ตอนที่ 3 ความหลังที่แสนเจ็บปวด

“นายให้ถามว่าคุณจีม ทำไมมาอยู่ตรงนี้ครับ”เขามองไปที่พิชญณี นี่เธอชื่อจีมเหรอ

“ก็ เพิ่งเลิกเรียนปะ อาสิงห์เขาก็น่าจะรู้มั้ย”

“แต่ที่ผมกับคุณสิงห์เห็น มันไม่ใช่เพิ่งเลิกเรียนนะครับ เพราะนี่ก็เย็นมากแล้ว”เขาเหลียวมองมาที่ฉัน ทำเอาฉันสะดุ้งเลย

“เอ่ออ สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ มนเพตรา เป็นครูประจำชั้นของจีมค่ะ”

เรารีบแนะนำตัว เพราะเราตัวเล็ก และดูเด็กมาก เขาอาจจะไม่รู้ก็ได้ว่าเราเป็นครูของจีม

“ครับ ผมชื่อลูแปงครับ เป็นลูกน้องของคุณสิงหราชที่เป็นอาของคุณจีม”

“อ๋อ ค่ะ สวัสดีค่ะ”

“พอดี นายผมให้มารับหลานเขานะครับ  คุณครูมีปัญหาอะไรรึเปล่าครับ”

“อ่อไม่มีค่ะ รับกลับได้เลย”

“งั้นเหรอครับ งั้นผมขอตัว”

เขามองไปที่จีมก่อนจะพากันเดินขึ้นรถ ว่าแต่ เราควรขอไลน์เขาไว้นะ เพราะถ้ามีอะไรที่เกี่ยวกับจีม เราจะได้แจ้งเขาได้ทันถูกมะ

“เดี๋ยวค่ะ คุณคะๆๆ เดี๋ยวค่ะ”เรารีบไปเกาะกระจกรถเขา เราเคาะอยู่พักนึงเลย จนทำให้กระจกค่อยๆลดลงมาเราเห็นหน้าเขาใกล้มาก โห ออร่าขนาดนี้เลยจริงดิ คนอะไรจะดูดีได้ขนาดนี้อ่ะ

“มีอะไรเหรอครับ”น้ำเสียงอันแข็งกร้าวของเขามันช่างสุขุมสุดๆ ทั้งสายตาที่ดุดันนั่นอีก กร้าวใจชะมัด

“อ๋อ ค่ะ คือว่า ครูขอไลน์คุณสิงหราชไว้หน่อยได้มั้ยคะ เผื่อว่าครูมีอะไรจะได้แจ้งคุณสิงหราชได้”

เขาลังเลอยู่พักใหญ่เลย แต่ก็นั่นแหละ เขาเป็นนักธุรกิจนี่นา เขาจะมาให้เบอร์ให้ไลน์ใครมั่วได้ไงละ อันนี้เราเข้าใจเลยนะ

“เอออ ครูจะเก็บเป็นความลับค่ะ ยังไงครูจะไม่ให้เบอร์คุณสิงหราชหลุดลอดไปได้เด็ดขาดเลย ครูสัญญาค่ะ”

เรามองไปยังคุณสิงหราช กับจีมที่นั่งนิ่งเงียบ จีมนี่ดูนิ่งไปเลยเมื่ออยุ่บนรถกับอาของเขา ดูท่าจะกลัวอามากเลยนะ

“ก็ได้ครับ แต่ถ้าเบอร์ของผมหลุดไปได้ ผมจะฟ้องครูนะครับ”

“ฟ้องเลยเหรอคะ ต้องขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ใช่ครับ เพราะเบอร์นี้เป็นเบอร์ส่วนตัวของคุณสิงห์ มันจะทำให้ชีวิตคุณสิงห์ยุ่งยากมาก ถ้ามันหลุดออกไป เพราะปกติ ถ้าจะมีใครติดต่อคุณสิงห์จะต้องผ่านเลขาเท่านั้น”คนของคุณสิงห์พูดดังมาจากด้านหน้าโดยที่คนด้านหลังไม่ยอมพูดอะไรเลยซักนิด

“ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา”

“ก็ดี ตอบได้ดีนะครับ”

คุณสิงห์เขายื่นนามบัตรส่งให้ฉัน  มันเป็นนามบัตรสีดำเงางาม สมกับนักธุรกิจจริงๆ

“ขอบคุณนะคะคุณสิงหราช”

“ครับ”

แล้วเขาก็ปิดกระจกก่อนที่รถจะแล่นออกไปเลย ส่วนเราก็ขับมอไซค์กลับเหมือนกัน และพอเรากลับมาถึงก็เจอวัษรออยู่ในบ้านแล้ว 

“อ้าว วัษ รอมนนานมั้ยเนี้ย มนขอโทษนะ พอดี มนต้องจัดการเรื่องเด็กนักเรียนอ่ะดิ เลยช้า อะนี่ กับข้าว”

