุดหรูอลังการสีทอง เฟอร์นิเจอร์หรูหราตั้งตระหง่านจัดวางอย่างเป็นระเบียบ ชายร่างสูงกำยำล่ำสันนั่งมองมายังม่านฟ้าด้วยแววตาเสน่หา แต่ม่านฟ้ากลับไม่ได้สนใจหนุ่มรูปงามที่นั่งมองเลยแม้แต่น้อยเธอสนใจสิ่งของแปลกตาภายในห้องจนไม่ได้มองสังเกตว่ามีใครมองเธออยู่ สายตาคมของม่านฟ้านั้นมองคล้อยไล่กวาดสายตาโดยรอบ ที่เอาแต่เชยชมความสวยงามตรงหน้าที่มันดึงดูดสายตาเธอเท่านั้น

"อะแฮ่ม"

"อุ้ย!" ม่านฟ้าสะดุ้งตัวโหยง เมื่อเสียงกระแอมดังขึ้นจนทำให้เธอนั้นหลุดจากภวังค์ และมองไปยังต้นเสียงทันที

"คุณไม่เห็นผมเหรอ" เชคฮ บราฮิมรู้สึกเสียหน้าแต่ไม่กล้าแสดงออกเท่าไหร่ เมื่อม่านฟ้าไม่ได้สนใจมองเขาเลย เอาแต่เชยชมสิ่งปลูกสร้างที่มนุษย์ปั้นแต่งเท่านั้น

"ฉันขอเข้าเรื่องเลยแล้วกัน" ม่านฟ้าบอกออกไปด้วยสำเนียงภาษาอังกฤษ "เราไม่เคยรู้จักกัน...แล้วเรียกฉันมาพบทำไม ยิ่งใหญ่มาจากไหน แล้วถ้าจะว่าเรื่องที่ฉันชนคุณ ฉันก็ขอโทษไปแล้วด้วย!" ม่านฟ้าร่ายยาวอย่างไม่ได้เกรงกลัวมาดนิ่งขรึมของชายตรงหน้าสักนิด เมื่อชายหนุ่มเอาแต่มองเธอหน้านิ่งไม่ยอมพูดอะไรที่เป็นเนื้อหาสาระ “โอ๊ย เหนื่อย...” เมื่อพอใจที่ได้ถามจนเธอนั้นแทบหายใจไม่ทันจนต้องสบถออกมา “ขอน้ำกินหน่อยได้ไหม ฉันพูดไปเมื่อกี้คอแห้งอะ” ม่านฟ้าร้องขอ

"........." เชคฮ บราฮิมไม่ตอบ ลุกยืนเต็มความสูงแล้วเดินเข้ามาหาม่านฟ้า คนตัวเล็กที่แผดเสียงดัง อย่างไม่เกรงกลัวเขาสักนิด ทั้งที่คนอื่นในอาหรับแค่ได้ยินชื่อของเขาก็ยังกลัวจนตัวสั่น

"เป็นใบ้หรือไง ถามก็ไม่ตอบ ขอน้ำกินก็ อื้อ....." คำพูดถูกสูบคืนลงลำคอระหง เมื่อปากหนาประทับลงปิดกลีบปากบางทันที ที่เอาแต่พร่ำพรรณนาร่ายยาวอย่างตำหนิจนเชคฮ บราฮิมอดที่จะทำโทษไม่ได้ ดวงตาของม่านฟ้าเบิกกว้างอย่างตกใจ การจู่โจมบดจูบกะทันหันที่ไม่ทันตั้งตัว ทำให้ม่านฟ้าแน่นิ่งไปชั่วขณะอย่างกับโดนช็อตด้วยกระแสไฟฟ้า … เขาขโมยจูบแรกของเธอ!

...เมื่อสติกลับมาว่าร่างกายที่ถูกรุกล้ำ ม่านฟ้าพยายามถอยใบหน้าออกห่างแต่เชคฮ บราฮิมกับกดรั้งท้ายทอยให้แน่นิ่งอย่างบังคับ มือบางทุบตีลงไหล่กว้างแข็งแรงแต่ก็ไม่มีไหวติงใด ๆ ทั้งที่ม่านฟ้าทุบตีสุดแรงที่มี

...เมื่อพอใจกับการฉกชิมความหวานในโพรงปากสาว เชคฮ บราฮิมจึงละริมฝีปากออกในระยะประชิด ดวงตาคมเฉี่ยวดุจพญาเหยี่ยวที่บินโฉบท่ามกลางทะเลทรายจ้องมองสบตาเข้าไปในดวงตากลมโตสีนิลนั้นอย่างเสน่หาพร้อมรอยยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ

"ทำบ้าอะไรของคุณเนี่ย!" ม่านฟ้าถอยกรูออกห่าง แต่ถูกวงแขนแกร่งรวบรัดเข้าหาจนด้านหน้ากระทบกับอกแกร่งแข็งแรง "ปล่อยฉันนะ!...ไอ้โรคจิต!" คำสบประมาทที่เกิดมาไม่เคยมีใครกล้ากล่าวหาว่าร้าย เชคฮ บราฮิมสักครั้ง แต่ม่านฟ้ากลับสาดทอด่าเสียเทเสียอย่างไม่เกรงกลัวแม้แต่น้อย

"หยุด!" คำปรามเสียงเข้มที่ทรงพลังเอ่ยขึ้นพร้อมกับชี้หน้าข่มขู่

"ไอ้โรคจิต! ไอ้บ้า! ไอ้หื่นกาม ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้" ร่างบางดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดแน่นของเชคฮ บราฮิม แต่ก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากพันธนาการได้ด้วยแรงหญิงที่มีน้อยนิดหรือจะสู้แรงชายชาตรีอย่างเขาได้

"ถ้าไม่หยุดผมจะปล้ำคุณ ตรงนี้! ตอนนี้!" ได้ผลเมื่อคำขู่ที่แสนดุดันถูกพ่นออกมา ม่านฟ้าที่กำลังพยศสงบนิ่งชะงักงันทันที และส่งสายตาเคืองแค้นอย่างเอาเรื่องที่เขานั้นบังอาจพรากจูบแรกของเธอไป จูบที่เธอหวังจะมองให้ชายที่รักในวันที่เข้าหอ

เชคฮ บราฮิม ชายหนุ่มรูปงาม คมเข้ม ร่างกายกำยำล่ำสัน เป็นที่หมายตาของสาว ๆ แค่เพียงกระดิกนิ้วไม่กี่ที ก็มีหญิงสาวเข้าหา แต่กลับไม่ใช่ม่านฟ้าหญิงไทยคนนี้ ความมั่นใจในตัวเองถดถอยลงเมื่อถูกเธอนั้นสบประมาทด้วยคำด่าทอ ^ไอ้โรคจิต...หื่นกาม^ เชคฮ คาตำแหน่งหนึ่งเดียวที่สาวๆ ทั่วทั้งอาหรับอยากจะครอบครองแต่

เชคฮ บราฮิมยังไม่ต้องตาถูกใจจะมอบตำแหน่งนี้ ที่ต้องเคียงกายเขาให้กับใครโดยง่าย หากไม่ใช่หญิงที่เขารักจริง

"อยู่เงียบ ๆ นิ่ง ๆ อย่าพยศให้มาก" เสียงเข้มดุดันสั่งการ

"คุณก็ปล่อยฉันสิ!" กลิ่นสาบสาวที่หอมหวนยั่วยวนเวียนวนในจมูก ทำให้เชคฮ บราฮิมนั้นไม่อยากจะปล่อยออกห่าง แต่ก็ต้องยอมเมื่อสาวเจ้านั้นตวาดเสียงแข็ง...เธอคงไม่ใช่ง่าย ๆ เสียแล้ว ทรงคุณค่ากับตำแหน่งเชคฮคาเสียจริง นี่เขาคิดจริงจังกับคนที่เพิ่งเจอหน้าอย่างนั้นหรือ ? คำเตือนสติที่สงสัยที่ได้แต่ย้อนทวนในใจเท่านั้น "บ้าบอจริงๆ" เสียงสบถหยาบโพลนด้วยภาษาไทยหลุดรอดออกมาอย่างหงุดหงิดเมื่อเธอนั้นหลุดพ้นจากอ้อมกอดชายหนุ่ม

"ต้องการเท่าไหร่" เชคฮ บราฮิม เอ่ยถามทันทีเมื่อปล่อยให้เธอนั้นหลุดพ้นจากอ้อมแขนแม้จะไม่อยากปล่อยก็ตาม

"อะไรต้องการเท่าไหร่"ม่านฟ้าสงสัยในคำถาม

"เงิน ทอง เครื่องเพชร บ้านหรือว่ารถ"เชคฮ บราฮิม ชี้แจง

"บ้าบออะไรของคุณเนี่ย"สิ่งที่ได้ยินยิ่งทำให้ม่านฟ้านั้นงุนงงไปกันใหญ่ อะไรที่ชายตรงหน้าหมายถึงกันแน่

"อยากได้อะไร...แค่บอกผม"เชคฮ บราฮิมยังคงมุ่งมั่นในสิ่งที่ในใจนั้นต้องการ แต่อีกด้านของม่านฟ้านั้นไม่เข้าใจสักนิดในสิ่งที่ชายหนุ่มพร่ำเอ่ย

"โอ้ย! นี่คุณ! ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่คุณพูด"เมื่อสุดจะทนม่านฟ้าจึงแผดเสียงแหลมลั่น

"บอกผมมา"เชคฮ บราฮิม ยังคงตั้งหน้าตั้งตาตีมึนเอ่ยร่ำไป

"นี่ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ ไม่อยากได้อะไรทั้งนั้น ไม่เอาเข้าใจไหม"ม่านฟ้าบอกในสิ่งที่เธอนั้นก็ยังไม่เข้าใจ แต่ถ้าไม่ถูกอะไรออกไปเธอต้องอกแตกตายกับชายคนนี้แน่ ๆ

"อยากได้อะไร"เชคฮ บราฮิม ไม่ได้สนใจในสิ่งที่ม่านฟ้าบอกสักนิด

"นี่!...ทำไมคุณหน้ามึนขนาดนี้ ห๊ะ! ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ!...ไอ้คนบ้าเอาแต่ใจ" ม่านฟ้าสุดจะทนกับสิ่งที่ชายหนุ่มพร่ำพูดโดยไม่สนใจคำถามและสิ่งที่เธอสงสัยสักนิด จนต้องตวาดเสียงดังแหลมอย่างต่อต้าน ความทนทานของเชคฮบราฮิมก็เสียกระไร เขานั้นตั้งใจจะกลั่นแกล้งม่านฟ้าหรือว่าสิ่งที่พูดออกมานั้นเป็นดั่งที่พูดจริง ๆ จากส่วนลึกข้างใน