เราเอากับข้าวที่ซื้อมาไปวางไว้บนโต๊ะซึ่งที่จริงวัษไม่ชอบกับข้าวซื้อเท่าไหร่เพราะเขาบอกว่ามันไม่อร่อย เขาอยากกินกับข้าวที่เราทำมากกว่า 

“ซื้อมาทำไมอ่ะ ทำไมมนไม่ทำเอง”น้ำเสียงโคตรไม่พอใจเลยนะ 

“ก็มนเห็นว่ามันดึกแล้วไง มนกลัววัษจะหิวและรอมนทำอาหารนาน”

“แต่วัษก็เคยบอกมนแล้วมั้ยว่าวัษไม่ชอบกินอาหารถุง แล้วถ้ามนกลัวว่าวัษจะหิว คราวหน้าก็อย่ากลับดึกซิ”

วัษถอนหายใจยาวเลยก่อนจะเดินไปอาบน้ำ ซึ่งวันนี้วัษก็ไม่ยอมกินข้าวที่เราซื้อเราเลยต้องทำกับข้าวและยกไปให้วัษบนห้องซึ่งพอเขาเห็นว่าเป็นอาหารที่เราทำเขาจึงกิน

“อร่อยมั้ยวัษ”เราถามวัษด้วยรอยยิ้ม เขาก็พยักหน้าเบาๆนะ

“ก็ดีกว่าอาหารถุงมั้ง”คำตอบที่วัษมักตอบเราประจำจนเราคิดว่ามันเป็นคำตอบที่ปกติ  เราจึงไม่ได้คิดอะไรมาก และเราก็ไปอาบน้ำพอกลับมาเขาก็กินอาหารที่เราทำจนหมดเราจึงกินอาหารที่ซื้อมาแทน และเรามาที่ห้องนอนก็เห็นวัษกำลังคุยไลน์อยู่

“คุยกับใครเหรอวัษ”เราชะเง้อไปมอง แต่วัษรีบเอามือถือหลบพร้อมกับหันมามองหน้าเรา

“คุยกับพี่ที่ทำงานนะ พอดีช่วงนี้บริษัททำกำไรได้เยอะ เลยมีเลี้ยงฉลองบ่อย”

“เลี้ยงฉลอง ดีเนอะ มนดิไม่เคยได้ฉลองเลย”เรายิ้มบางๆให้วัษ

“ก็อยากเรียนสายราชการทำไมละ มนโง่เองนะ”

เออนั่นดิ เราเลือกเรียนมาเป็นครูเอง เฮ้อโดนด่าเฉย

“นอนได้แล้ว อ้อ วัษจะบอกว่า ช่วงนี้คงกลับดึกนะ ไม่ต้องรอกินข้าวอีกแล้ว”

“คืออะไรอ่ะมันจะฉลองทุกวันเลยเหรอ”พอได้ยินคำถามเราคราวนี้สีหน้าของวัษเปลี่ยนไปในทันทีเลย

“มันก็มีหลายอย่างมั้ยที่วัษจะต้องทำ ไหนจะประชุมอีก มันไม่ใช่คนที่จะต้องเจอแต่นักเรียนอย่างมนนะ เข้าใจวัษหน่อยซิ”

แล้ววัษก็ปิดไฟใส่เราเฉยเลยทั้งๆที่เรายังนั่งอยู่ เออ นะ เราผิดอีกแล้วว่างั้น เราจึงค่อยๆสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มพร้อมกับกอดเขาไว้แน่น

“อีกไม่นานเราก็จะแต่งงานกันแล้วนะวัษ มนรักวัษนะ”

ไม่มีเสียงตอบกลับมาจากเขาเราจึงจำใจต้องหลับตาลง เอาความจริงวัษไม่ได้เป็นแบบนี้มาตั้งแต่แรกนะ และที่เราอยู่กับวัษมามันก็มีแต่ความสุข เพราะวัษเป็นคนแรกที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเราตอนเราหนีออกจากบ้าน เราอยู่กับวัษมาตลอดโดยมีเขาคอยช่วยและเราก็มีความสุขกันมาก แต่มาช่วยระยะหลังที่เราต่างคนต่างงานยุ่งมันเลยทำให้เราไม่ค่อยมีเวลาให้กันซักเท่าไหร่  มันเลยดูห่างๆกันไป แต่เดี๋ยวมันก็คงดีแหละ เพราะเดือนหน้ามันเป็นวันหยุดยาวที่หยุดได้หลายวันเลย เราคิดว่าเราจะชวนวัษไปที่พักผ่อนที่ทะเลซักหน่อย  อย่างน้อยมันก็อาจจะรื้อฟื้นความหลังที่แสนมีความสุขได้ก็ได้นะ